μπορντό

Γιατί απεχθάνομαι τη σοβαροφάνεια μου και ό,τι λέω δεν το πιστεύω,
μέχρι να με κράξουν και να δώσουν βαρύτητα σε αυτά που εν τέλει θα πιστεψω.   

Ξύπνησα μέσα στο δωμάτιο.

Ήταν ένα μικρό δωμάτιο 12 τετραγωνικών μέτρων και κάθε φορά που ανέπνεες νόμιζες οτι μία ανάσα σου φτάνει να ξοδέψει κάθε υποψία οξυγόνου στο χώρο, τόσο, που πίστευες οτι μια δεύτερη προσπάθεια αναπνοής θα’ ταν απλά μία σπάταλη προσπάθεια χωρίς αντίκρισμα. Τόσο μικρό ήταν το δωμάτιο.

Αλλά δεν μ’ ένοιαζε.

Κανέναν δεν ένοιαζε.

Ένα κρεβάτι, ένα γραφείο, μια βιβλιοθήκη και ένας νιπτήρας.

Μικρό αλλά δωμάτιο.

όχι δωμάτιο αλλα μικρό.

Μικρό αλλά δωμάτιο, επαναλαμβάνω.

Τουαλέτα δεν είχε, τουλάχιστον εσωτερικά.

 Ήταν εξωτερική και ευτυχώς όχι κοινόχρηστη. Ήταν έντεκα βήματα μακριά απο την πόρτα του δωματίου.

Αλήθεια, τα’ χω μετρήσει.

Το ντούς, ξεχωριστό απο την τουαλέτα, τόσα και άλλα τόσα βήματα – αλλά μήν με ρωτήσεις πόσα ακριβώς γιατί δεν έχω βαρεθεί τόσο ωστε να τα μετρήσω και αυτά.

Όχι οτι βαριέμαι γενικότερα, αλλά καμιά φορά μετερμηνεύουμε υποσυνείδητα την μελαγχολία σε βαρεμάρα, ή το αντίστροφο, και το υποσυνείδητο μας έχει δίκιο διότι στην πράξη αν δεν βαριέσαι δεν μελάγχολείς.

Αν δεν βαριέσαι δεν πλημμυρίζεσαι απο συναισθήματα. Τα παράγεις και τα δημιουργείς. Τα μπολιάζεις μέσα σου ωστε ν’ αναδυθούν την στιγμή που θα βαρεθείς.

Γι’ αυτό πολλοί πλούσιοι φαίνεται να μην έχουν συναισθήματα.

 Όχι γιατί είναι αναίσθητοι,

αλλά γιατί δεν βαριούνται.

Και αν δεν είσαι πλούσιος υλικά αλλά πνευματικά τότε δημιουργείς. Όχι για να ξεσπάσεις.

Για να μην βαρεθείς.

Δημιουργείς για να μην βαρεθείς.

Μελαχγολείς δημιουργώντας.

Την επόμενη φορά λοιπόν που δεν θα έχω όρεξη να ψευτοδημιουργήσω, θα θυμηθώ να πάω να μετρήσω τα βήματα που χωρίζουν το δωμάτιο απο το ντους.

Έχω βέβαια μόλις δύο ευκαιρίες να το κάνω αυτό μεσα στην εβδομάδα, δεδομένου το οτι κάνω μπάνιο μία στις τρεις μέρες τώρα που χειμώνιασε.

Άλήθεια πόσο ‘σχετικά’ νορμάλ ακούγεται το οτι κάνω μπάνιο μία στις τρεις μέρες;

Φαντάσου όμως πόσο λίγο ακούγεται το δυο φορές την εβδομάδα, και ας είναι το ίδιο.

Δηλαδή για να το συνειδητοποιήσω, αν σε κάποιον πω οτι κάνω μπάνιο μία φορά στις τρεις μέρες θα το παρεξηγήσει λιγότερο απο κάποιον που θα του πω δυο φορές την εβδομάδα.

Πόσο υπέροχα γελοία μανιπουλαρισμένος είναι αυτός ο κόσμος.;

Ένα κόμμα ή μια τελεία και του αλλάζει η ζωή.

Ένα θαυμαστικό και τον εξαπατάς.

Πυθία.

Πολεμήσεις ου χάσεις.

Και βάλε το κόμμα οπου θες.

Τι σημαίνει πουστιά?

http://poustia.tumblr.com

Ιncendies - Mέσα Από Τις Φλόγες

  Το άνοιγμα της διαθήκης της Νάουαλ (Λούμπνα Αζαμπάλ) είναι πραγματικότητα με το περιεχόμενό της να έρχεται για να ταράξει αλλά και να φωτίσει τις ζωές των διδύμων παιδιών της Ζαν (Μελίσσα Ντεσορμώ- Πουλέν), Σιμόν (Μαξίμ Γκοντέτ). Η ιδιαιτερότητα της διαθήκης είναι πως η Ναούαλ παρουσιάζει στα παιδιά της την αληθινή της ταυτότητα, όπως και το γεγονός ότι κάπου ζει ο πατέρας και ο αδελφός τους που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξή τους. Η Ζαν ξεκινάει το ταξίδι της στη Μέση Ανατολή για τη λύση όλων των αινιγμάτων. Από την άλλη πλευρά ο Σιμόν αρνείται να συνεχίσει να ''βασανίζεται'' από τον περίπλοκο χαρακτήρα της μητέρας του και μένει πίσω. Η αγάπη που τρέφει για το πρόσωπο της αδελφής του θα τον οδηγήσουν στο πλάι της. Τα δίδυμα, μαζί με τη βοήθεια του συμβολαιογράφου αλλά και οικογενειακού φίλου Λέμπελ (Ρεμί Ζιράρντ), θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα χαλάσματα και τα κενά που αφήνει ο πόλεμος. Μέσα απ' αυτή την αναζήτηση θα έρθουν στην επιφάνεια εικόνες και αναμνήσεις φρίκης, καταστάσεις ακόρεστου μίσους και φυγής. Σταδιακά σκιαγραφείται το προφίλ μιας γυναίκας που σημαδεύτηκε από τις φλόγες του πολέμου, κάνοντας την σκληρή και γενναία πολεμίστρια.

Κατέβασέ την εδώ

Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve
Σενάριο: Denis Villeneuve, Wajdi Mouawad
Πρωταγωνιστούν: Lubna Azabal, Mélissa Désormeaux-Poulin, Maxim Gaudette, Rémy Girard.
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 130’

Βιολογικοί σκληροί δίσκοι - Αποθήκευση Data σε DNA!

Μόλις πρόσφατα μάθαμε για το κατόρθωμα ερευνητών του Stanford University να αποθηκεύσουν ψηφιακή πληροφορία στο DNA ζωντανών οργανισμών και τώρα η απάντηση έρχεται από ομάδα ερευνητών του Harvard, οι οποίοι δίνουν πρακτικό νόημα στον “σκληρό δίσκο από DNA” με την κωδικοποίηση ενός βιβλίου 53.000 λέξεων, 11 εικόνων JPEG και ενός προγράμματος JavaScript σε ακολουθία DNA!

H αποθήκευση-κωδικοποίηση της πληροφορίας σε ακολουθίες DNA γίνεται με ένα αντίστοιχο δυαδικό σύστημα, όπου οι δομικοί λίθοι του DNA (οι αζωτούχες βάσεις A, C, Τ, G) έχουν τιμές 0 (A – C) και 1 (T – G), ενώ η ιδέα για τη χρήση του DNA ως αποθηκευτικό μέσο βασίζεται σε μια πολύ απλή αρχή:

Από τη στιγμή που το DNA διατηρεί αποθηκευμένη γενετική πληροφορία για χιλιάδες χρόνια και μάλιστα για εξαιρετικά πολύπλοκα “μηχανήματα” (π.χ. τα όργανα του ανθρώπινου σώματος), τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί έτσι ώστε να αποθηκεύσει πολύ πιο ταπεινές πληροφορίες (π.χ. έγγραφα, εικόνες, videos κλπ.)...

The Assemble Head In Sunburst Sound

The Assemble Head In Sunburst Sound-When Sweet Sleep Returned

Χωρίς πολλά πολλά ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. 40 λεπτά που λειτουργούν σαν χρονομηχανή για την επιστροφή μας στα ψυχεδελικά μονοπάτια του San Francisco και την αναβίωση καλλιτεχνών όπως οι τεράστιοι Grateful Dead, οι Jefferson Airplane και οι Quicksilver Messenger Service και όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια καινούργια οπτική, κατάλληλα φιλτραρισμένη και επηρεασμένη από την σύγχρονη μουσική αισθητική. Προσωπικά μετά από άπειρα repeat ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει αυτό το δίσκο τόσο ξεχωριστό γιαυτό θα αφήσω οποιαδήποτε παραπάνω προσπάθεια να τον εξηγήσω.

Η σύγχρονη ψυχεδέλεια σε όλο της το μεγαλείο

The Assemble Head In Sunburst Sound in Last.fm

The Assemble Head in Sunburst Sound in Myspace
The Asseble Head in Sunburst Sound  in Wikipedia

review of album:When Sweet Sleep Returned

torrent: http://thepiratebay.se/torrent/6959684

Athens Zoo II

    Σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας η εικόνα είναι και θα παραμένει ίδια.
    Δύο τάσεις. Δύο τάσεις ακραίες, διαφορετικές, ασύνδετες και εξαιρετικά αντιθετικές μεταξύ τους. Ποτέ δεν θα δεις ένα φυσικό ή κοινωνικό φαινόμενο, μία έννοια, μία ''τάση'' ή μια ιδέα να αιωρείται έτσι απλά μόνη της στον αέρα χωρίς να υπάρχει ή έστω να έχει προυπάρξει και το αντίθετό της. Διότι έτσι και μόνον έτσι, μέσα απο αυτή τη σύγκρουση, διατηρούνται ισσοροπίες οι οποίες είναι υπεύθυνες  για την ομαλή λειτουργία του πλανήτη τόσο σε φυσικό, όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο (αρμονία).
    Ένα απο τα πιο γνωστά ρητά του παρεξηγημένου φιλόσοφου Ηράκλειτου ήταν η φράση ''πόλεμος πατήρ πάντων''.  Η συγκεκριμένη φράση προφανώς ευνόησε τα περιορισμένα σε ικανότητα μιλιταριστικά μυαλά πολεμοχαρών ανθρώπων να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε εξέλιξη μέσα απο εγκλήματα που τελέστηκαν σε βάρος αδύναμων και ''απολίτιστων'' λαών, εξετάζοντας βέβαια το ρητό επιφανιακά και βγάζοντας το συμπέρασμα οτι πόλεμος  είναι  2 στρατιές, 2 πολεμικές βάσεις, 300 σπαθιά και πατριωτικό αίσθημα.
    Τα συγκεκριμένα ''μυαλά'' αψηφούν βέβαια το δεδομένο οτι 500 περίπου χρόνια προ χριστού ήταν αναγκαίο για την ανθρωπότητα να ερευνήσει και να μελετήσει, προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε εκείνη την εποχή, την επιστήμη της κοσμολογίας. Όχι δηλαδή το πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, αλλα το πως εξασφαλίζεται η αρμονία και η ισσοροπία που το διατηρεί.
Έτσι λοιπόν, πόλεμος κατα τον Ηράκλειτο είναι για παράδειγμα οτι ''Τα ψυχρά θερμαίνονται και τα θερμά ψύχονται'' και μέσα απο αυτόν τον ''πόλεμο'' η θερμοκρασία του πλανήτη διατηρείται σε πλαίσια τα οποία μας επιτρέπουν να ζούμε ομαλά ως προς την φυσική και σωματική μας υπόσταση. Αυτά έτσι για την ιστορία. 
    Δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά βέβαια, είναι δεδομένο...

Ηλίας Πετρόπουλος

Γεια σας και χαρά σας... Είμαι ο Ψαράς στο Βουνό ,είμαι Αιγόκερος με ωροσκόπο Δίδυμο και αυτή είναι η 1η μου ανάρτηση και αφορά τον μεγάλο Ηλία Πετρόπουλο....
Γιατί Ηλία Πετρόπουλο; Γιατί σαν λαογράφος έκανε εξαίρετη δουλειά και το προτείνω σε όποιον αρέσει ο πεζός και μηδενιστικός λόγος...
Ακολουθούν πληροφορίες απο το ίντερνετ καθώς και προσωπική γνώμη...
Λίγα λόγια για τον Πετρόπουλο

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και τουρκολογία στο Παρίσι όπου και εγκαταστάθηκε το 1975.
Ο Πετρόπουλος ήταν ο πρώτος λαογράφος στην Ελλάδα που ασχολήθηκε με το "περιθώριο" και κατέγραψε πρόσωπα και πράγματα περιφρονημένα από την επίσημη ιστορία της χώρας του. Έζησε από κοντά ρεμπέτες, αλήτες, μάγκες, πόρνες και ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους, συμμορίτες και καταδιωκόμενους, που έγιναν οι 'ήρωες' των βιβλίων του.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος έγινε γνωστός στο πλατύ κοινό με το βιβλίο του Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1979 από τον εκδοτικό οίκο Νεφέλη ενώ αναμφισβήτητη είναι και η αξία της πρώτης ρεμπετολογικής μελέτης στην Ελλάδα που ακόμα και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη μελέτη του ρεμπέτικου-τροπου ζωης του περιθωρίου-, τα Ρεμπέτικα τραγούδια (Αθήνα 1968), τα οποία εκδόθηκαν πολλάκις έκτοτε, με αρκετές προσθήκες και βελτιώσεις.
Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό, μηδενιστικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 -δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του- εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.

Γιώργος Θεοτοκάς - Ελεύθερο Πνεύμα

Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμα, το ανεβάζω και το προτείνω μόνο και μόνο απ΄ το απόσπασμα του που περιέχεται παρακάτω.

|| Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε το 1929, σε ηλικία 24 ετών το συναρπαστικό δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα (εκδ. Εστία) το οποίο αργότερα ονομάστηκε «πνευματικό μανιφέστο» της γενιάς του ΄30 (στην οποία ανήκουν και ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο κείμενο που έχει απασχολήσει περισσότερο από κάθε άλλο δοκίμιο την ελληνική διανόηση. Είναι ένα ορμητικό γεμάτο δυναμισμό κείμενο ευρωπαϊκά προσανατολισμένο και ριζοσπαστικό στην αντιμετώπιση του παρελθόντος. Ο Γιώργος Θεοτοκάς προσπάθησε όπως πολλοί της γενιάς του να αντιπαραβάλει την «πλευρά του Ελληνικού της Ελλάδας και όχι της Ελλάδας όπως την φαντάζονται οι Ευρωπαίοι». Με δύο λόγια το ζήτημα της ελληνικότητας της γενιάς του 30 συνοψίζεται τελικά στο τι θα δημιουργήσεις ως σύγχρονος Έλληνας που όχι μόνο να είναι αυθεντικά δικό σου, αλλά να ενδιαφέρει και τους ξένους.

Υ.Γ. Οι σκέψεις του νεαρού Θεοτοκά το 1929 είναι σαν ευφυείς διαπιστώσεις της κρίσιμης εποχής που ζούμε. Ογδόντα τρία χρόνια μετά ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε βήμα από τότε.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑ
«Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης...
φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας...

Τεχνητά Δέντρα - Χρυσή τομή μεταξύ φύσης και τεχνολογίας

Ένα νέο πάρκο, που μεταξύ άλλων θα διαθέτει ένα μικρό δάσος με τεχνητά δέντρα από τσιμέντο και ατσάλι εγκαινιάστηκε στις 29 Ιουνίου στη Σιγκαπούρη. Τι δουλειά έχει το μπετόν στο πάρκο;

Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα 18 μηχανικά δέντρα που φτάνουν τα 50 μέτρα ύψος είναι άκρως οικολογικά. Αποτελούν κάτι σαν κατακόρυφους κήπους πάνω στους οποίους αναπτύσσονται τροπικά φυτά και φτέρες που δημιουργούν ένα μικροκλίμα το οποίο συλλέγει το νερό της βροχής, κάνοντας έτσι οικονομία στις ανάγκες του πάρκου για νερό. Επιπλέον λειτουργούν σαν αεραγωγοί. Ένα καθοδικό δροσερό ρεύμα αέρα βγαίνει από την βάση του «δέντρου» που σε συνδυασμό με τη σκιά που δημιουργεί δίνει ανάσα στις ζεστές ασιάτικες μέρες της Σιγκαπούρης.

Τα μηχανικά δέντρα είναι ακόμα πιο «πράσινα» από ότι δείχνουν.Ενσωματώνουν φωτοβολταϊκά που μετατρέπουν την ηλιακή ενέργεια σε ηλεκτρική τροφοδοτώντας τις ανάγκες του πάρκου σε ηλεκτρικό ρεύμα. Το πάρκο Gardens by the Βay είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην παράγει αέρια του θερμοκηπίου. Ποιος είπε ότι φύση και τεχνολογία είναι δύο στοιχεία ασύμβατα;

Βέβαια αυτά γίνονται στην Σιγκαπούρη, ενόσω εμείς στην Ελλάδα ψάχνουμε ακόμα και τα «συμβατικά» πάρκα με το μικροσκόπιο. 

Πηγή : http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2539

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Μόνο από τον τίτλο μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει τι πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Άρα για όσους τους προβληματίζει έντονα το θέμα της θνητότητας, πιστεύω πως είναι μια καλή επιλογή για να τους ανακουφίσει κάπως από αυτό το άγχος ή την ανησυχία. 

Ο Irvin Yalom επιχειρεί αυτή την φορά να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας για τον θάνατο, μέσα από προσωπικές ιστορίες άλλων ανθρώπων, που προσπαθούν να  καταπολεμήσουν, αυτόν τους το φόβο, μέσα από μεθόδους, που ο ίδιος προτείνει και μέσα από αποφθέγματα μεγάλων διανοητών, τους οποίους προβλημάτιζε αρκετά το θέμα της θνητότητας, με σκοπό να ζήσουμε μια ζωή, πιο χαρούμενη, πιο ουσιαστική  και να αναλάβουμε τα αναγκαία ρίσκα, για να πραγματώσουμε τον εαυτό μας.

«Η πρόθεση μου δεν ήταν να γράψω ένα σκυθρωπό βιβλίο. Αντίθετα ελπίζω, ότι αν συλλάβουμε, αν στα αλήθεια συλλάβουμε την ανθρώπινη μοίρα μας – το πεπερασμένο της ύπαρξης μας, τον σύντομο χρόνο μας στο φως- θα φτάσουμε όχι μόνο να γευτούμε πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό και πόσο απολαυστικό είναι και μόνο το γεγονός, ότι ζούμε αλλά και να αυξήσουμε τη συμπόνια μας για τον εαυτό μας και για όλα τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα»

Αυτό το βιβλίο αποτελεί την πιο πρόσφατη δημιουργία του Yalom και πρωτοκυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2008.

