Χους

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να μιλώ.

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να σκέφτομαι.

Ξέχασα να γράφω κι έπαψα να ζω.

Και τότε ταξίδεψα κι έψαξα φωνές να μου δανείσουν τη φωνή τους, να σωθώ.

Έψαξα αποφάσεις και χέρια να μου χαρίσουν την επιβίωση.

Αποκαμωμένος, ανασφαλής και αδύναμος

έσκυψα το κεφάλι και κοίταξα τη γη.

Τόση γοητεία, τόση ηρεμία το καταλάγιασμα.

Έσκυψα το κεφάλι και κοίταζα τη γη.

Δήλωσα υποταγή. Τη ζωή μου που έχανα, την χάρισα αλλού για να σωθεί.

Κι η ζωή μου πήρε πάλι μπροστά, πήρε φόρα, μα το κεφάλι σκυφτό.

Οδηγιόμουν καλά, μα το κεφάλι σκυφτό.

Πέτυχα πολλά, αποίκησα σε πολλές οάσεις επιτυχίας, μα το κεφάλι σκυφτό.

Ανέβηκα πολλά επίπεδα, ξεπέρασα πολλά εμπόδια, μα το κεφάλι σκυφτό.

Είναι αστείο το πόσα μπορούν να δουν οι άλλοι σε μένα. Το πόσο θέλουν να μου μοιάσουν.

Εγώ και πριν και τώρα, βλέπω όμως μόνο χώμα.

Ακούω χειροκροτήματα ναι, μυρίζομαι ζήλια.

Κάπως μέσα μου αναταράσσομαι, μα το κεφάλι σκυφτό...

Ας πλάσω τουλάχιστον την εικόνα μου μέσα μου.

Ας δω κάτι να με κρατήσει.

Ας μου δώσει κάποιος ένα χάπι να φανταστώ!

Το κεφάλι σκυφτό, τη ματιά μου γεμίζει το χώμα.

Μυρίζω το χώμα, γίνομαι ένα με το χώμα.

Θέλω.. να ξαποστάσω σε αυτό. Δεν μπορώ να τρέχω πια. Ακούτε;

Η συμφωνία ήταν για μια ζωή;!

Ο σβέρκος μου τόσο βαρύς, το κεφάλι μου ασήκωτο.

Μια ζωή ένα στόχο είχα εγώ σαν εγώ.

Ένα πράμα κοιτούσα.

Ας καταλήξω λοιπόν στο στόχο μου.

Καλύτερα ακέφαλο σώμα, παρά κεφάλι σκυφτό.

Απόδραση..
Το χώμα τώρα με περιβάλει κι από αυτό μπορώ πια να δω

όσα τόσα χρόνια αδυνατούσα να κοιτάξω.

Και μέσα από το θάνατο, θυμήθηκα πως είναι να ζω,

θυμήθηκα να γράφω.

Ακάματος ακαμάτης