Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Από το γήπεδο της πολιτικής στη Λεωφόρο της δόξας και της παρακμής


-Δεν θέλει πράγματι μεγάλη διανοητική ικανότητα ώστε να κατανοήσεις γιατί συγκεκριμένοι χώροι και συγκεκριμένες ομάδες κοινωνικών υποκειμένων σπεύδουν άμεσα να καταδικάσουν σκηνές βίας στη βάση ενός ηθικολογικού χαρακτήρα σοφίσματος ‘’η βία είναι κακή’’. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής να παραγνωρίσω πως η ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια οι κοινωνίες της, χαρακτηρίζεται απο κάποια άλλη αξία πέραν του καθωσπρεπισμού. Και καθώς αυτός ο εκάστοτε καθωσπρεπισμός γκρεμίζεται, όλοι είμαστε έτοιμοι να κουνήσουμε το δάχτυλο επιδεικτικά ανασύροντας μαζί μας σκονισμένες αρετές και αξίες όπως η δικαιοσύνη και η παιδεία. Η λογική με την οποία οι μάζες κατηγόρησαν απο την μία τα επεισόδια στο γήπεδο της λεωφόρου ως επεισόδια πράσινο-κόκκινου χαρακτήρα είναι η ίδια με την οποία επήλθαν σε ονείρωξη με την ειρηνική έναρξη του ισπανικού ‘’κλάσικο’’, υπό το φόντο της γαλλικής σημαίας, φαντάζομαι ώστε να μην ξεχνάμε το ποιοι είμαστε.

Στη Θύρα 13 όμως δεν ξέχασαν ποιοι είναι. Γιατί φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν στο ματς της ευρωλίγκας, 3 μέρες πριν, πως είναι αυτοί που προσεύχονται για το Παρίσι, όσο προσεύχονται για τη Γάζα και τη Συρία. Η Θ.13 φυσικά δεν είναι η μόνη, όπως και φυσικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως προς το σύνολο της διαχρονικά, αλλά ως προς το κυρίαρχο τρέχον ρεύμα της.

