ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

   Είναι τόσο δύσκολο μέσα σε λίγες γραμμές να καταφέρει κανείς να δώσει την πλήρη περιγραφή ενός τόσο έντονου, αποπνικτικού και άλλοτε ευχάριστου συναισθήματος, όπως  της μοναξιάς. Χρόνια ταλανίζει τα μυαλά των ποιητών και των συγγραφέων, η εύρεση λέξεων για την περιγραφή της και παρόλο που έχουν δημιουργηθεί  πολλές λέξεις, όμορφες και λόγιες είναι άξιες να δώσουν μονάχα μια στάλα αλήθειας, για το  τι  πραγματικά μπορεί να νιώθει κάποιος, που έχει γίνει ο καλύτερος φίλος της μοναξιάς. Η δυσκολία της περιγραφής της ενάγεται κυρίως στο γεγονός, ότι δεν είναι απλά ένα συναίσθημα αλλά ένα σύμπλεγμα συναισθημάτων, που συνεχώς εναλλάσσονται. Για παράδειγμα μπορεί την μια να κλαίς και την άλλη να γελάς με την ίδια ακριβώς κατάσταση ή την μία να λυπάσαι τον εαυτό σου και να τον σιχαίνεσαι και την άλλη να είσαι περήφανος, που μπορεί και μόνος του να επιβιώνει, ελεύθερος από τις συμβατικές ανθρώπινες δεσμεύσεις. 

  Άλλο ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό, που έχει η μοναξιά είναι ότι σου δίνει το κλειδί για να ανακαλύψεις την αλήθεια, που κανείς δεν μπορεί να απαρνηθεί, όταν έρχεται αντιμέτωπος με  τους φόβους και τα πάθη, που απελπισμένα προσπαθεί να αποφύγει, διότι όταν ανοίγεις αυτή την πόρτα καλείσαι να αντιμετωπίσεις αυτό από το οποίο στην ουσία κρύβεσαι τόσο καιρό, τον ίδιο σου τον εαυτό. Μια συνάντηση αμοιβαία και τόσο τρομακτική, που δεν μπορείς να αποτρέψεις παρά μόνο να αντιμετωπίσεις. Βρίσκεσαι στην ουσία κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με καθρέφτες, δίχως να έχεις την δυνατότητα να δεις κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Εκεί είσαι μόνος και η έλλειψη επικοινωνίας και δραστηριοτήτων σου φέρνει οκνηρία και η οκνηρία, ακινητοποίηση με αποτέλεσμα να νιώθεις κυριολεκτικά ανάπηρος μπροστά στις πιο σκοτεινές σου σκέψεις. Ο χρόνος σε προσπερνάει και εσύ τον απαξιώνεις με ένα αδιάφορο βλέμμα παίρνοντας αποφάσεις, που την ίδια στιγμή μπορεί να έχεις μετανιώσει, νιώθοντας ανίκανος πολλές φορές να κάνεις το οτιδήποτε σαν να σου έχουν ρουφήξει όλη την ενέργεια και την διάθεση για ζωή. Η καθημερινότητα σου επαναλαμβάνεται και οι εκφράσεις του προσώπου σου αρχίζουν να χάνουν την ποικιλία τους και το χρώμα της ζωής σου γίνεται θαμπό και μονότονο. Νιώθεις μόνος την ίδια στιγμή, που μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα χώρο με άλλα πενήντα άτομα. Η πραγματικότητα σου δεν σου αρκεί και αγανακτείς, κρίσης απελπισίας σε πιάνουν ανά διαστήματα και μετά ξανά βυθίζεσαι στην ρουτίνα σου για να μην σκέφτεσαι και συνεπώς να μην αισθάνεσαι. Η απώλεια, η ανασφάλεια, οι φόβοι σου καταφέρνουν να σε κρατάνε έρμαιο μιας άλλης πραγματικότητας αυτής, που εσύ δημιουργείς μέσα στα τείχη, που ο ίδιος έχεις υψώσει είτε από επιλογή, είτε από εξαναγκασμό. 

  Το περίεργο είναι...
ότι παρόλο, που έχεις τα κλειδιά του κελιού σου δεν ανοίγεις την πόρτα για να βγεις, επειδή πλέον ο φόβος έχει καταφέρει να έχει το πάνω χέρι σε αυτή την σχέση. Η μοναξιά ίσως είναι πιο σίγουρη και άσε που δεν αργείς να την συνηθίσεις σε αντίθεση με τους ρυθμούς και τις εκπλήξεις της «εξωτερικής» ζωής, που είναι πιο δύσκολο να τους αντέξεις.  

  Τις περισσότερες φορές στην αρχή κανείς δεν θέλει την μοναξιά και κανείς δεν της ανοίγει διάπλατα την πόρτα. Όλοι την αποδοκιμάζουν μέχρι να συμβεί κάτι που θα τους αναγκάσει να συμφιλιωθούν μαζί της. Ακόμα και έτσι πάλι είναι δύσκολο να την αποδεχτείς στην ζωή σου. Ψάχνεις τρόπους να την διώξεις και βλέπεις, όμως ότι συνεχίζει κάποιες στιγμές να εμφανίζεται και να σε συντροφεύει, μέχρι που αρχίζεις να την συμπαθείς και δεν σε ενοχλεί, την συνηθίζεις και πλέον την προτιμάς, δεν την ανέχεσαι αλλά συμβιώνεις μαζί της. Έχει γίνει κομμάτι της ζωής σου. Ξεχνάς πως είναι να μην είσαι μόνος, ξεχνάς πως κάποτε την φοβούσουν, ξεχνάς τους λόγους, που δεν την ήθελες κοντά σου και επαναπαύεσαι στην λήθη,  που σου προσφέρει… Και μετά οι σκέψεις σου για να την διώξεις όλο ένα και μειώνονται…

   Αν  όμως καταφέρεις να βγεις και να αποδεσμευτείς από εκείνη τότε βγαίνεις ένας πιο δυνατός άνθρωπος, που έχει καταφέρει να αντέξει και να μην φοβάται πια την μοναξιά και παράλληλα τον εαυτό του. Ερχόμενη σε αυτόν συνάντησε ένα δειλό άνθρωπο ανάξιο να σταθεί στα πόδια του, που κρύφτηκε κάτω από την ποδιά της και φεύγοντας θα αντικρίσει έναν άνθρωπο, που είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία και να αξιοποιήσει το νόημα της ύπαρξης του, ελεύθερος και σίγουρος για τον εαυτό του, έτοιμος να κάνει ότι θελήσει.

  Όλοι έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές απομόνωσης και συνδιαλλαγής με τον εαυτό μας, άλλοι για μεγαλύτερα διαστήματα και άλλοι για μικρότερα δεν είναι όμως λύση, η μόνιμη απομόνωση. Κάποτε είπε χαρακτηριστικά ο Josh Billings, ένας αμερικανός χιουμορίστας  ότι: «Η μοναξιά είναι ένα καλό μέρος για να επισκεφτείς, αλλά ένα άσχημο μέρος για να μείνεις». Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να συναναστρέφεται και με άλλους ανθρώπους  να είναι μέρος σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα, σε μια κοινωνία . Έχει ανάγκη να επικοινωνεί και να εκφράζεται και όχι να μένει μόνος, γιατί τότε μαραίνεται, όπως τα λουλούδια, όταν τα πάρεις από το φώς και τους στερήσεις το νερό, μαραζώνουν και πεθαίνουν, γιατί στην ουσία τους στερείς την ζωή, έτσι και ο άνθρωπος είναι το ίδιο ευαίσθητος στην ψυχή, όπως ένα λουλούδι, αν τον αφήσεις μόνο του, απομακρυσμένο, ξεχασμένο στην εξορία του, τότε μαραίνεται και στο τέλος πεθαίνει…

 Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όσους νιώθουν μόνοι, αποξενωμένοι, ξεχασμένοι και κυρίως στα άτομα τρίτης ηλικίας και στα άτομα με αναπηρίες, που το ελληνικό κράτος έχει θέσει σε δεύτερη μοίρα, αδιαφορώντας για τα προβλήματα και το Γολγοθά, που βιώνουν καθημερινά, επιλέγοντας σαν λύση την περιθωριοποίηση και στην ουσία τον εξορισμό τους.