ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ

 Το Περσέπολις θεωρείται για εμένα μία πολύ καλή επιλογή, για όσους ενδιαφέρονται για  κόμικ με κοινωνικό-πολιτικό περιεχόμενο. Σε αυτό το σημείο  να τονίσω, ότι αυτό το κόμικ δεν είναι μόνο για τους φεμινιστές, όπως πολλοί έχουν σχολιάσει  επικριτικά, απλά έχει δημιουργηθεί από μια γυναίκα, η οποία γνωρίζει από πρώτο χέρι τι εστί καταπίεση των δικαιωμάτων, ιδίως των γυναικών δίχως αυτό όμως να σημαίνει ότι έχει στοχευμένο κοινό.

Αυτό το αυτοβιογραφικό κόμικ είναι δοσμένο με χιούμορ, ειλικρίνεια και αυτοσαρκασμό από την ταλαντούχα Μαργιάν Σατραπί, η οποία μας περιγράφει σταδιακά με τον δικό της μοναδικό τρόπο, τα όσα βίωσε στην ζωή της ως παιδί στο Ιράν, στα δύσκολα χρόνια της ισλαμικής Επανάστασης και του πολέμου Ιράν- Ιράκ, βιώνοντας  την καταπίεση των ανθρώπων, την δίψα τους για ελευθερία, για ειρήνη και δημοκρατία  έως και την απόρριψη που βίωσε ως έφηβη σε ερωτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο στον δυτικό πολιτισμό.       

                      

Ακόμη το Περσέπολις το 2007 έγινε και ταινία, σκηνοθετημένη από την ίδια την Μ.Σατραπί και τον Β.Παρονό και πιστεύω ότι σε αντίθεση με άλλα κόμικ αυτό αποτέλεσε μια καλή μεταφορά στην μεγάλη οθόνη κλέβοντας τις εντυπώσεις.                

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΜΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ

EDUART

EDUART (2007)

• Πραγματικά η συγκεκριμένη στήλη νιώθω οτι είναι τόσο επικίνδυνη. Όχι μόνο διότι η ''πρόταση'' μιας ταινίας είναι προϊόν -συνήθως-, ατόμου του οποίου το μυαλό έχει τιγκάρει απο τα αμέτρητα films τα οποία έχει δει, (κάτι το οποίο σίγουρα δεν συμβαίνει με μένα), αλλά και επειδή μια ταινία πάντα περιβάλλεται απο ένα πνεύμα υποκειμενικότητας, το οποίο σίγουρα διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα την οπτική γωνία που του επιβάλλουν τα στιγμιαία συναισθήματά του. Έτσι λοιπόν, αμυνόμενος απένατι σε χομπίστες σινεφίλ, θα μπορούσα να καλυφθώ και να δικαιολογηθώ για κάποια  ταινία που πρότεινα, για την οποία νιώσανε οτι απλά χάσανε 2 ώρες απο τη ζωή τους. Θα μπορούσα να τους πω, στημένος στον τοίχο, να κατεβάσουν τα όπλα και οτι θα παραδωθώ. Όχι όμως αυτή τη φορά.... Όχι με αυτό το -αντικειμενικά- αριστούργημα. Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά περιστατικά, Ελληνογερμανικής συμπαραγωγής, κάτοχος εννέα βραβείων, με διεθνές καστ και ελληνικής σκηνοθεσίας της Αγγελικής Αντωνίου. Ο πόνος, η κούραση, η μετανάστευση, τα όνειρα, η φυλακή και ο εξευτελισμός είναι σημεία-αρχές που όχι μόνο υπάρχουν στην ταινία αλλα ''δένουν'' με απόλυτη επιτυχία μέσω της πλοκής και του ρυθμού, που κάθε άλλο παρά κουραστικός είναι. Προβλήματα καθημερινά σε μια πλευρά της ζωής την οποία δεν έχουμε γνωρίσει, αλλά υπάρχει δίπλα μας και δυστυχώς πολλοί απο εμας εθελοτυφλούμε, αφήνοντας την έρμαια να συντηρείται και να εξελίσσεται. Μια ταινία άψογη, με απειροελάχιστα αρνητικά    σημεία (τα οποία περνάνε απαρατήρητα) και απ 'οσο θυμάμαι δυσεύρετη, γιαυτό κάντε υπομονή, αναζητήστε την, βρείτε την και το αποτέλεσμα θα σας δικαιώσει.   

-WandBlick-

ΠΛΟΚΗ :'' Ένας νεαρός λαθρομετανάστης έρχεται στην Αθήνα, όπου διαπράτει ένα φόνο. Επιστρέφει στην πατρίδα του, αλλά εκεί καταδικάζεται σε φυλάκιση για παλαιότερη ληστεία. Η γνωριμία του με ένα Γερμανό γιατρό στο αναρρωτήριο της φυλακής θα του αλλάξει ολόκληρη τη ζωή.''

Stars:

 Eshref Durmishi, André Hennicke and Ndriçim Xhep

Χρυσαυγίτης μαχαιρώθηκε μόνος του. Δεν έβρισκε Πακιστανό.

Σκηνές φρίκης εξελίχθηκαν σήμερα το μεσημέρι στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Νεαρό μέλος της Χρυσής Αυγής  αποπειράθηκε να βάλει τέλος στην ζωή του , μπίγοντας ένα  αιχμηρό μεταλλικό αντικείμενο στην κοιλιακή του χώρα. 

Χάρη στην άμεση άφιξη του ασθενοφόρου ο τραυματίας είναι εκτός κινδύνου.
Σε ερώτηση του από το τμήμα της Ασφάλειας ο νεαρός διηγήθηκε την συγκινιτική ιστορία του :



<< Είχα πάει στα γραφεία του κόμματος , όπου έτυχε να είναι και ο αρχηγός μας Ν.Μιχαλολιάκος .  Άρχισε να μας βγάζει λόγο . 
Μετά από αρκετή ώρα είχα χαρεί πάρα πολύ. Τότε ο αρχηγός μας ζήτησε να βγούμε έξω και να κατσαβιδώσουμε τον πρώτο λαθρο-άπλυτο  πακιστανό που θα βλέπαμε , αλλιώς να μην ξαναγυρίζαμε στην οργάνωση !!! 
Αφού έψαχνα  απελπισμένος για αρκετή ώρα την περιοχή κατάλαβα πως δεν είχαν μείνει άλλοι λάθρο για σφάξιμο . Έτσι  ταπεινωμένος  ,αφού θα έπεφτα στα μάτια του αρχηγού , προσπάθησα να βάλω ένα τέλος στη ζωή μου... >>
Πηγή: http://www.newshit.gr/  

Καλά κρασιά..

Καλά κρασιά, μόνοι και καλοί μου γειτόνοι.
Το κακό ζυμώνεται, παλιώνει
στου μυαλού μας το ξέχειλο μικρό βαρέλι
ρίξαν μαγιά δαιμόνια κι αγγέλοι.
Eίχανε τρύγο και μαζεύαν με γέλια
σάπια τσαμπιά από της μνήμης τ' αμπέλια
από γνωστή κόκκινη παλιά ποικιλία
που έχει στραγγίξει του μίσους η αιώνια αντλία.
Εδώ στα μέρη αυτά πολλών ήπιαμε λάθη,
από σκάρτα βαρέλια στυφό κατακάθι,
με το ζόρι βαρύ και γρήγορο μεθύσι
που έχουμε όλοι γλεντήσει και έχουμε όλοι πενθήσει.
Κάθε τσαμπί που κρεμότανε κοντά στο χώμα
από τσιμπήματα φιδιών άλλαζε χρώμα
και πότιζε φαρμάκι ως της ρίζας την άκρη,
κάθε ρόγα από τσαμπί πικρό γινότανε δάκρυ
για να θυμίζει πως κάτω απ' το λιοπύρι
στης ιστορίας το μεγάλο βρώμικο πατητήρι
αν δεν πατήσεις με τα πόδια σου καλά,
άδικος κόπος, τα κρασιά θα βγουν θολά.
Γι' αυτό καλοί μου και μόνοι γειτόνοι,
όποιος το στόμα βουλώνει, μάλλον ποτέ δε γλιτώνει,
βρίσκει το φίδι τη σκιά του για δροσιά
και 'κει γεννάει - καλά κρασιά...

Γεννάει το φίδι αυγά ακόμα.
Γελάει που σε βρήκε λιώμα
κι έχει τη σκιά σου για δροσιά.
Γυρνάει, ξεθάβει το αίμα από το χώμα,
σου ράβει το μουδιασμένο στόμα
κι αν κλείσεις και τ' αυτιά, καλά κρασιά.

Πάνω λοιπόν στη ατέλειωτη έκστασή σου,
σε πιάνει, γείτονα, η αρχέγονη έπαρσή σου.
Σκάβεις το χώμα να βγάλεις λίγο αίμα,
μα το ήπιε η γη και σου 'φτυσε το ψέμα.
Ζήσε μ' αυτό, γείτονα μου, φωνακλά,
κι αφού δειλιάζεις, χειρίσου το αν μπορείς καλά.
Μείνε μόνος σου στης λήθης σου το δώμα,
στάξε φαρμάκι πάνω στο μουδιασμένο σου στόμα,
κλέβε τσαμπιά από του χρόνου το κοφίνι -
το φίδι κλείνει τα μάτια για σένα και σ' αφήνει
να κλαδεύεις τη ζωή σου με μανία
και να υπάρχεις μες στη δικιά σου τυραννία.
Υποχρέωση βγάλε για τα καμώματά του,
κάτσε και κλώσησε τ' αυγά του,
δώσε τιμή, δώσε κι αξία,
γίνε θεός μ' απόλυτη ανυπαρξία.
Άντε, 'γεια μας, γείτονα παλικαρά μας,
παλιά ντρεπόσουν και δεν έτρεμες μπροστά μας.
τώρα το φίδι σου κλέψε τη ζεστασιά
- τέλος κακό, καλά κρασιά.

Fall of Efrafa-Owsla

Fall of Efrafa-Owsla

1-		Pity The Weak
2-		A Soul To Bear
3-		Lament
4-		Last Bust Not Least
5-		The Fall Of Efrafa

   1-

Pity The Weak

   2-

A Soul To Bear

   3-

Lament

   4-

Last Bust Not Least

   5-

The Fall Of Efrafa

"parasitic ape;

spills his black blood

blotting out the sun

wither to sallow flesh"

Γράφοντας πρώτη φορά στο blog και χωρίς να είμαι και πολύ καλός στο γραπτό λόγο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς σκοπεύω να κάνω σε αυτήν την (τεράστια)θεματική ενότητα της μουσικής.Ο σκοπός για μένα δεν θα είναι να γράφω reviews για albums αφού πιστεύω πλέον είμαστε ένα google μακριά από το κάθε review του κάθε album που κυκλοφορεί στον κόσμο.Αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι η διάδοση της μουσικής που έχει πραγματικά κάτι να προσφέρει στον "πνευματικό" κόσμο του καθενός, από την απόλυτη ταύτιση κάποιου με τους στοίχους κάποιου τραγουδιού μέχρι το αγνό κοπάνημα(με την καλή έννοια σε κάποια συναυλία ), αλλά και στην νοοτροπία μέσα στην ζωή του ,  πάντα βέβαια δοσμένα με καλλιτεχνικό τρόπο αφού μιλάμε ξεκάθαρα για τέχνη.

Τώρα αφού έκανα ένα μικρό ξεκαθάρισμα για τις ιδέες μου ας πάμε στο ψητό. Fall of Efrafa.Εν συντομία Βρετανικό post-hardcore(2005-2009) συγκρότημα με 3 concept album(Owsla-Elil-Inle), γνωστά όλα μαζί ως The Warren of Snares, εμπνευσμένα από την κλασσική ιστορία φαντασίας του Watership Down(τουλάχιστον κλασσική στην Βρετανία).Η ιστορία εξιστορεί...

Τι μέλλει γενείς ;

Έγινα μύλος σταματημένης γης,
μια ματιά μελλοντικής παρακμής.
Σ' είδα γαϊδούρι, φορτωμένο με σπουδές
εκπαιδευμένο κι έτοιμο να φορτωθεί δουλειές.
Έρμαιο, να σε χορεύουν ενός προγράμματος σειρήνες,
ένα ανεκπλήρωτο ον, με εκπληρωμένες ευθύνες
ένα ανοιγόκλειμα ματιών, πίσω απ' του χρόνου τις κουρτίνες.

Ό,τι ξέρεις, ειν' ό,τι φαίνεται
κι ό,τι φαίνεται, από συμφέροντα σέρνεται.
Σ' είδα λοιπόν εσένα, επαναστάτη του φαίνεσθε,
άνθρωπε που τον πλούτο γεύεσαι και μετά τον αποστρέφεσαι.
Σ' είδα, αριστερή εικόνα της δεξιάς σου τακτικής,
να αυτοσερβίρεσαι ψέμα με κόκκους ενοχής.
Είδα με το αίμα σου να μολύνεται η γης.

Κάνεις συνεχώς 'ανθρώπινες' σχέσεις,
έτσι για να 'χεις το αίσθημα, πως στον κόσμο αρέσεις.
μα δεν αρέσεις εσύ, αρέσει μια μάσκα φτιαχτή.
Υποκλέπτεις συναισθήματα, γεμάτος να νιώθεις
επιστρέφεις το τίποτα, μιας και το 'χεις.
και μπρος στης τύψεώς σου τις φωνές,
κάνουν πίσω οι ατόφιες σου ευχές,

Αφήνεις άλλους να σου τραγουδάν τα τραγούδια σου,
άλλους να σου φοράνε τα ρούχα σου,
.. άλλοι μετακομίζουν στην κούτρα σου.
Αφήνεις άλλους να επιλέγουν για σένα
και να σε λοβοτομούν μες στο χυδαίο τους ψέμα.

Μια ματιά καταστροφής και δυο ακούσματα σιωπής,
ένα το χρώμα τα' ουρανού, μαύρο του λυτρωμού.
Η νύχτα σκέπασε τα πάντα, η βροχή αόρατη έμεινε,
μέσα σου σώπασε η μπάντα και το χτες σου .. σε ανέκρινε.

ATHENS ZOO

  Λοιπόν, βία = καθημερινότητα. Εργασία, πολιτική, γήπεδο, καφετέρια, αστυνομία.... ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει βία - με κάθε μορφή- το γνωρίζουμε εννοείται και το προσπερνάμε. Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι κατά πόσο μπορούμε ως άνθρωποι να διαχωρίσουμε τη βία ως προς τις ''κατηγορίες'' της, να την κατανοήσουμε ή να διαφωνήσουμε με αυτή. Όταν υπάρχουν πολιτικοί για παράδειγμα οι οποίοι καταχράζονται την εξουσία τους με σκοπό τη μόνιμη ευημερία ΤΟΥΣ και όχι την ευημερία του συνόλου, υπάρχουν άτομα τα οποία συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στα ''καψίματα της Αθήνας από τους κουκουλοφόρους'' στις ''μολότοφ'' και στα ''καταζητείται''.                                                                                                                  

   Εδώ όμως προκύπτει και κάτι άλλο. Να μπορούμε ως άνθρωποι να διαχωρίζουμε και τη προπαγάνδα. Γιατί ναι, υπάρχουν άτομα -ευτυχώς- τα οποία στηρίζουν τις ιδέες τους με τις πράξεις τους ακόμα και θα καίγανε 15000 Αθήνες προκειμένου να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο και ΔΕΝ ανήκουν σε καμία εξουσιαστική συμμορία ροπαλοφόρων μπάτσων-ασφαλιτών, ούτε και σε καμία πολιτική παράταξη, μέρος, του κατά τ' άλλα δημοκρατικού πολιτεύματος ( βλ. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ).

   Ναι, σίγουρα υπάρχει παρακράτος που Ναι σίγουρα επιβιώνει μέσα απο αυτό. Αλλά όσο μπορώ να κατανοήσω την αντιδραστική βία ως υγιή αντιβία, άλλο τόσο δεν δέχομαι οτι άτομα με ΙΔΕΕΣ, που για κάποιο λόγο - σωστό ή λάθος - καίνε τράπεζες, είναι ικανά να κάψουν ανθρώπους ζωντανούς μέσα σε αυτές. Και αυτό διότι μέσα απο ένα σημαντικό ή ασήμαντο συμβολισμό που εσύ προβάλεις ως εξεγερμένος, παλεύεις για μια κοινωνία δίκαιη και ανθρώπους ίσους. Και Ναι, λάθη μπορεί να γίνουν στο πέρασμα του χρόνου αλλά ποτέ δεν θα κάψεις την ανθρωπότητα, ειδικά μέσα στον ίδιο σου τον συμβολισμό.

  Όσον αφορά το ''πρώτο'' κεφάλαιο να κλείσω θυμίζοντας πως η παγκόσμια ιστορία επιβεβαιώνει οτι ελάχιστες φορές ο διάλογος και η τάξη έλυσαν προβλήματα ζωής και θανάτου. Και αυτό όχι γιατί πρέπει να προάγουμε τη βία, αλλά γιατί ο διάλογος και η δημοκρατία αρμόζουν σε κοινωνίες τέλειες, κοινωνίες ιδανικές και σίγουρα,  απο μια τέτοια ιδανική κοινωνία κάθε άλλο παρά κοντά ήμασταν και θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμα. Και δυστυχώς σε μία μάχη μεταξύ ''δίκαιου'' και ''αδίκου'' υπάρχουν τεράστιες πιθανότητες να επικρατήσει η αδικία και να αφανιστεί το δίκαιο αν αυτή υπερτερεί ποσοτικά. Προσωπικά τασσομαι στο δίκαιο.... 

  Η χρυσή αυγή κάθε άλλο παρά αντιβία μπορεί να χαρακτηριστεί σε μια αναρχοκρατούμενη ''και καλά'' και  καμένη Αθήνα. Το σφάξιμο αθώων μεταναστών που ψάχνουν ένα πιάτο φαγητό στα σκουπίδια και οι τραμπουκισμοί δεν πηγάζουν, κατά τη γνώμη μου, απο κανένα ΠΑΣΟΚ ΝΔ ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Υπήρχαν και θα υπάρχουν. Η αμορφωσιά, η οικογένεια, οι στρατολογήσεις, οι αναπολήσεις (!) σε δικτατορίες, οι παρελθοντικές σφαγές στο όνομα της Ελλάδας, τα δογματικά ρητά Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια και λοιπές αηδίες θα υπάρχουν και θα εκκολάπτουν αυτό το φαινόμενο, δίνοντας ώθηση σε αυτόν τον φαύλο κύκλο να κυλάει να κυλάει να κυλάει.... Και σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε πολιτική και οικονομική αστάθεια θα διεκδικεί θέση στη κοινωνία και στις ζωές μας. Στον εξουθενωμένο λαό που θα είναι αργά να καταλάβει τι έκανε και να αντιδράσει. Και δυστυχώς ο φασισμός χαίρει άκρας λειτουργικότητας.