Δηλητηριάζει την ψυχή σου, αλλά χαίρεσαι όταν το έχεις, σκλάβο πιστό σε κρατάει, όμως εσύ θέλεις να παραμείνεις κοντά του, όταν το έχεις στο ελάχιστο φοβάσαι και όταν το έχεις στο μέγιστο τρέμεις, εξωτερικά σε κάνει πιο δυνατό και εσωτερικά πιο αδύναμο…
Στο όνομα του χύθηκε πολύ αίμα, καταπατήθηκαν αξίες, αρχές, νόμοι, δικαιώματα, καταστράφηκαν οικογένειες, έρωτες, φιλίες , περιουσίες. Ασκεί ασκούσε και θα ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στο άνθρωπο έχει τόση δύναμη που τον εξωθεί να διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην φύση και στην ανθρωπότητα με μόνο σκοπό να καταφέρει να γευτεί μια σταγόνα απ το δηλητήριο εξουσίας που προσφέρει, ώστε να νιώσει για λίγο την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Μετά όμως η ακόρεστη επιθυμία του για ακόμα λίγο τον φυλακίζει σε μια αιώνια καταδίκη, μια καταδίκη που ελάχιστοι κατάφεραν να αποφύγουν.
Ο λόγος λοιπόν για το υπέρτατο χρήμα και τις χάρες του, την δύναμη που παρέχει και την μεγάλη εξάρτηση που δημιουργεί στους ανθρώπους. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ένα απλό αντικείμενο, ένα απλό μέταλλο (ή χαρτί), που δημιουργήθηκε καθαρά για λόγους ευκολίας, θα αποτελούσε την καταστροφή της ανθρωπότητας, διεγείροντας συναισθήματα ανταγωνισμού, ζηλοφθονίας, μίσους και ζήλειας και θα καθιστούσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος δέσμιο του;
«Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιμο χρυσάφι; Όχι Θεοί, νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός!... Τόσο όμορφο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο το όμορφο, σωστό το λάθος, το χυδαίο θα το κάνει ευγενές, καινούργιο το παλιό, γενναίο το δειλό… Μα τι; Αυτό θα σας αρπάξει, παπάδες κι υπηρέτες, θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των παλικαριών. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει , κάνει ευλογία την λέπρα, στους κλέφτες δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού.(…) Ε μέταλλο εσύ καταραμένο, πόρνη όλης της ανθρωπότητας, εσύ που κάνεις να σπαράζονται οι όχλοι των εθνών» ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ
Και παρόλη την εξουσία και την επιρροή που μας ασκεί, παρόλη την δυσφορία που μας προκαλεί, εμείς συνεχίζουμε να πασχίζουμε, για να έχουμε όσο περισσότερο γίνεται από αυτό. Γιατί τέτοια απληστία;;; Γιατί τέτοια αχαριστία;;; Από πότε το χρήμα είναι αγαθό και πασχίζουμε με τόσο ζήλο να το αποκτήσουμε;; Γιατί δεν κυνηγάμε πραγματικά αγαθά και αντίθετα αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο του ανούσιου καταναλωτισμού; Επιλέγουμε να θυσιάσουμε τις χαρές, που μας προσφέρει η ζωή για την συλλογή ενός απλά άψυχου μετάλλου. Ανταλλάσουμε τα πνευματικά αγαθά με τα υλικά θεωρώντας, ότι αυτά μας ικανοποιούν περισσότερο. Εάν όμως η ψυχή σου είναι άχρωμη και το πνεύμα σου κενό τότε δεν ζεις απλά υπάρχεις. Και πόσο ικανοποιημένος θα είσαι, όταν θα έχεις φτάσει στο τέλμα της ζωής σου και το μόνο που θα σου έχει μείνει για συντροφιά θα είναι το χρήμα. Χρήμα, το οποίο ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκες για να καλλιεργήσεις την αξία σου ως άνθρωπος αλλά το χρησιμοποίησες για να εκπληρώσεις τις καταναλωτικές σου τάσεις, οι οποίες ας μην ξεχνάμε, ότι είναι δημιούργημα της οικονομίας, ώστε να υπάρχουν περισσότερες «ανάγκες» και να ξοδεύεται έτσι περισσότερο χρήμα. Με αποτέλεσμα να προκύπτουν όλο και πιο πολλές ανάγκες και ο άνθρωπος συνεχώς να ζητάει περισσότερα μένοντας έτσι ανικανοποίητος συνεχίζοντας πιστός στην ματαιοδοξία του. Είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι και εσύ είσαι ένα απ τα πιόνια του, παρόλα αυτά σε εσένα στηρίζεται όλο το παιχνίδι και έτσι είναι στο χέρι σου να αντιστραφούν οι ρόλοι.
«Όσο λιγότερο τρως και πίνεις, όσο λιγότερα βιβλία αγοράζεις, όσο σπανιότερα πας στο θέατρο, στους χορούς, στα νυχτερινά κέντρα , όσο λιγότερο σκέφτεσαι, αγαπάς, εμβαθύνεις στα πράγματα, όσο λιγότερο ζωγραφίζεις , γράφεις ποιήματα… τόση περισσότερη οικονομία κάνεις, αποταμιεύεις και αυξάνεις τον θησαυρό σου που δεν θα τον φάει ούτε ο σκόρος, ούτε η σκόνη –το κεφάλαιό σου. Όσο λιγότερο υπάρχεις, όσο λιγότερο εκφράζεσαι στη ζωή σου, τόσο περισσότερα έχεις, όμως η ζωή σου αλλοτριώνεται, κι εσύ συνεχίζεις να συσσωρεύεις και να αποθηκεύεις με την αλλοτριωμένη σου ύπαρξη. Όσα σου αφαιρούν οι οικονομολόγοι από την ζωή και την ανθρωπιά σου σου τα αντικαθιστούν με χρήματα, με πλούτο. Ό,τι δεν μπορείς να κάνεις εσύ μπορεί να το κάνει το χρήμα: μπορεί να τρώει να πίνει να χορεύει να πηγαίνει στο θέατρο, να γνωρίζει την τέχνη, την μόρφωση , τα ιστορικά αξιοθέατα την πολιτική ισχύ, να ταξιδεύει… Όλα αυτά μπορεί να σου τα προσφέρει, να τα αγοράσει –κι αυτή είναι η αληθινή του δύναμη, το αληθινό του χάρισμα…» ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ
Ποιος είναι όμως αυτός που θα δει την αληθινή του δύναμη και το αληθινό του χάρισμα; Ποιος είναι αυτός που θα δει το χρήμα ως ένα απλό μέσο, που δημιούργησε ο άνθρωπος για να διευκολύνει την διαδικασία της ανταλλαγής προϊόντων, ώστε να υπάρχει δίκαιη αντιστοιχία στο τι παίρνεις και τι δίνεις; Αν το βλέπαμε όλοι έτσι, πώς πιστεύετε, ότι θα ήταν αυτή την στιγμή η κοινωνία μας; Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς αυτή την αλληλοσφαγή των ανθρώπων, που έχει ως μοναδικό σκοπό την οικονομική υπεροχή, διότι διασφαλίζει δύναμη και εξουσία λες και είναι ζώα που διεκδικούν την θέση του αρχηγού μέσα στην αγέλη; Θα είχε κανείς στο μυαλό του να πλουτίσει με γνώμονα ότι ‘’όσο πιο πλούσιος είναι κάποιος, τόσο πιο ευτυχισμένος γίνεται’’ μετέχοντας σε μια κοινωνία, που θα στηριζόταν στα αγαθά της και όχι στο χρήμα;
Τέλος, λοιπόν, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί κάποιον άνθρωπο να φοβάται την ισχύ του χρήματος εφόσον για εκείνον η αξία του θα είναι πρακτικής και όχι ουσιαστικής σημασίας;
Το χρήμα λοιπόν μπορεί να είναι τα πάντα, μπορεί να είναι και το τίποτα.
Από εσένα εξαρτάται , τι αξία θα έχει το χρήμα και όχι από το χρήμα τι αξία θα έχεις εσύ…
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου