Σε έναν κόσμο σαν και αυτό κάποιος θα σκεφτόταν ότι υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί
λόγοι για να είναι κανείς στεναχωρημένος. Τόσοι πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή
στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς, μπορείς να βυθιστείς για τα καλά
στα άδυτα της επονομαζόμενης θλίψης σου. Όμως αυτό θα προκαλούσε ακινησία. Και
κάποιος θα το αποκαλούσε μοιρολατρία ή απλώς μιζέρια και παραίτηση.
Στον αντίποδα κάποιος άλλος θα σκεφτόταν ότι σε ένα κόσμο σαν
και αυτό υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί λόγοι για να είναι κάνεις χαρούμενος. Τόσοι
πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς,
μπορείς να πετάς στους πιο ανέμελους ουρανούς. Τα μάτια σου όμως θα ήταν
κλειστά, παραδομένα και προσηλωμένα μοναχά σε αυτό. Και έτσι και αυτό θα
προκαλούσε ακινησία. Και κάποιος θα το αποκαλούσε αδιαφορία και αιθεροβασία με
παρωπίδες.
Κάποιος άλλος όμως θα σκεφτόταν ότι το μυαλό μας δεν μπορεί
να αντέξει τέτοιες ακρότητες, διότι θα βυθιστεί στην παράνοια. Για αυτό
χρειάζεται την ισορροπία. Και η Πραγματικότητα μας, ενέχει αυτή την ισορροπία.
Όμως θα έλεγε κανείς ότι η έννοια της ισορροπίας
διαστρεβλώνεται και φαίνεται να ορίζεται πλέον κάπως έτσι: στο ένα ζύγι πολλές στεναχώριες,
στο άλλο μια χαρά. Θυμίζοντας μια εξευγενισμένη
κατάσταση των άνωθεν, που σου
δίνει ναι μεν την δυνατότητα να κινείσαι, πυροδοτούμενος από την μια χαρά αλλά
μονάχα για λίγο και κυρίως γύρω από τον άξονα σου. Έτσι από την μία φαινομενικά αποτρέπεται η ακινησία αλλά από
την άλλη πρακτικά δημιουργείται μια ακόμα μεγαλύτερη στασιμότητα.
Και ενώ η γη γυρίζει εμείς έχουμε μάθει να είμαστε ακίνητοι
και να ζούμε με την ψευδαίσθηση της κίνησης και της αλλαγής, γιατί αυτό
γνωρίζουμε ως αληθινό. Και μοιάζει σαν να ζούμε την ζωή μας μονάχα μέσα στο
μυαλό μας, λαμβάνοντας μεγάλη ευχαρίστηση από τις σκέψεις και τις ιδέες μας,
φοβούμενοι όμως να τις υλοποιήσουμε και να κινηθούμε πραγματικά, όντας απογοητευμένοι
από αυτή την Πραγματικότητα. Από αυτό που ορίζουμε Πραγματικότητα μας.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου