Ψευτοκλείδι για το χρονοντούλαπο

Εκτός του ότι θέλουμε να ζήσουμε το ψέμα ότι πάντα κάποιος άλλος μας φταίει, επιλέγουμε να 

ζούμε με το ψέμα ότι κάποιος άλλος από μηχανής Θεός θα μας βοηθήσει δείχνοντας το δρόμο.

Πιστεύουμε ότι η ευτυχία βρίσκεται στη δόξα, στα λεφτά, στα ουσίες λήθης(άλλο ναρκωτικά άλλο ουσίες λήθης, άλλο χρεωκοπία άλλο κούρεμα του χρέους), στο να κάνεις το "σωστό" και το "καλό"-δούλος των "πρέπει"-  και στο να εξορίζουμε όποιον μας φαίνεται δυστυχισμένος επειδή δεν πιστεύει στην ευτυχία ή στον τρόπο ευτυχίας μας, όπου ευτυχία είναι η συμφιλιωμένη ζωή με τον εαυτό και τον περίγυρο της πραγματικότητας μας. Υπεκφεύγουμε τον εαυτό μας, γιατί το αντίθετο θα μας προσέθετε βάρος ενώ εμείς θέλουμε να ζούμε ανάλαφρα κι ανέμελα σαν τα παιδιά στις αλάνες.

Αλλά η ευτυχία που ψάχνεις(και ο μεν “ευτυχισμένος” και ο δε “δυστυχισμένος”) είσαι εσύ, αυτόφωτος. Είσαι ένας φακός. Μην περιμένεις κανείς να σου δώσει φως, το μόνο φως που μπορεί να δει ένας φακός σαν εσένα είναι αυτό ευθεία μπροστά του, με προϋπόθεση να είναι ανοιχτός.

Θα αναφερθώ ως παιδί στην Ελλάδα με ημερομηνία γέννησης 25 Μαρτίου 1821 γιατί τότε γεννήθηκε ο σημερινός έφηβος που δημιουργεί τόσους προβληματισμούς σε όλους.

   Σαν παιδί μεγάλωσε σε άσχημες καταστάσεις, με γονείς κατατρεγμένους και καταπιεσμένους κλέφτες που δεν είχαν να του προσφέρουν παρά μόνο σαθρή επιβίωση, περιθωριοποιημένο απ' τους συνομήλικούς του, περνώντας το χρόνο στα διαλλείματα του σχολείου μόνο του, προσπαθώντας να ορθοποδήσει και να ενταχθεί σε εφάμιλλους με των συνομήλικων ρυθμούς. Μια μέρα λοιπόν στην αυλή του δημοτικού, κάπου γύρω στο 1945 έπεσε θύμα του μπούλη, ονόματι Beatler απ’ την Έκτη που ήταν μεγαλύτερος και πιο δυνατός.  Όντας τέτοιος ήθελε να διδάξει του μικρού μια αλήθεια της ζωής-τι κάνει ο δυνατός στον αδύναμο..

Ημιλιπόθυμος απ’ τη γροθιά στο στομάχι, ρημαγμένος, χωρίς λεφτά και σάντουιτς ο μικρός κατάφερε και σηκώθηκε, μα πέρασε έναν πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό προσπαθώντας να καταλάβει και να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα γιατί που είχαν γεννηθεί και διψούσαν γι αυτές.

   «Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί είναι άδικη η ζωή, γιατί η εκμετάλλευση δίνει και παίρνει, γιατί δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, γιατί τον ενόχλησαν χωρίς να έχει ενοχλήσει, γιατί ;;;»

   Με τη βοήθεια αυτού του σταδίου, όπου οι κακές σκέψεις γεννιούνται, γεμίζουν το κεφάλι σα σαπουνομπουρμπουλήρθες που φουσκώνουν και πολλαπλασιάζονται αθέμιτα μέχρι να σκάσουν απ’ την ίδια τους την αβάσταχτη κακία, αφήνοντας πίσω τους ένα αστραφτερό ολοκάθαρο μυαλό, κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να κατηγορεί την “κακία” του μεγάλου μπούλη-ήταν κι αυτός υποχείριος της διαμάχης του με τον δυνατό της άλλης Έκτης και του εγωιστικού του εαυτού που διψούσε για εξουσία, για απόδειξη του δυνατότερου!

   

Άμεση ανταπόκριση αναγνώστριας από Κρήτη για επίθεση Χρυσής Αυγής

Την Παρασκευη 7 Οκτωβριου 2011 πραγματοποιηθηκε το 8 Αντιρατσιστικο Φεστιβαλ Ρεθυμνου. Μουσικη, φαγητο, ποτο και τα λοιπα. Κι ενω ολα βαινουν καλως βγαινει μια ανακοινωση που λεει οτι στο λιμανι του Ρεθυμνου πλησιαζει ενα πλοιο με 51 μεταναστες! Μαζευομαστε λοιπον κακην κακως και παμε στο λιμανι. Εκει βρισκουμε ηδη δυο περιπολικα, τρεις μηχανες, το λιμενικο, ενα ασθενοφορο και τον Ερυθρο Σταυρο. Αλλα δεν ειμασταν αρκετα μεγαλη παρεα οποτε μετα απο περιπου μιση ωρα εμφανιστηκε μια ομαδα 40-50 ατομων της Χρυσης Αυγης. Δεν εχασαν και πολυ χρονο μετα απο δεκα λεπτα καποιος απο την ομαδα ειπε την μαγικη λεξη..."Μαζευτειτε!!!". Εκεινη τη στιγμη, περιπολικα και τα λοιπα βαζουν μπρος, κανουν μεταβολη και φευγουν. Και μετα το χαος , φωναζαν ολοι στημμενο σκηνικο...στημμενο σκηνικο. Οι φασιστες λοιπον για να μην χασουν κι αυτοι την δραση ειπαν να στοιχηθουν σε τριαδες και αρχιζουν ετσι να κανουν παρελαση στρατιωτηκα. Σταματησαν στην εισοδο μαλλον για να μας περιμενουν. Κι ενω φευγουμε περναμε απο μπροστα τους και τους ακουμε να μας λενε βρωμιαρηδες, απλυτους. Μπαινει λοιπον ενας απο αυτους σε ενα αυτοκινητο, βαζει μπρος και με σπινιαρισματα περναει απο μπροστα μας ξυστα. Εν τελει μετα απο λογομαχιες γυρισαμε στο Φεστιβαλ. Και ζησαν αυτοι καλα κι εμεις ψαχνομαστε!

Καλός πολίτης - Κακός Κομπάρσος

Εσύ εκεί,
καλός πολίτης
κακός κομπάρσος
φτωχός αλήτης
κρυμμένος άσσος.


Εγώ εδώ,
νοερός προφήτης σε ρεαλιστικές ιστορίες
τη μέρα ξένοιαστος το βράδυ θύτης,
η υπόσταση ξεχνά όρια και αδιαφορίες.


Προσπερώντας κάθε φόβο, τα συντρίμια απ' τις τρικυμίες
με όπλο κοφτερές ελπίδες
που χαράζουν το δέρμα σαν μασσωνικές λεπίδες.


Τα άχρωμα τατουάζ
να γίνονται στάμπα στου χρόνου το "πέρνα"
να κολυμπάς δίπλα απ' τις πλαζ,
σε τουρνουά beach tennis με ρακέτα και λατέρνα 
να σε ξυπνάει νοσταλγικά
και να σου τρέχουν τα σάλια στο πιάτο της αντί για σένα.

Νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου και φοιτητικός συνδικαλισμός.

Βρισκόμαστε στην εβδομαδιαία συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου.Άλλη μια φορά καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ κατάληψης ή ανοιχτής σχολής.Το μαντρόσκυλο των ΕΑΑΚ που αναλαμβάνει να συσπειρώσει τους αναποφάσιστους έρχεται δίπλα μου.''303 σχολές υπο κατάληψη ρε μαλάκα, είναι ευκαιρία να συνδεθούμε σαν φοιτητές με απεργούς απο άλλες κοινωνικές ομάδες και να ρίξουμε αυτή την κυβέρνηση'', φωνάζει στο αυτί μου, με το προσωπό του να συσπάται απο την ένταση.΄''Τον Γενάρη θα πληρώνουμε δίδακτρα'' συμπληρώνει, σε μια ύστατη προσπάθεια να με πείσει.


Τσάμπα ο κόπος όμως.Πάει καιρός απο τότε που έδινα λευκή ψήφος εμπιστοσύνης στον φοιτητικό συνδικαλισμό των ανεξάρτητων αριστερών.Ξέχωρα απο τις αηδιαστικές νοοτροπίες και πρακτικές των γνωστών κομματικών παρατάξεων, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάντια και την προώθηση του επίμαχου νόμου στα πανεπιστήμια έχουν και τα ΕΑΑΚ.Σαν αιχμή του δόρατος της αντίστασης και της αριστερής φιλοσοφίας στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, θα περίμενε κανείς πολλά περισσότερα απο τους ανεξάρτητους φίλους μας.


Το χειρότερο με τις αριστερές παρατάξεις είναι οτι δεν μπορείς να διακρίνεις στα πρόσωπα των μελών τους το ρομαντισμό και την ανιδιοτέλεια που οφείλει να χαρακτηρίζει τον επαναστατημένο νέο.Μηδενική φαντασία και αυθορμητισμός για άτομα που θέλουν να αλλάξουν αυτο τον κόσμο.Η ίδια παράσταση: συνέλευση, πορεία και μπύρες στην κατάληψη.Μια επαναληπτική διαδικασία που κουράζει, συνθλίβει τις ανεξάρτητες φωνές που θέλουν να βοηθήσουν ώστε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και σκοτώνει οτιδήποτε ριζοσπαστικό πάει να γεννηθεί.Έτσι, παγιώνεται μια κατάσταση, με τους εργολάβους της επανάστασης σε ρόλο τραμπούκων, κάτι που σίγουρα δεν συνάδει με την αριστερή κουλτούρα της δεδκτικότητας και της ανεκτικότητας.


Και συνεχίζοντας με την γενικότερη αποδόμηση του φοιτητικού συνδικαλισμού...

Αόρατα Κάγκελα

../../….

Οι πρώτες μέρες είναι οι πιο δύσκολες… Σε κατακλύζουν ανάμεικτα συναισθήματα οργής και φόβου, νιώθεις χαμένος, μόνος, ξεχασμένος… είσαι πλέον άλλος ένας εξόριστος. Τον χρόνο τον βιώνεις τελείως διαφορετικά. Εδώ νιώθεις, ότι κάθε λεπτό που περνάει αντιστοιχεί σε μία ώρα. Έτσι οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια για εσένα περνούν βασανιστικά αργά και δυστυχώς είναι χρόνος, ο οποίος όσο και αν προσπαθείς να τον αξιοποιήσεις στην ουσία είναι χαμένος. Η ζωή σου μένει στάσιμη και απλά βλέπεις των άλλων να εξελίσσεται. Παρόλα αυτά δεν μπορείς να αρνηθείς, ότι αυτή η δυσάρεστη εμπειρία του εγκλεισμού, σε έχει διδάξει να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά κάποιες αξίες και καταστάσεις, που κάποτε θεωρούσες δεδομένες.

Αυτός είναι και ο σκοπός που γράφω σήμερα, ώστε να μην λησμονήσω ποτέ αυτά που έμαθα εδώ, διότι αποτελούν ασπίδες για την επιβίωσή μου. Και τώρα ειδικά που επιστρέφω σε μια κοινωνία, που αποτελείται από τυφλούς θα μου χρειαστούν περισσότερο από ποτέ.

Είμαι λοιπόν φυλακισμένος εδώ και δύο χρόνια και σήμερα είναι το τελευταίο μου βράδυ. Δεν περίμενα όμως, ότι η χαρά της αποφυλάκισης θα επισκιαζόταν τόσο από το άγχος της επανένταξης. Ίσως γιατί δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, το πόσο πολύ πρόκειται να με δυσκολέψει η καχυποψία αυτής της κοινωνίας στο να κάνω μια νέα αρχή. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι βγαίνοντας εκεί έξω, παρόλο που σε εμένα θα φαίνεται ίδια και απαράλλακτη η σύνθεση της, σε εκείνη πλέον εγώ θα φαίνομαι όχι ένας απλός πολίτης αλλά ένας πρώην φυλακισμένος πολίτης. Στιγματισμένος από το «κίτρινο» χαρτί, όπως ο Γιάννης Αγιάννης, θα με αντιμετωπίζουν όλοι ως μια επικείμενη απειλή.

Δεν θα αφήσω, όμως να με επηρεάσει η κατακραυγή αυτής της κοινωνίας, γιατί γνωρίζω ότι μπορεί εγώ να είμαι πρώην φυλακισμένος, εκείνοι όμως είναι εσαεί και δυστυχώς κατ’επιλογήν . Ένας φυλακισμένος έχει την δυνατότητα να βλέπει τα αόρατα κάγκελα που περιτριγυρίζουν τους ανθρώπους, που βρίσκονται έξω… Έχει αυτή την ικανότητα, διότι αντιλαμβάνεται τι εστί να είσαι πραγματικά δέσμιος και από τα πρώτα πράγματα, που σου διδάσκει η φυλακή είναι η αξία της ελευθερίας και του χρόνου. Αντίθετα οι περισσότεροι εκεί έξω έχουν μια δεδομένη ελευθερία, που τους έχει σκλαβώσει. Καθημερινά βλέπεις ανθρώπους δέσμιους των υποχρεώσεών τους, του αφεντικού τους, της κοινωνίας, του κράτους χωρίς καμία ελευθερία κινήσεων...