 Για όσους δεν γνωρίζουν  τον Irvin Yalom είναι ένας καταξιωμένος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειριδίου  υπαρξιακής ψυχοθεραπείας. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας  και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων.

THE MACHINIST

Αυτή την εβδομάδα λέω να σας κρατήσω λίγο ''ξύπνιους''. Και όχι, δεν κάνω λογοπαίγνιο με τον ελληνικό τίτλο της ταινίας (ο άγρυπνος), απλά θέλω να σας κρατήσω λίγο σε εγρήγορση. Δεν υπάρχει λόγος...                  Μόνο θέλω και πρέπει- και για να το πετύχω αυτό προτίθεμαι να σας κεράσω λίγη ψυχεδέλεια,(...ή μάλλον πολύ...), που αν σας αρέσει, πιστέψτε με, θα λατρέψετε τη συγκεκριμένη ταινία.

Ο λόγος λοιπόν για το ''The Μachinist''.Ταινία του 2004 σε σκηνοθεσία  Brad Anderson και πρωταγωνιστή τον τίμιο και αγαπημένο Christian Bale. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ  του οποίου η ατμόσφαιρα σε καθηλώνει απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μια σκοτεινιά, ένα μπέρδεμα και ένα μυστήριο είναι χαρακτηριστικά τα οποία μας κρατάνε σε επαγρύπνηση- και όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μουσική και την γενική ροή της ταινίας, τα οποία κυλάνε στο ίδιο ακριβώς μοτίβο και δημιουργούν μια οπτικοακουστική -επαναλαμβάνω- ψυχεδέλεια. 

                                                                

 Μέσα απο τις αναζητήσεις του ''εγώ'', τα παλινδρομικά παιχνίδια του μυαλού αναζητούν έννοιες μεταξύ θύτη και θύματος, σε κόσμους ανάμεσα σε πραγματικότητες και ψευδεσθήσεις.
H δυσλειτουργεία αυτή οδηγεί τον χαρακτήρα της ιστορίας σε ένα κονφιούζιο αλλόκοτων γεγονότων και πράξεων που περιβάλλονται απο αναλήθειες, δημιουργόντας του έτσι σκέψεις και συλλογισμούς που κάθε άλλο παρα συγκρατημένες στα πλαίσια της λογικής είναι.                                                            

 Το ''ατμοσφαιρικό'' κερασάκι στη τούρτα έρχεται βέβαια και αυτό απο πλευράς σκηνοθεσίας, με τη προσθήκη επαναλαμβανόμενων εικόνων και λήψεων που η ''μαυρίλα'' τους σ' ανατριχιάζει, καταβάθος σ' αρέσει και αν η ψυχική σου διάθεση ταιριάζει με αυτή τη ψυχολογία ζητάς κι άλλο. Για να γίνω ακόμα πιο σαφής όμως, άσχετα με το αν διαφωνεί η συμφωνεί κάποιος, προσωπικά και ΜΟΝΟ προσωπικά η συγκεκριμένη ταινία μου θύμισε κάτι λίγο απο παλιό καλό Darren Aronofsky. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτό ήταν απλά μια παρατήρηση και όχι κάποιoυ είδους σύγκριση...

     Πέρα απο τα παραπάνω όμως η ταινία αυτή έχει ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρατηριστικό. Οι πάρα πολύ καλές ερμηνείες, στο σύνολο όλου του cast, είναι πασιφανέστατα υποδεέστερες απο την εκπληκτική ερμηνεία του Christian Bale, ο οποίος πραγματικά μας αφήνει άφωνους με τις υποκριτικές του ικανότητες, εκτελώντας το συγκεκριμένο δύσκολο ρόλο με απόλυτη επιτυχία - πετυχαίνοντας ταυτόχρονα την καλύτερη του ''εμφάνιση'' στο σύνολο των ταινιών του. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλλε προτού γυριστεί η ταινία, με σκοπό να χάσει πάρα πολλά κιλά ώστε να υποδυθεί και να ''ενσαρκώσει'' όσο το δυνατόν καλύτερα έναν άνθρωπο σκελετωμένο και καταβεβλημένο, όπως όριζαν προφανώς  οι ανάγκες του ρόλου.

      Τελειώνοντας όμως οφείλω να πλεύσω λίγο πιο αντικειμενικά. Και αντικειμενικά αυτή η ταινία είναι απόλυτα υποκειμενική όσο οξύμωρο κι αν σου φαίνεται αυτό. Πέρα απο την ατμόσαφαιρα και τις υποκριτικές ικανότητες, τα οποία είναι στοιχεία που δεν χαρακτηρίζονται με ''ημίμετρα'', μια ταινία πάντα κρίνεται ως σύνολο. Και το συγκεκριμένο σύνολο είναι όντως δύσκολο και μπορεί όντως σε σημεία του να σε κουράσει, αφού κατα τη γνώμη μου ανήκει σε μια κατηγορία ταινιών που ''ή το 'χεις ή δε το 'χεις''- απλά καθαρά και ξάστερα.

    Όσο και να διίσταντε οι απόψεις όμως εγώ θα επιμένω οτι πρόκειται για μια ταινία σκοτεινά υπέροχη και ''γεμάτη'' , η οποία δικαίως βραβεύτικε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ και αδίκως δεν γνώρισε περαιτέρω διακρίσεις. Άν ο ''τύπος'' σου λοιπόν στο επιτρέπει- επιβάλλετε και αξίζει να την δεις.

Υ.Γ.   Special thanks στον Νίκο Τζιοβάννι Ντάλας και ένα άκομα Special thanks σε αυτούς που θα παρακαλέσω να ΜΗΝ συγκρίνουν το ''The Machinist'' με το ''Memento'' (όπως έχω δει κατα καιρούς να κάνουν κάποιοι στο internet).

-WandBlick-  

ΠΛΟΚΗ: ''Ο Τrevor Reznik, ένας εργάτης σε μηχανουργείο, άυπνος για ένα χρόνο, προκαλεί ένα εργασιακό ατύχημα, απομονώνεται από τους υπόλοιπους ενώ παράλληλα, κάποιες περίεργες ανακαλύψεις του τον πείθουν ότι είναι θύμα μιας μυστηριώδους συνωμοσίας''

Stars:

 Christian Bale, Jennifer Jason Leigh and Aitana Sánchez-Gijón 

ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ

 Το Περσέπολις θεωρείται για εμένα μία πολύ καλή επιλογή, για όσους ενδιαφέρονται για  κόμικ με κοινωνικό-πολιτικό περιεχόμενο. Σε αυτό το σημείο  να τονίσω, ότι αυτό το κόμικ δεν είναι μόνο για τους φεμινιστές, όπως πολλοί έχουν σχολιάσει  επικριτικά, απλά έχει δημιουργηθεί από μια γυναίκα, η οποία γνωρίζει από πρώτο χέρι τι εστί καταπίεση των δικαιωμάτων, ιδίως των γυναικών δίχως αυτό όμως να σημαίνει ότι έχει στοχευμένο κοινό.

Αυτό το αυτοβιογραφικό κόμικ είναι δοσμένο με χιούμορ, ειλικρίνεια και αυτοσαρκασμό από την ταλαντούχα Μαργιάν Σατραπί, η οποία μας περιγράφει σταδιακά με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τα όσα βίωσε στην ζωή της ως παιδί στο Ιράν, στα δύσκολα χρόνια της ισλαμικής Επανάστασης και του πολέμου Ιράν- Ιράκ, βιώνοντας  την καταπίεση των ανθρώπων, την δίψα τους για ελευθερία, για ειρήνη και δημοκρατία  έως και την απόρριψη που βίωσε ως έφηβη σε ερωτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο στον δυτικό πολιτισμό.       

                      

Ακόμη το Περσέπολις το 2007 έγινε και ταινία, σκηνοθετημένη από την ίδια την Μ.Σατραπί και τον Β.Παρονό και πιστεύω ότι σε αντίθεση με άλλα κόμικ αυτό αποτέλεσε μια καλή μεταφορά στην μεγάλη οθόνη κλέβοντας τις εντυπώσεις.                

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΜΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ

EDUART

EDUART (2007)

• Πραγματικά η συγκεκριμένη στήλη νιώθω οτι είναι τόσο επικίνδυνη. Όχι μόνο διότι η ''πρόταση'' μιας ταινίας είναι προϊόν -συνήθως-, ατόμου του οποίου το μυαλό έχει τιγκάρει απο τα αμέτρητα films τα οποία έχει δει, (κάτι το οποίο σίγουρα δεν συμβαίνει με μένα), αλλά και επειδή μια ταινία πάντα περιβάλλεται απο ένα πνεύμα υποκειμενικότητας, το οποίο σίγουρα διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα την οπτική γωνία που του επιβάλλουν τα στιγμιαία συναισθήματά του. Έτσι λοιπόν, αμυνόμενος απένατι σε χομπίστες σινεφίλ, θα μπορούσα να καλυφθώ και να δικαιολογηθώ για κάποια  ταινία που πρότεινα, για την οποία νιώσανε οτι απλά χάσανε 2 ώρες απο τη ζωή τους. Θα μπορούσα να τους πω, στημένος στον τοίχο, να κατεβάσουν τα όπλα και οτι θα παραδωθώ. Όχι όμως αυτή τη φορά.... Όχι με αυτό το -αντικειμενικά- αριστούργημα. Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά περιστατικά, Ελληνογερμανικής συμπαραγωγής, κάτοχος εννέα βραβείων, με διεθνές καστ και ελληνικής σκηνοθεσίας της Αγγελικής Αντωνίου. Ο πόνος, η κούραση, η μετανάστευση, τα όνειρα, η φυλακή και ο εξευτελισμός είναι σημεία-αρχές που όχι μόνο υπάρχουν στην ταινία αλλα ''δένουν'' με απόλυτη επιτυχία μέσω της πλοκής και του ρυθμού, που κάθε άλλο παρά κουραστικός είναι. Προβλήματα καθημερινά σε μια πλευρά της ζωής την οποία δεν έχουμε γνωρίσει, αλλά υπάρχει δίπλα μας και δυστυχώς πολλοί απο εμας εθελοτυφλούμε, αφήνοντας την έρμαια να συντηρείται και να εξελίσσεται. Μια ταινία άψογη, με απειροελάχιστα αρνητικά    σημεία (τα οποία περνάνε απαρατήρητα) και απ 'οσο θυμάμαι δυσεύρετη, γιαυτό κάντε υπομονή, αναζητήστε την, βρείτε την και το αποτέλεσμα θα σας δικαιώσει.   

-WandBlick-

ΠΛΟΚΗ :'' Ένας νεαρός λαθρομετανάστης έρχεται στην Αθήνα, όπου διαπράτει ένα φόνο. Επιστρέφει στην πατρίδα του, αλλά εκεί καταδικάζεται σε φυλάκιση για παλαιότερη ληστεία. Η γνωριμία του με ένα Γερμανό γιατρό στο αναρρωτήριο της φυλακής θα του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή.''

Stars:

 Eshref Durmishi, André Hennicke and Ndriçim Xhep

Χρυσαυγίτης μαχαιρώθηκε μόνος του. Δεν έβρισκε Πακιστανό.

Σκηνές φρίκης εξελίχθηκαν σήμερα το μεσημέρι στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Νεαρό μέλος της Χρυσής Αυγής  αποπειράθηκε να βάλει τέλος στην ζωή του , μπίγοντας ένα  αιχμηρό μεταλλικό αντικείμενο στην κοιλιακή του χώρα. 

Χάρη στην άμεση άφιξη του ασθενοφόρου ο τραυματίας είναι εκτός κινδύνου.
Σε ερώτηση του από το τμήμα της Ασφάλειας ο νεαρός διηγήθηκε την συγκινιτική ιστορία του :



<< Είχα πάει στα γραφεία του κόμματος , όπου έτυχε να είναι και ο αρχηγός μας Ν.Μιχαλολιάκος .  Άρχισε να μας βγάζει λόγο . 
Μετά από αρκετή ώρα είχα χαρεί πάρα πολύ. Τότε ο αρχηγός μας ζήτησε να βγούμε έξω και να κατσαβιδώσουμε τον πρώτο λαθρο-άπλυτο  πακιστανό που θα βλέπαμε , αλλιώς να μην ξαναγυρίζαμε στην οργάνωση !!! 
Αφού έψαχνα  απελπισμένος για αρκετή ώρα την περιοχή κατάλαβα πως δεν είχαν μείνει άλλοι λάθρο για σφάξιμο . Έτσι  ταπεινωμένος  ,αφού θα έπεφτα στα μάτια του αρχηγού , προσπάθησα να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου... >>
Πηγή: http://www.newshit.gr/  

Καλά κρασιά..

Καλά κρασιά, μόνοι και καλοί μου γειτόνοι.
Το κακό ζυμώνεται, παλιώνει
στου μυαλού μας το ξέχειλο μικρό βαρέλι
ρίξαν μαγιά δαιμόνια κι αγγέλοι.
Eίχανε τρύγο και μαζεύαν με γέλια
σάπια τσαμπιά από της μνήμης τ' αμπέλια
από γνωστή κόκκινη παλιά ποικιλία
που έχει στραγγίξει του μίσους η αιώνια αντλία.
Εδώ στα μέρη αυτά πολλών ήπιαμε λάθη,
από σκάρτα βαρέλια στυφό κατακάθι,
με το ζόρι βαρύ και γρήγορο μεθύσι
που έχουμε όλοι γλεντήσει και έχουμε όλοι πενθήσει.
Κάθε τσαμπί που κρεμότανε κοντά στο χώμα
από τσιμπήματα φιδιών άλλαζε χρώμα
και πότιζε φαρμάκι ως της ρίζας την άκρη,
κάθε ρόγα από τσαμπί πικρό γινότανε δάκρυ
για να θυμίζει πως κάτω απ' το λιοπύρι
στης ιστορίας το μεγάλο βρώμικο πατητήρι
αν δεν πατήσεις με τα πόδια σου καλά,
άδικος κόπος, τα κρασιά θα βγουν θολά.
Γι' αυτό καλοί μου και μόνοι γειτόνοι,
όποιος το στόμα βουλώνει, μάλλον ποτέ δε γλιτώνει,
βρίσκει το φίδι τη σκιά του για δροσιά
και 'κει γεννάει - καλά κρασιά...

Γεννάει το φίδι αυγά ακόμα.
Γελάει που σε βρήκε λιώμα
κι έχει τη σκιά σου για δροσιά.
Γυρνάει, ξεθάβει το αίμα από το χώμα,
σου ράβει το μουδιασμένο στόμα
κι αν κλείσεις και τ' αυτιά, καλά κρασιά.

Πάνω λοιπόν στη ατέλειωτη έκστασή σου,
σε πιάνει, γείτονα, η αρχέγονη έπαρσή σου.
Σκάβεις το χώμα να βγάλεις λίγο αίμα,
μα το ήπιε η γη και σου 'φτυσε το ψέμα.
Ζήσε μ' αυτό, γείτονα μου, φωνακλά,
κι αφού δειλιάζεις, χειρίσου το αν μπορείς καλά.
Μείνε μόνος σου στης λήθης σου το δώμα,
στάξε φαρμάκι πάνω στο μουδιασμένο σου στόμα,
κλέβε τσαμπιά από του χρόνου το κοφίνι -
το φίδι κλείνει τα μάτια για σένα και σ' αφήνει
να κλαδεύεις τη ζωή σου με μανία
και να υπάρχεις μες στη δικιά σου τυραννία.
Υποχρέωση βγάλε για τα καμώματά του,
κάτσε και κλώσησε τ' αυγά του,
δώσε τιμή, δώσε κι αξία,
γίνε θεός μ' απόλυτη ανυπαρξία.
Άντε, 'γεια μας, γείτονα παλικαρά μας,
παλιά ντρεπόσουν και δεν έτρεμες μπροστά μας.
τώρα το φίδι σου κλέψε τη ζεστασιά
- τέλος κακό, καλά κρασιά.

Fall of Efrafa-Owsla

Fall of Efrafa-Owsla

1-		Pity The Weak
2-		A Soul To Bear
3-		Lament
4-		Last Bust Not Least
5-		The Fall Of Efrafa

   1-

Pity The Weak

   2-

A Soul To Bear

   3-

Lament

   4-

Last Bust Not Least

   5-

The Fall Of Efrafa

"parasitic ape;

spills his black blood

blotting out the sun

wither to sallow flesh"

Γράφοντας πρώτη φορά στο blog και χωρίς να είμαι και πολύ καλός στο γραπτό λόγο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς σκοπεύω να κάνω σε αυτήν την (τεράστια)θεματική ενότητα της μουσικής.Ο σκοπός για μένα δεν θα είναι να γράφω reviews για albums αφού πιστεύω πλέον είμαστε ένα google μακριά από το κάθε review του κάθε album που κυκλοφορεί στον κόσμο.Αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι η διάδοση της μουσικής που έχει πραγματικά κάτι να προσφέρει στον "πνευματικό" κόσμο του καθενός, από την απόλυτη ταύτιση κάποιου με τους στοίχους κάποιου τραγουδιού μέχρι το αγνό κοπάνημα(με την καλή έννοια σε κάποια συναυλία ), αλλά και στην νοοτροπία μέσα στην ζωή του ,  πάντα βέβαια δοσμένα με καλλιτεχνικό τρόπο αφού μιλάμε ξεκάθαρα για τέχνη.

Τώρα αφού έκανα ένα μικρό ξεκαθάρισμα για τις ιδέες μου ας πάμε στο ψητό. Fall of Efrafa.Εν συντομία Βρετανικό post-hardcore(2005-2009) συγκρότημα με 3 concept album(Owsla-Elil-Inle), γνωστά όλα μαζί ως The Warren of Snares, εμπνευσμένα από την κλασσική ιστορία φαντασίας του Watership Down(τουλάχιστον κλασσική στην Βρετανία).Η ιστορία εξιστορεί...

Τι μέλλει γενείς ;

Έγινα μύλος σταματημένης γης,
μια ματιά μελλοντικής παρακμής.
Σ' είδα γαϊδούρι, φορτωμένο με σπουδές
εκπαιδευμένο κι έτοιμο να φορτωθεί δουλειές.
Έρμαιο, να σε χορεύουν ενός προγράμματος σειρήνες,
ένα ανεκπλήρωτο ον, με εκπληρωμένες ευθύνες
ένα ανοιγόκλειμα ματιών, πίσω απ' του χρόνου τις κουρτίνες.

Ό,τι ξέρεις, ειν' ό,τι φαίνεται
κι ό,τι φαίνεται, από συμφέροντα σέρνεται.
Σ' είδα λοιπόν εσένα, επαναστάτη του φαίνεσθε,
άνθρωπε που τον πλούτο γεύεσαι και μετά τον αποστρέφεσαι.
Σ' είδα, αριστερή εικόνα της δεξιάς σου τακτικής,
να αυτοσερβίρεσαι ψέμα με κόκκους ενοχής.
Είδα με το αίμα σου να μολύνεται η γης.

Κάνεις συνεχώς 'ανθρώπινες' σχέσεις,
έτσι για να 'χεις το αίσθημα, πως στον κόσμο αρέσεις.
μα δεν αρέσεις εσύ, αρέσει μια μάσκα φτιαχτή.
Υποκλέπτεις συναισθήματα, γεμάτος να νιώθεις
επιστρέφεις το τίποτα, μιας και το 'χεις.
και μπρος στης τύψεώς σου τις φωνές,
κάνουν πίσω οι ατόφιες σου ευχές,

Αφήνεις άλλους να σου τραγουδάν τα τραγούδια σου,
άλλους να σου φοράνε τα ρούχα σου,
.. άλλοι μετακομίζουν στην κούτρα σου.
Αφήνεις άλλους να επιλέγουν για σένα
και να σε λοβοτομούν μες στο χυδαίο τους ψέμα.

Μια ματιά καταστροφής και δυο ακούσματα σιωπής,
ένα το χρώμα τα' ουρανού, μαύρο του λυτρωμού.
Η νύχτα σκέπασε τα πάντα, η βροχή αόρατη έμεινε,
μέσα σου σώπασε η μπάντα και το χτες σου .. σε ανέκρινε.

ATHENS ZOO

  Λοιπόν, βία = καθημερινότητα. Εργασία, πολιτική, γήπεδο, καφετέρια, αστυνομία.... ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει βία - με κάθε μορφή- το γνωρίζουμε εννοείται και το προσπερνάμε. Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι κατά πόσο μπορούμε ως άνθρωποι να διαχωρίσουμε τη βία ως προς τις ''κατηγορίες'' της, να την κατανοήσουμε ή να διαφωνήσουμε με αυτή. Όταν υπάρχουν πολιτικοί για παράδειγμα οι οποίοι καταχράζονται την εξουσία τους με σκοπό τη μόνιμη ευημερία ΤΟΥΣ και όχι την ευημερία του συνόλου, υπάρχουν άτομα τα οποία συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στα ''καψίματα της Αθήνας από τους κουκουλοφόρους'' στις ''μολότοφ'' και στα ''καταζητείται''.                                                                                                                  

   Εδώ όμως προκύπτει και κάτι άλλο. Να μπορούμε ως άνθρωποι να διαχωρίζουμε και τη προπαγάνδα. Γιατί ναι, υπάρχουν άτομα -ευτυχώς- τα οποία στηρίζουν τις ιδέες τους με τις πράξεις τους ακόμα και θα καίγανε 15000 Αθήνες προκειμένου να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο και ΔΕΝ ανήκουν σε καμία εξουσιαστική συμμορία ροπαλοφόρων μπάτσων-ασφαλιτών, ούτε και σε καμία πολιτική παράταξη, μέρος, του κατά τ' άλλα δημοκρατικού πολιτεύματος ( βλ. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ).

   Ναι, σίγουρα υπάρχει παρακράτος που Ναι σίγουρα επιβιώνει μέσα απο αυτό. Αλλά όσο μπορώ να κατανοήσω την αντιδραστική βία ως υγιή αντιβία, άλλο τόσο δεν δέχομαι οτι άτομα με ΙΔΕΕΣ, που για κάποιο λόγο - σωστό ή λάθος - καίνε τράπεζες, είναι ικανά να κάψουν ανθρώπους ζωντανούς μέσα σε αυτές. Και αυτό διότι μέσα απο ένα σημαντικό ή ασήμαντο συμβολισμό που εσύ προβάλεις ως εξεγερμένος, παλεύεις για μια κοινωνία δίκαιη και ανθρώπους ίσους. Και Ναι, λάθη μπορεί να γίνουν στο πέρασμα του χρόνου αλλά ποτέ δεν θα κάψεις την ανθρωπότητα, ειδικά μέσα στον ίδιο σου τον συμβολισμό.

  Όσον αφορά το ''πρώτο'' κεφάλαιο να κλείσω θυμίζοντας πως η παγκόσμια ιστορία επιβεβαιώνει οτι ελάχιστες φορές ο διάλογος και η τάξη έλυσαν προβλήματα ζωής και θανάτου. Και αυτό όχι γιατί πρέπει να προάγουμε τη βία, αλλά γιατί ο διάλογος και η δημοκρατία αρμόζουν σε κοινωνίες τέλειες, κοινωνίες ιδανικές και σίγουρα,  απο μια τέτοια ιδανική κοινωνία κάθε άλλο παρά κοντά ήμασταν και θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμα. Και δυστυχώς σε μία μάχη μεταξύ ''δίκαιου'' και ''αδίκου'' υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες να επικρατήσει η αδικία και να αφανιστεί το δίκαιο αν αυτή υπερτερεί ποσοτικά. Προσωπικά τασσομαι στο δίκαιο.... 

  Η χρυσή αυγή κάθε άλλο παρά αντιβία μπορεί να χαρακτηριστεί σε μια αναρχοκρατούμενη ''και καλά'' και  καμένη Αθήνα. Το σφάξιμο αθώων μεταναστών που ψάχνουν ένα πιάτο φαγητό στα σκουπίδια και οι τραμπουκισμοί δεν πηγάζουν, κατά τη γνώμη μου, απο κανένα ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Υπήρχαν και θα υπάρχουν. Η αμορφωσιά, η οικογένεια, οι στρατολογήσεις, οι αναπολήσεις (!) σε δικτατορίες, οι παρελθοντικές σφαγές στο όνομα της Ελλάδας, τα δογματικά ρητά Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια και λοιπές αηδίες θα υπάρχουν και θα εκκολάπτουν αυτό το φαινόμενο, δίνοντας ώθηση σε αυτόν τον φαύλο κύκλο να κυλάει να κυλάει να κυλάει.... Και σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε πολιτική και οικονομική αστάθεια θα διεκδικεί θέση στη κοινωνία και στις ζωές μας. Στον εξουθενωμένο λαό που θα είναι αργά να καταλάβει τι έκανε και να αντιδράσει. Και δυστυχώς ο φασισμός χαίρει άκρας λειτουργικότητας. 

ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

   Είναι τόσο δύσκολο μέσα σε λίγες γραμμές να καταφέρει κανείς να δώσει την πλήρη περιγραφή ενός τόσο έντονου, αποπνικτικού και άλλοτε ευχάριστου συναισθήματος, όπως  της μοναξιάς. Χρόνια ταλανίζει τα μυαλά των ποιητών και των συγγραφέων, η εύρεση λέξεων για την περιγραφή της και παρόλο που έχουν δημιουργηθεί  πολλές λέξεις, όμορφες και λόγιες είναι άξιες να δώσουν μονάχα μια στάλα αλήθειας, για το  τι  πραγματικά μπορεί να νιώθει κάποιος, που έχει γίνει ο καλύτερος φίλος της μοναξιάς. Η δυσκολία της περιγραφής της ενάγεται κυρίως στο γεγονός, ότι δεν είναι απλά ένα συναίσθημα αλλά ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων, που συνεχώς εναλλάσσονται. Για παράδειγμα μπορεί την μια να κλαίς και την άλλη να γελάς με την ίδια ακριβώς κατάσταση ή την μία να λυπάσαι τον εαυτό σου και να τον σιχαίνεσαι και την άλλη να είσαι περήφανος, που μπορεί και μόνος του να επιβιώνει, ελεύθερος από τις συμβατικές ανθρώπινες δεσμεύσεις. 

  Άλλο ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό, που έχει η μοναξιά είναι ότι σου δίνει το κλειδί για να ανακαλύψεις την αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να απαρνηθεί, όταν έρχεται αντιμέτωπος με  τους φόβους και τα πάθη, που απελπισμένα προσπαθεί να αποφύγει, διότι όταν ανοίγεις αυτή την πόρτα καλείσαι να αντιμετωπίσεις αυτό από το οποίο στην ουσία κρύβεσαι τόσο καιρό, τον ίδιο σου τον εαυτό. Μια συνάντηση αμοιβαία και τόσο τρομακτική, που δεν μπορείς να αποτρέψεις παρά μόνο να αντιμετωπίσεις. Βρίσκεσαι στην ουσία κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες, δίχως να έχεις την δυνατότητα να δεις κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Εκεί είσαι μόνος και η έλλειψη επικοινωνίας και δραστηριοτήτων σου φέρνει οκνηρία και η οκνηρία, ακινητοποίηση με αποτέλεσμα να νιώθεις κυριολεκτικά ανάπηρος μπροστά στις πιο σκοτεινές σου σκέψεις. Ο χρόνος σε προσπερνάει και εσύ τον απαξιώνεις με ένα αδιάφορο βλέμμα παίρνοντας αποφάσεις, που την ίδια στιγμή μπορεί να έχεις μετανιώσει, νιώθοντας ανίκανος πολλές φορές να κάνεις το οτιδήποτε σαν να σου έχουν ρουφήξει όλη την ενέργεια και την διάθεση για ζωή. Η καθημερινότητα σου επαναλαμβάνεται και οι εκφράσεις του προσώπου σου αρχίζουν να χάνουν την ποικιλία τους και το χρώμα της ζωής σου γίνεται θαμπό και μονότονο. Νιώθεις μόνος την ίδια στιγμή, που μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα χώρο με άλλα πενήντα άτομα. Η πραγματικότητα σου δεν σου αρκεί και αγανακτείς, κρίσης απελπισίας σε πιάνουν ανά διαστήματα και μετά ξανά βυθίζεσαι στην ρουτίνα σου για να μην σκέφτεσαι και συνεπώς να μην αισθάνεσαι. Η απώλεια, η ανασφάλεια, οι φόβοι σου καταφέρνουν να σε κρατάνε έρμαιο μιας άλλης πραγματικότητας αυτής, που εσύ δημιουργείς μέσα στα τείχη, που ο ίδιος έχεις υψώσει είτε από επιλογή, είτε από εξαναγκασμό. 

  Το περίεργο είναι...

MARY AND MAX

Η Mary και ο Max μοιάζουν. Είναι δυο περιθωριοποιημένοι τύποι που πληρώνουν το μάρμαρο της μη δημοφιλίας με την κατάθλιψη. Ή αντίστροφα, είναι δυο καταθλιπτικοί άνθρωποι, που πληρώνουν αυτή την παθογένεια με την περιθωριοποίηση τους. Και οι δύο ζουν σε έναν απρόσωπο κόσμο, που τους ξερνάει και τους απορρίπτει καθημερινά χωρίς ποτέ να μπει στη διαδικασία να τους κατανοήσει. Κρίνοντας τους αυστηρά και μονομερώς απ`το περίβλημα και τα στοιχεία της πρώτης εντύπωσης. Και οι δύο πάσχουν απ`τα ίδια συμπτώματα. Έτσι ηχούν στις ίδιες συχνότητες. Η επικοινωνία τους, αυτή η τόσο έντονη και περιπετειώδης επικοινωνία, παρότι  εξ`αποστάσεως, σύντομα θα γίνει λόγος ύπαρξης. Μαζί θα ανακαλύψουν το αντίδοτο στην πάθηση τους, ή καλύτερα στην πάθηση του κόσμου. Όταν ο Max χαρακτηριστικά διατυπώνει πως ο άνθρωπος είναι μια φυσική μάζα από ατέλειες. Εντός και εκτός. Οφείλεις να κατανοήσεις τον εαυτό σου και έπειτα να τον αγαπήσεις για την αληθινή υπόστασή του. Και όταν αποκτήσεις αυτόν τον αυτοσεβασμό θα δονήσεις ισοπεδωτικά τα τείχη της δυστυχίας σου. Όχι εξασφαλίζοντας κάποια ανέπαφη και στείρα δημοφιλία, αλλά συγκεντρώνοντας όλη την αγάπη από εκείνα τα μάτια που κοιτούν εντός σου.

πηγή: http://www.cine.gr/film.asp?id=712080&page=4