Bob Dylan - It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)

Tο καλοκαίρι του 64', μέσα σε 10 λεπτά, ο Bob Dylan έγραψε το "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Το κομμάτι χαρακτηρίστηκε ως
"ζοφερό αριστούργημα", "ένα κομμάτι που περιέχει μερικές από τις αξιομνημόνευτες λυρικές εικόνες του Dylan" κ.α.
Έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα περιεκτικότερα έργα του αιώνα.

Σκοτεινιά στο καταμεσήμερο
σκιάζει ακόμα και το ασημένιο κουτάλι,
τον χειροποίητο σουγιά, το μπαλόνι του παιδιού.
Σαν σε έκλειψη ηλίου και σελήνης,
για να καταλάβεις πως έμαθες πολύ νωρίς
ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να προσπαθείς..

Στοχευμένες απειλές μπλοφάρουν με περιφρόνηση,
τα σημάδια αυτοκαταστροφής ξεγράφονται.
Από το χρυσό στόμα των ηλιθίων
η κυλοειδής κόρνα αραδιάζει τυχέες λέξεις
που προφητικά λένε:
"Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να αναγεννάται
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει."

Ο πειρασμός, πετάει έξω από την πόρτα σου.
Τον ακολουθείς και βρίσκεις τον εαυτό σου στον πόλεμο,
να παρακολουθεί καταρράκτες που βγάζουν βρυχηθμούς του οδυρμού.
Αισθάνεσαι διστυχισμένος, αλλά σε αντίθεση με πριν
συνειδητοποιείς πως είσαι απλά
ένας ακόμα άνθρωπος που κλαίει..




Γι 'αυτό μη φοβάσαι, όταν ακούς
έναν άγνωρο ήχο στο αυτί σου.
Είναι όλα εντάξει, φίλε, απλά αναστενάζω..


Και όσο κάποιοι μιλάνε για νίκη, κάποιοι άλλοι για κτηνωδία.
Προσωπικούς συμφεροντολογικούς λόγους, μικρούς ή μεγάλους,
μπορείς να δεις στα μάτια αυτών που φωνάζουν
"για να πετύχεις πρέπει να πεθάνεις, ώστε να σέρνεσαι".
Ενώ άλλοι λένε
"Μη μισείς τίποτα.. εκτός από το ίδιο το μίσος"

Όσο οι κληρικοί διδάσκουν τη μοίρα του κακού
οι δάσκαλοι διδάσκουν πως η γνώση μπορεί να περιμένει,
και έτσι να οδηγηθείς σε αρίθμητα πλούτη.
Η καλοσύνη τότε κρύβεται πίσω από τις πύλες της..
Μα ακόμα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ
μερικές φορές 
οφείλει να σταθεί γυμνός..


Παρόλο που οι σύγχρονοι κανόνες της ζωής έχουν παγιωθεί
είναι απλά δημιουργήματα ανθρώπων που μπορείς να αποφύγεις!
Είναι όλα εντάξει, φίλε, μπορώ να το κάνω.


Οι συνεχείς διαφημίσεις σε πείθουν
πως εσύ είσαι ο ένας
"που μπορεί να κάνει ό,τι κανείς πριν δεν έκανε
και μπορεί να κερδίσει ό,τι κανείς πριν δεν κέρδισε".
.. Στο μεταξύ η ζωή εκεί έξω
συνεχίζεται.
Παντού γύρω σου..

Και χάνεις τον εαυτό σου και ξαναεμφανίζεσαι.
Ξαφνικά ανακαλύπτεις πως δεν έχεις τίποτε να φοβάσαι.
Στέκεσαι μόνος χωρίς κανέναν δίπλα σου
την ώρα που μια τρεμάμενη μακρινή ασαφής φωνή
ηλεκτρίζει τα υπνωτισμένα σου αυτιά για να ακούσεις,
πως κάποιος σκέφτεται
ότι πραγματικά σε βρήκαν!

Μια ερώτηση κρατά τα νεύρα σου σε εγρήγορση
αν και ξέρεις πως δεν υπάρχει απάντηση που να την ικανοποιεί.
Για να σε βεβαιώσει και να μην τα παρατήσεις.
Για να βάλεις καλά στο μυαλό σου 
και να μην το ξεχάσεις
"ότι δεν υπάρχεις κανείς αυτός, αυτή, αυτοί
ή αυτό 
στον οποίο να ανήκεις!!"


Παρόλο που οι αφέντες ορίζουν τους κανόνες
και για τους σοφούς και για τους χαζούς
δεν έχω τίποτα, φίλε, για το οποίο να ζήσω..


Για όσους πρέπει να υπακούν την εξουσία
την οποία δε σέβονται σε κανένα επίπεδο.
Που παρά τις δουλειές τους, την εύπορη μοίρα τους
μιλάνε ζηλόφθονα, για όσους είναι ελεύθεροι..
Και καλλιεργούν τα λουλούδια τους
μόνο και μόνο για να γίνουν αυτά ακόμα
μια επένδυσή τους..

Την ώρα που κάποιος τραγουδάει με τη γλώσσα του να παίρνει φωτιά,
σαν να κάνει γαργάρες σε χορωδία της φυλής των αρουραίων.
Βγαλμένος από το καλούπι που δίνει η κοινωνία με την πένσα της
φροντίζοντας να μην ανέλθει σε κάποιο "υψηλότερο" επίπεδο
παρά να σε παρασύρει βαθειά
στον πάτο που και αυτός βρίσκεται.


Μα δε θέλω ούτε να πληγώσω, ούτε να βγάλω λάθος
οποιονδήποτε ζει αγκαλιά με ένα θησαυροφυλάκειο.
Μα είναι εντάξει, φίλε, αν μπορώ να μην τον ευχαριστώ κιόλας.


Γριές διακαστίνες, διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε ζεύγη
χωρισμένους στο φύλο τους, τολμώντας
να προωθούν δήθεν ήθη, να προσβάλλουν, 
να παρακολουθούν επίμονα.
Το χρήμα λοιπόν δε μιλάει, το χρήμα βρίζει.
Βωμολοχία που δήθεν νοιάζεται,
προπαγάνδα..
όλα είναι ψέματα.

Τη ώρα που εκείνοι που υπερασπίζονται ότι δεν μπορούν να δουν
με ασφάλειά τους, την περηφάνει δολοφόνου,
να ταρακουνάει τα μυαλά τους πιο πικρά.
Για όσους πιστεύουν
πως η δικαιοσύνη του θανάτου δε θα πέσει πανω τους φυσικά,
η ζωή κάποιες φορές
πρέπει να γίνεται μοναχική.

Τα μάτια μου συγκρούονται μετωπικά με γεμάτα νεκροταφεία.
Γκρεμίζω ψεύτικα είδωλα.
Στη Μικρότητα μου, που παίζει τόσο σκληρά
περπατάω ανάποδα πιασμένος με τις χειροπέδες
κλοτσώντας τα πόδια μου 
προσπαθώ να τη συντρίψω.

.. Ας πούμε ότι βαρέθηκα λοιπόν.
Τι άλλο έχεις να μου δείξεις;


Και αν οι σκέψεις των ονείρων μου
μπορούσαν να φανερωθούν, 
θα κατέληγαν το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα.
Μα είναι εντάξει, φίλε, έτσι είναι απλά η ζωή..
Έτσι είναι η ζωή..