Ενοχλητικός γρύλλος

Ο χρόνος πέρασε και μας ξεγέλασε,
μη φύγεις έρχομαι, είπε και γέλασε,
δεν είναι εχθρός μας ούτε και φίλος,
στης ζωής το σκοτάδι ενοχλητικός είναι γρύλλος.

Αφημένος και ξεχασμένος
και μέσα στ' όνειρο παρατημένος,
ο νέος έγνεψε κι ύστερα άδειασε,
ο ήλιος του κουράγιου του για πάντα χάραξε.

Τα βλέφαρα σήκωσε και αναθάρεψε,
ο αέρας τον έθρεψε και τον ζωντάνεψε.
Όρεξη του δωσε να συνεχίσει
όσα το χθες γέννησε, το αύριο θα σβήσει.

Πώς στη μαυρίλα τρύπωσε χρώμα, είχε απορία,
λογικής είναι γέννα ή ωμή κυκλοθυμία;
Η ιδέα ζωής επιτέλους κατάλαβε, είναι μια τύχη,
τη μια θα λούζεσαι φως την άλλη ομίχλη.