Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Τόσο διαφορετικοί τόσο ίδιοι

Γεια σας, αναγνώστης και φανατικός οπαδός πλέον αυτού του blog σταθμού για τα ελληνικά δεδομένα (μας έχει υποχρεώσει όλους ο hobo with a pen να το λέμε αυτό..), ήθελα και εγώ να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις που είχα σχετικά με τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα μας.
Κυρίως όμως για το κίνημα των αγανακτισμένων στη χώρα μας όπου μέρα με την μέρα αυξάνεται σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος...
Προτροπή λοιπόν για να γράψω αυτό εδώ το άρθρο υπήρξε μια συζήτηση που είχα με ένα φίλο μου(ολίγον ισοπεδωτή των πάντων και με απόψεις οι οποίες αλλάζουν με ρυθμούς μόδας θα έλεγα) με τον οποίον η συζήτησή μας έφτασε να μιλάμε για την πλατεία συντάγματος , ρωτώντας τον εγώ αν πηγαίνει με όλα αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν. Εκείνος μου απάντησε ότι πηγαίνει για να αράξει και να πιεi μπύρες με τους φίλους του και όχι για το συγκεκριμένο κίνημα διότι όπως λέει εκείνος δεν έχει καμιά δουλειά με όλους αυτούς μιας και ανάμεσα τους υπάρχουν και φίλες της μάνας του οι οποίες παίρνουν 3000-4000 ευρώ τον μήνα.
Εκεί θέλω να σταθώ και εγώ λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που συγκεντρώνεται τόσο πολύς μεγάλος (σε πληθυσμό) κόσμος χωρίς κάποια ταμπέλα ,χωρίς να καθοδηγούνται από κάποιον. Είναι τόσο ωραίο το ότι χιλιάδες κόσμος μαζεύεται ενωμένος ενώ όλοι είναι διαφορετικοί ο ένας με τον άλλον, είναι τόσο αυθεντικό. Κι όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι <<έχουμε δουλειά>> με εκείνον πoυ είναι τόσο διαφορετικός από εμάς γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να αλλάξει κάτι. Τα δάχτυλα του χεριού μας δεν είναι όλα ίδια κ αν μας τα γυρνάνε ένα ένα με δύναμη θα σπάσουν αν όμως τα ενώσουμε όλα μαζί και τα σφίξουμε γροθιά δεν σπάνε, αλλά διαλύουν.
Το κίνημα των αγανακτισμένων λοιπόν είναι τόσο μαγικό γι’αυτόν κυρίως τον λόγο επειδή όλοι είναι διαφορετικοί αλλά όλοι έχουν το ίδιο συναίσθημα μέσα τους, αυτό που έχουμε όλοι μας όταν νοιώθουμε ότι μας κοροϊδεύουν. Μπορεί λοιπόν να μην έχουν πρόεδρο, να μην έχουν γενικό γραμματέα ,να μην έχουν ένα συγκεκριμένο πανό που να τους εκφράζει όλους μαζί, μπορεί να μην έχουν τίποτα κοινό άλλα το κοινό συναίσθημα και ο αυθορμητισμός τους είναι αυτά που τους βγάζουν καθημερινά όλους μαζί έξω ενωμένους, γιατί όπως έλεγε και ο Λένιν νομίζω, ‘’το αυθόρμητο είναι το αναγκαίο σε εμβρυακή μορφή’’.
Ο καθένας από εμάς έχει υποστεί την χειρότερη μορφή φασισμού αυτό τον καιρό στην Ελλάδα. Μία άλλης μορφής χούντα θα έλεγα. Δεν γίνεται να γονατίσουμε, δεν γίνεται να φοβηθούμε, δε γίνεται να μείνουμε άπραγοι . Η ελπίδα είναι το καράβι των ονείρων μας, θα τους σπρώξουμε με τις φωνές μας και την παρουσία μας ώστε να δούμε το φως που μας έκρυβαν τόσο καιρό. Όλοι μαζί στης πλατείες λοιπόν ειρηνικά, σκεπτόμενα και πάνω από όλα ενωμένα.

Αναγνώστης, "αδερφός" έλογου, αδερφός hobo with a pen

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου