Η στιγμή

Μια κραυγή που κράτησες μες στα πνευμόνια σου,

λόγια που σάπισαν μέσα στο στόμα σου.

Όλα τα έζησες τόσες φορές μες στο μυαλό σου

κι όταν η ώρα ήρθε για κείνο που ζούσες για να ζήσεις,

στέρεψες από πράξεις και θάρρος.

Έστεκες βουβός.. αμίλητος..

Εθισμένος σε μια ζωή που ορίζεις, τη ζωή της μοναχικής φαντασίωσης.

Ποτέ δεν προσπάθησες και η πραγματικότητα σε εκδικήθηκε.

Σμίλεψες στρόγγυλα τα σίδερα και εκείνη στα πέρασε χειροπέδες.

Δεμένος, σκλάβος, με σπασμένα πόδια να την παρατηρείς ανήμπορος.

Το ζησες τόσες φορές σαν μια μοναχική μαλακία,

μες στο στεγνό μυαλό σου.

Κι όταν χρώμα έπεσε στο ασπρόμαυρο σενάριό σου,

πάγωσες. Πανικοβλήθηκες.. Όλα τα σενάριά σου παίζονταν

από τον ίδιο ηθοποιό.

Και τώρα ο ξένος ρόλος σε γονάτισε, σε αποσυντόνισε,

σε έθρεψε αμφιβολία και ταπείνωση.

Έμαθες μόνος να ζεις κι άλλος να μη σε αγγίζει.

Μα ο άλλος ορίζει την πραγματικότητα,

ξεχωρίζει το ρεαλισμό από τη φαντασίωση

κι έχεις πια βυθιστεί τόσο βαθειά μέσα στη φαντασίωση

που ο άλλος σου μοιάζει άψυχος θεατής κι εσύ

μουγκή μαριονέτα στο κουκλοθέατρό σου..

Καμία σύνδεση, καμία σπίθα, 

κανένας κίνδυνος μα και καμία ελπίδα..

Είναι τώρα η ώρα;

Λίγο πριν, λίγο μετά.

Τα ανώφελα σχοινιά που σε δένουν και σε κινούν, θηλιά

θα κάνεις να σε ελευθερώσουν.

Κι όσο τα σφίγγεις γύρω απ' το λαιμό σου

και σε λυτρώνουν, σβήνοντας, έναν λιγμό θα βγάλεις

και θα ηχήσει σαν χαρακιά ζωής στους θεατές

που ζωγράφισες ανήμπορους.
Κι η ξεψυχιά σου, μια ανάσα ζωής που μπαγιάτεψε με το χρόνο
μέσα σου και επιτέλους έφτυσες.

Και η στιγμή που επιστρέφεις την ψυχή σου, θα 'ναι, 

μα τι ειρωνία,

ό,τι πιο αληθινό έζησες.