Νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και φοιτητικός συνδικαλισμός.

Βρισκόμαστε στην εβδομαδιαία συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου.Άλλη μια φορά καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ κατάληψης ή ανοιχτής σχολής.Το μαντρόσκυλο των ΕΑΑΚ που αναλαμβάνει να συσπειρώσει τους αναποφάσιστους έρχεται δίπλα μου.''303 σχολές υπο κατάληψη ρε μαλάκα, είναι ευκαιρία να συνδεθούμε σαν φοιτητές με απεργούς απο άλλες κοινωνικές ομάδες και να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση'', φωνάζει στο αυτί μου, με το προσωπό του να συσπάται απο την ένταση.΄''Τον Γενάρη θα πληρώνουμε δίδακτρα'' συμπληρώνει, σε μια ύστατη προσπάθεια να με πείσει.


Τσάμπα ο κόπος όμως.Πάει καιρός απο τότε που έδινα λευκή ψήφος εμπιστοσύνης στον φοιτητικό συνδικαλισμό των ανεξάρτητων αριστερών.Ξέχωρα απο τις αηδιαστικές νοοτροπίες και πρακτικές των γνωστών κομματικών παρατάξεων, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια και την προώθηση του επίμαχου νόμου στα πανεπιστήμια έχουν και τα ΕΑΑΚ.Σαν αιχμή του δόρατος της αντίστασης και της αριστερής φιλοσοφίας στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, θα περίμενε κανείς πολλά περισσότερα απο τους ανεξάρτητους φίλους μας.


Το χειρότερο με τις αριστερές παρατάξεις είναι οτι δεν μπορείς να διακρίνεις στα πρόσωπα των μελών τους το ρομαντισμό και την ανιδιοτέλεια που οφείλει να χαρακτηρίζει τον επαναστατημένο νέο.Μηδενική φαντασία και αυθορμητισμός για άτομα που θέλουν να αλλάξουν αυτο τον κόσμο.Η ίδια παράσταση: συνέλευση, πορεία και μπύρες στην κατάληψη.Μια επαναληπτική διαδικασία που κουράζει, συνθλίβει τις ανεξάρτητες φωνές που θέλουν να βοηθήσουν ώστε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και σκοτώνει οτιδήποτε ριζοσπαστικό πάει να γεννηθεί.Έτσι, παγιώνεται μια κατάσταση, με τους εργολάβους της επανάστασης σε ρόλο τραμπούκων, κάτι που σίγουρα δεν συνάδει με την αριστερή κουλτούρα της δεδκτικότητας και της ανεκτικότητας.


Και συνεχίζοντας με την γενικότερη αποδόμηση του φοιτητικού συνδικαλισμού...
, ευκολα μπορεί να δει κανείς την ξεφτίλα του.Παιδιά που κυριολεκτικά σπαταλάνε τις ζωες τους, ριζομένα σε κομματικά τραπεζάκια και μοιράζοντας φυλλάδια προκειμένου να προσυλητίσουν συμφοιτητές τους και να διαδώσουν την απόλυτη αλήθεια του κόμματος.Αντίπαλες παρατάξεις που παίζουν ξύλο(!) για τα ιδανικά(?) τους, πορωμένα μυαλά που αρνούνται να αντιληφθούν το αντικειμενικό.


Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο ύπουλο που κρύβεται πίσω απο τις παρατάξεις, και αυτό είναι η εκμετάλλευση της ανάγκης του φοιτητή για κοινωνικοποίηση.Σε συνδιασμό με τον υπερβολικό ελεύθερο χρόνο που αφήνει η σχολή, η παράταξη προσφέρει παρέες, δικτύωση, ενώ δίνει μια είδους ενασχόληση που γεμίζει το χαλαρό φοιτητικό ωράριο.Αντάλλαγμα, η ψήφος στα τέλη Μαϊου και η ατομική αξιοπρέπεια, θα συμπλήρωνα εγω.


Και πάμε τώρα στον επίμαχο νόμο.Δέν θα προσποιηθώ οτι ξέρω το νόμο απέξω και ανακατωτά, ωστόσο γνωρίζω τα βασικά του σημεία.Όσον αφορά τις εκλογές και τους αντιπρωσόπους των φοιτητών, δεν στεναχωριέμαι καθόλου που οι παρατάξεις θα πάψουν να έχουν νόημα λειτουργίας.Ορίζεται πλέον ένας αντιπρόσωπος , οπότε κανείς δεν θα κυνηγήσει την ψήφο για ένα αδειανό πουκάμισο.Σίγουρα, η ρύθμιση αυτή στέλνει στον βρόντο τις πολυετείς καριέρες πολλών φοιτητοπατέρων, αλλά αυτά έχει η ζωή.


Έπειτα, έχουμε την εισαγωγή των μάνατζερ, των εταιριών και των φοιτητικών δανείων στα πανεπιστήμια.Σίγουρα, οι ρυθμίσεις αυτές αποτελούν κόκκινο πανί για οποιονδήποτε υπέρμαχο της δωρεάν παιδείας, αλλά σε αυτό το άρθρο θα υιοθετήσουμε μια πιο μετριοπαθή στάση.Η βασική παραδοχή είναι οτι σε αυτό τον κόσμο της εργασιακής ζούγκλας, που ισχύει το ρητό ''ο θανατός σου η ζωή μου'' και τα πάντα μετρώνται σε χρήμα , είναι αδύνατον να επιβιώσει το αριστερό πανεπιστήμιο της δωρεάν παιδείας.Έπειτα, είναι μάταιο να αντιστεκόμαστε σε έναν νόμο, που κάθε χρόνο θα έρχεται πιο σκληρός και με ευρύτερη πολιτική συναίνεση, καθώς δεν είναι παρα μόνο ένα μέρος του φιλελεύθερου οδοστρωτήρα που έρχεται να ισοπεδώσει τα πάντα γύρω μας.Οπωσδήποτε, υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να παρέχωνται δωρεάν σε όλους τους πολίτες(υγεία, παιδεία, ασφάλιση), ωστόσο μπροστά μας ανοίγεται ενα μέλλον όπου θα κυριαρχεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και το χρήμα θα αποτελεί διαβατήριο για οποιαδήποτε κίνησή μας.Και δυστηχώς, δεν νομίζω οτι έχουμε την δύναμη να το αλλάξουμε.


Έτσι, σαν ένα σημείο των καιρών, η ατομική πρωτοβουλία περιθωριοποιείται και ο ιδρώτας μας, το άγχος μας και το μεράκι μας γίνεται ένα κυνήγι χρημάτων.Σε αυτή τη βάση έρχονται και τα φοιτητικά δάνεια, που ουσιαστικά εκμαιεύουν την όρεξη που έχουμε μέσα μας.Πληρώνουμε, άρα θα είμαστε πολύ πιο αυστηροί με τις σπουδές μας και με τον ακαδημαϊκό εαυτό μας.Απο την άλλη, οι μάνατζερ έρχονται να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ της θεωρίας του πανεπιστημίου και της πρακτικής που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στην αυριανή δουλεία μας.Ναι, σχεδόν όλοι μας θα εργαστούμε στα πλαίσια μια επιχείρησης-εταιρίας, οπότε μια τέτοια ρύθμιση πιθανόν να κάνει την ζωή μας και πιο εύκολη.Άλλωστε, ήδη πολλοί καθηγητές λειτουργούν με την λογική του μάνατζερ στα πανεπιστήμια, who knew?


Κλείνοντας, δύο λόγια για τις πορείες των φοιτητικών συλλόγων.Επαναστατημένε μου νεολαίε, με γυαλιά Rayban, καφεδάκι στο χέρι και φίνα παπούτσια all star δεν κάνεις επανάσταση.Περπατώντας κατα μήκος της πορείας, οι χαρές και τα γελάκια παραπέμπουν περισσότερο σε σχολική εκδρομή παρά σε μια εξεγερμένη σπουδαστική νεολαίαπου θέλει να ανατρέψει έναν ήδη ψηφισμένο νόμο.Εγώ λοιπόν, αποσύρομαι στην γκαρσονιέρα μου και θέλω να μου χτυπήσετε το κουδούνι όταν τα παπούτσια θα είναι σκισμένα απο ανάγκη και όχι απο άποψη, τα μάτια θα ξεχειλίζουν από οργή, τα λόγια θα στάζουν μίσος για εκδίκηση και οι φωνές θα είναι τόσο δυνατές, ώστε να είναι ικανές να τρυπήσουν τα πιο ερμητικά κλειστά κουφώματα και να ξυπνήσουν και τους πιο κοιμισμένους.