Η καμπάνα

Τραγουδάμε, φλερτάρουμε σαν να μη υπάρχει αύριο,

τρώμε, γλεντάμε, μεθάμε..

Στις πιο μοναχικές στιγμές μας κλαίμε, σιχτιρίζουμε,

απελπιζόμαστε, κοιμόμαστε..

Κι η καμπάνα χτυπά

Κι ύστερα ονειρευόμαστε, ξεχνάμε, παραμυθιαζόμαστε..

Κάνουμε κύκλους, ώσπου πεθαίνουμε,

ζώντας.. στην αμνησία κολυμπώντας για να επιβιώσουμε,

κάτι να νιώσουμε, να αισθανθούμε πριν ανταμώσουμε

το μόνο σίγουρο και μόνο μόνιμο,

το σκότος που υπήρχε και θα υπάρχει, κυκλώνοντας 

την πολύτιμη στιγμή μας, την ύπαρξή μας..

Μια στιγμή στην αιωνιότητα, κατακλυσμένη από

πρέπει και από πρότυπα, 

από μονοπάτια και ατροπούς,

από νόμους συνήθειας, καιροσκοπικούς και ανούσιους.

Κι η καμπάνα ξαναχτυπά

Η μίμηση διατάζει και η στιγμή μας ακολουθεί

και νιώθοντας οικεία προσποιείται πως δεν είναι στιγμή μα διάρκεια..

Μα στις πιο μοναχικές στιγμές μας δε μας ξεγελάει,

η διαρκειά της ξεθωριάζει και σβήνει

μπροστά στο εκτυφλωτικό προγενές φως του κόσμου.

Κι η αλήθεια ξεχειλίζει την ύπαρξή μας

ουρλιάζοντας να σπάσουμε τους δεσμούς που μας κρατάνε σκυφτούς.

Κι εμείς έχοντας συνηθίσει να ζούμε σκυφτοί,

μπροστά στο προγενές φως του κόσμου δειλιάζουμε..

Φιλάμε το χώμα που μας γέννησε, απλώνουμε τα φτερά

που ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε στο πάτωμα του χρόνου,

φτύνουμε μες στο βάζο που φυλούμε τα όνειρα και τις αναμνήσεις μας

και δηλώνουμε υποταγή σε μια μοίρα 

που κατηγορούμε ως άδικη και ανώφελη.

Σκυρτοί σερνόμαστε στο έδαφος, δεχόμενοι το αναπόφευκτο,

έχοντας ζήσει μια ζωή φυλακισμένοι περιμένοντάς το.

Ποτέ δε σκιρτήσαμε, ποτέ δεν υπερβήκαμε το τετριμμένο..

Ποτέ δεν επαναστατήσαμε, ποτέ δε ζήσαμε,

ήμασταν πάντα το αναμενόμενο επιδόρπιο

στο γεύμα του θανάτου.

Κι η καμπάνα χτυπά

Και χτυπούσε πάντα για σένα, μα χτυπούσε πριν από σένα
και θα χτυπά μετά από σένα.
Δεν την επηρρέασες, μα σε καθόρισε.
Σέρνοντάς σε στον αλλωτριοτικό χορό της,
τραβώντας σε έξω από το καλούπι του είναι σου,
ξεσκίζοντας τη δομή και τη φτιάξη σου.
Για να χορέψεις με τους Άλλους.
Ένα κομμάτι χαρτί ξεθωριασμένο, νωπό στα δάκρυα του χρόνου,
κουβαλάει πάνω του το σχέδιο της καμπάνας.
Είτε χορεύεις στο ρυθμό της με τους Άλλους για μια ζωή,
είτε σε κυνηγάν τα θηρία της μοναχικότητας,
της τρέλας και της απομόνωσης.
Είτε το πιάτο της ζωής σου θα 'χει μια γεύση συμβιβασμού,
είτε θα μείνει άγευστο, ξινό και ανούσιο.
Είτε θα σκύψεις, είτε θα σβήσεις.

Κι η καμπάνα γελά, βλέποντας κούφιες συνειδήσεις,
να παλεύουν να αντιγράψουν βήματα,
να γίνουν αποδεκτοί, να χορέψουν για να μην πάψουν.
Κι η καμπάνα γελά κι εσύ γελάς,
γιατί γνωρίζεις πλέον πως η εναλλακτική δεν περιέχει δάκρυα,
γέλια, μουσική ή λύπη.
Μα αιώνια απραξία και κατατονία.
Και πιάνεις πρόσχαρος ένα μαχαίρι,
κόβεις ένα κομμάτι από το είναι σου και το
χαραμίζεις για να μπεις στο χορό που
υπόσχεται να σου χαράξει ζωή.

Κι έτσι περιφερόμαστε, χορεύοντας, ξεχνώντας σταδιακά
ποιος είναι ποιος και τι είναι τι.
Φιγούρα στη φιγούρα, μέχρι να γίνουμε φιγούρες,
να γδύσουμε από πάνω μας τον άνθρωπο
και να μείνουν από μας μόνο οι χαρακτηριστικές σκιερές κινήσεις μας.
Κι η καμπάνα χτυπά πιο δυνατά, πιο ρυθμικά,
μέχρι που να καλύψει κάθε αμφιβολία συνείδησης
και τα βήματά μας να σκεπάσουν τη μουσική του κόσμου
κι οι φωνές μας να χάσουν το χρώμα τους
κι οι σκιές μας ενωμένες να δείχνουν τη γη που πατούμε
λεία, στιλπνή, τέλεια πανομοιότυπη απ' άκρη σ' άκρη.
"Θάνατος στα χρώματα, σε ό,τι δίνει ταυτότητα στα εγκόσμια!.."
Ας ξεπετσιάουμε το πιο αγνό κι ανέγγιχτο κομμάτι μας.
Εδώ γλεντάμε ρε.. Εδω γλεντάμε

Η στιγμή

Μια κραυγή που κράτησες μες στα πνευμόνια σου,

λόγια που σάπισαν μέσα στο στόμα σου.

Όλα τα έζησες τόσες φορές μες στο μυαλό σου

κι όταν η ώρα ήρθε για κείνο που ζούσες για να ζήσεις,

στέρεψες από πράξεις και θάρρος.

Έστεκες βουβός.. αμίλητος..

Εθισμένος σε μια ζωή που ορίζεις, τη ζωή της μοναχικής φαντασίωσης.

Ποτέ δεν προσπάθησες και η πραγματικότητα σε εκδικήθηκε.

Σμίλεψες στρόγγυλα τα σίδερα και εκείνη στα πέρασε χειροπέδες.

Δεμένος, σκλάβος, με σπασμένα πόδια να την παρατηρείς ανήμπορος.

Το ζησες τόσες φορές σαν μια μοναχική μαλακία,

μες στο στεγνό μυαλό σου.

Κι όταν χρώμα έπεσε στο ασπρόμαυρο σενάριό σου,

πάγωσες. Πανικοβλήθηκες.. Όλα τα σενάριά σου παίζονταν

από τον ίδιο ηθοποιό.

Και τώρα ο ξένος ρόλος σε γονάτισε, σε αποσυντόνισε,

σε έθρεψε αμφιβολία και ταπείνωση.

Έμαθες μόνος να ζεις κι άλλος να μη σε αγγίζει.

Μα ο άλλος ορίζει την πραγματικότητα,

ξεχωρίζει το ρεαλισμό από τη φαντασίωση

κι έχεις πια βυθιστεί τόσο βαθειά μέσα στη φαντασίωση

που ο άλλος σου μοιάζει άψυχος θεατής κι εσύ

μουγκή μαριονέτα στο κουκλοθέατρό σου..

Καμία σύνδεση, καμία σπίθα, 

κανένας κίνδυνος μα και καμία ελπίδα..

Είναι τώρα η ώρα;

Λίγο πριν, λίγο μετά.

Τα ανώφελα σχοινιά που σε δένουν και σε κινούν, θηλιά

θα κάνεις να σε ελευθερώσουν.

Κι όσο τα σφίγγεις γύρω απ' το λαιμό σου

και σε λυτρώνουν, σβήνοντας, έναν λιγμό θα βγάλεις

και θα ηχήσει σαν χαρακιά ζωής στους θεατές

που ζωγράφισες ανήμπορους.
Κι η ξεψυχιά σου, μια ανάσα ζωής που μπαγιάτεψε με το χρόνο
μέσα σου και επιτέλους έφτυσες.

Και η στιγμή που επιστρέφεις την ψυχή σου, θα 'ναι, 

μα τι ειρωνία,

ό,τι πιο αληθινό έζησες.

Αναβίωση

Είδα τα μάτια σου ξανά,

μαύρα αστέρια σκοτεινά,

ρουφούσαν ενέργεια και ζωή

και πίσω δίναν προσμονή.

Το ξένο σώμα μου έγδυσαν,

την περηφάνεια μου απαίτησαν

αυτή που έχτισα με δόλο,

δυο δράμμια φιλαυτίας όλο κι όλο.

Την ξεπάστρεψαν και μ' ελευθέρωσαν

αλήθεια πρόσθεσαν και με αφαίρεσαν,

εμένα που δηλώνω πάντα Εγώ,

αβέβαιο με καναν και μισερό.

Τα χείλη σου άνοιξαν καινούριους δρόμους,

μια στάλα αστρόσκονης σε υπονόμους.

Για πρώτη φορά δειλιάζω στο φόβο,

μα νιώθω άνθρωπος δε μετανειώνω.

Και ξανανιώνω και ξανανιώνω,

σαν αίσθημα ποίησης που αναβιώνω,

σαν μια αχτίδα τοξικής ελευθερίας,

σε ένα κάστρο σιγουριάς μα ανομβρίας.

Σαν δώρο στιγμής και όχι ανάγκης,

σαν για όπως σ' έχτιζες να αμφιβάλλεις.

Σαν η αλήθεια να'ν τοπίο φυσικό

κι όχι χτίσμα ανθρώπινο και τεχνητό.

Ένα αθώο βλέφαρο που πεταρίζει,

ποιήματα και συγχορδίες αναχαιτίζει.

Και τα γκρεμίζει και σε γκρεμίζει,

σε βάζει στη θέση σου μα σε ανθίζει.

Της ύπαρξης τρομακτικό το εφήμερο,
σαν το υπερβαίνεις πώς δείχνει ήμερο.
Κι όσο αγγίζεις τη χορδή της ζωής σου,
μια αβέβαιη νότα κάθε στιγμή σου.

Μια φάλτσα νότα που αποδέχεσαι,
ζωή γεννάται όσο δε σκέφτεσαι,
σαν χορευτής που ακολουθεί το ρυθμό
και όχι μαέστρος που δίνει σκοπό.

Ένα βλέμμα με ρυάκι που μοιάζει,
σε παρασύρει και σε διατάζει,
σε αναμορφώνει σε συμμορφώνει,
το στέμμα σου βγάζει και σε λυτρώνει.

Στέμμα που φόρεσες να ξεχωρίζεις,
στον εαυτό σου που δε γνωρίζεις,
να τον ελέγχεις, να τον ορίζεις,
κοσμικό μοιάζει αστείο, δεν νομίζεις;

Είσαι λιγότερα από όσα νόμισες,
μα περισσότερα από όσα φαντάστηκες,
είσαι ό,τι ένιωσες κι όχι ότι πόθησες

είσαι όσα κέρδισες από όσα χαράμισες.

Αρετή και τόλμη

Κάποιος κάποτε έγραψε πως θέλεις αρετή και τόλμη,
μα τι 'ναι η αρετή και τι 'ναι η τόλμη;
Αν σε χρωματίζει η μια πώς αλήθεια μπορείς να πορευτείς με την άλλη;
Αν γνωρίζεις τις παγαποντιές και τους κινδύνους αυτού του κόσμου,
τι σου μένει για να 'σαι τολμηρός;
Κι αν είσαι τολμηρός τι επίγνωση σου αναλογεί πάνω στον κόσμο;
Αν δε βλέπεις δε φοβάσαι..
Κι αν φοβάσαι είναι γιατί βλέπεις την ασχήμια αυτού του κόσμου να σε κυκλώνει.
Είναι γιατί αγγίζεις, μυρίζεις και γνωρίζεις ετούτο τον κόσμο στην πιο βαθειά
και σκοτεινή πτυχή του.

Πώς λοιπόν μου ζητάς αρετή και τόλμη;
Μου ζητάς να βλέπω την ασχήμια του κόσμου και να την παραβλέπω;
Μου ζητάς να κλείνω τα μάτια και να αυθυποβάλλομαι;
Γνωρίζεις πως όσο καλά και να παίζουμε τους ρόλους που διαλέγουμε συνειδητά,
όσο και αν καταφέρνουμε να πείσουμε το συνειδητό μας και τους γύρω μας
για την αλήθεια τους,
το υποσυνείδητο στέκει πάντα σιωπηλός θεατής στην παράσταση μας.
Κι όσο ταύτιση κι αν παρουσιάζει η ενσάρκωση του ρόλου μας,
όσο πιστευτό και να το κάνουμε, το υποσεινήδητο σαν
συνειδητοποιημένος θεατής, ποτέ δεν ξεχνά πως βρίσκεται σε παράσταση.
Σε παράσταση για ένα ρόλο.
Κι όσο κι αν αξίζει το έργο, ποτέ κανείς δεν αντέχει να το παρακολουθεί αιώνια.
Και το υποσεινήδητο τσινάει.
Και αρχινά να διαμαρτύρεται για την παράσταση και σιγά σιγά
σε φθείρει απ' τα μέσα σου, σου τραυματίζει κομμάτια και πτυχές που ποτέ δεν
γνώριζες πως είχες.
Κι όσο αρνείσαι να το ακούσεις και να το καταλάβεις, το υποσεινήδητο,
σαν κακό στοιχειό, πλυμμηρίζει την ύπαρξή σου με αμφιβολία και θλίψη.
Και σιγά σιγά σε τρώει όλον και περισσότερο, μέχρι να ρίξεις αυλαία,
στην άθλια πλέον παράστασή σου και να υποκλιθείς γυμνός μπροστά του.
Γυμνός μπροστά στον μοναδικό θεατή που ποτέ δεν κορόιδεψες, που δεν ξέχασε ούτε μια
στιγμή πώς βρίσκεται σε έργο.

Οπότε πώς λοιπόν να μου ζητάς να αυθυποβάλλομαι;
Δε θα μπορούσες.. Όχι, είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό.
Τι μου ζητάς λοιπόν;

Ξέρεις πως τυφλός δεν είμαι. Ζητάς από την όρασή μου να γεννήσεις θάρρος.
Ζητάς το πιο δύσκολο.
Ζητάς να γνωρίζω το φόβο και να τον νικήσω.
Να μην τον αγνοήσω, να μην τον παραβλέψω, να γνωρίσω την ολότητά του
και την καθάρια δυναμή του και να σταθώ εμπρός του σαν μια κουκίδα στον
ωκεανό του απείρου του χώρου και του χρόνου και να του πω
"Σε γνωρίζω, σε ξέρω! Εγώ σε γέννησα κι εγώ σε έθρεψα.
Εγώ σου 'δωσα υπόσταση και ουσία κι εγώ τώρα στη στερώ!
Εγώ ο μικρός και αδύναμος κάνω την κουκκίδα της ύπαρξής μου μολυβιά
και θα σε στιγματίσω, θα σε μαυρίσω, θα σε διαγράψω.
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ υπόσταση
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ λόγω υπόστασης
Η ύπαρξή σου και ο κίνδυνος, ο λόγος της ύπαρξής σου
ήταν πέρα για πέρα αληθινοί.
Μα εγώ είμαι εδώ, είμαι στο τώρα μου
στο πιο σημαντικό τώρα για μένα στην άβυσσο των αιώνων,
στο μόνο τώρα που θα υπάρξει για μένα
και εγώ με τα γυμνά μου χέρια σε καθαιρώ,
εγώ με τα καθάρια λόγια μου με τάζω ανώτερό σου.
Εγώ σε γνωρίζω και σβήνω κάθε δύναμη που μπορείς να έχεις πάνω μου.
Εγώ δηλώνω παρών και καθαρίζω κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μου
από το ζυγό σου.

Κι εσύ παίζεις την αιώνια μουσική σου
μα δε χορεύω στο ρυθμό σου,
εσύ τραγουδάς τα αιώνια τραγούδια σου
μα δε συγκινούμαι στο άκουσμά τους,
εσύ ψέλνεις τα αιώνια μυρολόγια σου,
μα σπιθαμή δάκρυ δεν κυλά στα μάγουλά μου...

Δεν είναι ότι δεν υπάρχεις...
Δεν είμαι ηλίθιος.
Απλά σε περιόρισα.
Δε σε αφόπλισα. Σε περιόρισα..
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη μου νίκη κι είναι η μεγαλύτερη σου ήττα.
Δεν έχεις καμιά επίδραση πάνω μου"

Και έτσι μέσα από την αρετή κέρδισα την τόλμη.
Δεν γεννήθηκα με την τόλμη, δεν την απέκτησα ξαφνικά στο παζάρι της τυχαιότητας.
Γέννησα ο ίδιος την τόλμη μου μέσα απ' την αρετή.
Εγώ τη γέννησα, εγώ έχω πλήρη επίγνωση της φύσης και της σημασίας της.
Κι εγώ ύστερα την πάντρεψα με την αρετή.
Και τώρα ναι, μπορώ να σε κερδίσω.
Εσένα που μου ζητάς αρετή και τόλμη.
Τις γέννησα, τις έθρεψα και τις γαλούχησα και τις δύο, τη μία μέσα απ' την άλλη.
Είμαι πλέον έτοιμος για σένα.
Για σένα που κάθε που γεννιέσαι γεννάς τον εαυτό σου.
Έχω ότι μου ζητάς.
Εσύ;

Το δέντρο με τους καρπούς της νιότης μου

Στέκομαι εδώ, δεμένος στο τώρα και εμπρός μου δεσπόζει
ένα δέντρο με τους καρπούς της νιότης μου.
Κι όσο δεν απλώνω το χέρι να αρπάξω έναν καρπό,
από δειλία ή από αναβλητικότητα,
ο καρπός χάνεται για πάντα στο χώμα
και δε θα τον δω ποτέ να ανθίζει μες στη χούφτα μου,
στο χρόνο που μου αναλογεί, στον μικρό περιορίσμενο ορίζοντά μου.

Κι οι καρποί είναι πολλοί και το πλήθος τους με ξεγελά,
με κάνει να νομίζω πως με παίρνει να χάσω αρκετούς,
το πλήθος τους καμουφλάρει την αξία τους.
Μα η αξία τους γραπώνεται στην κρίση της ανάμνησης
και κάθε καρπός που θάφτηκε στο χώμα, όσο κοιτούσα αδιάφορα αλλού,
τώρα τις νύχτες με επισκέπτεται και λόγο μου ζητά
"Γιατί δεν άπλωσες το χέρι να με αρπάξεις;; Γιατί δεν έζησες;;"
Κι εγώ σκύβω το κεφάλι, δειλός κι αδύναμος και κάνω να τραφώ
από το βάζο της νοσταλγίας και της μεμψιμοιρίας.
Κι ο καρπός μου γυρίζει το μάγουλο με οργή

"Εδώ που σου μιλάω κοίταξέ με!
Με 'χασες για πάντα. Κι ο χρόνος σου, ο χρόνος σας, αυτός ο κύκλος
στις στιγμές των αιώνων και του απείρου δε θα με αγγίξει, δε θα με γεφτεί,
δε θα με δει να ανθίζω, δε θα γνωρίσει ποτέ το μέλλον, το παρόν μου,
τις πιθανότητες και τις δυνατότητές μου.
Θα με ονειρευτείς.. Θα μου δώσεις σχήμα και υπόσταση..
Θα με νοσταλγήσεις για να μεθύσεις με ενδορφίνες.
Μα εμένα.. Εμένα..! Την αληθινή φύση μου δε θα την αγγίξεις ποτέ.
Δε θα τη βιώσεις ποτέ!
Με έχασες, όταν γύρισες αδιάφορα το κεφάλι, μες στην γούβα που διαγράφει
η τομή του απείρου χρόνου και ορίζει όσα έγιναν κι όσα δεν έγιναν ποτέ,
όσα υπήρξαν κι όσα θα υπάρξουν,
όσα είναι κι όσα δεν είναι.
Δε με έζησες τη στιγμή που ζούσα και σάπισα μέσα σου σκοτώνοντας ένα κομμάτι σου..
Καλή τύχη στα "εάν" και τα "πώς".. Καλή τύχη στα "γιατί" και τα "ναι όμως"..

Καλή τύχη στην προσπάθειά σου να νοσταλγήσεις τη φύση που φαντάστηκες για μένα.
Εγώ θάφτηκα βαθειά μες στο χώμα του φόβου και της αδράνειάς σου
και θα φυτρώσω ξανά εκεί, θα γεννηθώ ξανά και θα υψωθώ εμπρός σου
σαν κακή ρίζα απωθημένου και αμφιβολίας,
θα σε κυκλώσω, θα γατζωθώ πάνω σου,
θα σε πνίγω και θα σε δυναστεύω
μέχρι να με κλαδέψεις, το σάπιο κομμάτι σου,
ή να σε σύρω πίσω στο χώμα.
Εγώ δεν έζησα ποτέ. Ένα κομμάτι σου δεν έζησε ποτέ..."

Ενοχλητικός γρύλλος

Ο χρόνος πέρασε και μας ξεγέλασε,
μη φύγεις έρχομαι, είπε και γέλασε,
δεν είναι εχθρός μας ούτε και φίλος,
στης ζωής το σκοτάδι ενοχλητικός είναι γρύλλος.

Αφημένος και ξεχασμένος
και μέσα στ' όνειρο παρατημένος,
ο νέος έγνεψε κι ύστερα άδειασε,
ο ήλιος του κουράγιου του για πάντα χάραξε.

Τα βλέφαρα σήκωσε και αναθάρεψε,
ο αέρας τον έθρεψε και τον ζωντάνεψε.
Όρεξη του δωσε να συνεχίσει
όσα το χθες γέννησε, το αύριο θα σβήσει.

Πώς στη μαυρίλα τρύπωσε χρώμα, είχε απορία,
λογικής είναι γέννα ή ωμή κυκλοθυμία;
Η ιδέα ζωής επιτέλους κατάλαβε, είναι μια τύχη,
τη μια θα λούζεσαι φως την άλλη ομίχλη.

Τι μπάσταρδος ύπνος

Ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Είδα τον Νταλί να ζωγραφίζει την άσφαλτο με παντιλίκια,

τον Καζανόβα να αγκαλιάζει τη γυναίκα και να φτύνει την προίκα.

O Μότσαρτ λέει έκανε beat box στου MC Coolio την κλίκα

κι ο εμποράκος τη Βενετίας πάλευε μάταια να μου σπρώξει μια αντίκα.

Η Αλίκη με κοιτούσε χαπακωμένη με δυο υδρόγειους για μάτια,

"ο λαγός με 'φτυσε, μες στο παιχνίδι ξεχάστηκα και 'χασα νιάτα".

Κι η πεντάμορφη να τρέχει να ξεφύγει απ' τον πρίγκηπα,

"ξέρεις η ομορφιά, σου σκουριάζει τη λογική για αντίποινα".

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Οι νάνοι μαστουρώναν με φύλλα του δάσους γεμίζοντας στάχτες,

"τίποτα τίποτα Χιονάτη μου, στα ορυχεία το ξέρεις είμαστε εργάτες"

κι η Χιονάτη πουθενά, ένα όνειρο κατασκευασμένο από έλλειψη

ο Ήλιος που απλά κρύβεται, δε χάνεται στης σκέψης την έκλειψη.

Ο Κουασιμόδος ελεύθερος να κάνει φιγούρες πάνω στα καμπαναριά

κι ο Μιχαήλ Άγγελος να πίνει παίζοντας χαρτιά με σκυλιά.

Η Μουλάν να παλεύει μεγάλες στρατιές για του λαού της το δίκιο

κι η Αντιγόνη τους ζωντανούς σκλάβους να κοιτάζει με οίκτο.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Η Ραπουνζέλ με χάιδεψε και μου ζήτησε να σκοτώσω το δράκο

κι εγώ έτρεξα το αθώο κυκλάμινο να σώσω απ' το δάκο.

"Πού τρέχεις βοήθα με, αν τη χάσω θα πιω το δηλητήριο"

"όταν η ζωή σου έχει δεσμά Ρωμαίο, ο θάνατος δεν είναι μαρτύριο".

Κι ο Βαν Γκογκ να τρέχει κυνηγώντας ανέμελα πεταλούδες στα λιβάδια

"πάλι κόκκαλο από το LSD, δεν τα αντέχει ο τύπος της ζωής τα σκοτάδια"

μου ψιθύρισε ο Νίτσε και με τράβηξε απ' το χέρι να μου δείξει τον ήλιο

"αυτή είναι όλη η αλήθεια σου, ρούφα πριν σκοτεινιάσει στης ζωής το προσήλιο".

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Ο Σωκράτης μου είπε "τι τώρα τι σε πέντε, τι σε εβδομήντα χρόνια

μπροστά στην αιωνιότητα σκάκι παίζει ο χρόνος με εμάς για πιόνα".

"Για αυτό ακουσέ με, μην κρύβεσαι μαζί μας στα νοσταλγικά όνειρά σου

ξύπνα και ζήσε και μάθε, ποτέ δεν είναι αργά, "χτυπάω" φωνάζει η καρδιά σου".

"'Ωστε ποτέ δεν είναι αργά, παρά μόνο αν είναι αργά" μονολόγησε ο Έλιοτ,

"πιασάρικο αυτό, θα γράψω ένα ποίημα, θα βγάλει κλάμα και γέλιο".

Κι ο Μπετόβεν να μας κοιτά και νας μας παρατηρεί αποσβολωμένος,

δεν καταλάβαινε, προσπαθούσε αλλά δεν μπορούσε να ακούσει ο καημένος.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Ο Άμλετ να ρωτάει αγχωτικά "Να ζει κανείς;", περαστικούς στην πλατεία

"παράτα μας ρε πίθηκε" ενοχλημένος να απαντά ο Δαρβίνος "ε ρε, μανία!"

Κι ο Διογένης νας μας κοιτά και να μας περιγελά με αυταρέσκεια

"εμένα που με βλέπεις έχω γαμήσει Λαϊδα, δε σου κοστίζει η ανέχεια".

Ο Σίσσυφος ένα βράχο να προσπαθεί να κυλήσει στην κορυφή

κι η πονηριά μια πόρνη που σταδιακά σε διαβρώνει με κάθε φιλί.

Ο Μπαγκς Μπάνυ να κλέβει στα ζάρια τον Ντοστογιέφσκι

κι εκείνος να ουρλιάζει "είσαι άθλιος, ίδιος με τη ζωή ψεύτης και κλέφτης!"

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Και στελέχη πολυεθνικών να ντύνουν και να στολίζουν τον Δον Ζουάν,
"από κορίτσια θα πλουτίσουμε, όσο για σένα ανταγωνίζονται και για σένα μεθάν."
Κι εκείνος να νιώθει ένας βάρος που αν όμως πετάξει θα μείνει τόσο άδειος
κι ο Κουασιμόδος που τώρα του κλείνει το μάτι να μοιάζει τόσο μεγάλος.

Ο Σεφέρης μας δέχθηκε για λίγο στο τραπέζι του πριν βάλει τις φωνές

κι ο θείος Κάρλιν μας είπε ένα αστείο πριν κάνει κήρυγμα για ηθικές εντολές.

Και βρεθήκαμε στη Λευκάτα με τη Σαπφώ να ισορροπεί πριν πηδήξει

"το σώμα μου πέθανε σαν έμαθε πως εκείνος ξανά ποτέ δε θα το αγγίξει".

Κι ήταν ένας ύπνος τι μπάσταρδος ύπνος

Και τώρα ξεμείναμε μόνοι, στα έσχατα του απόκοσμου και του αλλόκοτου

ο Ελύτης, ο Βάρναλης, ο Πικάσο κι ο Καρυωτάκης που δεν τον άφηνες μόνο του.

"γιατί να αγκαλιάσεις το μαύρο Πάμπλο, το λευκό της ζωής πιάσε με λάσο"

"o καθείς ζει απ' τα μάτια του", ειπ' ο Κωσταντής, "ένας αυξάνει, άλλος πάει πάσο".

Και σιγή έπεσε καθώς είδαμε να γεννιούνται τόσοι κόσμοι όσοι και οι ανθρώποι,

"μα είν' άλλο πράμα" είπε ο Σπινόζα, "η υπόσταση κι άλλο οι επήρειες και οι τρόποι".

"Συγνώμη κύριοι, αρκετά οι μαλακίες, ας απολαύσουμε μια πενιά του Μάρκου"

μας διέκοψε ο Μάνος, κάθισε στο πιάνο και θυμηθήκαμε πως ζούσαμε κάπου κάπου.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Από το γήπεδο της πολιτικής στη Λεωφόρο της δόξας και της παρακμής

-Δεν θέλει πράγματι μεγάλη διανοητική ικανότητα ώστε να κατανοήσεις γιατί συγκεκριμένοι χώροι και συγκεκριμένες ομάδες κοινωνικών υποκειμένων σπεύδουν άμεσα να καταδικάσουν σκηνές βίας στη βάση ενός ηθικολογικού χαρακτήρα σοφίσματος ‘’η βία είναι κακή’’. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής να παραγνωρίσω πως η ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια οι κοινωνίες της, χαρακτηρίζεται απο κάποια άλλη αξία πέραν του καθωσπρεπισμού. Και καθώς αυτός ο εκάστοτε καθωσπρεπισμός γκρεμίζεται, όλοι είμαστε έτοιμοι να κουνήσουμε το δάχτυλο επιδεικτικά ανασύροντας μαζί μας σκονισμένες αρετές και αξίες όπως η δικαιοσύνη και η παιδεία. Η λογική με την οποία οι μάζες κατηγόρησαν απο την μία τα επεισόδια στο γήπεδο της λεωφόρου ως επεισόδια πράσινο-κόκκινου χαρακτήρα είναι η ίδια με την οποία επήλθαν σε ονείρωξη με την ειρηνική έναρξη του ισπανικού ‘’κλάσικο’’, υπό το φόντο της γαλλικής σημαίας, φαντάζομαι ώστε να μην ξεχνάμε το ποιοι είμαστε.

Στη Θύρα 13 όμως δεν ξέχασαν ποιοι είναι. Γιατί φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν στο ματς της ευρωλίγκας, 3 μέρες πριν, πως είναι αυτοί που προσεύχονται για το Παρίσι, όσο προσεύχονται για τη Γάζα και τη Συρία. Η Θ.13 φυσικά δεν είναι η μόνη, όπως και φυσικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως προς το σύνολο της διαχρονικά, αλλά ως προς το κυρίαρχο τρέχον ρεύμα της.

Αλλά γενικά, η Θύρα 13 δεν είναι η ουσία.
-Είναι αστείο αποδομώντας το ποδόσφαιρο να παρατηρούμε μόνο ποδόσφαιρο. Είναι αστείο να παραγνωρίζουμε την ύπαρξη πυλώνων τόσο διεφθαρμένων όσο και η πολιτική μέσα σε αυτό, αφού άλλωστε  το λιγότερο πηγάζουν απο αυτήν, αν και ενίοτε συμπορεύονται χυδαία. Είναι ανούσιο επίσης να αναφερθούν ξανά ονόματα ποδοσφαιρικών παραγόντων των οποίων τα εγκλήματα βαραίνουν την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο απ'οτι βαραίνουν έναν  μηχανισμό χειραγώγησης όπως το ίδιο το ποδόσφαιρο. Φυσικά και δεν είναι ο μόνος μηχανισμός τέτοιου είδους που μπορεί να καπηλευθεί το σύνολο των κρατικών αφοδευμάτων, όντας όμως το πιο λαοφιλές άθλημα σε πολλές χώρες, ο ''ποδοσφαιρόφιλος'' λαός που για 90’ φοράει την εκάστοτε μάσκα του δεν παύει να είναι λαός, και νομοτελειακά, αν δεν θέλουμε να αψηφήσουμε την ιστορική συνέπεια της πορείας αυτού του κόσμου, πρώτος εχθρός του λαού είναι και θα είναι πάντα η εξουσία.
Σε μια μη ιδανική κοινωνία η έλλειψη συγκρούσεων είναι η απόδειξη της επιβολής του ολοκληρωτισμού. Έτσι και σε μια μη ιδανική εργασιακή απασχόληση η έλλειψη συγκρούσεων είναι συνώνυμη με την συνειδητή υποταγή και δουλεία. Και ούτω καθεξής. Ο άνθρωπος ποτέ δεν υπήρξε αυστηρός κριτής των αιτιών ώστε να οδηγηθεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα μόνος του παρά αναμασούσε ήδη μασημένη τροφή, έργο και κόπος άλλων, πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής βοσκής συνειδήσεων ή και γνώσης. Υπάρχει όμως ένα νοητικό επίπεδο κοινό για όλους, που σε καθιστά ικανό να αντιλαμβάνεσαι αιτιακές σχέσεις ακόμα και αν αυτές δεν είναι ‘’ορατές’’ κατευθείαν.
Το γήπεδο στην Ελλάδα, πέρα απο τα όσα συμφέροντα υποθάλπτει, είναι και αυτό ένας χώρος σύγκρουσης. Είναι ένας χώρος σύγκρουσης με τον σάπιο οργανισμό και το προσωπικό του, με τον υπουργό, με τους μπάτσους ενός άλλου υπουργού, με τους δημοσιογράφους, με τα νομοσχέδια, με τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και το φακέλωμα. Είναι άλλος ένας χώρος σύγκρουσης με τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας και την επιβολή της εξουσίας. Κι αν τα γήπεδα έχουν φασίστες σε κάποια έχουν λόγο – σε κάποια άλλα όχι, αν και το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι φασίστες στα γήπεδα αλλά οι φασίστες στα σχολεία.
Σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε αντίθετα, να οδηγηθούμε στον παραλογισμό πως η βία στα γήπεδα είναι οπωσδήποτε καλή, ούτε ακόμα πως η βία στα γήπεδα είναι η ουσία της οποιασδήποτε δράσης. Η συνείδηση έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται σε πλήρη γνώση με την θέση του υποκειμένου στις εκάστοτε συνθήκες. Η αφορμή, που μπορεί πολλές φορές να ταυτίζεται έμμεσα με την αιτία, τότε είναι που πρέπει να μετατραπεί σε συναίτιο μίας δράσης ώστε να της δώσει ουσία και νόημα. Ένα γήπεδο κατεστραμμένο, ταλαιπωρημένο απο συγκρούσεις μεταξύ μιας κοινωνικής ομάδας και αστυνομικών, ένα γήπεδο που δεν τραγουδάει εθνικούς ύμνους, ένα γήπεδο που οι διαφημιστικές πινακίδες εταιριών εκατομμυρίων γίνονται όπλα απέναντι στην καταστολή του αριστερού πλέον ξύλου, δεν μπορεί να είναι, και καλά κάνει, ο καθρέφτης ενός ακόμα ψέματος. Τα προχθεσινά επεισόδια είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν θα μπει σε πλαίσια τόσο εύκολα όσο προσπαθούν να της το επιβάλλουν και κάθε μορφή σύγκρουσης με το κράτος, άσχετα με τη δυναμική της ή το ιδιόμορφο πλαίσιό της, είναι απαραίτητη.    
Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη μιας άλλης πραγματικότητας οι μαδριλένοι, όπως και οι γάλλοι, όπως και πολλοί άλλοι ακόμα, καθώς έτσι το επιβάλλει η Δημοκρατική πραγματικότητα ως μοναδική πολιτική και ηθική αλήθεια, έτρεξαν σε γειτονιές της πόλης τους ή του κυβερνοχώρου, σε σχολεία, σε γήπεδα, στα σπίτια τους και στα μπαλκόνια τους να υψώσουν την σημαία της Γαλλίας σε πλήρη αρμονία με την εξουσία.
Οι Ρώσοι έσπευσαν να μας κυκλοφορήσουν στο διαδίκτυο τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, μπογιατίζοντας τις βόμβες τους . ‘‘ Για το Παρίσι’’.
Οι τζιχαντιστές απο την άλλη, πρόλαβαν να υπενθυμίσουν στους μελλοθάνατους: ‘’ Για τη Συρία’’. Κάπως έτσι, τα πυρά διασταυρώνονται και ο άνθρωπος μεταξύ Γαλλίας και Συρίας πέφτει νεκρός και νιώθει ολοκληρωμένος, ανεμίζοντας τη σημαία της βόμβας με την οποία είναι σύμφωνος, περιτρυγιρισμένος απο τους ανθρωποφύλακες του και γεμάτος απο τα πλούσια, αν και τελευταία του, συναισθήματα απο το επιβλητικό 0-4 των Καταλανών στη Μαδρίτη.
Β.

Η ακινησία της κίνησης

Σε έναν κόσμο σαν και αυτό κάποιος θα σκεφτόταν ότι υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί λόγοι για να είναι κανείς στεναχωρημένος. Τόσοι πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς, μπορείς να βυθιστείς για τα καλά στα άδυτα της επονομαζόμενης θλίψης σου. Όμως αυτό θα προκαλούσε ακινησία. Και κάποιος θα το αποκαλούσε μοιρολατρία ή απλώς μιζέρια και παραίτηση.

Στον αντίποδα κάποιος άλλος θα σκεφτόταν ότι σε ένα κόσμο σαν και αυτό υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί λόγοι για να είναι κάνεις χαρούμενος. Τόσοι πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς, μπορείς να πετάς στους πιο ανέμελους ουρανούς. Τα μάτια σου όμως θα ήταν κλειστά, παραδομένα και προσηλωμένα μοναχά σε αυτό. Και έτσι και αυτό θα προκαλούσε ακινησία. Και κάποιος θα το αποκαλούσε αδιαφορία και αιθεροβασία με παρωπίδες.

Κάποιος άλλος όμως θα σκεφτόταν ότι το μυαλό μας δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες ακρότητες, διότι θα βυθιστεί στην παράνοια. Για αυτό χρειάζεται την ισορροπία. Και η Πραγματικότητα μας, ενέχει αυτή την ισορροπία.

Όμως θα έλεγε κανείς ότι η έννοια της ισορροπίας διαστρεβλώνεται και φαίνεται να ορίζεται πλέον κάπως έτσι: στο ένα ζύγι πολλές στεναχώριες, στο άλλο μια χαρά. Θυμίζοντας μια εξευγενισμένη  κατάσταση των  άνωθεν, που σου δίνει ναι μεν την δυνατότητα να κινείσαι, πυροδοτούμενος από την μια χαρά αλλά μονάχα για λίγο και κυρίως γύρω από τον άξονα σου. Έτσι από την μία  φαινομενικά αποτρέπεται η ακινησία αλλά από την άλλη πρακτικά δημιουργείται μια ακόμα μεγαλύτερη στασιμότητα.

Και ενώ η γη γυρίζει εμείς έχουμε μάθει να είμαστε ακίνητοι και να ζούμε με την ψευδαίσθηση της κίνησης και της αλλαγής, γιατί αυτό γνωρίζουμε ως αληθινό. Και μοιάζει σαν να ζούμε την ζωή μας μονάχα μέσα στο μυαλό μας, λαμβάνοντας μεγάλη ευχαρίστηση από τις σκέψεις και τις ιδέες μας, φοβούμενοι όμως να τις υλοποιήσουμε και να κινηθούμε πραγματικά, όντας απογοητευμένοι από αυτή την Πραγματικότητα. Από αυτό που ορίζουμε Πραγματικότητα μας.

Ισορροπώντας στο σεληνόφως

Κάθε βράδυ χορεύω με την τρέλα κάτω απ' το σεληνόφως.

Την κοιτάζω να μου γνέφει απ' την άκρη του πάλκου, πλησιάζουμε, αγκαλιαζόμαστε

και κρατώντας πάντα μια απόσταση αφηνόμαστε στη μελωδία που κεντά το βιολί της γνώσης.

Μετρά τα βήματά μου και μετρώ τα δικά της, κρατάω την ισορροπία μου,

με καλεί να αφεθώ στην αγκαλιά της, σμίγω τα μάτια, την κοιτώ και γνέφω αρνητικά.

Εσύ κι εγώ έχουμε ξαναβρεθεί πολλές φορές εδώ, παλεύοντας να κρατήσουμε ισορροπία

σε ανισόρροπους ρυθμούς, σε ανισόρροπους καιρούς.

Η μάχη κατάντησε βίωμα και συνήθειά μας.

“Ξέρεις γιατί βρίσκεσαι εδώ, μην το αρνείσαι. Αυτό το club, η δρύινη πίστα, 

η ακούρδιστη μπάντα που παλεύει να σε ξεγελάσει να χάσεις τα βήματά σου, 

τα εφήμερα ρούχα που λιώνουν πάνω στο εφήμερο είναι σου, 

το φεγγάρι που φωτίζει το πρόσωπό σου, εγώ, ακόμα κι εσύ ο ίδιος,

όλοι ανήκουμε στον κύριο Θάνατο”, μου λέει.

Καθισμένη στη γωνία του πάλκου με κοιτά χαμογελώντας η σωφροσύνη, γνέφοντάς μου

“έχεις τόσα πολλά ακόμα να μου δώσεις”

κι η τρέλα μου γυρίζει βίαια το μάγουλο ψιθυρίζοντάς μου

“έχω από τόσα πολλά να σε απαλλάξω”
και για λίγο χάνω το βήμα μου..

Ο χορός δε σταματά μέχρι που η εξάντληση να τον νικήσει.

Καθώς η χορωδία χαμηλώνει κι η μπάντα σωπαίνει, τα μάτια μου που κλείνουν 

μια αυλαία που πέφτει.

Κάθε πρωί καλούμαι να βουτήξω στη θάλασσα της ανθρώπινης ασχημοσύνης.

Αγκαλιάζω το όνειρο σφιχτά και γυρίζω την πλάτη μου. Κλείνω τα μάτια.

Και γεννάω όσα όνειρα μπορώ.

Μέχρι που η πηγή των ονείρων στερεύει και νερό ζωής θα βρω πλέον μόνο στη θάλασσα.

Πατάω τα πόδια μου γερά στο έδαφος. Τα σφηνώνω, να νιώσω στέρεος, να σιγουρευτώ ότι η βραδυνή μου ντάμα και η μπάντα της δεν κρύβονται κάπου στο περιθώριο.

Και όταν νιώσω Εγώ, βουτάω στη θάλασσα.

Την ασχημοσύνη της σπάνε τα νησιά της ομορφιάς. 

Τα νησιά της Ηθικής, της Αγάπης.

Νησιά όπου οι υποστάσεις δε διαχωρίζονται παρά ενώνονται σε μια και μοναδική υπόσταση, 

τέτοια ώστε πια το φίδι να μην μπορεί να δαγκώσει αφού τα πάντα είναι σώμα του.

Νησιά που νιώθεις στέρεος, ασφαλής, ήρεμος.
Και ύστερα ξαναβουτάς. 
Γιατί;

Μήπως είναι η μέρα ένα αναπόφευκτο πέρασμα της θάλασσας;

Μήπως έχεις συνηθίσει και εθιστεί στην αρμύρα που σε διαβρώνει απ' τα μέσα σου;

Ή μήπως..; Γιατί κλείνεις τα αυτιά;
Τα μάτια σου διαβάζουν τα χείλη μου 

και ματοτσίνορα δεν έχεις, να τα κλείσεις, απ'την πλευρά του μυαλού.

Ή μήπως ένα κομμάτι σου είναι βρώμικο και ανήκει στη θάλασσα, θρέφει τη θάλασσα, 

ζει απ'τη θάλασσα, είναι θάλασσα, όσο την κοιτάζει αφ' υψηλού;

Αυτά τα στιλπνά λέπια σχηματίστηκαν πάνω στο παρθένο δέρμα σου

από ανάγκη ή από επιθυμία;

Κι όσο οι ερωτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, 

ρυθμικά σιγά σιγά στήνουν το χορό τους πάνω στα λαμπιρίσματα του φεγγαριού 

που ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα του φόβου
σαν φωτιά που καίει σιγά σιγά το καντήλι του χρόνου, 

μέρα τη μέρα, σούρουπο το σούρουπο.

Κι όσο η μπάντα παίζει το γλυκό ρυθμό της και οι ερωτήσεις χορεύουν, 

άλλες έντονα άλλες σεμνότυφα, πίσω απ' τις φοινικιές της μνήμης με κρυφοκοιτά εκείνη.

Έτοιμη να με ζητήσει στον απόκοσμο χορό της, η χαμηλοβλεπούσα ντάμα μου.

Ντρέπεται γιατί είναι Εγώ. Τρέφεται και δυναμώνει απ' την αμφιβολία μου.

Θα αντέξω αυτό το βράδυ τα βήματά της;

Όσο έχω θάρρος δε θα 'ρθει.
Μα αν το θάρρος μου είναι αντικατοπτρισμός του φόβου μου;

Γιατί να υπάρχει, γιατί να ορίζεται το θάρρος, αν δεν υπάρχει γνώση άρα ύπαρξη του φόβου;

Αμφιβάλλω για το θάρρος μου;

“Πώς; Ελεύθερος είμαι ναι. Ας χορέψουμε”

Μια συζήτηση με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο

Ήταν ακόμα Ιούνης, όταν συνάντησα τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο στο arttings studio (studio που τρέχει ο ίδιος μαζί με τα αδέρφια του) στον Νέο Κόσμο.
Τον άνθρωπο που έχει παίξει όλα τα όργανα στις παραστάσεις του, εκτός από τον μπάτσο.
Ομολογώ πως είχα αρκετό άγχος πριν τη συνάντησή μας γιατί την επομένη συμμετείχαμε με ένα σχήμα που έχουμε με κάτι φίλους σε έναν διαγωνισμό.
Μαζί κάναμε κυριολεκτικά μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, από τις νέες του δουλειές μέχρι τη φιλοσοφία του πάνω στη μουσική και την τέχνη γενικότερα και από την κοσμοθεώρησή του στη ζωή μέχρι το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα.
Τέλος μάθαμε το ρόλο που παίζουν τα ζώδια στη ζωή του και αν είναι ερωτευμένος αυτή την περίοδο.



-Καλησπέρα Αλκιβιάδη.

-Καλησπέρα, καλώς σας βρήκαμε.

-Καλώς σας βρήκα εδώ στο στούντιο.
Θα θελα να μου πείς δυo λόγια για το τι κάνεις αυτόν τον καιρό. Η τελευταία δουλειά σου που είδα είναι με τη Ράνια Μπουμπούρη το Mια τρελή τρελή αλφαβήτα.

-Ναί, το Mια τρελή τρελή αλφαβήτα, κυκλοφόρησε πρίν 2-2,5 χρόνια. Έχουμε ξεπεράσει την 8η χιλιάδα σήμερα, απο τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι ενα μουσικό βιβλίο-cd αν μου το επιτρέπεις. Είναι η αλφαβήτα, υπάρχουν διάφορα είδη τραγουδιών, πάρα πολλά όργανα, πάρα πολλές συμμετοχές, είναι πολλοί μου φίλοι που τραγουδάνε και πολλή αγάπη.
Αν δεις το δελτίο τύπου  γίνεται χαμός. Η παράσταση που έχουμε στήσει κάποιες φορές έχει συμμετοχές. Συνήθως παρουσιάζουμε όπως είναι το έργο χωρίς συμμετοχές.
Περιοδεύουμε το καλοκαίρι με την Αλφαβήτα, με τον Τρελό, τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο (τότε που μου στειλε η Ράνια δεν ήξερε οτι ετοίμαζα δίσκο που να λέγεται Ένας Τρελός και μου στειλε την Τρελή Αλφαβήτα, προέκυψε), δουλέψαμε πέρυσι το ένα Τρελό Τρελό Αριθμητάρι που κυκλοφόρησε και πάει πολύ καλά και αυτό, πάλι συμμετέχουν πάρα πολλοί φίλοι.
Πάντα λειτουργώ με το έργο, με το κομμάτι. Δηλαδή λέω αυτό το τραγούδι είναι για να το πεί ο τάδε. Και τώρα όπως βλέπεις δουλεύουμε γιατί Σεπτέμβρη κυκλοφορεί το τρίτο της σειράς που θα λέγεται Ένα τρελό τρελό αγρόκτημα, με όλα τα ζώα του αγροκτήματος και ετοιμάζουμε και τρίτο δίσκο το φθινόπωρο.

-Έβλεπα στη συνέντευξη σου, ότι έλεγες, πως παίρνεις το κομμάτι ας πούμε και βλέπεις πότε θα σου έρθει η έμπνευση.

-Αυτό. Το ιδανικό είναι να σου έρθει η έμπνευση με τη μία. Όποτε μου έχει τύχει αυτό έχουν γίνει πάρα πολύ ωραία πράγματα. Δε σημαίνει βέβαια οτι δε θα βγεί στην πορεία κάτι άλλο. Μπαίνει στο σκληρό που λέμε, και όποτε...

-Αφορά αυτό και την περίοδο που βρίσκεσαι, πώς είσαι ψυχολογικά κτλ?

-Δεν ξέρω είναι που θα σε βρεί, πού θα σου έρθει. Άμα το ήξερα θα το 'πιανα συνέχεια.(γέλια)

-Κοίτα στο λέω αυτό γιατί λόγου χάριν ο B.D.Foxmoor δεν πιστεύει στην έμπνευση, κάθεται λέει πρέπει να παράξω έργο και γράφει αμέσως.

-Πάντα "πλακώνομαι" με τους στιχουργούς για αυτό. Σαφώς όταν κάθεσαι κάτι θα σου βγεί, δουλεύεις. Μπορείς παράλληλα όμως να το δουλεύεις στο κεφάλι σου. Έτσι δουλεύω εγώ προσωπικά. Κάνοντας μια βόλτα, κοιτώντας έναν πίνακα, κάνοντας ένα μπάνιο.

-Αυτά πότε τα κάνεις, αφού όλο δουλεύεις.

-Έλα ντε. Βρίσκω χρόνο πάντα, κοιμάμαι λίγο..
Ή τελοσπάντων όταν κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι ας πούμε. Δεν έχει να κάνει. Σίγουρα με την πένα που λέμε, το συγγραφικό, είναι και η έμπνευση αλλά είναι και η σκληρή δουλειά. Και με την σύνθεση. Από εκεί και πέρα εγώ νομίζω είναι και η στιγμή που θα σε βρει. Κάθε καλλιτέχνης λειτουργεί διαφορετικά. Όποτε έχω πεί όμως τώρα θα κάτσω να γράψω ένα κομμάτι, ε συνήθως δε βγαίνει κάτι πολύ καλό. Δηλαδή θα γράψω προφανώς κάτι αλλά...
Πρέπει να νιώσω την επιθυμία προσωπικά.

-Στο πέρας του χρόνου, έχεις νιώσει καθόλου να φθίνουν οι δυνατότητες σου, η όρεξή σου;

-Όσο μεγαλώνεις φθίνουν όλα αυτά , αλλά το θέμα είναι να κρατάς εσύ τα θέλω σου. Αυτό που σε δυσκολεύει βασικά είναι οτι όλα γύρω μας είναι δύσκολα και όσο πάνε γίνονται πιο περίεργα, με την καθημερινότητα.
Το καλύτερο για μένα θα ταν να χω χρόνο, να μπορώ να μελετάω, βιβλία, μουσικά όργανα, να μη χρωστάω. Τα πολλά λεφτά δεν με νοιάζουν. Αυτό που πιστεύω είναι το σημαντικό και μου δίνει δύναμη είναι οτι μπορώ και ζώ κάνοντας αυτό που αγαπάω. Από την άλλη θέλει πάρα πολλές θυσίες και να επενδύεις συνέχεια σε αυτό που κάνεις.
Από εκεί και περα όταν ανεβαίνω στην σκηνή όλα αυτά τα ξεχνάω. Από εκεί πέρνεις δύναμη. Δηλαδή μπορεί να έχεις τα χίλια δύο. Μόλις βγαίνω στην σκηνή και βλέπω τον κόσμο στα μάτια, εκεί φεύγουν όλα (γέλιο).











-Στην σκηνή έχεις άγχος?

-Όχι ποτέ δεν έχω άγχος.

-Ούτε την πρώτη φορά?

-Αυτό ή το 'χεις ή δεν το 'χεις νομίζω. Άγχος είχα μόνον όταν ήμουνα σε εξετάσεις και με κρίνανε, αυτό που πιστεύω όλοι λίγο πολύ το χουμε.

-Για μουσική λες τώρα?

-Ναι ναι για μουσική, για μουσικές εξετάσεις ας πούμε. Αλλά σε συναυλίες ποτέ δεν είχα άγχος, δηλαδή όσο πιο πολύς κόσμος τόσο πιο καλά. Αλλά δεν έχει σημασία και λίγος να 'ναι ο κόσμος. Δηλαδή έχω παίξει για πάρα πολύ κόσμο, έχω παίξει και για 3 άτομα.Έχω προλάβει τις εποχές των μπουάτ ας πούμε, Απανεμιά κτλ.

-Απανεμιά υπάρχει ακόμα, δεν ήταν και στη Χούντα.

-Ναί αλλά ενοώ τις εποχές τότε που ήταν ρε παιδί μου στη δόξα τους. Ακόμα ας πούμε το 90' κάπως κρατούσανε τα μουσικά αυτά στέκια. Και είναι μεγάλο σχολείο γιατί πρέπει να κρατήσεις τον άλλο ολόκληρο το βράδυ με μια κιθάρα, δεν είναι και εύκολο.

-Johny Cash.

-Cash, αγαπημένος μου.

-Θα πάμε και σε αυτό μετά. Όχι για άγχος τώρα, έχεις νιώσει ποτέ στη σκηνή πχ άμα δεν υπάρχει απήχηση στον κόσμο, εάν δεν υπάρχει διαδραστικότητα, εάν έχει έρθει λιγότερος κόσμος από ο,τι περίμενες, να μην νιώθεις τόσο καλά, ξενερωμένος ας πούμε.

-Πολλά μπορούν να συμβούν στη σκηνή και από τεχνικά πράγματα και από προσωπικά αλλά... Δεν ξέρω εγώ όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, πρίν ανέβω ακόμα νιώθω τέλεια.

-Δηλαδή εάν δεν υπάρχει διαδραστικότητα δεν πέφτεις κάπως, ένα κοινό ας πούμε που δεν έχει διάθεση να αλληλεπιδράσει.

-Θα βρω εγώ την άκρη θα το πειράξω κάπως το κοινό, κάτι θα γίνει, κάπως θα το φέρω βόλτα και σε κάποιο σημείο θα το πιάσω. Δεν μπορώ, θέλω να υπάρχει αυτό η αλληλεπίδραση.
Κατάλαβες? Δηλαδή έχει τύχει να παίξω σε πάρα πολύ δύσκολο κοινό. Το πιο δύσκολο κοινό είναι όταν δεν μπορείς να ρίξεις μια ματιά κάτω. Και πάλι τους φέραμε. Δηλαδή όταν παίζεις στον Κορυδαλλό με τους βαρυποινίτες ή σε ένα κέντρο απεξάρτησης και το κάνεις με αγάπη....

-Είναι πιό δύσκολο κοινό αυτό από τα παιδιά? Εγώ θα περίμενα τα παιδιά να είναι το πιο δύσκολο κοινό. Για τους βαρυποινίτες που είπες και για τα κέντρα απεξάρτησης, θεωρώ οτι είναι άνθρωποι πιο εσωστρεφείς και κλειστοί αλλά από την άλλη επειδή έχουν την ανάγκη να πιαστούν από κάποιον άλλον θα σου δώσουν ευκαιρία. Ενώ το παιδί ας πούμε, βλέπεις όταν αλληλεπιδράς μαζί του οτι και ενθουσιασμένο να είναι στην αρχή, μόλις βαρεθεί για λίγο μετά το χάνεις.

-Τα παιδιά θέλουν να είσαι αληθινός, όπως και γενικότερα ο κόσμος. Στα παιδιά πρέπει να είσαι αληθινός. Πρώτα πρώτα να μην τους μιλάς σαν να είναι παιδιά. Είναι μικροί άνθρωποι όπως λέμε (γέλιο).
Τους βαρυποινήτες είναι πιο δύσκολο να τους κερδίσεις να σου ανοιχτούνε.
Το παιδί έτσι θα το κερδίσεις, δεν πρέπει να το αφήσεις να βαρεθεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό βέβαια, έτσι? Η παράσταση είναι άλλο πράγμα.
Εμένα η διδασκαλία σε παιδιά μ'αρέσει. Λένε οτι είμαι αυτός που κάνει τα δύσκολα. Το πήρα απο τους δασκάλους μου μάλλον.
Δηλαδή θέλω το παιδί να το κάνω μουσικό. Να βγάλει τραγούδια, να παίξει με άλλους. Αυτό είναι νομίζω το σημαντικό. Στη χώρα μας και σε άλλες χώρες  βέβαια είναι λίγο και πού θα πέσεις. Εννοώ οτι υπάρχουν πολύ ταλαντούχα παιδιά, αλλά το ταλέντο απο μόνο του δεν κάνει τίποτα. Θέλει μια σωστή καθοδήγηση, με την έννοια οτι ένα μουσικό όργανο θέλει αφοσίωση.
Το κάθε επάγγελμα θέλει αφοσίωση βέβαια. Δηλαδή για λύσε μια μηχανή και κάτσε και συναρμολόγησε τη. Τέχνη είναι και αυτό. Απλά, ένα μουσικό όργανο δεν είναι παίρνω και παίζω. Θέλει ώρες πτήσεις, όπως και η προπόνηση, κολύμπι, ποδόσφαιρο..

-Ισχύει, ισχύει. Εσύ απο τι ηλικία ασχολείσαι?

-Από 5 ετών.
Ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο και δεν έχει σωστή οργάνωση, σε οποιονδήποτε τομέα που θέλει να ασχοληθεί, μπορεί να μην κάνει τίποτα. Κάποιος που έχει την οργάνωση θα προχωρήσει. Κάποιος που έχει και το ταλέντο και την οργάνωση θα κάνει το κάτι παραπάνω.

-Η οργάνωση όμως έκτος από την καθοδήγηση που απαιτεί δεν είναι και εγγενές χαρακτηριστικό, όπως το ταλέντο άς πούμε? Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με επαγγελματισμό, κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται λίγο πιο φλου.

-Ναί, μα δεν μιλάω για επαγγελματισμό, εννοώ όταν διαλέξεις κάτι πρέπει και να το υποστηρίξεις κάπως. Άμα το επιλέξεις. Άμα δεν το επιλέξεις, δηλαδή θές να κάνεις απλά παιχνίδι τότε μια χαρά.

-Οι πρώτες σου επιρροές ποιές ήτανε σε αυτή την ηλικία?

-Γενικά σπίτι ακούγαμε πάρα πολύ μουσική, ειδικά η μητέρα μου. Και από πάρα πολλά είδη. Δηλαδή, από τα πρώρτα ακούσματα ήταν η Λιλιπούπολη. Την είχα μάθει απ' έξω. Ο Χατζιδάκης, ο Λοϊζος μ'άρεσε, ο Bob Marley, ρεμπέτικα, γενικά είχα πάρα πολλά ακούσματα σπίτι. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες που βάζουμε.
Ό,τι είναι καλό, παντού είναι καλό. Εντάξει δεν μιλάω για ευτελή πράγματα, αλλά σε όλα τα είδη μπορείς να βρείς αριστουργήματα. Όπως και σούπες παντού.

-Ο Κιμούλης είχε μια τεχνική, που λέει την είχε χρησιμοποιήσει με τον Χόρν. Όταν ο Κιμούλης άρχισε την καριέρα του στην αρχή ταυτίστηκε πάρα πολύ με τον Χόρν και τον αντέγραφε. Και μετά σιγά σιγά δημιούργησε παραπλεύρως τη δική του προσωπικότητα αποτάσσοντας σιγά σιγά τα στοιχεία του Χορν όπως οι μηχανικοί αναπαλαιώνουν ένα παλιό κτίριο χτίζοντας ένα καινούριο πάνω στα θεμέλια του παλιού.
Εσύ ένιωσες σε κάποια στιγμή οτι ταυτίζεσαι με κάποιον καλλιτέχνη για κάποια χρόνια και μετά ετσι απογαλακτίστηκες κάπως?

-Κάποιες φορές αυτό νομίζω γίνεται από μόνο του, με την έννοια οτι εμείς το 90' είχαμε μεγαλώσει με..
Συνειδητά δε νομίζω οτι έγινε κάτι. Γενικά απο μικρός μου άρεσε να γράφω μουσική, δηλαδή απο πολύ μικρή ηλικία έκανα δικά μου κομμάτια, αλλά το να μοιάσω σε κάποιον.. Δεν νομίζω οτι είχα κάποιον συγκεκριμένο. Δηλαδή, ήθελα να μοιάσω σε πολλούς(γέλιο). Στο Χατζιδάκη, στο Λοϊζο, στο Marley, στο Βαμβακάρη, κατάλαβες... Δηλαδή δεν είχα συγκεκριμένο. Σίγουρα η γενιά η δική μου μεγάλωσε στη δεκαετία του 80', 90', ας πούμε, που εδώ στην Ελλάδα ακούγαμε και ξένα συγκροτήματα.
Ήταν ο  Βασίλης Βαπακωνσταντινου, όλη η σκηνή που έτυχε και συνεργάστηκα ήταν ένα παιδικό όνειρο, να συνεργαστώ δηλαδή με κάποιους ανθρώπους. Όταν πραγματοποιείς ένα όνειρο χάνεις άλλα... Και όπως με το Διονύση το Σαββόπουλο που απο παιδί τον άκουγα, παίξαμε μαζί στους Αχαρνείς, στον Πλόυτο.
Ό,τι κάνεις , κάθε συνεργασία είναι ενα σχολείο, όλες τις τάξεις τις περνάς, παίρνεις καλά και κακά.

-Η στιχουργική ήταν ένα πάθος που ξεκίνησε μαζί με τη μουσική ή προέκυψε στην πορεία? Γιατί είδα ας πούμε οτι έπαιρνες και στίχους από Πολυδούρη, από τον Ισαάκ Σούση.

-Θα σου πώ. Η ποίηση  έτυχε πάλι, γιατί η μητέρα μου είναι ποιήτρια, έχει 5 ποιητικές συλλογές, της ετοιμάζω διάφορα άλλα τώρα. Υπήρχαν πολλά βιβλία ποίησης σπίτι και διάβαζα, δηλαδή μου άρεσε η ποίηση... Και διάφορα άλλα... Η βιβλιοθήκη μας είχε πολλά ωραία πράγματα...
Και ξεκίνησα, έγραφα από μικρός... κάτι μου έβγαινε. Δεν γέμιζα τετράδια, αλλά όταν μου ερχότανε κάτι το σημείωνα. Και μετά συνήθως έντυνα τα τραγούδια μαζί.

-Από ποιητές  Έλληνες ποιόν θα ξεχώριζες?

-Ποιόν θα ξεχώριζα...εεε ... Ειναι σαν να μου λές ποιός κιθαρίστας σ'αρέσει πιο πολύ?

-Ποιός κιθαρίστας σ'αρέσει πιο πολύ;

-Ακριβώς!
Είναι για τι τραγούδι θα τον βάλεις να παίξει!

-Δεν μπορεί να μην έχεις σε κανέναν αδυναμία. Έχουν πεθάνει δεν θα προσβάλλεις κανέναν.

-Μ'αρέσουν πάρα πολλοί ... Τι να σου πώ … Ο Ρίτσος ας πούμε μου άρεσε πολύ, η Κατερίνα Γώγου μου άρεσε και αυτή πολύ... Ο Αργύρης Κιώνης μ'αρέσει πολύ.. σε πιο προσφατο. Αλλά υπάρχουν αριστουργήματα,τι να πρωτοσκεφτώ... Σκέφτομαι δηλαδή τα χρόνια, βίβλια μου έρχονται.. Τι να πεις.. Σεφέρης, Καβάφη;, ο καθένας έχει μια δικιά του ομορφιά.. ο Ελύτης! Ο Βάρναλης, ο Καψάλης.
Θεωρώ είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους ποιητές. Ξέρεις τι δε μ'αρέσει?
Δε μ'αρέσει που σήμερα ας πούμε δε μιλάμε για σύγχρονους.

-Διαφωνώ εδώ. Ποιός δε μιλάει?

-Εννοώ πολύ.

-Επειδή δεν υπάρχει στην επιφάνεια συζήτηση? Εγώ βλέπω πολλές συζητήσεις σχετικές.

-Ναί, αλλά τις βλέπεις εσύ και τις βλέπουνε οι λίγοι.

-Κοιταξε να δείς, εάν είχα μια πιο απαισιόδοξη ματιά για τον κόσμο θα έλεγα μόνον στους κύκλους μου συζητάνε. Αλλά μου λες και εσύ ότι στους κύκλους σου συζητάτε. Και αλλους κύκλους αμα δεις θασυζητάνε. Και αν ενώσεις όλους αυτούς τους κύκλους... Μην κοιτάς τώρα  στην επιφάνεια που δεν...


-Ναί, μωρέ εντάξει. Κάνουμε και χιούμορ πολλές φορές(γέλιο).




-Κάπως το χω στο μυαλό μου οτι ο καλλιτέχνης χωρίζεται σε δύο βαθμίδες. Στην πρώτη ανήκει ο καλλιτέχνης που θα φέρει κάτι το νεωτεριστικό και στη δεύτερη αυτός που το ήδη υπάρχον θα το πάει σε ανώτερο επίπεδο. Δηλαδή ο καλλιτέχνης και ο πολύ καλός τεχνίτης. Εσύ που πιστεύεις οτι κατατάσσεσαι περισσότερο?

-Τι να σου πω. Εμένα βασικά μ'αρέσει να κάνω μουσική. Αλλά ποτέ δεν κάνω κάτι για να το κάνω. Το έργο είναι αυτό που θα σου πεί τι θέλει. Από την άλλη εμένα μ'αρέσει να εξελίσσομαι. Ο πρώτος δίσκος το Γαμώ την καταδίκη μου είχε κάποια πράγματα . Ο δεύτερος, Ο τρελός, ήταν πιο θεατρικός, είχε περίεργα μουσικά μοτίβα, πρόζες.. Ήταν κάτι άλλο.
Μετά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μου βγει...
Δηλαδή δεν είναι αυτοσκοπός να είναι  κάθε έργο πρωτοπορία. Είναι νομίζω ανάλογα με τη στιγμή, με τα χρόνια, την κοινωνία.. Τι σου βγαίνει μάλλον. Δεν το πολυπερνάω απο την λογική.. λειτουργεί και το συναίσθημα, ο αυρθορμητισμός, η διαίσθηση.
Σίγουρα βέβαια, μ'αρέσουν οι πειραματισμοί.

-Θεωρείς τον εαυτό σου φιλόδοξο?

-Άμα δεν έχεις μια φιλοδοξία και μια λόξα και μια μούρλα δεν την κάνεις αυτή τη δουλειά.Φιλόδοξος τι εννοείς εσύ ακριβώς?

-Π.χ. είδα ρε παιδί μου ο πρώτος απο το δεύτερο δύσκο που έχουν μια διαφορά 5 χρόνων.

-Θα μπορόυσα να χα βγάλει το δεύτερο χρόνο όπως με πιέζανε οι εταιρείες τότε... Ε, άμα ήμουνα φιλόδοξος θα χα βγάλει άλλους 5 δίσκους.
Νομίζω  εάν έχεις κάτι καλό να πεις καλύτερα να το πεις. Άμα δεν έχεις καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου. Με την έννοια ότι είναι καλό να ολοκληρώνεται κάτι. Μ'αρέσουν οι παρέες στα στούντιο οι ηχογραφήσεις..

-Φαίνεται με την πρώτη ματιά ότι δεν είσαι συγκεντρωτικός γενικά.

-Κοίτα εγώ αποφασίζω γιατί εγώ θα βάλω την υπογραφή μου και για τα καλά και για τα κακά, αλλά θα συζητήσουμε θα παίξουμε όλοι, θα πετάξει κάποιος μια ιδέα.
Πολλοί εγκέφαλοι, περισσότερες ιδέες. Δηλαδή, αυτό είναι και το ωραίο στις συνεργασίες και στις παρέες. Παλιά ας πούμε,  ποιητές, ζωγράφοι τραγουδοποιοί, συνθέτες, ήτανε μια παρέα. Σε αυτήν την εποχή ας πούμε θα 'θελα να μαι εκεί σε ένα τραπέζι και να συμμμετέχω σε όλο αυτό.

-Αυτό το σκέφτηκα από τον Τρελό όπου σε κάθε κομμάτι σου είχες και διαφορετική συνεργασία. Σταρόβας, Σούσης, Παπούλια...

-Ο Σούσης, ο Ρενάς , ένας φίλος απο το Κουρδιστάν που έχει κάνει μουσική στο Παρίσι, οι Chaosia από την Ιταλία. Ο δίσκος Ο Τρελός, για αυτό ήτανε τρελός άλλωστε γιατί είχε μέσα πολλούς ανθρώπους, πολλές ιδέες, ήταν ο φίλος μου ο Σίμος μέσα που έπαιρνε τηλεφώνο..
Ήτανε περίεργος για αυτό και θεατρικός. Αλλά δεν ξέρω, γενικά είναι πως πάει το πράγμα. Σαφώς είναι και οι καταστάσεις, δηλαδή ένας καλλιτέχνης δεν είναι πάντα εύκολο να βγάλει δίσκο. Δεν είναι μόνο η σύλληψη αλλά και η υλοποίηση αυτού, στούντιο, ηχογραφήσεις, παραγωγές, κανείς δε σε πληρώνει, μετά έχεις ετοιμη την παραγωγή κανείς δε σου αγοράζει την παραγωγή, πρέπει να εκδόσεις... Για αυτό κάναμε και εμείς την arttings, ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, όπου μπορούμε και κάνουμε τα δικά μας πράγματα, με κάποιους ανθρώπους νέους που έρχονται και μας αρέσει αυτό που κάνουμε.

-Χωρίς να θέλω να σου δημιουργήσω φόβο, δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί, λές ρε παιδί μου τώρα οτι είτε δεν έχω τους πόρους είτε δεν έχω το χρόνο για να κάνω κάτι που θέλω. Δε σε φοβίζει το γεγονός οτι κάποια στιγμή, ω μη γένοιτο, θα φτάσεις σε μια ηλικία που δε θα μπορείς να παράξεις τόσο ποιοτική δουλειά όσο τώρα και δε θα έχεις παράξει ο,τι έπρεπε να έχεις παράξει στην ακμή σου. Δηλαδή το έργο που θα αφήσεις πίσω.

-Δε με νοιάζει η ποσότητα του έργου που θα αφήσω  πίσω.

-Όχι μιλάω για ποιότητα καθαρά, δηλαδή ξέρεις οτι θα μπορούσες να έχεις γράψει κάτι που το ειχες στο μυαλό σου, το άφηνες, το άφηνες, το άφηνες και μετά φτάνεις στα 50 παραδείγματος χαριν και βλέπεις οτι δεν μπορείς πλέον να το κάνεις στο ίδιο επίπεδο.

-Κάθε έργο βγαίνει όταν είναι η ώρα του να βγεί.
Μεγαλώνεις λογικό... Το θέμα είναι μέσα αου τι μένεις. Η σκέψη σου ...

-Εντάξει ναι στην ψυχή συμφωνώ. Το θέμα είναι οτι το μυαλό δεν θα είναι τόσο ακμαίο όσο παλιότερα.
Δηλαδή δεν βλέπεις καλλιτέχνες γύρω σου που είναι 65 και δεν είναι στο peak που ήταν παλιότερα.
Δε φοβάσαι οτι θα σου συμβεί και έσένα αυτό?

-Τι εννοείς στο peak?
Π.χ. ο Johny Cash που είναι ένας από τους αγαπημένους μου, είχε να βγάλει 20 χρόνια δίσκο...
Μετά άρχισε να βγάζει τα remake του (America).
Eβγαλε δίσκο, έγινε χαμός, μετα από 6 μήνες πέθανε. Κατάλαβες (γέλιο), δεν έχει να κάνει.
Δηλαδή εγώ θα είμαι χαρούμενος να μπορώ να βγάζω ένα δίσκο στα 65, αν φτάσω ποτέ, έτσι όπως τον θέλω. Να μπορώ να κάνω πράγματα που με εκφράζουν, κατάλαβες? Παραγωγές, συναυλίες που να με εκφράζουν, όχι μόνο για να ζω απο αυτό...

-Έχεις δηλαδή την πίστη οτι πάντα θα είσαι στο peak σου.

-Δεν ξέρω να σου πώ την αλήθεια δεν το σκέφτομαι τόσο. Προτιμώ να σκέφτομαι το τώρα, να προλάβω να κάνω αυτά που θέλω να κάνω στο παρόν. Μια ζωή τρέχω, τελειώνει το ένα ξεκινάει το άλλο. Εσυ τα προκαλείς, είμαι αυτής της άποψης. Δηλαδή μου λένε φίλοι , δεν έχεις μείνει ποτέ χωρίς δουλειά. Ναί γιατί συνέχεια προκαλώ τη δουλειά και τρέχω . Θα κάνω εκείνο, θα κάνω αυτό, θα κάνω το άλλο, δε θα επαναπαυθώ, δε θα ησυχάσω.

-Προφανώς  εκτός από το ότι είσαι εργατικός, βρίσκεις εύκολα δουλειά γιατί έχεις και μεγάλη γκάμα ικανοτήτων, είσαι αυτό που λέμε άνθρωπος-ορχήστρα.







-Ναί, αλλά είναι γενικά να έχεις μάθει στη δουλειά. Εγώ απο πολύ μικρός δούλευα, δηλαδή η πρώτη μου δουλειά να σκεφτείς ήτανε τρίτη δημοτικού, σε μανάβικο. Το καλοκαίρι βέβαια.

-Πανελλήνιες έδωσες;

-Ναί και είμαι και ακόμα στη σχολή,είμαι από τους αιώνιους και εγώ. Χρωστάω αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσω

-Τι σχολή είσαι?

-Μουσικολογία. Να σου πώ την αλήθεια έκανα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου απο το να τελειώσω τη μουσικολογία που κάνεις ολόκληρο αγώνα για να μπεις και μετά βλέπεις οτι έχει όντως πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα, αλλά δεν είναι μουσική ακαδημία. Είμαστε η μόνη χώρα εδώ στη γειτονιά μας που δεν έχουμε μουσική ακαδημία. Το χω ξαναπεί σε συνέντευξη, θα το ξαναπώ , να μην το πάρουμε ρατσιστικά πάλι, η Αλβανία ας πούμε έχει 4 μουσικές ακαδημίες. Ε, η Ελλάδα έχει τα reality.

-Έχεις θέμα με αυτό γενικά βλέπω.

-Τι εννοείς?

-Με την επιφάνεια γενικά. Κάνεις πολλές νύξεις γαι το status quo στην Ελλάδα

-'Οχι εντάξει την άποψη μου λέω. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα.

-Δεν ενδιαφέρουν πολύ κόσμο. Απλά προβάλλονται περισσότερο.

-Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, στον Τρελό είναι ένα κομμάτι με τα αδέρφια μου. Ο Χάρης ο Κωνσταντόπουλος έχει γράψει τους στίχους ο Οδυσσέας τη μουσική.
Το Τι να γίνεται εκεί πάνω. Αυτό είναι crash test στο live γιατί ψάχνω πάντα κάποιον, κάποια κοπέλα, κάποιο αγόρι, που να μικροδείχνει και ρωτάω χρονολογία γέννησης. Το χειρότερο που χουμε ακούσει είναι 2003.
Λέω λοιπόν το κομμάτι που αναφέρει διάφορους καλλιτέχνες, ανθρώπους κτλ. Τελειώνει το κομμάτι και ρωτάω "ήξερες κανέναν από αυτούς?" και διαπιστώνω οτιι οι γενιές τους γενικά δεν ξέρουν κανέναν.

-Δεν είναι η γενιά, είναι η ηλικία περισσότερο. Δηλαδή,αυτός όταν φτάσει 20 χρονών, 25 στο προσυπογράφω εγώ οτι θα έχει διαφορετικό βάθος γνώσεων.

-Σου λέω και του 90' και του 85' (γέλιο).

-Τι συναυλία ήτανε, στον Κιάμο έκανες φωνητικά?

-Σου λέω οι 9 στους 10 δεν ξέρουνε κανέναν. Ρωτούσα  τον Παντελίδη τον ξέρανε βέβαια.
Που δεν έχω τίποτα με το παιδί μια χαρά είναι σε αυτό που κάνει.

-Θα το βάλω σαν τίτλο αυτό για τον Παντελίδη, να ξέρεις (γέλια).
Μια μουσική ακαδημία ας πούμε στην Ελλάδα πως θα την φανταζόσουνα?

-Ε όπως είναι στην Αγγλία, σε άλλες χώρες...

-Επειδή δεν ξέρω ακριβώς, σε ρωτάω.

-Στη μουσική ακαδημία λοιπόν άμα θές να γίνεις μουσικός, μπαίνεις και μελετάς από το πρωί μέχρι το βράδυ, υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές.. Εξαιρετικοί συνήθως, δίνεις ακροάσεις. Πρώτα απ'όλα σκέψου είναι ενα Πανεπιστήμιο... είναι Ακαδημία. Δηλαδή πώς να στο πώ αλλιώς, έσυ που είσαι πληροφορικάριος, που θα ήθελες να πάς να σπουδάσεις?
Άμα είχες την άνεση.

-Στο MIT.

-Η αντίστοιχη σχολή για μουσικές σπουδές στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Για μένα είναι απαράδεκτο οτι δεν υπάρχει μουσική ακαδημία.

-Θα σκεφτόσουνα ποτέ στο μέλλον άμα είχες την οικονομική δυνατότητα και τον χρόνο να φτιάξεις κάτι τέτοιο, σιγά σιγά απ' τα σπάργανα?

-Αυτά συνήθως δε γίνονται απο άτομα. Για αυτά πρέπει να ασχοληθεί κάποιος κρατικός φορέας. Δηλαδή είναι θέμα πολιτισμού καθαρά.

-Την κατάσταση πώς την βλέπεις σε θέμα πολιτικής αυτή τη στιγμή. Ασχολείσαι?

-Δεν ασχολούμαι τόσο να πώ την αλήθεια. Μου άρεσε που έγινε αλλαγή μετά απο τόσα χρόνια που παίζανε μπάλα δύο. Από εκεί και περα, νωρίς είναι ακόμα, ας περιμένουμε να δούμε. Πιο σημαντικό είναι να αλλάξουμε στην καθημερινότητα μας νομίζω. Πρέπει να αλλάξουμε λίγο ώς άτομα νομίζω.

-Δεδομένου οτι η τέχνη εμπεριέχει και την πολιτική, δεν μιλάω για πολιτικό στίχο, μιλάω για την πολιτική που στην ουσία είναι  κοινωνιολογία. Εσύ νοιώθεις ας πούμε οτι έχεις κάποιο χρέος σαν καλλιτέχνης απέναντι στο κοινό;


-Όταν έχεις ένα βήμα οφείλεις να πείς κάποια πράγματα. Όπου υπάρχει σκοπός και υπάρχει κάποιος λόγος να γίνει κάτι, κάποια εκδήλωση, είμαι εκεί. Θα το δείς αν ανατρέξεις και στα social  media. Δηλαδή, όποιος με καλέσει και υπάρχει κάποιος λόγος που θα πάω εκεί, θα παρευρεθώ. Δεν με νοιάζει εάν είναι κίτρινος, μαύρος κτλ.

-Κατάλαβα. Εγώ εννοώ συγκεκριμένα για την πολιτική ώς πολιτική ας πούμε ότι, άμα κάνεις έναν δίσκο εσύ που είναι άρτιος επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, αυτός ο δίσκος είναι πολιτική στάση ακόμα και αν δεν εμπεριέχει κανέναν πολιτικό στίχο μέσα. Δηλαδή δίνεις το παράδειγμα για τις μικρές αλλαγές που πρέπει να κάνει στη ζωή του ο καθένας όπως είπες.

-Ναί, να σου πώ κάτι?
Πολιτική στάση είναι και να μη διπλοπαρκάρεις, να μην πετάς τα σκουπίδια σου στο δρόμο. Αυτά λέω οτι είναι τα μικρά καθημερινά πράγματα, το να σέβεσαι το διπλανό σου, αυτά είναι τα δύσκολα για εμένα. Μετά για τα άλλα πάμε πολύ μακριά.









-Μιας και σου ανέφερα πριν τον B.D. Foxmmor πώς και δεν έχεις επιδιώξει κάποια συνεργασία με αυτή τη σκηνή γενικότερα (lowbap, hiphop)?

-Έχω συνεργαστεί με τον Νικήτα τον Κλήντ στην Αλφαβήτα.
Και με τον Νίκο Ξύδη, τον Πάνο τον Πεταρίτσα από τους Φόβους, που έχουμε κάνει συμμετοχή στο πρώτο τους το cd.
Πρέπει να βρεθεί ο λόγος για να γίνει νομίζω, το κομμάτι. Δηλαδή με τον Νικήτα ένα γειά είχαμε πεί, και ήρθε το κομμάτι, τον παίρνω τηλέφωνο, Νικήτα του λέω έχω ένα κομμάτι που θέλει να το πείς εσύ. Το άκουσε του άρεσε. Του λέω η θα σ'αρέσει η θα με βρίσεις.
Όσον αφορά τον Μιχάλη μ'αρέσει η ενέργεια που βγάζει στη σκηνή, είναι απίστευτη. Δηλαδή βλέπεις έναν όγκο τεράστιο και σου βγάζει τόση ενέργεια.

-Λές για Αλβανούς, λές για χοντρούς, λες για τον Παντελίδη. Τι 'ναι αυτά  τα ρατσιστικά! (γέλια). Πλάκα κάνω βέβαια.

-Δηλαδή είναι φοβερό το πως κάνει τον κόσμο να πηγαίνει πάνω κάτω. Εντάξει είναι και ποιητής.
Όπως και αι ο Αγγελάκας...

-Πές μας κάτι άλλο που θα 'θελες να πεις. Διαφήμισε τη δουλειά σου (γέλια).

-Να διαφημίσω τη δουλειά μου? Ετοιμάζω τον τρίτο μου δίσκο, το τρίτο βιβλιο CD, το παιδικό μου, κάνω περιοδεία και με τον Τρελό και με την Αλφαβήτα, γενικότερα. Στον αγώνα, στον αγώνα... της επιβίωσης όμως.

-Να σε ευχαριστήσω λοιπόν για τη συζήτηση μας, καλή συνέχεια στη δουλειά σου.

-Καλή συνέχεια παιδιά. Σας ευχαριστώ κι εγώ.

Άσε τα σχέδια μισά κι έλα μαζί μου 
σε ήθελα από παιδί σα μια ταινία που είχα δει
κι έδειχνε κάτι σχετικό με τη ζωή μου.

Σα χαμαιλέοντας μπορώ και να ξεφύγω
ν' ανασαίνω όσο γίνεται πιο λίγο
να έχω χρώμα ασορτί με το τοπίο
να ξεκαρδίζομαι στο κρύο τους αστείο.
Αυτή η ζωή είναι γυμνή χωρίς το χρώμα που εγώ της δίνω
με το ίδιο μου το σώμα.