Σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας η εικόνα είναι και θα παραμένει ίδια.
Δύο τάσεις. Δύο τάσεις ακραίες, διαφορετικές, ασύνδετες και εξαιρετικά αντιθετικές μεταξύ τους. Ποτέ δεν θα δεις ένα φυσικό ή κοινωνικό φαινόμενο, μία έννοια, μία ''τάση'' ή μια ιδέα να αιωρείται έτσι απλά μόνη της στον αέρα χωρίς να υπάρχει ή έστω να έχει προυπάρξει και το αντίθετό της. Διότι έτσι και μόνον έτσι, μέσα απο αυτή τη σύγκρουση, διατηρούνται ισσοροπίες οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ομαλή λειτουργία του πλανήτη τόσο σε φυσικό, όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο (αρμονία).
Ένα απο τα πιο γνωστά ρητά του παρεξηγημένου φιλόσοφου Ηράκλειτου ήταν η φράση ''πόλεμος πατήρ πάντων''. Η συγκεκριμένη φράση προφανώς ευνόησε τα περιορισμένα σε ικανότητα μιλιταριστικά μυαλά πολεμοχαρών ανθρώπων να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε εξέλιξη μέσα απο εγκλήματα που τελέστηκαν σε βάρος αδύναμων και ''απολίτιστων'' λαών, εξετάζοντας βέβαια το ρητό επιφανιακά και βγάζοντας το συμπέρασμα οτι πόλεμος είναι 2 στρατιές, 2 πολεμικές βάσεις, 300 σπαθιά και πατριωτικό αίσθημα.
Τα συγκεκριμένα ''μυαλά'' αψηφούν βέβαια το δεδομένο οτι 500 περίπου χρόνια προ χριστού ήταν αναγκαίο για την ανθρωπότητα να ερευνήσει και να μελετήσει, προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε εκείνη την εποχή, την επιστήμη της κοσμολογίας. Όχι δηλαδή το πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, αλλα το πως εξασφαλίζεται η αρμονία και η ισσοροπία που το διατηρεί.
Έτσι λοιπόν, πόλεμος κατα τον Ηράκλειτο είναι για παράδειγμα οτι ''Τα ψυχρά θερμαίνονται και τα θερμά ψύχονται'' και μέσα απο αυτόν τον ''πόλεμο'' η θερμοκρασία του πλανήτη διατηρείται σε πλαίσια τα οποία μας επιτρέπουν να ζούμε ομαλά ως προς την φυσική και σωματική μας υπόσταση. Αυτά έτσι για την ιστορία.
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά βέβαια, είναι δεδομένο...
οτι η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει βοηθήσει σημαντικά ως προς την προσέγγιση όρων όπως κοσμολογία και κοσμογονία. Τα σημερινά προβλήματα έχουν μετατραπεί σε κοινωνικά και οικονομικά, αιώνες τώρα, και να που η φράση του Ηράκλειτου κάνει ξανά την εμφάνιση της με φόντο -όχι κάποιο φυσικό φαινόμενο- αλλα το χρήμα. Γιατί πώς να υπάρξει ο φτωχός άμα δεν υπάρξει ο πλούσιος; Πώς να υπάρξει αντιεξουσιασμός αν δεν υπάρξει εξουσία; Πως να υπάρξει αντιφασισμός αν δεν υπάρξει φασισμός; Και γενικά, πως να υπάρξει το δίκαιο αν δεν υπαρξει άδικο;
Φυσικά μέσα απο αυτές τις συγκρούσεις των αντιθετικών εννοιών μόνο μια έννοια μέσης λύσης θα μπορούσε να βγει κερδισμένη. Μόνο μία ιδέα. Μια λέξη. ''Δημοκρατία''. Και φυσικά σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τα παραπάνω, η κοινωνία της δημοκρατίας, των ημίμετρων δηλαδή, θα έπρεπε να είναι σταθμός στην κοινωνική εξέλιξη και ευημερία, με λίγα λόγια, θα έπρεπε να είναι η αρμονία ανάμεσα στο χάος που προκύπτει απο τις εκθέσεις των άκρων. Το άκρο του φασισμού οδηγεί σταθερά και άμεσα σε πρακτικές τανκς, δουλείας, λογοκρισίας και ούτω καθεξής, ενώ αντίθετα, το άκρο του αντιφασισμού θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε πρακτικές ένοπλου αγώνα με λαικούς δικαστές, αφαίρεση ζωών και τα λοιπά.
Εδω λοιπόν είναι που έρχεται η μέση λύση, μια στρατιά ανθρώπων επιλεγμένη και ψηφισμένη απο τον λαό να παίξει τον ρόλο του διατητή ανάμεσα σε ακραίες πρακτικές κοινωνικών τάσεων και ρευμάτων που οδηγούν στη ζούγκλα. Όμως, αυτό που μπορούμε πασιφανέστατα να παρατηρήσουμε είναι οτι η συγκεκριμένη στρατιά ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές, -ίσως και χειρότερες-, προκαλώντας σίγουρα το ίδιο κακό σε κατώτερα, γι' αυτούς, κοινωνικά στρώματα, επικαλυμμένη πάντα με το πέπλο της δίκαιης εξουσίας και της αποστροφής της απο τα ''κακά'' άκρα.
Και πως είναι δυνατόν μέσα απο μια τέτοια σύγκρουση η μέση λύση να είναι και αυτή σκάρτη; Γιατί πολύ απλά εξετάζοντας την κοινωνία απο το πρώτο της βήμα μέχρι σήμερα η διάγνωση είναι μία. Ζούμε σε μία κοινωνία άρρωστη που λατρέυει τη βία και λατρεύει να μισεί τον διάλογο και τη παιδεία, γιατί αν αφεθούν ελεύθεροι άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι προσβεβλημένοι απο την συγκεκριμένη κοινωνική αρρώστια, τότε ο κόσμος θα θεμελιωθεί σε άλλα ιδανικά, τα οποία βέβαια δεν θα εξυπηρετούν κανέναν εξουσιολάγνο και κανέναν ρέμπελο μικροαστό του καναπέ... δηλαδή το 80% της κοινωνίας μας.
Και δυστυχώς τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή. Ίσως να είναι ήδη αργά και κάθε σεβαστή ισχυρή και συλλογική προσπάθεια ανατροπής του εκάστοτε κατεστημένου να μην είναι δυστυχώς παρα μόνο μία ευχάριστη παρένθεση που μας κάνει για λίγο να ξεχνάμε τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες επιβίωσης. Και πάλι απ' την αρχή.
Εδώ όμως, όσο οξύμωρο και αν σου φαντάζει οι έννοιες και οι πραγματικότητες που μας περιστοιχίζουν έχουν πιο βαθύ νόημα. Κι αν ο ορισμός της λέξης βίας είναι απλός και κατανοητός, τα αποτελέσματα που προκύπτουν είναι κατα τη γνώμη μου περισσότερο πολυσύνθετα απ' όσο φαντάζεσαι. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν οτι ο διάλογος μας πέθανε και ίσως να έχουν και δίκιο. Έτσι λοιπόν, ένας δεινός εξουσιαστής τύραννος επειδή ξέρει οτι με τον διάλογο θα γίνει περίγελος μιας μερίδας της έστω και στο ελάχιστο σκεπτόμενης κοινωνίας, προτιμάει να χρησιμοποιήσει τη βία ωστε να εξυπηρετίσει τους σκοπούς του. Έτσι και ένας άνθρωπος απο την άλλη πλευρά, ο οποίος δεν θέλει να υποταχθεί, ξέρωντας οτι ο τύραννος έχει διαγράψει απο τον εγκέφαλό του τον όρο διάλογο, βρίσκει έναν άλλον τρόπο να τον πολεμήσει και αυτός ο τρόπος είναι η βία.
Εδω λοιπόν τώρα είναι η ώρα που το μυαλό σου αρχίζει να σου παίζει παιχνίδια γιατί εννοιολογικά, μία φωνή μέσα σου, σου λέει οτι βια και δικαιοσύνη δεν συμπίπτουν ενώ αντίθετα, εσύ ξέρεις οτι τουλάχιστον είσαι σε θέση να κρίνεις οτι η δεύτερη πράξη αντιβίας είναι αντικειμενικά πιο δίκαιη απο την άδικη και εκατό τοις εκατό απάνθρωπη πρακτική ενος δεινου εξουσιαστή.
