INTO THE WILD

Το “Into The Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονού Christopher McCandless ( Emile Hirsch), ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. 

Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Dostoyevsky, Thoreau, Emerson και Jack London, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ο McCandless ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κάτι σαν “υπέρ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του.

Είναι ένας δυνατός και ποιητικός ύμνος , για ένα ιδεαλιστή νέο άνθρωπο, ο οποίος λαχταρούσε να ζήσει μόνος του στους αγριότοπους της Αλάσκας και να δρέψει τα οφέλη της μοναξιάς στο πνεύμα του Thoreau (ο Thoreau σε ένα από τα πλέον γνωστά του βιβλία, το “Walden”, περιγράφει το πώς έζησε σε μια καμπίνα δίπλα στη λίμνη Walden, απομονωμένος από την κοινωνία με σκοπό την εκ νέου κατανόησή της). Ο McCandless συνήθιζε να επικαλείται τον Thoreau· “Αντί για αγάπη, για χρήματα, για φήμη, δώσε μου αλήθεια”. Ο Thoreau όμως είπε ότι υπάρχει καιρός για να πας στο Walden, αλλά υπάρχει καιρός και για να φύγεις… Ο Christopher McCandless τελικά όμως ακολούθησε άλλη πορεία…

Bob Dylan - It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)

Tο καλοκαίρι του 64', μέσα σε 10 λεπτά, ο Bob Dylan έγραψε το "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Το κομμάτι χαρακτηρίστηκε ως
"ζοφερό αριστούργημα", "ένα κομμάτι που περιέχει μερικές από τις αξιομνημόνευτες λυρικές εικόνες του Dylan" κ.α.
Έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα περιεκτικότερα έργα του αιώνα.

Σκοτεινιά στο καταμεσήμερο
σκιάζει ακόμα και το ασημένιο κουτάλι,
τον χειροποίητο σουγιά, το μπαλόνι του παιδιού.
Σαν σε έκλειψη ηλίου και σελήνης,
για να καταλάβεις πως έμαθες πολύ νωρίς
ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να προσπαθείς..

Στοχευμένες απειλές μπλοφάρουν με περιφρόνηση,
τα σημάδια αυτοκαταστροφής ξεγράφονται.
Από το χρυσό στόμα των ηλιθίων
η κυλοειδής κόρνα αραδιάζει τυχέες λέξεις
που προφητικά λένε:
"Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να αναγεννάται
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει."

Ο πειρασμός, πετάει έξω από την πόρτα σου.
Τον ακολουθείς και βρίσκεις τον εαυτό σου στον πόλεμο,
να παρακολουθεί καταρράκτες που βγάζουν βρυχηθμούς του οδυρμού.
Αισθάνεσαι διστυχισμένος, αλλά σε αντίθεση με πριν
συνειδητοποιείς πως είσαι απλά
ένας ακόμα άνθρωπος που κλαίει..

ΕΥΧΗ, ΚΑΤΑΡΑ Η’ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ;;;

Δηλητηριάζει την ψυχή σου, αλλά χαίρεσαι όταν το έχεις, σκλάβο πιστό σε κρατάει, όμως εσύ θέλεις να παραμείνεις κοντά του, όταν το έχεις στο ελάχιστο φοβάσαι και όταν το έχεις στο μέγιστο τρέμεις, εξωτερικά σε κάνει πιο δυνατό και εσωτερικά πιο αδύναμο…

Στο όνομα του χύθηκε πολύ αίμα, καταπατήθηκαν αξίες, αρχές, νόμοι, δικαιώματα, καταστράφηκαν οικογένειες, έρωτες, φιλίες , περιουσίες. Ασκεί ασκούσε και θα ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στο άνθρωπο έχει τόση δύναμη που τον εξωθεί να διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην φύση και στην ανθρωπότητα με μόνο σκοπό να καταφέρει να γευτεί μια σταγόνα απ το δηλητήριο εξουσίας που προσφέρει, ώστε να νιώσει για λίγο την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Μετά όμως η ακόρεστη επιθυμία του για ακόμα λίγο τον φυλακίζει σε μια αιώνια καταδίκη, μια καταδίκη που ελάχιστοι κατάφεραν να αποφύγουν.

Ο λόγος λοιπόν για το υπέρτατο χρήμα και τις χάρες του, την δύναμη που παρέχει και την μεγάλη εξάρτηση που δημιουργεί στους ανθρώπους. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ένα απλό αντικείμενο, ένα απλό μέταλλο (ή χαρτί), που δημιουργήθηκε καθαρά για λόγους ευκολίας, θα αποτελούσε την καταστροφή της ανθρωπότητας, διεγείροντας συναισθήματα ανταγωνισμού, ζηλοφθονίας, μίσους και ζήλειας και θα καθιστούσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος δέσμιο του;

«Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιμο χρυσάφι; Όχι Θεοί, νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός!... Τόσο όμορφο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο το όμορφο, σωστό το λάθος, το χυδαίο θα το κάνει ευγενές, καινούργιο το παλιό, γενναίο το δειλό… Μα τι; Αυτό θα σας αρπάξει, παπάδες κι υπηρέτες, θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των παλικαριών. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει , κάνει ευλογία την λέπρα, στους κλέφτες δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού.(…) Ε μέταλλο εσύ καταραμένο, πόρνη όλης της ανθρωπότητας, εσύ που κάνεις να σπαράζονται οι όχλοι των εθνών» ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

Και παρόλη την εξουσία και την επιρροή που μας ασκεί, παρόλη την δυσφορία που μας προκαλεί, εμείς συνεχίζουμε να πασχίζουμε, για να έχουμε όσο περισσότερο γίνεται από αυτό. Γιατί τέτοια απληστία;;; Γιατί τέτοια αχαριστία;;; Από πότε το χρήμα είναι αγαθό και πασχίζουμε με τόσο ζήλο να το αποκτήσουμε;; Γιατί δεν κυνηγάμε πραγματικά αγαθά και αντίθετα αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο του ανούσιου καταναλωτισμού; Επιλέγουμε να θυσιάσουμε τις χαρές, που μας προσφέρει η ζωή για την συλλογή ενός απλά άψυχου μετάλλου. Ανταλλάσουμε τα πνευματικά αγαθά με τα υλικά θεωρώντας, ότι αυτά μας ικανοποιούν περισσότερο. Εάν όμως η ψυχή σου είναι άχρωμη και το πνεύμα σου κενό τότε δεν ζεις απλά υπάρχεις. Και πόσο ικανοποιημένος θα είσαι, όταν θα έχεις φτάσει στο τέλμα της ζωής σου και το μόνο που θα σου έχει μείνει για συντροφιά θα είναι το χρήμα. Χρήμα, το οποίο ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκες για να καλλιεργήσεις την αξία σου ως άνθρωπος αλλά το χρησιμοποίησες για να εκπληρώσεις τις καταναλωτικές σου τάσεις, οι οποίες ας μην ξεχνάμε, ότι είναι δημιούργημα της οικονομίας, ώστε να υπάρχουν περισσότερες «ανάγκες» και να ξοδεύεται έτσι περισσότερο χρήμα. Με αποτέλεσμα να προκύπτουν όλο και πιο πολλές ανάγκες και ο άνθρωπος συνεχώς να ζητάει περισσότερα μένοντας έτσι ανικανοποίητος συνεχίζοντας πιστός στην ματαιοδοξία του. Είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι και εσύ είσαι ένα απ τα πιόνια του, παρόλα αυτά σε εσένα στηρίζεται όλο το παιχνίδι και έτσι είναι στο χέρι σου να αντιστραφούν οι ρόλοι.

TI ΛΥΠΑΜΑΙ;;;

Λυπάμαι, όταν φοβάμαι…

Όταν ο κόσμος μένει ίδιος

και μόνο τα παιδικά όνειρα αλλάζουν

και μετατρέπονται σε εφιάλτες.

Όταν η ελπίδα σβήνει,

αφήνοντας το σκοτάδι να κυριαρχεί

και το φως να έχει πλέον ξεθωριάσει.

Όταν το χρώμα έχει χαθεί

και οι πίνακες της ζωής είναι πλέον ασπρόμαυροι.

Όταν ο ήχος του γέλιου σου έχει ξεχαστεί

και το κλάμα έχει γίνει ο καλύτερος σου φίλος.

Όταν προσπαθείς να θυμηθείς το άγγιγμα του

αλλά η συνήθεια επιμένει να κρατάει την μνήμη σου φυλακισμένη.

Όταν τα συναισθήματα σου έχουν στερέψει…

Τότε αυτό ήταν και λυπάμαι…

Όλα πήγαν σωστά…

Ο στόχος επιτεύθηκε μην ανησυχείς τώρα

είσαι και εσύ άλλο ένα καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι βυθισμένο σε μια αιώνια λήθη.

Είσαι και εσύ σαν και αυτούς που ζήλευες...

