Ψευτοκλείδι για το χρονοντούλαπο

Εκτός του ότι θέλουμε να ζήσουμε το ψέμα ότι πάντα κάποιος άλλος μας φταίει, επιλέγουμε να 

ζούμε με το ψέμα ότι κάποιος άλλος από μηχανής Θεός θα μας βοηθήσει δείχνοντας το δρόμο.

Πιστεύουμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στη δόξα, στα λεφτά, στα ουσίες λήθης(άλλο ναρκωτικά άλλο ουσίες λήθης, άλλο χρεωκοπία άλλο κούρεμα του χρέους), στο να κάνεις το "σωστό" και το "καλό"-δούλος των "πρέπει"-  και στο να εξορίζουμε όποιον μας φαίνεται δυστυχισμένος επειδή δεν πιστεύει στην ευτυχία ή στον τρόπο ευτυχίας μας, όπου ευτυχία είναι η συμφιλιωμένη ζωή με τον εαυτό και τον περίγυρο της πραγματικότητας μας. Υπεκφεύγουμε τον εαυτό μας, γιατί το αντίθετο θα μας προσέθετε βάρος ενώ εμείς θέλουμε να ζούμε ανάλαφρα κι ανέμελα σαν τα παιδιά στις αλάνες.

Αλλά η ευτυχία που ψάχνεις(και ο μεν “ευτυχισμένος” και ο δε “δυστυχισμένος”) είσαι εσύ, αυτόφωτος. Είσαι ένας φακός. Μην περιμένεις κανείς να σου δώσει φως, το μόνο φως που μπορεί να δει ένας φακός σαν εσένα είναι αυτό ευθεία μπροστά του, με προϋπόθεση να είναι ανοιχτός.

Θα αναφερθώ ως παιδί στην Ελλάδα με ημερομηνία γέννησης 25 Μαρτίου 1821 γιατί τότε γεννήθηκε ο σημερινός έφηβος που δημιουργεί τόσους προβληματισμούς σε όλους.

   Σαν παιδί μεγάλωσε σε άσχημες καταστάσεις, με γονείς κατατρεγμένους και καταπιεσμένους κλέφτες που δεν είχαν να του προσφέρουν παρά μόνο σαθρή επιβίωση, περιθωριοποιημένο απ' τους συνομήλικούς του, περνώντας το χρόνο στα διαλλείματα του σχολείου μόνο του, προσπαθώντας να ορθοποδήσει και να ενταχθεί σε εφάμιλλους με των συνομήλικων ρυθμούς. Μια μέρα λοιπόν στην αυλή του δημοτικού, κάπου γύρω στο 1945 έπεσε θύμα του μπούλη, ονόματι Beatler απ’ την Έκτη που ήταν μεγαλύτερος και πιο δυνατός.  Όντας τέτοιος ήθελε να διδάξει του μικρού μια αλήθεια της ζωής-τι κάνει ο δυνατός στον αδύναμο..

Ημιλιπόθυμος απ’ τη γροθιά στο στομάχι, ρημαγμένος, χωρίς λεφτά και σάντουιτς ο μικρός κατάφερε και σηκώθηκε, μα πέρασε έναν πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό προσπαθώντας να καταλάβει και να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα γιατί που είχαν γεννηθεί και διψούσαν γι αυτές.

   «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί είναι άδικη η ζωή, γιατί η εκμετάλλευση δίνει και παίρνει, γιατί δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, γιατί τον ενόχλησαν χωρίς να έχει ενοχλήσει, γιατί ;;;»

   Με τη βοήθεια αυτού του σταδίου, όπου οι κακές σκέψεις γεννιούνται, γεμίζουν το κεφάλι σα σαπουνομπουρμπουλήρθες που φουσκώνουν και πολλαπλασιάζονται αθέμιτα μέχρι να σκάσουν απ’ την ίδια τους την αβάσταχτη κακία, αφήνοντας πίσω τους ένα αστραφτερό ολοκάθαρο μυαλό, κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να κατηγορεί την “κακία” του μεγάλου μπούλη-ήταν κι αυτός υποχείριος της διαμάχης του με τον δυνατό της άλλης Έκτης και του εγωιστικού του εαυτού που διψούσε για εξουσία, για απόδειξη του δυνατότερου!

   

 Δεν έπρεπε να κατηγορεί τους κλέφτες γονείς του, γιατί μπορεί να μην τον μεγάλωσαν με τις καλύτερες προδιαγραφές, καθώς ήταν κλέφτες και αυτό από μόνο του πληγώνει την αξία τους, του έδωσαν όμως ότι καλύτερο μπορούσαν, σύμφωνα με τη λογική και το ένστικτό τους "για την ευτυχία του παιδιού!!!". Αυτό λέγεται αγάπη, αυτό τους καθιστά γονείς.

   
 Κατάλαβε ότι για να υπάρχει έπρεπε να κάνει κάτι ο ίδιος για τον εαυτό του, αντιλαμβανόμενος ότι ο μόνος τρόπος για να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο είναι να δημιουργείς ή να καταστρέφεις,  επέλεξε το πρώτο. Ξεκίνησε λοιπόν γυμναστική, ήθελε πολύ να γίνει δυνατός σαν τα μεγαλύτερα αγόρια του σχολίου, σαν τον "Beatler" και τον "Μάκηνιν". Αυτούς τους θαύμαζε πλέον! Έκανε γυμναστική μόνος του στο μικρό του δωμάτιο αρκετές φορές την εβδομάδα κι έτσι άρχισε να δυναμώνει σωματικά αλλά και πνευματικά αφού διογκωνόταν η αυτοπεποίθησή του αναλογικά με το σώμα του. Άρχισε να έχει και τις πρώτες του παρέες αφού κατείχε τις προϋποθέσεις. Υπήρχε!

  
  Μετά από 2 χρόνια(1980) μπήκε στο γυμνάσιο και στο προεφηβικό στάδιο. Βλέποντας ότι ανεβαίνει επίπεδο αισθανόταν περήφανος για τον καινούριο του εαυτό ενώ ταυτόχρονα η αδρεναλίνη του χτυπούσε κόκκινο με τις νέες προκλήσεις και τα καινούριο εμπόδια που θα ‘πρεπε να είναι έτοιμος να υπερπηδήσει. Καινούριο περιβάλλον, καινούριοι αντίπαλοι, καινούριες συμμορίες, καινούρια πρότυπα, καινούριοι φόβοι…

   
 Αφού εντάχθηκε στο κλίμα της καινούριας ατμόσφαιρας γράφτηκε στο σχολικό γυμναστήριο. Εκεί έβλεπε τα μεγαλύτερα γυμνασιολυκειόπαιδα με πηγούνι και στραβό άγριο μειδίαμα Stallone, με ματιά Chuck Norris και μπράτσα Schwarzenegger. Λύσσαγε για λίγο από δαύτους. Ήθελε να τους φτάσει όσο πιο γρήγορα γινόταν. Αυτοί με τη σειρά τους βλέποντας ότι ο ενθουσιασμός, η ανυπομονησία και η άγνοια τύφλωνε τον μικρό τον συμβούλευσαν να πάρει αναβολικά, αφού πρώτα τον είχαν κάνει να νιώσει κομμάτι τους . Χτυπώντας στην αχίλλειο πτέρνα του μικρού εφήβου , στον ενθουσιασμό και την περιέργεια για το καινούριο κι άγνωστο, στο πήδημα του επόμενου βήματος για να φτάσει γρηγορότερα στον πιο εξελιγμένο του εαυτό-τι πιο εγωπαθές και συνταρακτικό, άξιο ενθουσιασμού από κάτι τέτοιο άλλωστε;

 Μα ο άνθρωπος δεν είναι καγκουρό έχει φτιαχτεί για να περπατάει τον δρόμο του όχι να χοροπηδάει- Ναι Κάγκουρα, όσο και να θες, καγκουρό ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ, δυστυχώς υπάρχουν τα ανθρώπινα όρια που σου επιτρέπουν να έχεις μόνο τα ένστικτα κι όχι τη μορφή του ζώου!.

 «Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να σηκώσεις πολλά βάρη και να φτάσεις στο σημείο που θες. Θα γίνεις σαν εμάς, μεγαλόσωμος και δυνατός, δεν θα χεις ανάγκη κανέναν!» έλεγαν. Τα μεγάλα «κεφάλια» των λυκειόπαιδων είχαν πάρε-δώσε με εταιρίες αναβολικών κι έπαιρναν ποσοστά απ’ τις πωλήσεις. Το κίνητρο τους λοιπόν ήταν αυτό ακριβώς, το συμφέρον της πελατείας αναβολικών.

   Ο μικρός, αν και ένα μέρος του εαυτού του αντιδρούσε καχύποπτα σε αυτές τις δελεαστικές προσφορές, αποφάσισε να δείξει εμπιστοσύνη στους «μεγάλους», καθώς τα οφέλη έδειχναν σημαντικότερα από υστερίες καχυποψίας, όταν ο χρόνος κι ο φόβος που σου ξυπνάνε οι άσχημες αναμνήσεις σε πιέζει σαν οδοστρωτήρας την άσφαλτο. Εκτός της υπέρογκης και ανεκτίμητης ζωντάνιας που σου προσφέρει η επικοινωνία με και η εμπιστοσύνη σε τρίτους, η παρέα με μεγαλύτερους σου δίνει προστασία απ’ τους άγνωστους, αιμοβόρους κινδύνους που τους τρέχουν τα σάλια για νεαρά εύκολα θύματα. Μέσα απ’ την ηρεμία της ασφάλειας θα μπορούσε ανενόχλητος να κάνει όλη του τη ζωντάνια μυς.

   
 Η δικαιοσύνη όμως δεν του έκανε το χατίρι να κλείσει τα μάτια, γιατί δεν ήταν γόνος πλούσιας και ευυπόληπτης οικογένειας. Γύρω στο 2010 τα αναβολικά του δημιούργησαν οργανικά προβλήματα και σε συνδυασμό με την υπερκόπωση που επέβαλλε στον εαυτό του για να σηκώσει βάρη που δεν ήταν ικανός και έτοιμος ακόμα τον έβγαλαν knock out στον πρώτο γύρο. 
  Αποτέλεσμα, η παραπομπή του μικρού εφήβου στο ευρωπαϊκό νοσοκομείο με Αμερικάνο διευθυντή σε κρίσιμη κατάσταση για να του παρασχεθούν ενέσεις αναισθησίας του πόνου αρχικά και η ανάκτηση της υγείας του μέσω του νοσοκομειακού προγράμματος σταθερότητας στη συνέχεια. Παράλληλα με αυτή την κατάσταση της σωματικής του υγείας ήρθε ξανά ο πόλεμος με τον εαυτό του, για τις αποφάσεις του, για την κρίση του, για την ανευθυνότητα, για την απληστία και τον επιφανειακό δρόμο που είχε διαλέξει να χοροπηδάει.

   Αυτό που πρέπει να κάνει το παιδί είναι αφού ανακτήσει τις δυνάμεις του να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να πάρει βαθιές ανάσες επιβίωσης, να γυμνασθεί εσωτερικά, περνώντας τις μέρες του διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, πηγαίνοντας για καφέδες αναψυχής ας αφήσει τον χρόνο να μετρήσει τις μέρες ως την ανάρρωσή του για να επιστρέψει συνειδητοποιημένος στο αγαπημένο του γυμναστήριο πιο έμπειρος, πιο σοφός, ωριμασμένος και έτοιμος για να σηκώσει τα βάρη του.

   Μόνο όταν η ατομική συνειδησιακή συνεπαγωγή έχει ως αποτέλεσμα μια θετική, εξελικτική ώθηση για το ίδιο το άτομο μπορεί να μεταβληθεί και η συλλογική-η τόσο περιζήτητη αυτή από κάθε ανθρώπινο νου.

   
  Σκέψου ότι βρίσκεσαι μαζί με άλλα 10 άτομα 15 μέτρα κάτω απ’ τη θάλασσα και μένεις από ανάσα. Βλέπεις ότι γύρω σου κανείς δεν κινείται, όλοι κοιτάζονται με απορία και φόβο για το τι πρέπει να κάνουν. Εσύ που ξέρεις ότι ο δρόμος για τη σωτηρία είναι να κολυμπήσεις προς την επιφάνεια έχεις 2 επιλογές.

  Η πρώτη είναι να αρχίσεις να τους σπρώχνεις προς τα πάνω, αλλά δεν θα καταφέρεις τίποτα εκτός απ’ το να βρεθούν αυτοί λίγο πιο κοντά στην επιφάνεια κι εσύ λίγο πιο κοντά στον πάτο, πνιγμένοι οι μεν από ατυχία, ο δε από μαλακία!
  Η δεύτερη είναι να αρχίσεις να κολυμπάς προς τα πάνω μόνος σου. Οι άνθρωποι έχοντας την τάση να αντιγράφουν και να ακολουθούν το διαφορετικό σε περιόδους απόγνωσης θα βάλουν τα δυνατά τους για να σε ακολουθήσουν.

   Όσοι πάρουν απόφαση να σε ακολουθήσουν θα σώσουν και τη ζωή τους μαθαίνοντας να κολυμπάνε ταυτόχρονα. Οι υπόλοιποι ίσως να σε κράζουν μετρώντας τα τελευταία τους δευτερόλεπτα όπως επέλεξαν εκείνοι να τα περάσουν και να σε λένε ατομικιστή , ξερόλα, επιτηδευμένο, ποζερά κλπ όπως και οι σωσμένοι ίσως σε επευφημούν, να σου λένε «Ω Μαν! Μας έσωσες τη ζωή, σε ευχαριστούμε!» Εσύ ξέρεις, δεν έχεις αυτιά για τέτοια πράγματα, το μόνο που έχεις είναι θέληση και τσαγανό για να κάνεις αυτό που η φλόγα

σου επιβάλλει.

Έτσι ο έφηβος γίνεται ενήλικας.

Υ.Γ. Και μην ακούτε τι λένε οι φήμες και ο ζηλόφρων απόηχος από τα διάφορα πηγαδάκια του στυλ “blogopaignio” με σχόλια του στυλ "6 μήνες για ένα κείμενο αργόσχολε" , που ψεκάζοντας ειρωνεία στην ατμόσφαιρα της blogoσφαιρας ρυπαίνουν τα μυαλά και τις συνειδήσεις σας. Προς επίγνωση όλων, το κείμενο αυτό εμπνεύστηκε και δακτυλογραφήθηκε εν μία νυκτί(!!!) κι όχι σε 6 μήνες όπως λασπολογούν εις βάρος μου.

Υ.Γ.2 Νοιώθω σαν τον Goku

που μόλις βγήκε απ’ το δωμάτιο του χρόνου (βλ. -->http://www.youtube.com/watch?v=YhrsEIdCzak&feature=related

--> 1.30 http://www.youtube.com/watch?v=a0jiv2ECLlo&feature=related )

Και για να μιλήσω σε πραγματικές διαστάσεις νοιώθω σαν να γύρισα μόλις από ένα ταξίδι μιας διανυκτέρευσης στην Φινλανδία(6 μήνες νύχτα 6 μήνες μέρα).

Η χρονομηχανή και το δωμάτιο του χρόνου δεν είναι ούτε επίτευγμα επιστημονικής φαντασίας ούτε τα χρησιμοποιούν οι Μασσώνοι σε συνεργασία με τα Νεφελίμ για αλλάξουν την ιστορία, να χειραγωγήσουν και να κατακτήσουν τον κόσμο κατά τη θέληση τους. Η “Φινλανδία” είναι το δωμάτιο του χρόνου, περνάει μια νύχτα και νοιώθεις στις πλάτες σου την εμπειρία μισής ολόκληρης(!) χρονιάς χωρίς να πάρεις χαμπάρι!

Νäkemiin!!