Δεν είμαι υπέρ του αντάρτικου. Δεν είμαι κατά του αντάρτικου. Η απόδοση δικαιοσύνης αφαιρώντας ζωές είναι και θα είναι πάντα απάνθρωπη. Πιο απάνθρωπη όμως είναι η αφαίρεση, άμεσα και έμμεσα, περισσότερων ζωών απο την εκάστοτε εξουσία και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι αμέτρητα μέχρι σήμερα. Και κανενα μίντια, και κανένα δικαστήριο που πηγάζει απο τα σπλάχνα της μη αμερόληπτης και μη αδέκαστης ''δημοκρατίας'' δεν είναι ικανό να διερευνήσει εξωνυχιστικά τους παράγοντες που οδηγούν κάποιον να προβεί σε μια τέτοια πράξη. Ούτε εγώ είμαι ικανός. Ούτε κανείς. Διαφορετικά θα είναι σαν να αποποινικοποιούμε τον δικαστικό όρο θανατική ποινή. Είμαστε απλοί παρατηρητές μιας ακραίας πολιτικής ιστορίας και ο καθένας μας συμμετέχει με τον τρόπο του τασσόμενος πάντα σε αυτό που του φαντάζει πιο δίκαιο. -Και ως παρατηρητές κρατάμε οτι ιστορικά μια δολοφονία ενός ανθρώπινου βασανιστή πάντα θα κάνει δυστυχώς μεγαλύτερο αρνητικό ''ντόρο'' απο ένα στημένο ναυάγιο. Γιατί η δημοκρατία πληρώνεται.
Η πολιτική σκηνή ήταν και θα είναι πάντα ένας λαβύρινθος γεμάτος λάθη, μυστικά και συμφέροντα. Αυτό βέβαια σημαίνει οτι η εισαγωγή σου στον πολιτικό χώρο κάθε άλλο παρά αύθαρτο θα σε βγάλει στη συνέχεια, και αυτό είναι νόμος, σε όποια ιδέα και να τάσσεσαι υπερ. Ένα λαμπρό και πιο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι αυτό του σοσιαλισμού, που ως ιδεολογία όταν πρωτοεμφανίστηκε στην ανθρωπότητα και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, κήρυξε τον πόλεμο σε θεσμούς όπως το μισθωτό σύστημα και την ατομική ιδιοκτησία. Προφανώς, με το περασμα το χρόνων, ο στόχος της συγκεκριμένης ιδεολογίας χάθηκε στο ανέντιμο πολιτικό μονοπάτι, πιάστηκε στη παγίδα και εν τέλει χάθηκε και πνίγηκε στην πολιτική κινούμενη άμμο.
Μια επίσης πολύ σημαντική αλλα έμμεση πολιτική επαφή αντίθετων ακραίων πολιτικών χώρων είναι αυτή που παραθέτει το παρακάτω ντοκυμαντερ. Οι πασίγνωστοι αντάρτες πόλης με το όνομα Ερυθρές Ταξιαρχίες κάνουν το μεγαλύτερο πολιτικό χτύπημα στην ιστορία της Ιταλίας. Στις 16 μαρτίου του 1978 και λίγο πριν μια επικείμενη πολιτική συγχώνευση κομμουνιστών και χριστιανοδημοκρατικών στην εξουσία, απαγάγουν την μεγαλύτερη και σημαντικότερη τότε πολιτική μορφή της χώρας, τον χριστιανοδημοκράτη και δυο φορές πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και στη συνέχεια τον εκτελούν μετα απο 55 μέρες κράτησης.
Ο Μόρο, ανακρινόμενος απο τον τότε ηγέτη της οργάνωσης Μάριο Μορέτι θα προβεί σε τρομακτικές πολιτικές μυστικές αποκαλύψεις. Η πολιτική ιταλία θα διχαστεί, οι ίδιοι οι χριστιανοδημοκράτες θα τον εγκαταλείψουν, οι κομμουνιστές απέναντι στην πίτα της εξουσίας θα καταδικάσουν την απαγωγή και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θα χάσουν τον στόχο τους μέσα απο το λογικό και πολιτικό παιχνιδι συμφερόντων, υπενθυμίζοντάς μας τελικά πως -δυστυχώς, ό,τι και να γίνει αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος να δυστυχεί αφου ''πόλεμος πατήρ πάντων''. Άξιοι της ''αρμονίας'' μας. Τα ημίμετρα πάντα θα υπερισχύουν - μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Δύο τάσεις. Δύο τάσεις ακραίες, διαφορετικές, ασύνδετες και εξαιρετικά αντιθετικές μεταξύ τους. Ποτέ δεν θα δεις ένα φυσικό ή κοινωνικό φαινόμενο, μία έννοια, μία ''τάση'' ή μια ιδέα να αιωρείται έτσι απλά μόνη της στον αέρα χωρίς να υπάρχει ή έστω να έχει προυπάρξει και το αντίθετό της. Διότι έτσι και μόνον έτσι, μέσα απο αυτή τη σύγκρουση, διατηρούνται ισσοροπίες οι οποίες είναι υπεύθυνες για την ομαλή λειτουργία του πλανήτη τόσο σε φυσικό, όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο (αρμονία).
Ένα απο τα πιο γνωστά ρητά του παρεξηγημένου φιλόσοφου Ηράκλειτου ήταν η φράση ''πόλεμος πατήρ πάντων''. Η συγκεκριμένη φράση προφανώς ευνόησε τα περιορισμένα σε ικανότητα μιλιταριστικά μυαλά πολεμοχαρών ανθρώπων να δικαιολογήσουν την οποιαδήποτε εξέλιξη μέσα απο εγκλήματα που τελέστηκαν σε βάρος αδύναμων και ''απολίτιστων'' λαών, εξετάζοντας βέβαια το ρητό επιφανιακά και βγάζοντας το συμπέρασμα οτι πόλεμος είναι 2 στρατιές, 2 πολεμικές βάσεις, 300 σπαθιά και πατριωτικό αίσθημα.
Τα συγκεκριμένα ''μυαλά'' αψηφούν βέβαια το δεδομένο οτι 500 περίπου χρόνια προ χριστού ήταν αναγκαίο για την ανθρωπότητα να ερευνήσει και να μελετήσει, προσεγγίζοντας όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούσε εκείνη την εποχή, την επιστήμη της κοσμολογίας. Όχι δηλαδή το πως δημιουργήθηκε το σύμπαν, αλλα το πως εξασφαλίζεται η αρμονία και η ισσοροπία που το διατηρεί.
Έτσι λοιπόν, πόλεμος κατα τον Ηράκλειτο είναι για παράδειγμα οτι ''Τα ψυχρά θερμαίνονται και τα θερμά ψύχονται'' και μέσα απο αυτόν τον ''πόλεμο'' η θερμοκρασία του πλανήτη διατηρείται σε πλαίσια τα οποία μας επιτρέπουν να ζούμε ομαλά ως προς την φυσική και σωματική μας υπόσταση. Αυτά έτσι για την ιστορία.
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά βέβαια, είναι δεδομένο...
οτι η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει βοηθήσει σημαντικά ως προς την προσέγγιση όρων όπως κοσμολογία και κοσμογονία. Τα σημερινά προβλήματα έχουν μετατραπεί σε κοινωνικά και οικονομικά, αιώνες τώρα, και να που η φράση του Ηράκλειτου κάνει ξανά την εμφάνιση της με φόντο -όχι κάποιο φυσικό φαινόμενο- αλλα το χρήμα. Γιατί πώς να υπάρξει ο φτωχός άμα δεν υπάρξει ο πλούσιος; Πώς να υπάρξει αντιεξουσιασμός αν δεν υπάρξει εξουσία; Πως να υπάρξει αντιφασισμός αν δεν υπάρξει φασισμός; Και γενικά, πως να υπάρξει το δίκαιο αν δεν υπαρξει άδικο;
Φυσικά μέσα απο αυτές τις συγκρούσεις των αντιθετικών εννοιών μόνο μια έννοια μέσης λύσης θα μπορούσε να βγει κερδισμένη. Μόνο μία ιδέα. Μια λέξη. ''Δημοκρατία''. Και φυσικά σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με τα παραπάνω, η κοινωνία της δημοκρατίας, των ημίμετρων δηλαδή, θα έπρεπε να είναι σταθμός στην κοινωνική εξέλιξη και ευημερία, με λίγα λόγια, θα έπρεπε να είναι η αρμονία ανάμεσα στο χάος που προκύπτει απο τις εκθέσεις των άκρων. Το άκρο του φασισμού οδηγεί σταθερά και άμεσα σε πρακτικές τανκς, δουλείας, λογοκρισίας και ούτω καθεξής, ενώ αντίθετα, το άκρο του αντιφασισμού θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε πρακτικές ένοπλου αγώνα με λαικούς δικαστές, αφαίρεση ζωών και τα λοιπά.
Εδω λοιπόν είναι που έρχεται η μέση λύση, μια στρατιά ανθρώπων επιλεγμένη και ψηφισμένη απο τον λαό να παίξει τον ρόλο του διατητή ανάμεσα σε ακραίες πρακτικές κοινωνικών τάσεων και ρευμάτων που οδηγούν στη ζούγκλα. Όμως, αυτό που μπορούμε πασιφανέστατα να παρατηρήσουμε είναι οτι η συγκεκριμένη στρατιά ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές, -ίσως και χειρότερες-, προκαλώντας σίγουρα το ίδιο κακό σε κατώτερα, γι' αυτούς, κοινωνικά στρώματα, επικαλυμμένη πάντα με το πέπλο της δίκαιης εξουσίας και της αποστροφής της απο τα ''κακά'' άκρα.
Και πως είναι δυνατόν μέσα απο μια τέτοια σύγκρουση η μέση λύση να είναι και αυτή σκάρτη; Γιατί πολύ απλά εξετάζοντας την κοινωνία απο το πρώτο της βήμα μέχρι σήμερα η διάγνωση είναι μία. Ζούμε σε μία κοινωνία άρρωστη που λατρέυει τη βία και λατρεύει να μισεί τον διάλογο και τη παιδεία, γιατί αν αφεθούν ελεύθεροι άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι προσβεβλημένοι απο την συγκεκριμένη κοινωνική αρρώστια, τότε ο κόσμος θα θεμελιωθεί σε άλλα ιδανικά, τα οποία βέβαια δεν θα εξυπηρετούν κανέναν εξουσιολάγνο και κανέναν ρέμπελο μικροαστό του καναπέ... δηλαδή το 80% της κοινωνίας μας.
Και δυστυχώς τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή. Ίσως να είναι ήδη αργά και κάθε σεβαστή ισχυρή και συλλογική προσπάθεια ανατροπής του εκάστοτε κατεστημένου να μην είναι δυστυχώς παρα μόνο μία ευχάριστη παρένθεση που μας κάνει για λίγο να ξεχνάμε τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες επιβίωσης. Και πάλι απ' την αρχή.
Εδώ όμως, όσο οξύμωρο και αν σου φαντάζει οι έννοιες και οι πραγματικότητες που μας περιστοιχίζουν έχουν πιο βαθύ νόημα. Κι αν ο ορισμός της λέξης βίας είναι απλός και κατανοητός, τα αποτελέσματα που προκύπτουν είναι κατα τη γνώμη μου περισσότερο πολυσύνθετα απ' όσο φαντάζεσαι. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν οτι ο διάλογος μας πέθανε και ίσως να έχουν και δίκιο. Έτσι λοιπόν, ένας δεινός εξουσιαστής τύραννος επειδή ξέρει οτι με τον διάλογο θα γίνει περίγελος μιας μερίδας της έστω και στο ελάχιστο σκεπτόμενης κοινωνίας, προτιμάει να χρησιμοποιήσει τη βία ωστε να εξυπηρετίσει τους σκοπούς του. Έτσι και ένας άνθρωπος απο την άλλη πλευρά, ο οποίος δεν θέλει να υποταχθεί, ξέρωντας οτι ο τύραννος έχει διαγράψει απο τον εγκέφαλό του τον όρο διάλογο, βρίσκει έναν άλλον τρόπο να τον πολεμήσει και αυτός ο τρόπος είναι η βία.
Εδω λοιπόν τώρα είναι η ώρα που το μυαλό σου αρχίζει να σου παίζει παιχνίδια γιατί εννοιολογικά, μία φωνή μέσα σου, σου λέει οτι βια και δικαιοσύνη δεν συμπίπτουν ενώ αντίθετα, εσύ ξέρεις οτι τουλάχιστον είσαι σε θέση να κρίνεις οτι η δεύτερη πράξη αντιβίας είναι αντικειμενικά πιο δίκαιη απο την άδικη και εκατό τοις εκατό απάνθρωπη πρακτική ενος δεινου εξουσιαστή.
Δεν είμαι υπέρ του αντάρτικου. Δεν είμαι κατά του αντάρτικου. Η απόδοση δικαιοσύνης αφαιρώντας ζωές είναι και θα είναι πάντα απάνθρωπη. Πιο απάνθρωπη όμως είναι η αφαίρεση, άμεσα και έμμεσα, περισσότερων ζωών απο την εκάστοτε εξουσία και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι αμέτρητα μέχρι σήμερα. Και κανενα μίντια, και κανένα δικαστήριο που πηγάζει απο τα σπλάχνα της μη αμερόληπτης και μη αδέκαστης ''δημοκρατίας'' δεν είναι ικανό να διερευνήσει εξωνυχιστικά τους παράγοντες που οδηγούν κάποιον να προβεί σε μια τέτοια πράξη. Ούτε εγώ είμαι ικανός. Ούτε κανείς. Διαφορετικά θα είναι σαν να αποποινικοποιούμε τον δικαστικό όρο θανατική ποινή. Είμαστε απλοί παρατηρητές μιας ακραίας πολιτικής ιστορίας και ο καθένας μας συμμετέχει με τον τρόπο του τασσόμενος πάντα σε αυτό που του φαντάζει πιο δίκαιο. -Και ως παρατηρητές κρατάμε οτι ιστορικά μια δολοφονία ενός ανθρώπινου βασανιστή πάντα θα κάνει δυστυχώς μεγαλύτερο αρνητικό ''ντόρο'' απο ένα στημένο ναυάγιο. Γιατί η δημοκρατία πληρώνεται.
Η πολιτική σκηνή ήταν και θα είναι πάντα ένας λαβύρινθος γεμάτος λάθη, μυστικά και συμφέροντα. Αυτό βέβαια σημαίνει οτι η εισαγωγή σου στον πολιτικό χώρο κάθε άλλο παρά αύθαρτο θα σε βγάλει στη συνέχεια, και αυτό είναι νόμος, σε όποια ιδέα και να τάσσεσαι υπερ. Ένα λαμπρό και πιο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι αυτό του σοσιαλισμού, που ως ιδεολογία όταν πρωτοεμφανίστηκε στην ανθρωπότητα και στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, κήρυξε τον πόλεμο σε θεσμούς όπως το μισθωτό σύστημα και την ατομική ιδιοκτησία. Προφανώς, με το περασμα το χρόνων, ο στόχος της συγκεκριμένης ιδεολογίας χάθηκε στο ανέντιμο πολιτικό μονοπάτι, πιάστηκε στη παγίδα και εν τέλει χάθηκε και πνίγηκε στην πολιτική κινούμενη άμμο.
Μια επίσης πολύ σημαντική αλλα έμμεση πολιτική επαφή αντίθετων ακραίων πολιτικών χώρων είναι αυτή που παραθέτει το παρακάτω ντοκυμαντερ. Οι πασίγνωστοι αντάρτες πόλης με το όνομα Ερυθρές Ταξιαρχίες κάνουν το μεγαλύτερο πολιτικό χτύπημα στην ιστορία της Ιταλίας. Στις 16 μαρτίου του 1978 και λίγο πριν μια επικείμενη πολιτική συγχώνευση κομμουνιστών και χριστιανοδημοκρατικών στην εξουσία, απαγάγουν την μεγαλύτερη και σημαντικότερη τότε πολιτική μορφή της χώρας, τον χριστιανοδημοκράτη και δυο φορές πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και στη συνέχεια τον εκτελούν μετα απο 55 μέρες κράτησης.
Ο Μόρο, ανακρινόμενος απο τον τότε ηγέτη της οργάνωσης Μάριο Μορέτι θα προβεί σε τρομακτικές πολιτικές μυστικές αποκαλύψεις. Η πολιτική ιταλία θα διχαστεί, οι ίδιοι οι χριστιανοδημοκράτες θα τον εγκαταλείψουν, οι κομμουνιστές απέναντι στην πίτα της εξουσίας θα καταδικάσουν την απαγωγή και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θα χάσουν τον στόχο τους μέσα απο το λογικό και πολιτικό παιχνιδι συμφερόντων, υπενθυμίζοντάς μας τελικά πως -δυστυχώς, ό,τι και να γίνει αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος να δυστυχεί αφου ''πόλεμος πατήρ πάντων''. Άξιοι της ''αρμονίας'' μας. Τα ημίμετρα πάντα θα υπερισχύουν - μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου