ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ...

Μετά απο μια κουραστική μέρα καθίζω το κουρασμένο μου κορμί. Οι σκέψεις πολλές, απο μικροπροβλήματα της καθημερινότητας μέχρι υπαρξιακά ζητήματα, σαν και αυτα που χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια χρόνια ταλάνιζαν απλές μορφές της καθημερινότητας μέχρι 'αστέρες' της φιλοσοφικής σκηνής.

Ό ένας συλλογισμός φέρνει τον άλλον και απλά μέσω αυτής της εγκεφαλικής διεργασίας οφείλω να ομολογήσω πως διέξοδο δεν βρίσκω. Αισθάνομαι εγκλωβισμένος στις σκέψεις μου, αλλα και συνάμα ήρωας ενος λαμπρού παραμυθιού ο οποίος προσπαθεί να ξεδιαλύνει τον 'γρίφο' πετυχαίνοντας το περιπόθητο 'happy end' χουλιγοντιανής μορφής ποτισμένο με μπόλικη αστερόσκονη και δακρύβρεχτο τέλος. Περί κάθαρσης ουδής λόγος.

Σε μια στιγμή σκέφτομαι μήπως έχω επηρεαστεί απο τον τρόπο ζωής, απο το κονφορμιστικό μοντέλο αναπαραγωγής στερεοτυπικών προϊδεάσεων αλλά το προσπέρνω γρήγορα. Η πλύση εγκεφάλου που έχω λάβει ειναι τεράστια ώστε να ασχοληθώ περαίτερω με αυτό. Ο αδυσώπιτος βομβαρδισμός μέσω εκατομμυρίων διαφημιστικών μηνυμάτων, και άλλων συστημικών συρήνων με κάνει να παλεύω με τον εαυτό μου με το ενδότερο είναι μου, με αυτά τα οποία έχω διδαχθεί περί ηθικής, χρηστότητας περί του πλατωνικού αγαθού, της οφελιμιστικής λογικής που σήμερα προτάσσεται σαν κυρίαρχη ιδεολογία, για να πετύχω μια λύση η οποία να πλησιάζει ούτε καν να αγγίζει την αριστοτελική μεσότητα. Δύσκολη αλλά και άνιση μάχη.

Τρομακτικά τα όπλα του ταξικου εχθρού όπως θα έλεγαν οι φίλοι μου οι αριστερόφρονες, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Όχι μόνο δεν παλεύω να βγάλω απο την ζωή μου, απο την ψυχή μου το δηλητήριο που τις εχουν εμποτίσει αλλά κάνω τα πάντα για να μεταμορφωθώ σε αυτό που πολεμώ. Στήν πραγματικότητα αυτό που πρέπει να πολεμήσω είμαι εγώ. Να νικήσω τους φόβους , τις προκαταλήψεις ,τα στερεότυπα μου, να απογυμνώσω τον φτιασιδόμενο εγωισμό μου και να ξαναπλάσω τον κόσμο απο την αρχή.

Αλλά πώς ? Ξέρω τι δεν θέλω, αλλά δεν ξέρω τι θέλω. Και εκεί ίσως είναι που πρέπει να εστιάσω. Κουράστηκα σκέφτομαι σε μια στιγμή και πάω να γείρω, αλλα όχι είναι αυτό το αίσθημα που όλοι μας έχουμε νιώσει προσπαθώντας να λύσουμε ένα γρίφο. Όχι δεν θα με νικήσεις θα σε παλέψω σκέφτομαι. Νιώθω ξανά σαν μυθικός ήρωας ανασηκώνω τα βλέφαρα μου και ξαναπροσπαθώ...

Ποιό είναι το πρόβλημα? Η κοινωνικοποίηση μου, οι χαλαρές μου αντιστάσεις, η δεκτικότητα μου στην συστημική προπαγάνδα γαρνιρισμένη με μπόλικη αστερόσκονη ή αλλιώς τα πλατωνικά χρυσά δεσμά που με έχουν κλειδαμπαρώσει σε έναν ψεύτικο κόσμο υλικής ματαιότητας.

Απελπισία με διακατέχει. Η απάντηση σίγουρα δεν είναι μονολεκτική, και η μόνη λύση είναι η βαθιά ενδοσκόπηση και μελέτη. Ή ζωή είναι γεμάτη διδαχές, κάθε πάθημα και μάθημα, κάθε χαρά, κάθε λύπη και ένα δίδαγμα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και τίποτα δεν χαρίζεται. Προφανώς και η απάντηση δεν είναι μία. Οί δρόμοι πολλοί προς την ευδαιμονία και την κατάκτηση του αγαθού. Ο δρόμος γεμάτος εμπόδια, αλλά η κορυφή φαντάζει χρυσαφένια τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Καταστάλαξες κάπου ? εύλογα θα αναρωτηθήτε. Η ζωή είναι ένα συνεχές ερώτημα. Άλλες φορές έχουμε την ψευδαίσθηση οτι το λύνουμε άλλες τα παρατάμε κάπου στην μέση και άλλες δεν έχουμε διάθεση καν να το απαντήσουμε γιατί έχουμε παραιτηθεί από αυτήν. Μεγάλες κουβέντες.... Απλά δεν με απασχολεί να δώσω απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα, γιατί απλά όλη αυτή η διεργασία σκέψης που υπέβάλλα στον εαυτό μου με μάγεψε. Ίσως είδα έστω και για λίγο το πλατωνικό φώς, ίσως πάλι είχα την ψευδαίσθηση ότι το είδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχω, και υπάρχετε και εσείς εφόσον σκέφτεστε. Τι μας διαχωρίζει άλλωστε απο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο και μας εξυψώνει συνάμα? Τι μας διαχωριζει μετατρέποντας μας σε ξεχωριστές οντότητες από τούς υπόλοιπους ανθρώπους? Σίγουρα όχι το αστραφτερό χαμόγελο Crest, και το γκλαμουράτο αυτόκινητο πολλών χιλιάδων κυβικών.

Αρχίζουν και κλείνουν τα μάτια μου. Ό νούς βαραίνει από τα πολλά και αρχίζω ήδη να σκέφτομαι πεζά πράγματα σε σχέση με αυτά που ήδη σκεφτόμουν. Ίσως ο εαυτός μου αντιδρά και αποζητά κάτι πιο εύπεπτο. Άμυνα, αλλοτροίωση? Ποιός ξέρει....