Μην ανησυχείς όμως όλα καλά θα πάνε τώρα τα κατάφερες,

απλά εγώ πρέπει να σταματήσω να λυπάμαι…

Το χωριό μας περιμένει

Μέσα Νοέμβρη, και το μάζεμα της ελιάς για μια ακόμη χρονιά ξεκίνησε.Σαν πιστός στρατιώτης της οικογένειας, ανέβηκα στο χωριό μαζί με τον πατέρα μου, να βγάλουμε το λάδι του χειμώνα.Τριγυρνώντας στα σοκάκια και τα χωράφια του χωριού, μεγάλη νοσταλγία με έπιασε.Στους κάμπους που τώρα ακούς κάποια σπαστά ελληνικά μαζί με αλβανικά και πακιστανικά, κάποτε σαν ολόκληρη πομπή έρχονταν οι κάτοικοι του χωριού, με τραγούδια και όρεξη να δουλέψουν.Καλλιεργούσαν τη φύση με σεβασμό προς αυτή, προκειμένου να δρέψουν τους καρπούς της και να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.Στα στενάκια του χωριού δε, η απόλυτη ερημιά.Κάποιοι παπούδες έχουν ξεμείνει σε ένα καφενείο, και δυο παιδιά παίζουν στην πλατεία, τα αδέρφια της ίσως μοναδικής οικογένειας που επιμένει στη ζωή του χωριού.

‘’Θεέ μου πρωτομάστορα με έκτισες μέσα στα βουνά,

Θεέ μου πρωτομάστορα, με έκτισες μες΄τη θάλλασα.’’

Τώρα που ζούμε όμως?Δε ζούμε στο βουνό, μα ούτε και στην θάλλασα.Δε μπορω να νιώσω ουτε το διαπεραστικό χειμωνιάτικο αγιάζι, ουτε να ακούσω το βροντερό θόρυβο της θάλασσας τις φουρτουνιασμένες μέρες.Εμείς ζούμε στο τσιμέντο.Ζούμε στο τραβεστί κλίμα του αστικού τοπίου, όπου το καυσαέριο μολύνει τα πνευμόνια μας και κάθεται στο δέρμα μας χειμώνα καλοκαίρι.Υπομένουμε αυτή την ουδέτερη ζωή , μέχρι να δούμε στίς ειδήσεις του STAR οτι πρέπει να πάμε διακοπές και να τραβήξουμε για πιο παρθένα μέρη που η φύση οργιάζει.

‘’Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο.’’

Πράγματι, οι μάγκες δεν υπάρχουν πια.Τούς πάτησε ο χρόνος.Γιατί στη λέξη μάγκας, εμένα μου έρχεται στο νου ο καλοσυνάτος άνθρωπος του χθές, που στο πρόσωπό του καθρεφτίζονταν οι κακουχίες της ζωής και τα χέρια του ήταν σημαδεμένα απο το παραγάδι και την αξίνα.Ο μουσάτος ψαράς με το σκαλισμένο πρόσωπο, ενθύμιο της θάλλασας που έθρεψε την οικογένειά του, και ο λεπτοκαμωμένος αγρότης που καλιέργησε το χωραφάκι του και απέκτησε την στοιχειώδη αυτάρκεια.Τι να πούν σε αυτούς λοιπόν, τα καχεκτικά μας δάχτυλα, συνηθισμένα στο να πατάνε κουμπιά και πλήκτρα?Τι να πουν σε αυτούς οι μαστουρωμένες φάτσες μας, που έχουν ξεχάσει να συσπώνται απο την προσκόλησή μας σε αυτές τις ρημαδοοθόονες?Είμαστε πολύ λίγοι μπροστά τους .

‘’Είμαι μια γλάστρα στο μπαλκόνι,

Άντε το ταβάνι με πλακώνει,

Το αίμα μου έχει γίνει χλωροφύλλη,

'Αντε με ποτίζουν κάτι φίλοι.’’

Και υπομένουμε αυτή τη μισή ζωή.Αυτή την καθιστική, καταθλιπτική ζωή που έχουν ορίσει οι εταιρίες για εμάς.Πρέπει να υπάρχει κάποια πολύ συγκεκριμένη αφορμή για να βγείς από το σπίτι.Στούς δρόμους της πόλης θα σε πετύχω πάντα κάπου να πηγαίνεις.Στην δουλεία, για να κάτσεις μπροστά από έναν υπολογιστή, στο σπίτι για να δείς τηλεόραση και να λιώσεις στο facebook, στο σινεμά για να στραβωθείς-καθιστός πάντα-σε μια μεγαλύτερη οθόνη, στην καφετέρια για να δείς την ομάδα σου.Έχει αιχμαλωτιστεί το βλέμμα μας σε αυτά τα κινούμενα pixels και δεν λεει να ξεκολλήσει.Άλλες φορές θα προτιμήσεις το τηλέφωνο και το skype από την αληθινή ανθρώπινη επικοινωνία.Και για να αντιμετωπίσεις αυτή την ανθηυγεινή ζωή που κάνεις, το ρίχνεις στα χαπάκια.Να σου το αντικαταθληπτικό, να και το τονωτικό για να τα βγάλεις πέρα στην δουλειά, να και το χαπάκι για την μέση γιατί έφτασες 25 και δεν μπορείς να κουνηθείς απο την ακινησία.Όμως πως κατάφερνε η γιαγιάκα στα 70 της να σκαρφαλώνει στις ελιές και να τινάζει το δέντρο?Τοτε, η κίνηση ήταν στην καθημερινότητά τους.Η ζωή ήταν μια μικρή περιπέτεια, χωρίς τους πολύπλοκους μηχανισμούς του σήμερα.

‘’Τα παιδιά, τα παιδιά,

Που 'χουνε πόνο στη ματιά,

Τα παιδιά, τα παιδιά,

Που δεν γελάνε άλλο πια τα παιδιά.’’

Και στα παιδιά που μεγαλώνουνε στις πόλεις και στερούνται κάθε δικαιώματος μιας ομαλής και ευχάριστης παιδικής ηλικίας τι θα πούμε?Θα συνεχίζουμε να τα μπουκώνουμε με ηλεκτρονικά παιχνίδια και παιδικά αμφίβολης ποιότητας, μέχρι να γίνουν ενήλικες γεμάτοι κόμπλεξ και αποθημένα?Θα συνεχίσουμε να τα στέλνουμε στα σχολεία-φυλακές που έχουμε φτιάξει , αυτά τα σχολεία που αποπνέουν συντηρητισμό και εξουσία?Όσοι απο εμάς προλάβαμε να παίξουμε στις αλάνες και να σκίσουμε τα γόνατά μας κοιτάμε με λύπηση αυτά τα παιδιά, που δεν γνώρισαν αληθινό παιχνίδι στη ζωή τους.Πόσο μάλλον οι γονείς μας, που έπαιξαν στη φύση, κυνήγησαν λαγούς, φίδια και λέρωσαν τα ρούχα τους, καθαρίζοντας όμως την ψυχή τους για πάντα.

Όλοι..."Μαζί";!;!

Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε τον Charly Chaplin να υποδύεται ένα ρόλο, μιλώντας για την ανθρώπινη ευτυχία, ευημερία, αγάπη πάνω από όλα και λοιπές μαλακίες που ηχούν σε όλους παραδεισένια και δεν κάνουν ούτε για βραζιλιάνικες σαπουνόπερες. Ε όχι λοιπόν!!!Υπάρχουν και φυσιολογικοί άνθρωποι σαν εμένα που γουστάρουν τον πόλεμο και την καταστροφή! Viva los muerte!!!

Δεν παίρνω ντόπες-Δεν γελάω ποτέ-Τρώω σιδερικά και πίνω αίμα-Είμαι φυσιολογικός!

Παίρνοντάς το ως πολλαπλό ερέθισμα, αφού το πέτυχα να ποστάρεται στο facebook συχνά τον τελευταίο καιρό, θα ήθελα να το παίξω έξυπνος και να βρίσω όλους τους likeτζήδες, τόσο άσχημα που να μην ξέρουν τι να κάνουν, εκτός από block 'n report.


Με λίγα λόγια στο ζουμί της βρισιάς:
Όποιος πάτησε like σε αυτό το βίντεο μπορεί πλέον άνετα, επίσημα και χωρίς ενδοιασμούς να αποκαλεί τον εαυτό του γνήσιο απόγονο των Ναζί και ενεργό μέλος των "Μαζί" της δικής μας εποχής-ναι,έτσι σας αποκαλώ.Έλα μην πτοείσαι!! Όλοι οι "Μαζί" μαζί θα τα καταφέρετε και θα εξαφανιστεί απ' τη blogoσφαιρα ο (Εβραίος??)υβριστής σας! 
Πού είχα μείνει; Ααα ναι, στο κίνημα "Μαζί". Είστε όλοι αυτοί που βρίζετε και απεχθάνεστε τους ανθρώπους που είχαν πιστέψει στα τότε λόγια του μισάνθρωπου Hitler που ήθελε να κυριεύσει τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα σας αρέσουν τα ίδια ακριβώς λόγια, μεταφρασμένα στα πιο εύηχα αγγλικά, ειπωμένα από έναν διεθνούς φήμης και αρεσκείας ηθοποιό, με τα λόγια του να έχουν ένα μεταλλαγμένο πάτημα που τείνει στις φιλελεύθερες ιδεολογίες σας και σας αφήνει να πιστεύετε ότι είστε διαφορετικοί από τους ηλίθιους χειραγωγημένους και φασιστικούς(φανατισμένους ήθελα να πω σορυ) ακόλουθούς του. 
Κι επειδή έχω και όρεξη θα σας δώσω και μερικές χρήσιμες φωτογραφίες που μπορείτε να τις εκτυπώσετε και να τις βάλετε στο(ν)... προσκέφαλο σας!!!

Ο Βενιζέλος παράτησε την πολιτική και άλλαξε καριέρα

...συνεχίζεται η κρίση!

O Βενιζέλος παραιτήθηκε πριν από λίγο από το ΠΑΣΟΚ και δήλωσε ότι 

εγκαταλείπει οριστικά την πολιτική.

Σύμφωνα με στενό συνεργάτη του θα ακολουθήσει νέα καριέρα ως frontman του ιστορικού συγκροτήματος του ΝWOBHM Grimm Reaper.

Ήδη έδωσε στην δημοσιότητα το βίντεο από το πρώτο κομμάτι που έγραψε για τον ΓΑΠ 

με τον εύγλωττο τίτλο See you in Hell....

δείτε το είναι συγκλονιστικό!!!

Εθνική επέτειος- πώς η πράξη γίνεται μνήμη και πώς η μνήμη αδράνεια

‘’Ματαιώθηκε η στρατιωτική παρέλαση λόγω των διαδηλωτών. Καταλαβαίνω ότι οι πολίτες είναι εξαγριωμένοι λόγω της κοινωνικής, ψυχολογικής και σωματικής εξαθλίωσης που ζουν στη χώρα μας αλλά είναι ανεπίτρεπτο να χαλούν την ήμερα μνήμης που έχουμε σαν λαός προς αυτούς που πολέμησαν για την Ελλάδα και χάρη στους οποίους στο κάτω κάτω ζούμε. Είναι απαράδεκτο!’’
Τάδε έφη γνωστός δημοσιογράφος(?) σε πρωινή εκπομπή γεμάτος εθνική υπερηφάνεια για τα λόγια του. 


Λοιπόν μπορούμε πολύ εύκολα να μπερδευτούμε αν δεν κάτσουμε και το σκεφτούμε το θέμα. Οι Ελληνάρες -> "ντροπή και αίσχος" ,οι επαναστάτες -> "να καταργηθούν οι παρελάσεις καλά κάνουν",  σύσσωμος ο πολιτικοδημοσιογραφικός κόσμος να καταδικάζει το συμβάν και οι αδιάφοροι -> "δεν μας νοιάζει" κ.τ.λ. 
Και αφού τα βρίσκουν όλοι με τον εαυτό τους όλα καλά..


Ας το πάρουμε από την αρχή. Η παρέλαση γίνεται όντως για να τιμήσουμε αυτούς που πολέμησαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι(?). Γι’αυτό και τόσα χρόνια που ήμασταν ελεύθεροι δεν είχε διακοπεί καμιά παρέλαση. Στην εποχή μας δεν ζούμε ελεύθεροι. Και δεν εννοώ ότι δεν μπορούμε να κυκλοφορίσουμε έξω , μπορούμε (και αυτό είναι και η μεγαλύτερη κοροϊδία σήμερα, διότι ο ρόλος του μυαλού με αυτόν του σώματος έχουν αντιστραφεί). 
Τότε οι Έλληνες ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους χωρίς να μπορούν να κουνηθούν, να μιλήσουν, μπορούσαν όμως να ονειρευτούν την ημέρα της ελευθερία τους. Σήμερα μπορούμε σωματικά να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να πούμε ό,τι θέλουμε ( όχι και τόσο σίγουρο, βλέπε ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-εργοτέλης τι έγινε με το πανό, http://www.kifines.com/el/news/sports/kelli-lamogia), αλλά το μυαλό μας είναι φυλακισμένο καθημερινά από ίδιες και επαναλαμβανόμενες σκέψεις, όπως ‘’πώς θα ζήσω? ... και εντάξει εγώ, τα παιδιά μου όμως?’’ , ‘’λογαριασμοί, υποχρεώσεις, τράπεζα, φάρμακα..’’. Το μυαλό μας δηλαδή δεν κάνει αυτό που είναι φτιαγμένο να κάνει, να σκέφτεται ελεύθερο να πετάει και να ξαναγυρνάει στο κεφάλι γεμάτο καινούριες σκέψεις από εκεί που είχε ταξιδέψει.

Ψευτοκλείδι για το χρονοντούλαπο

Εκτός του ότι θέλουμε να ζήσουμε το ψέμα ότι πάντα κάποιος άλλος μας φταίει, επιλέγουμε να 

ζούμε με το ψέμα ότι κάποιος άλλος από μηχανής Θεός θα μας βοηθήσει δείχνοντας το δρόμο.

Πιστεύουμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στη δόξα, στα λεφτά, στα ουσίες λήθης(άλλο ναρκωτικά άλλο ουσίες λήθης, άλλο χρεωκοπία άλλο κούρεμα του χρέους), στο να κάνεις το "σωστό" και το "καλό"-δούλος των "πρέπει"-  και στο να εξορίζουμε όποιον μας φαίνεται δυστυχισμένος επειδή δεν πιστεύει στην ευτυχία ή στον τρόπο ευτυχίας μας, όπου ευτυχία είναι η συμφιλιωμένη ζωή με τον εαυτό και τον περίγυρο της πραγματικότητας μας. Υπεκφεύγουμε τον εαυτό μας, γιατί το αντίθετο θα μας προσέθετε βάρος ενώ εμείς θέλουμε να ζούμε ανάλαφρα κι ανέμελα σαν τα παιδιά στις αλάνες.

Αλλά η ευτυχία που ψάχνεις(και ο μεν “ευτυχισμένος” και ο δε “δυστυχισμένος”) είσαι εσύ, αυτόφωτος. Είσαι ένας φακός. Μην περιμένεις κανείς να σου δώσει φως, το μόνο φως που μπορεί να δει ένας φακός σαν εσένα είναι αυτό ευθεία μπροστά του, με προϋπόθεση να είναι ανοιχτός.

Θα αναφερθώ ως παιδί στην Ελλάδα με ημερομηνία γέννησης 25 Μαρτίου 1821 γιατί τότε γεννήθηκε ο σημερινός έφηβος που δημιουργεί τόσους προβληματισμούς σε όλους.

   Σαν παιδί μεγάλωσε σε άσχημες καταστάσεις, με γονείς κατατρεγμένους και καταπιεσμένους κλέφτες που δεν είχαν να του προσφέρουν παρά μόνο σαθρή επιβίωση, περιθωριοποιημένο απ' τους συνομήλικούς του, περνώντας το χρόνο στα διαλλείματα του σχολείου μόνο του, προσπαθώντας να ορθοποδήσει και να ενταχθεί σε εφάμιλλους με των συνομήλικων ρυθμούς. Μια μέρα λοιπόν στην αυλή του δημοτικού, κάπου γύρω στο 1945 έπεσε θύμα του μπούλη, ονόματι Beatler απ’ την Έκτη που ήταν μεγαλύτερος και πιο δυνατός.  Όντας τέτοιος ήθελε να διδάξει του μικρού μια αλήθεια της ζωής-τι κάνει ο δυνατός στον αδύναμο..

Ημιλιπόθυμος απ’ τη γροθιά στο στομάχι, ρημαγμένος, χωρίς λεφτά και σάντουιτς ο μικρός κατάφερε και σηκώθηκε, μα πέρασε έναν πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό προσπαθώντας να καταλάβει και να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα γιατί που είχαν γεννηθεί και διψούσαν γι αυτές.

   «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί είναι άδικη η ζωή, γιατί η εκμετάλλευση δίνει και παίρνει, γιατί δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, γιατί τον ενόχλησαν χωρίς να έχει ενοχλήσει, γιατί ;;;»

   Με τη βοήθεια αυτού του σταδίου, όπου οι κακές σκέψεις γεννιούνται, γεμίζουν το κεφάλι σα σαπουνομπουρμπουλήρθες που φουσκώνουν και πολλαπλασιάζονται αθέμιτα μέχρι να σκάσουν απ’ την ίδια τους την αβάσταχτη κακία, αφήνοντας πίσω τους ένα αστραφτερό ολοκάθαρο μυαλό, κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να κατηγορεί την “κακία” του μεγάλου μπούλη-ήταν κι αυτός υποχείριος της διαμάχης του με τον δυνατό της άλλης Έκτης και του εγωιστικού του εαυτού που διψούσε για εξουσία, για απόδειξη του δυνατότερου!

   

Άμεση ανταπόκριση αναγνώστριας από Κρήτη για επίθεση Χρυσής Αυγής

Την Παρασκευη 7 Οκτωβριου 2011 πραγματοποιηθηκε το 8 Αντιρατσιστικο Φεστιβαλ Ρεθυμνου. Μουσικη, φαγητο, ποτο και τα λοιπα. Κι ενω ολα βαινουν καλως βγαινει μια ανακοινωση που λεει οτι στο λιμανι του Ρεθυμνου πλησιαζει ενα πλοιο με 51 μεταναστες! Μαζευομαστε λοιπον κακην κακως και παμε στο λιμανι. Εκει βρισκουμε ηδη δυο περιπολικα, τρεις μηχανες, το λιμενικο, ενα ασθενοφορο και τον Ερυθρο Σταυρο. Αλλα δεν ειμασταν αρκετα μεγαλη παρεα οποτε μετα απο περιπου μιση ωρα εμφανιστηκε μια ομαδα 40-50 ατομων της Χρυσης Αυγης. Δεν εχασαν και πολυ χρονο μετα απο δεκα λεπτα καποιος απο την ομαδα ειπε την μαγικη λεξη..."Μαζευτειτε!!!". Εκεινη τη στιγμη, περιπολικα και τα λοιπα βαζουν μπρος, κανουν μεταβολη και φευγουν. Και μετα το χαος , φωναζαν ολοι στημμενο σκηνικο...στημμενο σκηνικο. Οι φασιστες λοιπον για να μην χασουν κι αυτοι την δραση ειπαν να στοιχηθουν σε τριαδες και αρχιζουν ετσι να κανουν παρελαση στρατιωτηκα. Σταματησαν στην εισοδο μαλλον για να μας περιμενουν. Κι ενω φευγουμε περναμε απο μπροστα τους και τους ακουμε να μας λενε βρωμιαρηδες, απλυτους. Μπαινει λοιπον ενας απο αυτους σε ενα αυτοκινητο, βαζει μπρος και με σπινιαρισματα περναει απο μπροστα μας ξυστα. Εν τελει μετα απο λογομαχιες γυρισαμε στο Φεστιβαλ. Και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις ψαχνομαστε!

Καλός πολίτης - Κακός Κομπάρσος

Εσύ εκεί,
καλός πολίτης
κακός κομπάρσος
φτωχός αλήτης
κρυμμένος άσσος.


Εγώ εδώ,
νοερός προφήτης σε ρεαλιστικές ιστορίες
τη μέρα ξένοιαστος το βράδυ θύτης,
η υπόσταση ξεχνά όρια και αδιαφορίες.


Προσπερώντας κάθε φόβο, τα συντρίμια απ' τις τρικυμίες
με όπλο κοφτερές ελπίδες
που χαράζουν το δέρμα σαν μασσωνικές λεπίδες.


Τα άχρωμα τατουάζ
να γίνονται στάμπα στου χρόνου το "πέρνα"
να κολυμπάς δίπλα απ' τις πλαζ,
σε τουρνουά beach tennis με ρακέτα και λατέρνα 
να σε ξυπνάει νοσταλγικά
και να σου τρέχουν τα σάλια στο πιάτο της αντί για σένα.

Νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και φοιτητικός συνδικαλισμός.

Βρισκόμαστε στην εβδομαδιαία συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου.Άλλη μια φορά καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ κατάληψης ή ανοιχτής σχολής.Το μαντρόσκυλο των ΕΑΑΚ που αναλαμβάνει να συσπειρώσει τους αναποφάσιστους έρχεται δίπλα μου.''303 σχολές υπο κατάληψη ρε μαλάκα, είναι ευκαιρία να συνδεθούμε σαν φοιτητές με απεργούς απο άλλες κοινωνικές ομάδες και να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση'', φωνάζει στο αυτί μου, με το προσωπό του να συσπάται απο την ένταση.΄''Τον Γενάρη θα πληρώνουμε δίδακτρα'' συμπληρώνει, σε μια ύστατη προσπάθεια να με πείσει.


Τσάμπα ο κόπος όμως.Πάει καιρός απο τότε που έδινα λευκή ψήφος εμπιστοσύνης στον φοιτητικό συνδικαλισμό των ανεξάρτητων αριστερών.Ξέχωρα απο τις αηδιαστικές νοοτροπίες και πρακτικές των γνωστών κομματικών παρατάξεων, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια και την προώθηση του επίμαχου νόμου στα πανεπιστήμια έχουν και τα ΕΑΑΚ.Σαν αιχμή του δόρατος της αντίστασης και της αριστερής φιλοσοφίας στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, θα περίμενε κανείς πολλά περισσότερα απο τους ανεξάρτητους φίλους μας.


Το χειρότερο με τις αριστερές παρατάξεις είναι οτι δεν μπορείς να διακρίνεις στα πρόσωπα των μελών τους το ρομαντισμό και την ανιδιοτέλεια που οφείλει να χαρακτηρίζει τον επαναστατημένο νέο.Μηδενική φαντασία και αυθορμητισμός για άτομα που θέλουν να αλλάξουν αυτο τον κόσμο.Η ίδια παράσταση: συνέλευση, πορεία και μπύρες στην κατάληψη.Μια επαναληπτική διαδικασία που κουράζει, συνθλίβει τις ανεξάρτητες φωνές που θέλουν να βοηθήσουν ώστε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και σκοτώνει οτιδήποτε ριζοσπαστικό πάει να γεννηθεί.Έτσι, παγιώνεται μια κατάσταση, με τους εργολάβους της επανάστασης σε ρόλο τραμπούκων, κάτι που σίγουρα δεν συνάδει με την αριστερή κουλτούρα της δεδκτικότητας και της ανεκτικότητας.


Και συνεχίζοντας με την γενικότερη αποδόμηση του φοιτητικού συνδικαλισμού...

Αόρατα Κάγκελα

../../….

Οι πρώτες μέρες είναι οι πιο δύσκολες… Σε κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα οργής και φόβου, νιώθεις χαμένος, μόνος, ξεχασμένος… είσαι πλέον άλλος ένας εξόριστος. Τον χρόνο τον βιώνεις τελείως διαφορετικά. Εδώ νιώθεις, ότι κάθε λεπτό που περνάει αντιστοιχεί σε μία ώρα. Έτσι οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια για εσένα περνούν βασανιστικά αργά και δυστυχώς είναι χρόνος, ο οποίος όσο και αν προσπαθείς να τον αξιοποιήσεις στην ουσία είναι χαμένος. Η ζωή σου μένει στάσιμη και απλά βλέπεις των άλλων να εξελίσσεται. Παρόλα αυτά δεν μπορείς να αρνηθείς, ότι αυτή η δυσάρεστη εμπειρία του εγκλεισμού, σε έχει διδάξει να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά κάποιες αξίες και καταστάσεις, που κάποτε θεωρούσες δεδομένες.

Αυτός είναι και ο σκοπός που γράφω σήμερα, ώστε να μην λησμονήσω ποτέ αυτά που έμαθα εδώ, διότι αποτελούν ασπίδες για την επιβίωσή μου. Και τώρα ειδικά που επιστρέφω σε μια κοινωνία, που αποτελείται από τυφλούς θα μου χρειαστούν περισσότερο από ποτέ.

Είμαι λοιπόν φυλακισμένος εδώ και δύο χρόνια και σήμερα είναι το τελευταίο μου βράδυ. Δεν περίμενα όμως, ότι η χαρά της αποφυλάκισης θα επισκιαζόταν τόσο από το άγχος της επανένταξης. Ίσως γιατί δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, το πόσο πολύ πρόκειται να με δυσκολέψει η καχυποψία αυτής της κοινωνίας στο να κάνω μια νέα αρχή. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι βγαίνοντας εκεί έξω, παρόλο που σε εμένα θα φαίνεται ίδια και απαράλλακτη η σύνθεση της, σε εκείνη πλέον εγώ θα φαίνομαι όχι ένας απλός πολίτης αλλά ένας πρώην φυλακισμένος πολίτης. Στιγματισμένος από το «κίτρινο» χαρτί, όπως ο Γιάννης Αγιάννης, θα με αντιμετωπίζουν όλοι ως μια επικείμενη απειλή.

Δεν θα αφήσω, όμως να με επηρεάσει η κατακραυγή αυτής της κοινωνίας, γιατί γνωρίζω ότι μπορεί εγώ να είμαι πρώην φυλακισμένος, εκείνοι όμως είναι εσαεί και δυστυχώς κατ’επιλογήν . Ένας φυλακισμένος έχει την δυνατότητα να βλέπει τα αόρατα κάγκελα που περιτριγυρίζουν τους ανθρώπους, που βρίσκονται έξω… Έχει αυτή την ικανότητα, διότι αντιλαμβάνεται τι εστί να είσαι πραγματικά δέσμιος και από τα πρώτα πράγματα, που σου διδάσκει η φυλακή είναι η αξία της ελευθερίας και του χρόνου. Αντίθετα οι περισσότεροι εκεί έξω έχουν μια δεδομένη ελευθερία, που τους έχει σκλαβώσει. Καθημερινά βλέπεις ανθρώπους δέσμιους των υποχρεώσεών τους, του αφεντικού τους, της κοινωνίας, του κράτους χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων...

Ο τύμβος της ζωής

Στη μοίρα τίποτα δε φθίνει, ο άνεμος γεννά και θανατώνει τον ειρμό.

Στην όραση η αλήθεια καταλήγει, κι ο νους ξεχωρίζει το βαθύ απ΄ το κενό.

Στο αύριο χάνεσαι, κάπου κάπως κάτι πέτυχες.

Δεν έφυγες

Φθόνος

Στον ίσκιο πάντα κρύβομαι, όπου ο ήλιος αδυνατεί, δε με ξεγελάει.

Στον ίσκιο πάντα σέρνομαι, εκεί δε με ξετρυπώνει, παραμύθια δεν πουλάει.

Στο χθες σου θάβεσαι, μιλάς ξεχνάς, πάλι λυπάσαι.

Απλά αυταπατάσαι

Μίσος

Κομματιασμένα δάχτυλα στο φως, ένας κλόουν μες στο σκοτάδι.

Γελάει, γνέφει ντροπαλός, πριν πνιγεί από ένα ζοφερό τεράστιο χάδι.

Στη σιωπή γυρνάς, δεν ξέρεις όσα ξέρουν.

Λύπη αναγγέλλουν

Φόβος

Η ώρα πέρασε ξανά, μια ανάσα σου σ’ αγκάλιασε, εξατμίστηκε.

Ένα άγγιγμα από μια σκιά, το πλήρωσες, στο δέρμα σου βυθίστηκε.

Τώρα ουρλιάζεις, ίσως, αν κι εφόσον σηκωνόσουν.

Να σε σκοτώσουν

Ανάγκη

Είδα παντού τη μίμηση, στις πόλεις των θεάτρων σας, σε σένα.

Έβριθε μέσα στην αντίσταση, δεν άφηνε χώρο δυστυχώς για μένα.

Μη με ξεχνάς. Γιατί; Δεν ξέρω το γιατί.

Βουβή φωνή.

Παραίτηση

Και κάπου εκεί ένοιωσα βροχή, μια απρόσμενη ακούσια κάθαρση.

Οι μανάδες σας κάλυψαν με στέγαστρο, να διατηρήσουν την παράσταση.

Κι ίδιος έμεινες, όσος απέμεινες, ίδιο σπέρμα.

Πλούσιο νέο αίμα

Γέννηση

Ένα παιδί μονάχο που κύματα μετρούσε, η θάλασσα φώναξε και έπνιξε.

Ποιος ο λόγος της συνήθειας; του φώναξε, την κοίταξε, το έφτυσε.

Πόσους θανάτους, πόσες κομμένες γλώσσες;

Άντεξες ατόφιες;

Άρνηση

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ…

../../….

Τικ τακ τικ τακ… Ακατάπαυστη είναι η υπενθύμιση του ρολογιού, για τον χρόνο που περνάει. Κοιτάζω το ρολόι απελπιστικά και σκέφτομαι και άλλο χαμένο δευτερόλεπτο και άλλος χαμένος χρόνος…

Και τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να κοιτάζω... Όλη μου την ζωή έκανα αυτό, που μου έλεγαν. Ο ρόλος μου προϋπέθετε να είμαι απλά παρατηρητής ή μάλλον ένα καλό κουρδισμένο στρατιωτάκι. Πότε δεν προκάλεσα και πότε δεν παράκουσα κανένα. Ακολουθούσα πιστά τις επιταγές του συστήματος, γιατί έτσι ήξερα, ότι θα έχω μια καλή ζωή, έτσι μου έλεγαν… έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω και εγώ. Ήμουν καλή κόρη, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με την θρησκεία μου. Ήμουν καλή μαθήτρια , γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με τους γονείς μου, ώστε να βρω μετέπειτα μια καλή δουλειά-με κύρος και πολλά λεφτά. Στην συνέχεια ήμουν και καλή πολίτης, νομοταγής, δίχως να κάνω ποτέ παραβάσεις, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με το κράτος. Τα χρόνια περνάνε και γίνομαι καλή επαγγελματίας, καλή σύζυγος και μετά καλή μητέρα. Ακολουθούσα πάντα βήμα προς βήμα το πρότυπο για μια καλή ζωή.

Τα χρόνια όμως περνoύν και τα προβλήματα αυξάνονται…. Τα παιδιά μεγαλώνουν και έχουν περισσότερες ανάγκες από πριν. Ο άντρας μου απολύθηκε και εγώ έπιασα και δεύτερη δουλειά με αποτέλεσμα να μην έχω χρόνο να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να δουλεύω. Πήγαινα στην εκκλησία για να προσευχηθώ και να πάρω κουράγιο και πριν φύγω, όποτε ζητούσα από τον παπά να μου δώσει κάποια συμβουλή, εκείνος πάντα μου έλεγε να έχω υπομονή και κάποια στιγμή θα ανταμειφτώ. Είχα βαρεθεί να έχω υπομονή, αλλά σαν σωστός υπάκουος ανθρωπάκος έσκυβα το κεφάλι και συνέχιζα προς την ίδια πορεία, που ακολουθούσα τόσα χρόνια. Τα χρόνια συνέχιζαν να περνούν και εγώ συνέχιζα να δουλεύω σαν σκυλί με προσδοκία να πάρω κάποια στιγμή σύνταξη και να ζήσω την καλή ζωή, που όλοι μου υποσχέθηκαν, ότι θα έχω…

Τέλος στον μικροαστισμό της απόκρυψης του πέους! ΟΧΙ στο σώβρακο μέσα από το μαγιό !

Τέλος στον μικροαστισμό της απόκρυψης του πέους !!
Σύντροφοι πρέπει να σταματήσει το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις παραλίες , τα beach bar και τα camping !

ΟΧΙ στο σώβρακο μέσα από το μαγιό !

Η βλαχαδερή νοοτροπία του μικροαστού και η καθήλωση στην κοινωνική συμβατικότητα έχουν οδηγήσει στην άρνηση της συμφιλίωσης με την υπόσταση του ανθρώπου ως αναπαραγωγικό ον !

Και στο κάτω κάτω .. γιατί είναι "in" να βγάζουν τα βυζά τους οι συντρόφισες στις παραλίες και εμείς να κρύβουμε το πέος μας?

Ως που θα φτάσει αυτός ο συντιρητισμός ?

ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ...

Μετά απο μια κουραστική μέρα καθίζω το κουρασμένο μου κορμί. Οι σκέψεις πολλές, απο μικροπροβλήματα της καθημερινότητας μέχρι υπαρξιακά ζητήματα, σαν και αυτα που χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια χρόνια ταλάνιζαν απλές μορφές της καθημερινότητας μέχρι 'αστέρες' της φιλοσοφικής σκηνής.

Ό ένας συλλογισμός φέρνει τον άλλον και απλά μέσω αυτής της εγκεφαλικής διεργασίας οφείλω να ομολογήσω πως διέξοδο δεν βρίσκω. Αισθάνομαι εγκλωβισμένος στις σκέψεις μου, αλλα και συνάμα ήρωας ενος λαμπρού παραμυθιού ο οποίος προσπαθεί να ξεδιαλύνει τον 'γρίφο' πετυχαίνοντας το περιπόθητο 'happy end' χουλιγοντιανής μορφής ποτισμένο με μπόλικη αστερόσκονη και δακρύβρεχτο τέλος. Περί κάθαρσης ουδής λόγος.

Σε μια στιγμή σκέφτομαι μήπως έχω επηρεαστεί απο τον τρόπο ζωής, απο το κονφορμιστικό μοντέλο αναπαραγωγής στερεοτυπικών προϊδεάσεων αλλά το προσπέρνω γρήγορα. Η πλύση εγκεφάλου που έχω λάβει ειναι τεράστια ώστε να ασχοληθώ περαίτερω με αυτό. Ο αδυσώπιτος βομβαρδισμός μέσω εκατομμυρίων διαφημιστικών μηνυμάτων, και άλλων συστημικών συρήνων με κάνει να παλεύω με τον εαυτό μου με το ενδότερο είναι μου, με αυτά τα οποία έχω διδαχθεί περί ηθικής, χρηστότητας περί του πλατωνικού αγαθού, της οφελιμιστικής λογικής που σήμερα προτάσσεται σαν κυρίαρχη ιδεολογία, για να πετύχω μια λύση η οποία να πλησιάζει ούτε καν να αγγίζει την αριστοτελική μεσότητα. Δύσκολη αλλά και άνιση μάχη.

Τρομακτικά τα όπλα του ταξικου εχθρού όπως θα έλεγαν οι φίλοι μου οι αριστερόφρονες, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Όχι μόνο δεν παλεύω να βγάλω απο την ζωή μου, απο την ψυχή μου το δηλητήριο που τις εχουν εμποτίσει αλλά κάνω τα πάντα για να μεταμορφωθώ σε αυτό που πολεμώ. Στήν πραγματικότητα αυτό που πρέπει να πολεμήσω είμαι εγώ. Να νικήσω τους φόβους , τις προκαταλήψεις ,τα στερεότυπα μου, να απογυμνώσω τον φτιασιδόμενο εγωισμό μου και να ξαναπλάσω τον κόσμο απο την αρχή.

Αλλά πώς ? Ξέρω τι δεν θέλω, αλλά δεν ξέρω τι θέλω. Και εκεί ίσως είναι που πρέπει να εστιάσω. Κουράστηκα σκέφτομαι σε μια στιγμή και πάω να γείρω, αλλα όχι είναι αυτό το αίσθημα που όλοι μας έχουμε νιώσει προσπαθώντας να λύσουμε ένα γρίφο. Όχι δεν θα με νικήσεις θα σε παλέψω σκέφτομαι. Νιώθω ξανά σαν μυθικός ήρωας ανασηκώνω τα βλέφαρα μου και ξαναπροσπαθώ...

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Σιγά σιγά μεγαλώνουμε.Αναμφίβολα, ειδικά μετά το απολυτήριο του λυκείου, οι στιγμές μοιάζουν να περνάνε σε φαστ φόργουοντ.Ο χρόνος κυλάει αμίληκτος και μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε. Μετά την τυπική ενηλικίωση, έρχεται η πραγματική και ουσιαστική ενηλικίωση, όπου πλέον οι ευθύνες αυξάνονται και η παιδική ανεμελιά ξεθωριάζει.

Όμως και η ζωή γίνεται αμείλικτη.Πριν το καταλάβουμε, μας κατατάσει γρήγορα σε τάξεις, σε επαγγέλματα και σε καλούπια κοινωνικού στάτους.Στα πρόσωπα των παιδικών φίλων βλέπω πλέον τον βλοσυρό γείτονα, την κατίνα της γειτονιάς, τον στυγνό επαγγελματία που διψάει να πατήσει επί πτωμάτων για την καριέρα του.Ο Γιώργος ο κουμουνιστής,ο Κώστας ο μάνατζερ, ο Αντώνης ο σκληρός οικονομολόγος, η Ιωάννα που δεν πέρασε πουθενά και συμπληρώνει το όνομα της στην λίστα του ΟΑΕΔ.Πλέον, ο επιθετικός προσδιορισμός είναι απαραίτητος.Όταν είμασταν παιδιά, το όνομά μας αποτελούσε πιστοποιητικό και διαβατήριο για τις παρέες μας αλλά και για τους μεγάλους.Τώρα, ένας επαγγελματικός ή μη προσδιορισμός πλάϊ στο όνομά μας υπάρχει, μάλλον για να καθιστά τους εαυτούς μας πιο οικείους στους άλλους,με τους οποίους είμαστε στη πράξη αποξενωμένοι.

Προσωπικά, τρομάζω απο αυτή την εξέλιξη.Δεν μπορώ να δεχθώ οτι η γενιά μου θα ζήσει στα ίδια ανήλιαγα σπίτια, διατηρώντας τις ίδιες σάπιες σχέσεις καθωσπρεπισμού, και όλα αυτά για μια θέση στο νεοελληνικό όνειρο των 592 ευρω.Με τρομάζει η ιδέα να αφομοιωθούμε πλήρως απο αυτή την κοινωνία.Να γίνουμε αυτοί οι κούφιοι και αποχαυνωμένοι άνθρωποι, αυτά τα άδεια βλέμματα που συναντά κανείς στα λεωφορεία και το μετρό.Να σερνόμαστε σαν φίδια με ακουστικά στα αυτιά ολημερίς, σε αυτούς τους άθλιους δρόμους αυτής της απαίσιας πόλης και αφού πέσει ο ήλιος, να βάζουμε τα καλά μας και να ποζάρουμε σε σικέ φωτογραφίες κυριλέ μαγαζιών.Πουλάμε πολύ φθηνά την αγνότητα και την απλότητα που χαρακτήριζαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.

Και τώρα που τα πρώτα, ανέμελα χρόνια της φοιτητικής μας ζωής τελείωσαν, η ζωή απαιτεί να βάλουμε τους εαυτούς μας σε ράγες κοινωνικών επιταγών...

Παγκόσμιο πρωτάθλημα πόλο γυναικών - Ελλάδα σημειώσατε διπλό!!!

Χειροπιαστή απόδειξη, ότι η εξωτερικές πιέσεις είναι κάθε άλλο παρά εμπόδιο αποστασιοποίησης από την εσωτερική προσωπική θέληση, που μέσα απ' τη σκληρή δουλειά παράγει στόχους-επιτυχίες και κατατροπώνει τον μύθο του ευπρόσδεκτου ωχαδελφισμού-είδες, χρησιμοποιώ μοδάτες λέξεις, μην με πουν και περιθωριακό.Αυτή η ομάδα-απόδειξη, λοιπόν, στέκεται αγέρωχη και ανυψώνει το ανάστημά της στην κορυφή του κόσμου!
Συγχαρητήρια στην γυναικεία εθνική ομάδα πόλο!


Παγκόσμιες πρωταθλήτριες είναι η Αντιγόνη Ρουμπέση, η Κική Λιόση, η Γιούλη Λαρά, η Άντι Μελιδώνη, η Σταυρούλα Αντωνάκου, η Άλκηστη Αβραμίδου, η Φιλιώ Μανωλιουδάκη, η Αγγελική Γερόλυμου, η Αλεξάνδρα Ασημάκη, η Χριστίνα Τσουκαλά, η Έλενα Κούβδου, η Ηλέκτρα Ψούνη, η Ελένη Γούλα.

Εν δράσει!

 

Έτσι για να μαθαίνουμε και τα πράματα ως έχουν και να μπορούμε αν αντιστεκόμαστε σε όλους αυτούς τους δήθεν μεγάλους αριστεριστές, αναρχικούς, τυφλούς προπαγανδιστές που μιλούν περί κουκουλοφόρων-ασφαλιτών και πράξεις "αδικιολόγητης" βίας απ τους προστάτες του πολίτη!
Καλή χώνεψη...

Μεσημέρι αλλόκοτο

Είναι αλλόκοτο αυτό το μεσημέρι
Η ζέστη παγώνει, ο ήλιος σκοτεινιάζει

Μόνο μια σιωπή φτάνει στα χείλη μου
Από εκείνες τις νωπές, που βράζουν το ξημέρωμα
Στις νοτισμένες αμμουδιές, στα βότσαλα τα ξέμπαρκα
Μόνο μια σιωπή στάζει απ’ τα χείλη μου
Και μου δίνει καταφύγιο, να φυλακίσω ένα φως
Που τρεμοπαίζει πάνω στο χαρτί και γίνεται λέξεις
Είναι το γέλιο σου, και η φυγή που δε μπορείς ν’ αντέξεις

Μόνο ένας ήχος φτάνει στ’ αυτιά μου
Είναι ο ψίθυρος από εκείνο το χάραμα το παγωμένο
Που έσπασε το βουβό κρεβάτι και ξέσπασε στο μαξιλάρι μου
Μόνο ένας ήχος μου θυμίζει ότι ζω
Είναι η ανάσα σου, που σε ρυθμό βηματισμού
Με κάνει πιόνι στην σκακιέρα σου την καρό
Και μ’ έναν ίλιγγο μεθυσμένο με στήνει στην άκρη του γκρεμού

Είναι αλλιώτικο αυτό το μεσημέρι
Δε μοιάζει με τ’ άλλα, ετούτο με ζαλίζει

Μόνο μια σκέψη με κερδίζει αληθινά
Είναι τα ταξίδια του νου στα βουνά τα ξέσκεπα
Που λεν’ ότι είναι τόσο ψηλά ν’ αγγίζουν τον Θεό
Μόνο μια σκέψη με τρομάζει αληθινά
Να μην ξυπνήσω μες στο χάραμα απότομα
Και δω τη μεγαλύτερη σκοτεινιά να με τυλίγει
Γιατί λεν’ ότι το πιο μεγάλο σκότος είναι πριν χαράξει

Μόνο μια μυρωδιά με μεθάει και μ’ ανεβάζει
Είναι το γιασεμί που σαπίζει σε γλάστρα απότιστη
Να μου θυμίζει όνειρα σ’ αποκλεισμένα ξερονήσια
Μόνο μια μυρωδιά μου τη σπάει και με τσαντίζει
Είναι της θάλασσας που μου θυμίζει ταξίδια μακρινά
Που ποτέ δεν έκανα και δε θα κάνω, γιατί είμαι εδώ
Να φυλακίζω σε κορμί αλλοπαρμένες σκέψεις που μου θυμίζουν πώς να ζω

Περι κουκούλας...

Και ξαφνικά τα σαλόνια μας πλημμύρισαν ξανά από εικόνες επεισοδίων, κουκουλοφόρων, ΜΑΤατζήδων και δακρυγόνων.Για 2 μέρες το Σύνταγμα άλλαξε όψη και αποτέλεσε το πεδίο της μάχης για διαδηλωτές και αστυνομία.Πολλά ακούστηκαν για τους περίφημους κουκουλοφόρους.Κάποιοι είπαν πως πρόκειται για προβοκάτορες, ασφαλίτες της αστυνομίας, άλλοι μίλησαν για ψευτοαναρχικούς και μπαχαλάκηδες.


Ο γράφον αυτο το κείμενο δεν θα συμμεριστεί τέτοιες απόψεις.Μέσα απο την προσωπική του εμπειρία στον δρόμο και την αντίληψή του θα προσπαθήσει να πιάσει το νήμα που θα μας οδηγήσει στην αλήθεια.Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι κουκουλοφόροι?


Αν κάποιος θέλει να βρεί αυτά τα άτομα...
πρέπει να ψάξει στο περιθώριο.Ένα περιθώριο που έχει βρεί πρόσφορο έδαφος στις μεγαλουπόλεις που ζούμε.Σε ένα αστικό περιβάλλον που θέλει το άτομο υπάκουο καταναλωτή, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που δεν γοητεύονται απο αυτή την παρανοϊκή δικτατορία της εικόνας.Εντοπίζουν μονάχα ψυχοαδιέξοδα και υποταγή στην σύγχρονη πορεία του ανθρώπου προς τον θάνατο.Φτύνουν τον εισαγόμενο δυτικό τρόπο ζωής και τα παράγωγά του.Η Κυριακή στο γήπεδο δεν τους φαίνεται ελκυστική, ενώ οι σικέ διακοπές τον Αύγουστο δεν τους ξεκουράζουν.Νιώθουν να πνίγονται σε εφήμερες σχέσεις βασισμένες αποκλειστικά σε καταναλωτικά πρότυπα, σε σχέσεις που μιλάει η εικόνα και λείπει ο έρωτας.

Η παρτιτούρα των 29 έκτων

Με τεφτέρια στα χέρια
και σημαίες λαθραίες,
με πλυμένα νυστέρια 
από απρόσκλητους ύπνους.


Με ένα ξάστερο δόγμα
κι ένα ντέφι μουντό,
σε αμμόχτιστους πύργους
ψάχνεις μάταια εχθρό.



Στάζει ασπρόμαυρο χρώμα, σε ένα κόκκινο χώμα.
Χέρσας γης χαμαιλέοντα απόκομμα.


Με αιθέριους ίππους και τη γούνα για λόξα,
κλέβει νόμιμα μύθους 
απ΄ του τρελού μυαλού τη δόξα.

Μια ερωτηση.

Αναγνωστες του μπλογκ εχω να κανω μια ερωτηση॥Σημερα που εβλεπα την Βουλη λαηβ στο ομοτιτλο καναλι μου γεννηθηκε μια αποροια...Σε καθε αλλαγη ομιλητη ενα διαφορετικο ατομο πηγαινει και αλλαζει το ποτηρι με το νερο που αναλογει στον καθε ομιλητη। Αληθεια πιστευετε εσεις οτι περνει καποια χρηματα; Πως μπηκε σε αυτην την δουλεια και ποια η ειδικοτητα του; Για ποιον λογο υπαρχει ,δεν μπορουν οι ερετοι πως λεγοντε να βαζουν μονοι τους ενα ποτηρακι νερο;Οι φημες οτι το νερο που πινουνε εχει μαγικες ιδιοτητες ειναι βασιμες; Τι εχει να πει ο Λιακοπουλος για αυτο; Ειναι τρομερο ,το οτι μπροστα στα ιδια τα ματια μας συμβαινουν αυτα τα πραγματα... Τουλαχιστον ας ειχαν εναν για ολους,αλλα και για τον καθενα εναν διαφορετικο νεροκουβαλητη; Αισχος και ντροπη ελληνικη βουλη....

Νεμεσις

Σημερα την εικοστη ογδοη μερα του Ιουνη του δυο χιλιαδες εντεκα,ψηφιστηκε η καταδικη της Ελλαδας। Η πατριδα μας και οι εκλεκτοι της, για τους οποιους εμεις ευθυνομαστε που ειναι εκει που ειναι και αποφασησαν για αυτον τον ολεθρο μας προδωσαν। Εμας που τους ψηφισαμε। Το να σχολιασω και να κρινω τους ψηφοφορους του Πασοκ και της ΝΔ δεν το κανω καν।Τσαμπα χρονος... Ειναι το αποτελεσμα του συστηματος। Αυτοι οι οποιοι ειναι ουσιαστικα η Ελλαδα και την δειχνουν κι ολας। Οι βολεμενοι του δημοσιου , ή οσοι θελανε να βολευτουν.... Αλλα και εσυ αγανακτησμενε και εσυ εισαι ενας απο αυτους। Τωρα αγανακτησες ομως ειναι αργα... |Και το ασχημο ειναι πως οι νεοι θα την πληρωσουνε। Και ναι καταλαβαινω οτι τωρα ανοιξαν τα ματια σου ,ομως προφανως τοσα χρονια οταν καταβαιναμε στους δρομους σαν φοιτητες με πλαισια σχολων για τον Νομο Πλασιο κλπ εσυ εκλεινες τα αυτακια σου και ακολουθουσες την τακτικη δεν με αφορα...

Χους

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να μιλώ.

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να σκέφτομαι.

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να ζω.

Και τότε ταξίδεψα κι έψαξα φωνές να μου δανείσουν τη φωνή τους, να σωθώ.

Έψαξα αποφάσεις και χέρια να μου χαρίσουν την επιβίωση.

Αποκαμωμένος, ανασφαλής και αδύναμος

έσκυψα το κεφάλι και κοίταξα τη γη.

Τόση γοητεία, τόση ηρεμία το καταλάγιασμα.

Έσκυψα το κεφάλι και κοίταζα τη γη.

Δήλωσα υποταγή. Τη ζωή μου που έχανα, την χάρισα αλλού για να σωθεί.

Κι η ζωή μου πήρε πάλι μπροστά, πήρε φόρα, μα το κεφάλι σκυφτό.

Οδηγιόμουν καλά, μα το κεφάλι σκυφτό.

Πέτυχα πολλά, αποίκησα σε πολλές οάσεις επιτυχίας, μα το κεφάλι σκυφτό.

Ανέβηκα πολλά επίπεδα, ξεπέρασα πολλά εμπόδια, μα το κεφάλι σκυφτό.

Είναι αστείο το πόσα μπορούν να δουν οι άλλοι σε μένα. Το πόσο θέλουν να μου μοιάσουν.

Εγώ και πριν και τώρα, βλέπω όμως μόνο χώμα.

Ακούω χειροκροτήματα ναι, μυρίζομαι ζήλια.

Κάπως μέσα μου αναταράσσομαι, μα το κεφάλι σκυφτό...

Όταν χρυσαύγει...

Σας παρουσιάζω 3 βίντεο που εκτός από τους πληροφοριακούς λόγους, έχουν και ακόμη έναν κρυφό από πίσω.Να προσθέσει κόσμο στο fan(fanatikoi antifasistes) club μας...!

Oι ΜΑΤατζήδες είναι αδερφές.. ψυχές !!

Αξίζει να δείτε το βίντεο!! Eκτός από την πρωτοτυπία των στίχων και για την ερμηνεία του !! Το άσμα γράφτηκε μετά από τα επεισόδια στο Σύνταγμα (15-6-11) υπό την επήρεια αρκετών χημικών !

Η Ελλάδα των (Νεo)ελλήνων

Μερικα ιστορικα σχολια που θα ηταν ενδιαφεροντα και αξια αναφορας για την συγχρονη ιστορια της χωρας στην οποιαν ζουμε। Το ημερολογια εγραφε 24 Ιουλιου του 1974। Η δημοκρατια ειχε ερθει।Οπως μαζι της και το ΨΩΜΙ,η ΠΑΙΔΕΙΑ και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καθως για αυτα τα ιδανικα τοσο αιμα ειχε χυθει στην Ελλαδα|Τοτε λοιπον...

Στη δίνη της πόλης

  
















  H επαρχεία φίλησε σταυρωτά το Δημήτρη, πριν πάρει το δρόμο του ταξιδιού. 4 χρόνια θα έλειπε μα θα γύριζε πίσω σοφότερος, λιγότερο παιδί περισσότερο άντρας.
Έφτασε στην πόλη. Συνάντησε εκεί πολλούς αθλητές, δεν εξηγούσε αλλιώς στο μυαλό του το ότι έτρεχαν συνεχώς. Τρόμαξε απ' το σκοτάδι κι έτρεξε να βρει το θείο του. Είχε συνηθίσει να λούζεται φως από τις καρδιές των γύρω του, μα τώρα αντίκριζε μόνο συννεφιά. Ο τελευταίος θα τον φιλοξενούσε.
Το επόμενο πρωί ξεκίνησε για το σπίτι των σοφών...

Εδω θα γίνει ο τάφος σας!

Πιθανά κρυμμένα μηνύματα :
1)Η ευρηματικότητα είναι προϋπόθεση του χιούμορ
2)Τους τεμπέληδες τους βρίσκει ο χάρος στον τόπο που συχνάζουν
3)Η τιμιότητα προϋποθέτει την συνεχή έγνοια του κινδύνου του θανάτου ανα πάσα στιγμή όπου κι αν βρίσκεσαι...

Press the Button!

  Μετά από ένα συναρπαστικό αγώνα με κόντρα τον καιρό, τον χρόνο και τον ομόσταβλό σου να σε "κεντρίζει", όπως μια μέλισσα την διπλανή της, ο  βρετανός Τζένσον Μπάτον πέτυχε συγκλονιστική νίκη στον τελευταίο γύρο, την πρώτη του για φέτος, κάνοντας το grand finale και θυμίζοντας πως έχει ακόμα τη στόφα του παγκόσμιου πρωταθλητή μέσα του...

24 Hours of Le Mans 2011

Ο Αντρέ Λότερερ με Audi ήταν αυτός που είδε πρώτος την καρό σημαία στον 24ωρο αγώνα του Λε Μαν...

Τόσο διαφορετικοί τόσο ίδιοι

Γεια σας, αναγνώστης και φανατικός οπαδός πλέον αυτού του blog σταθμού για τα ελληνικά δεδομένα (μας έχει υποχρεώσει όλους ο hobo with a pen να το λέμε αυτό..), ήθελα και εγώ να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις που είχα σχετικά με τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μας.

Κυρίως όμως για το κίνημα των αγανακτισμένων στη χώρα μας όπου μέρα με την μέρα αυξάνεται σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος...

Vol. 2

Καλησπέρα..!


Χρωστάω από χθες τις αναφορές του κου Καζάκη στην Τράπεζα της Ελλάδος και το Δημόσιο. Θα είμαι, σχετικά, σύντομος αναφορικά με αυτά τα 2 θέματα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: ...




-Τράπεζα της Ελλάδος


Αρχικά, είναι να απορεί κανείς γιατί λέγεται Τράπεζα, ή γιατί ασχολούμαστε ακόμα με τράπεζες (ένα πράγμα που μου την δίνει πολύ αυτή την περίοδο είναι οι διαφημίσεις για δάνεια και διευκολύνσεις αποπληρωμής). Να λέγεται, ας πούμε, σκέτο Επιχείρηση της Ελλάδος. Δεν χρειάζεται κάποιος προσδιορισμός, καθώς είναι η μοναδική Α.Ε. εταιρεία πάνω στην οποία το Κράτος δεν έχει δικαίωμα ελέγχου. Ποιό ακριβώς το νόημα; Δεν έχω ιδέα...


Και πάνω σε αυτό, έρχεται να κάτσει πολύ ωραία και το θέμα με τον χρυσό της χώρας, και συγκεκριμένα της εν λόγω τράπεζας. Υποτίθεται ότι το 1/3 του χρυσού, που έχει υπό την ιδιοκτησία της η Τράπεζα της Ελλάδος, βρίσκεται στο κτίριο της Πανεπιστημίου. Αλλά, κάποιος λογικός μπορεί να πει "Και που το ξέρω εγώ; Σάμπως με αφήνεις να το δω;". Το άλλο 1/3 βρίσκεται σε τράπεζα της Αμερικής και το τελευταίο 1/3 σε τράπεζα της Αγγλίας (και στις 2, προφανώς, για τις εκεί διευκολύνσεις). Σε ερώτηση προς τον Προβόπουλο "Γιατί τα 2/3 του χρυσού της Τράπεζας βρίσκονται εκτός της χώρας;" η απάντηση ήταν "Για ιστορικούς λόγους"... Πώς ακούγεται αυτό; Να το ξαναγράψω: ΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. Τα συμπεράσματα δικά σας.


- Δημόσιο


Η κατάσταση εκεί είναι κάπως πολύπλοκη. Η προσπάθεια εξυγείανσης πρέπει να περάσει από πολλά στάδια για να έχουμε στα χέρια μας το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το να απολύεις υπαλλήλους και να κόβεις κατακόρυφα μισθούς και επιδόματα, μόνο κακό κάνει. Αυτό συμβαίνει διότι ένας τεράστιος αριθμός οικογενειών "τρέφεται" από έναν τέτοιο μισθό και, κατ' επέκταση, πολλές μικρές επιχειρήσεις ζουν από δημόσιους υπαλλήλους. Η ώθηση που δίνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι (λόγω του αριθμού τους) στην ελληνική οικονομία είναι μεγάλη. Η μείωση των αποδοχών τους, σε τέτοιο βαθμό, μπορεί να οδηγήσει, σύμφωνα με στατιστικές, σε κλείσιμο του 10% των μικρών επιχειρήσεων. Δεν γίνεται προσπάθεια εξύμνησης αυτού του επαγγελματικού τομέα, σίγουρα, αλλά προσπάθεια κατανόησης και της άλλης πλευράς.

"Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα..!"

Καλησπέρα κι από εμένα και "χαίρω πολύ"..!


Είναι κάτι μέρες, τώρα, που σκέφτομαι να γράψω για ένα συγκεκριμένο θέμα. Ουσιαστικά, θέλω να κάνω μια μινι αναπαραγωγή του τι άκουσα σε μια ομιλία του Δημήτρη Καζάκη, ενός Οικονομολόγου που τον συναντάει, πλέον, κάποιος πολύ συχνά, όχι μόνο σε "ανταγωνιστές", αλλά και στην Πλατεία Συντάγματος.


Εγώ δεν τον έμαθα ούτε από τα blogs, ούτε από τις πλατείες. Τον άκουσα σε μια ομιλία του το προηγούμενο Σάββατο, σε μια άλλη πόλη, και πραγματικά ήταν από αυτούς που κάτι έχουν να πουν. Οπότε, για να μην μακρηγορώ, παραθέτω ορισμένα "ωραία" σημεία της ομιλίας, χωρίς προσοχή στην δομή, αλλά με ουσιαστικό νόημα. Δεν θα τα σχολιάσω, ούτε θα πάρω θέση. Να κάνετε κι εσείς κάτι..! Μπορεί να βγει λίγο μεγάλο το κείμενο, αλλά νομίζω ότι αυτά για τα οποία μιλάει ο άνθρωπος έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Λοιπόν, έχουμε και λέμε...

Το κίνημα των ''αγανακτισμένων'', οι πολιτικές του προεκτάσεις και οι προοπτικές του.

Γράφω αυτο το κείμενο επειδή μου ζητήθηκε απο τον hobowithapen.Αν και δεν τον έχω σε υπόληψη, είπα να του κάνω την χάρη, μπάς και ξεκολλήσει το blog και ανέβει καθόλου η επισκεψιμότητα.Οπότε είπα να γράψω για τους ‘’αγανακτισμένους’’ του Συντάγματος, που είναι πολύ της μόδας αυτό το διάστημα.Στο ψητό λοιπόν...

Εθνικό Φασκελόμετρο

Πάτα στην εικόνα και φασκέλωσε και ΕΣΥ την βουλή !!

* Είναι ΤΣΑΜΠΑ
* Περιέχει και έξτρα επιλογή : "Ρίξε διπλή μούτζα"
* ΠΡΟΣΟΧΗ : Δεν είναι αποτελεσματικό!
Για πραγματικό αποτέλεσμα .. Get a LIFE !

Αλήτικο Ψέμα

Στη ζωή θα κερνάω
και θα πίνω για νάμα,
τα νερά που αναυλίζουν 
ξεραμένα πηγάδια



Η αλήθεια θα είναι της καρδιάς αρχηγός,
την ματιά σου να αστράφτει σαν καθρέφτης χρυσός.


Σαν αέρινος μύθος,
του νοτιά οδηγός,
και καρντάσικος στίχος,
του αφέντη εχθρός


Ξημερώνει το ψέμα,
ψάχνω λέξεις να βρω,
του αλήτη οι σφαίρες ανασταίνουν νεκρό
κι όπως πάντα γιορτάζουν κάθε γέλιο πικρό
κάθε ξόφαλτση νότα που καυχιέται σωστά


Ριζομένοι σαν βράχια σε μπαμπέσικο τάμα,
που σκληραίνουν στο φως και αντέχουν τα βράδια,
θα ανταμώσουν μια μέρα ένα κάλπικο θαύμα
και θα ζήσουν για πάντα την ευτυχία στη φάκα