Ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Σιγά σιγά μεγαλώνουμε.Αναμφίβολα, ειδικά μετά το απολυτήριο του λυκείου, οι στιγμές μοιάζουν να περνάνε σε φαστ φόργουοντ.Ο χρόνος κυλάει αμίληκτος και μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε. Μετά την τυπική ενηλικίωση, έρχεται η πραγματική και ουσιαστική ενηλικίωση, όπου πλέον οι ευθύνες αυξάνονται και η παιδική ανεμελιά ξεθωριάζει.

Όμως και η ζωή γίνεται αμείλικτη.Πριν το καταλάβουμε, μας κατατάσει γρήγορα σε τάξεις, σε επαγγέλματα και σε καλούπια κοινωνικού στάτους.Στα πρόσωπα των παιδικών φίλων βλέπω πλέον τον βλοσυρό γείτονα, την κατίνα της γειτονιάς, τον στυγνό επαγγελματία που διψάει να πατήσει επί πτωμάτων για την καριέρα του.Ο Γιώργος ο κουμουνιστής,ο Κώστας ο μάνατζερ, ο Αντώνης ο σκληρός οικονομολόγος, η Ιωάννα που δεν πέρασε πουθενά και συμπληρώνει το όνομα της στην λίστα του ΟΑΕΔ.Πλέον, ο επιθετικός προσδιορισμός είναι απαραίτητος.Όταν είμασταν παιδιά, το όνομά μας αποτελούσε πιστοποιητικό και διαβατήριο για τις παρέες μας αλλά και για τους μεγάλους.Τώρα, ένας επαγγελματικός ή μη προσδιορισμός πλάϊ στο όνομά μας υπάρχει, μάλλον για να καθιστά τους εαυτούς μας πιο οικείους στους άλλους,με τους οποίους είμαστε στη πράξη αποξενωμένοι.

Προσωπικά, τρομάζω απο αυτή την εξέλιξη.Δεν μπορώ να δεχθώ οτι η γενιά μου θα ζήσει στα ίδια ανήλιαγα σπίτια, διατηρώντας τις ίδιες σάπιες σχέσεις καθωσπρεπισμού, και όλα αυτά για μια θέση στο νεοελληνικό όνειρο των 592 ευρω.Με τρομάζει η ιδέα να αφομοιωθούμε πλήρως απο αυτή την κοινωνία.Να γίνουμε αυτοί οι κούφιοι και αποχαυνωμένοι άνθρωποι, αυτά τα άδεια βλέμματα που συναντά κανείς στα λεωφορεία και το μετρό.Να σερνόμαστε σαν φίδια με ακουστικά στα αυτιά ολημερίς, σε αυτούς τους άθλιους δρόμους αυτής της απαίσιας πόλης και αφού πέσει ο ήλιος, να βάζουμε τα καλά μας και να ποζάρουμε σε σικέ φωτογραφίες κυριλέ μαγαζιών.Πουλάμε πολύ φθηνά την αγνότητα και την απλότητα που χαρακτήριζαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.

Και τώρα που τα πρώτα, ανέμελα χρόνια της φοιτητικής μας ζωής τελείωσαν, η ζωή απαιτεί να βάλουμε τους εαυτούς μας σε ράγες κοινωνικών επιταγών...Πρώτη στάση πτυχίο, δεύτερη στάση στρατός, τρίτη στάση καριέρα , τέταρτη στάση οικογένεια.Αναμφίβολα, υπάρχει μια ματαιότητα στην πορεία αυτή.

Ίσως ήμουν πολύ ρομαντικός που πίστεψα πως η γενιά μου θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.Τελικά, και η δική μου γενιά, οι συνομίληκοί μου, θα ‘’βολευτούν’’.Μάλλον όλοι ξέχασαν γρήγορα τα όνειρα που κάναμε σαν πιτσιρικάδες τα καλοκαιρινά βράδια, κοιτάζωντας με απόλυτη αυτοπεποίθεση τα αστέρια.Με μια δόση υπερβολής, ζητούσαμε τα πάντα απο την ζωή μας, δεν δεχόμασταν καμία έκπτωση σε όσα θέλαμε να ζήσουμε και να έχουμε.Όμως, τα άγνωστα κατατόπια της ζωής φοβίζουν, και έτσι σταδιακά έρχεται η συγκατάθεση σε αυτή την κοινωνία που είναι βασισμένη στο φόβο.Αυτά τα λίγα που έχεις, φαίνονται αρκετά μέσα σε αυτόν τον ντουνιά που ‘’ποιός ζεί ποιός πεθαίνει’’.

Αλλά κάποιους δεν τους καλύπτει αυτή η προοπτική, ζητάνε κάτι περισσότερο στην ζωή τους.Ακόμα και η εύκολη λύση να βασιλεύσουν σαν μονόφθαλμοι ανάμεσα στους τυφλούς δεν φαντάζει ελκυστική.Αξίζει, λοιπόν, κάποιος να φύγει απο αυτά τα μέρη που βουλιάζουν στην μιζέρια της παλαιάς και την ανυποληψία της νέας γενιάς και να ταξιδέψει, στην αναζήτηση μιας ‘’αρίας φυλής’’ , με ποιοτικούς ανθρώπους, καλόκαρδους, που ζουν αρμονικά σε όμορφα μέρη του κόσμου.Υπάρχουν άραγε αυτά τα μέρη?Μπορεί και όχι.Αλλά αξίζει κανείς να τα αναζητήσει.Στη τελική, το ταξίδι μετράει.Και όλα αυτά, πρίν μας ρουφήξει η νεοελληνική πραγματικότητα και καταντήσουμε να μετράμε αντίστρoφα....