Αλλά γενικά, η Θύρα 13 δεν είναι η ουσία.
-Είναι αστείο αποδομώντας το ποδόσφαιρο να παρατηρούμε μόνο ποδόσφαιρο. Είναι αστείο να παραγνωρίζουμε την ύπαρξη πυλώνων τόσο διεφθαρμένων όσο και η πολιτική μέσα σε αυτό, αφού άλλωστε  το λιγότερο πηγάζουν απο αυτήν, αν και ενίοτε συμπορεύονται χυδαία. Είναι ανούσιο επίσης να αναφερθούν ξανά ονόματα ποδοσφαιρικών παραγόντων των οποίων τα εγκλήματα βαραίνουν την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο απ'οτι βαραίνουν έναν  μηχανισμό χειραγώγησης όπως το ίδιο το ποδόσφαιρο. Φυσικά και δεν είναι ο μόνος μηχανισμός τέτοιου είδους που μπορεί να καπηλευθεί το σύνολο των κρατικών αφοδευμάτων, όντας όμως το πιο λαοφιλές άθλημα σε πολλές χώρες, ο ''ποδοσφαιρόφιλος'' λαός που για 90’ φοράει την εκάστοτε μάσκα του δεν παύει να είναι λαός, και νομοτελειακά, αν δεν θέλουμε να αψηφήσουμε την ιστορική συνέπεια της πορείας αυτού του κόσμου, πρώτος εχθρός του λαού είναι και θα είναι πάντα η εξουσία.
Σε μια μη ιδανική κοινωνία η έλλειψη συγκρούσεων είναι η απόδειξη της επιβολής του ολοκληρωτισμού. Έτσι και σε μια μη ιδανική εργασιακή απασχόληση η έλλειψη συγκρούσεων είναι συνώνυμη με την συνειδητή υποταγή και δουλεία. Και ούτω καθεξής. Ο άνθρωπος ποτέ δεν υπήρξε αυστηρός κριτής των αιτιών ώστε να οδηγηθεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα μόνος του παρά αναμασούσε ήδη μασημένη τροφή, έργο και κόπος άλλων, πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής βοσκής συνειδήσεων ή και γνώσης. Υπάρχει όμως ένα νοητικό επίπεδο κοινό για όλους, που σε καθιστά ικανό να αντιλαμβάνεσαι αιτιακές σχέσεις ακόμα και αν αυτές δεν είναι ‘’ορατές’’ κατευθείαν.
Το γήπεδο στην Ελλάδα, πέρα απο τα όσα συμφέροντα υποθάλπτει, είναι και αυτό ένας χώρος σύγκρουσης. Είναι ένας χώρος σύγκρουσης με τον σάπιο οργανισμό και το προσωπικό του, με τον υπουργό, με τους μπάτσους ενός άλλου υπουργού, με τους δημοσιογράφους, με τα νομοσχέδια, με τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και το φακέλωμα. Είναι άλλος ένας χώρος σύγκρουσης με τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας και την επιβολή της εξουσίας. Κι αν τα γήπεδα έχουν φασίστες σε κάποια έχουν λόγο – σε κάποια άλλα όχι, αν και το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι φασίστες στα γήπεδα αλλά οι φασίστες στα σχολεία.
Σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε αντίθετα, να οδηγηθούμε στον παραλογισμό πως η βία στα γήπεδα είναι οπωσδήποτε καλή, ούτε ακόμα πως η βία στα γήπεδα είναι η ουσία της οποιασδήποτε δράσης. Η συνείδηση έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται σε πλήρη γνώση με την θέση του υποκειμένου στις εκάστοτε συνθήκες. Η αφορμή, που μπορεί πολλές φορές να ταυτίζεται έμμεσα με την αιτία, τότε είναι που πρέπει να μετατραπεί σε συναίτιο μίας δράσης ώστε να της δώσει ουσία και νόημα. Ένα γήπεδο κατεστραμμένο, ταλαιπωρημένο απο συγκρούσεις μεταξύ μιας κοινωνικής ομάδας και αστυνομικών, ένα γήπεδο που δεν τραγουδάει εθνικούς ύμνους, ένα γήπεδο που οι διαφημιστικές πινακίδες εταιριών εκατομμυρίων γίνονται όπλα απέναντι στην καταστολή του αριστερού πλέον ξύλου, δεν μπορεί να είναι, και καλά κάνει, ο καθρέφτης ενός ακόμα ψέματος. Τα προχθεσινά επεισόδια είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν θα μπει σε πλαίσια τόσο εύκολα όσο προσπαθούν να της το επιβάλλουν και κάθε μορφή σύγκρουσης με το κράτος, άσχετα με τη δυναμική της ή το ιδιόμορφο πλαίσιό της, είναι απαραίτητη.    
Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη μιας άλλης πραγματικότητας οι μαδριλένοι, όπως και οι γάλλοι, όπως και πολλοί άλλοι ακόμα, καθώς έτσι το επιβάλλει η Δημοκρατική πραγματικότητα ως μοναδική πολιτική και ηθική αλήθεια, έτρεξαν σε γειτονιές της πόλης τους ή του κυβερνοχώρου, σε σχολεία, σε γήπεδα, στα σπίτια τους και στα μπαλκόνια τους να υψώσουν την σημαία της Γαλλίας σε πλήρη αρμονία με την εξουσία.
Οι Ρώσοι έσπευσαν να μας κυκλοφορήσουν στο διαδίκτυο τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, μπογιατίζοντας τις βόμβες τους . ‘‘ Για το Παρίσι’’.
Οι τζιχαντιστές απο την άλλη, πρόλαβαν να υπενθυμίσουν στους μελλοθάνατους: ‘’ Για τη Συρία’’. Κάπως έτσι, τα πυρά διασταυρώνονται και ο άνθρωπος μεταξύ Γαλλίας και Συρίας πέφτει νεκρός και νιώθει ολοκληρωμένος, ανεμίζοντας τη σημαία της βόμβας με την οποία είναι σύμφωνος, περιτρυγιρισμένος απο τους ανθρωποφύλακες του και γεμάτος απο τα πλούσια, αν και τελευταία του, συναισθήματα απο το επιβλητικό 0-4 των Καταλανών στη Μαδρίτη.
Β.

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου