Τι μπάσταρδος ύπνος

Ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Είδα τον Νταλί να ζωγραφίζει την άσφαλτο με παντιλίκια,

τον Καζανόβα να αγκαλιάζει τη γυναίκα και να φτύνει την προίκα.

O Μότσαρτ λέει έκανε beat box στου MC Coolio την κλίκα

κι ο εμποράκος τη Βενετίας πάλευε μάταια να μου σπρώξει μια αντίκα.

Η Αλίκη με κοιτούσε χαπακωμένη με δυο υδρόγειους για μάτια,

"ο λαγός με 'φτυσε, μες στο παιχνίδι ξεχάστηκα και 'χασα νιάτα".

Κι η πεντάμορφη να τρέχει να ξεφύγει απ' τον πρίγκηπα,

"ξέρεις η ομορφιά, σου σκουριάζει τη λογική για αντίποινα".

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Οι νάνοι μαστουρώναν με φύλλα του δάσους γεμίζοντας στάχτες,

"τίποτα τίποτα Χιονάτη μου, στα ορυχεία το ξέρεις είμαστε εργάτες"

κι η Χιονάτη πουθενά, ένα όνειρο κατασκευασμένο από έλλειψη

ο Ήλιος που απλά κρύβεται, δε χάνεται στης σκέψης την έκλειψη.

Ο Κουασιμόδος ελεύθερος να κάνει φιγούρες πάνω στα καμπαναριά

κι ο Μιχαήλ Άγγελος να πίνει παίζοντας χαρτιά με σκυλιά.

Η Μουλάν να παλεύει μεγάλες στρατιές για του λαού της το δίκιο

κι η Αντιγόνη τους ζωντανούς σκλάβους να κοιτάζει με οίκτο.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Η Ραπουνζέλ με χάιδεψε και μου ζήτησε να σκοτώσω το δράκο

κι εγώ έτρεξα το αθώο κυκλάμινο να σώσω απ' το δάκο.

"Πού τρέχεις βοήθα με, αν τη χάσω θα πιω το δηλητήριο"

"όταν η ζωή σου έχει δεσμά Ρωμαίο, ο θάνατος δεν είναι μαρτύριο".

Κι ο Βαν Γκογκ να τρέχει κυνηγώντας ανέμελα πεταλούδες στα λιβάδια

"πάλι κόκκαλο από το LSD, δεν τα αντέχει ο τύπος της ζωής τα σκοτάδια"

μου ψιθύρισε ο Νίτσε και με τράβηξε απ' το χέρι να μου δείξει τον ήλιο

"αυτή είναι όλη η αλήθεια σου, ρούφα πριν σκοτεινιάσει στης ζωής το προσήλιο".

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Ο Σωκράτης μου είπε "τι τώρα τι σε πέντε, τι σε εβδομήντα χρόνια

μπροστά στην αιωνιότητα σκάκι παίζει ο χρόνος με εμάς για πιόνα".

"Για αυτό ακουσέ με, μην κρύβεσαι μαζί μας στα νοσταλγικά όνειρά σου

ξύπνα και ζήσε και μάθε, ποτέ δεν είναι αργά, "χτυπάω" φωνάζει η καρδιά σου".

"'Ωστε ποτέ δεν είναι αργά, παρά μόνο αν είναι αργά" μονολόγησε ο Έλιοτ,

"πιασάρικο αυτό, θα γράψω ένα ποίημα, θα βγάλει κλάμα και γέλιο".

Κι ο Μπετόβεν να μας κοιτά και νας μας παρατηρεί αποσβολωμένος,

δεν καταλάβαινε, προσπαθούσε αλλά δεν μπορούσε να ακούσει ο καημένος.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Ο Άμλετ να ρωτάει αγχωτικά "Να ζει κανείς;", περαστικούς στην πλατεία

"παράτα μας ρε πίθηκε" ενοχλημένος να απαντά ο Δαρβίνος "ε ρε, μανία!"

Κι ο Διογένης νας μας κοιτά και να μας περιγελά με αυταρέσκεια

"εμένα που με βλέπεις έχω γαμήσει Λαϊδα, δε σου κοστίζει η ανέχεια".

Ο Σίσσυφος ένα βράχο να προσπαθεί να κυλήσει στην κορυφή

κι η πονηριά μια πόρνη που σταδιακά σε διαβρώνει με κάθε φιλί.

Ο Μπαγκς Μπάνυ να κλέβει στα ζάρια τον Ντοστογιέφσκι

κι εκείνος να ουρλιάζει "είσαι άθλιος, ίδιος με τη ζωή ψεύτης και κλέφτης!"

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Και στελέχη πολυεθνικών να ντύνουν και να στολίζουν τον Δον Ζουάν,
"από κορίτσια θα πλουτίσουμε, όσο για σένα ανταγωνίζονται και για σένα μεθάν."
Κι εκείνος να νιώθει ένας βάρος που αν όμως πετάξει θα μείνει τόσο άδειος
κι ο Κουασιμόδος που τώρα του κλείνει το μάτι να μοιάζει τόσο μεγάλος.

Ο Σεφέρης μας δέχθηκε για λίγο στο τραπέζι του πριν βάλει τις φωνές

κι ο θείος Κάρλιν μας είπε ένα αστείο πριν κάνει κήρυγμα για ηθικές εντολές.

Και βρεθήκαμε στη Λευκάτα με τη Σαπφώ να ισορροπεί πριν πηδήξει

"το σώμα μου πέθανε σαν έμαθε πως εκείνος ξανά ποτέ δε θα το αγγίξει".

Κι ήταν ένας ύπνος τι μπάσταρδος ύπνος

Και τώρα ξεμείναμε μόνοι, στα έσχατα του απόκοσμου και του αλλόκοτου

ο Ελύτης, ο Βάρναλης, ο Πικάσο κι ο Καρυωτάκης που δεν τον άφηνες μόνο του.

"γιατί να αγκαλιάσεις το μαύρο Πάμπλο, το λευκό της ζωής πιάσε με λάσο"

"o καθείς ζει απ' τα μάτια του", ειπ' ο Κωσταντής, "ένας αυξάνει, άλλος πάει πάσο".

Και σιγή έπεσε καθώς είδαμε να γεννιούνται τόσοι κόσμοι όσοι και οι ανθρώποι,

"μα είν' άλλο πράμα" είπε ο Σπινόζα, "η υπόσταση κι άλλο οι επήρειες και οι τρόποι".

"Συγνώμη κύριοι, αρκετά οι μαλακίες, ας απολαύσουμε μια πενιά του Μάρκου"

μας διέκοψε ο Μάνος, κάθισε στο πιάνο και θυμηθήκαμε πως ζούσαμε κάπου κάπου.

Κι ήταν ένας ύπνος, τι μπάσταρδος ύπνος

Από το γήπεδο της πολιτικής στη Λεωφόρο της δόξας και της παρακμής

-Δεν θέλει πράγματι μεγάλη διανοητική ικανότητα ώστε να κατανοήσεις γιατί συγκεκριμένοι χώροι και συγκεκριμένες ομάδες κοινωνικών υποκειμένων σπεύδουν άμεσα να καταδικάσουν σκηνές βίας στη βάση ενός ηθικολογικού χαρακτήρα σοφίσματος ‘’η βία είναι κακή’’. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής να παραγνωρίσω πως η ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια οι κοινωνίες της, χαρακτηρίζεται απο κάποια άλλη αξία πέραν του καθωσπρεπισμού. Και καθώς αυτός ο εκάστοτε καθωσπρεπισμός γκρεμίζεται, όλοι είμαστε έτοιμοι να κουνήσουμε το δάχτυλο επιδεικτικά ανασύροντας μαζί μας σκονισμένες αρετές και αξίες όπως η δικαιοσύνη και η παιδεία. Η λογική με την οποία οι μάζες κατηγόρησαν απο την μία τα επεισόδια στο γήπεδο της λεωφόρου ως επεισόδια πράσινο-κόκκινου χαρακτήρα είναι η ίδια με την οποία επήλθαν σε ονείρωξη με την ειρηνική έναρξη του ισπανικού ‘’κλάσικο’’, υπό το φόντο της γαλλικής σημαίας, φαντάζομαι ώστε να μην ξεχνάμε το ποιοι είμαστε.

Στη Θύρα 13 όμως δεν ξέχασαν ποιοι είναι. Γιατί φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν στο ματς της ευρωλίγκας, 3 μέρες πριν, πως είναι αυτοί που προσεύχονται για το Παρίσι, όσο προσεύχονται για τη Γάζα και τη Συρία. Η Θ.13 φυσικά δεν είναι η μόνη, όπως και φυσικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως προς το σύνολο της διαχρονικά, αλλά ως προς το κυρίαρχο τρέχον ρεύμα της.

Αλλά γενικά, η Θύρα 13 δεν είναι η ουσία.
-Είναι αστείο αποδομώντας το ποδόσφαιρο να παρατηρούμε μόνο ποδόσφαιρο. Είναι αστείο να παραγνωρίζουμε την ύπαρξη πυλώνων τόσο διεφθαρμένων όσο και η πολιτική μέσα σε αυτό, αφού άλλωστε  το λιγότερο πηγάζουν απο αυτήν, αν και ενίοτε συμπορεύονται χυδαία. Είναι ανούσιο επίσης να αναφερθούν ξανά ονόματα ποδοσφαιρικών παραγόντων των οποίων τα εγκλήματα βαραίνουν την ανθρωπότητα πολύ περισσότερο απ'οτι βαραίνουν έναν  μηχανισμό χειραγώγησης όπως το ίδιο το ποδόσφαιρο. Φυσικά και δεν είναι ο μόνος μηχανισμός τέτοιου είδους που μπορεί να καπηλευθεί το σύνολο των κρατικών αφοδευμάτων, όντας όμως το πιο λαοφιλές άθλημα σε πολλές χώρες, ο ''ποδοσφαιρόφιλος'' λαός που για 90’ φοράει την εκάστοτε μάσκα του δεν παύει να είναι λαός, και νομοτελειακά, αν δεν θέλουμε να αψηφήσουμε την ιστορική συνέπεια της πορείας αυτού του κόσμου, πρώτος εχθρός του λαού είναι και θα είναι πάντα η εξουσία.
Σε μια μη ιδανική κοινωνία η έλλειψη συγκρούσεων είναι η απόδειξη της επιβολής του ολοκληρωτισμού. Έτσι και σε μια μη ιδανική εργασιακή απασχόληση η έλλειψη συγκρούσεων είναι συνώνυμη με την συνειδητή υποταγή και δουλεία. Και ούτω καθεξής. Ο άνθρωπος ποτέ δεν υπήρξε αυστηρός κριτής των αιτιών ώστε να οδηγηθεί σε ένα ασφαλές συμπέρασμα μόνος του παρά αναμασούσε ήδη μασημένη τροφή, έργο και κόπος άλλων, πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής βοσκής συνειδήσεων ή και γνώσης. Υπάρχει όμως ένα νοητικό επίπεδο κοινό για όλους, που σε καθιστά ικανό να αντιλαμβάνεσαι αιτιακές σχέσεις ακόμα και αν αυτές δεν είναι ‘’ορατές’’ κατευθείαν.
Το γήπεδο στην Ελλάδα, πέρα απο τα όσα συμφέροντα υποθάλπτει, είναι και αυτό ένας χώρος σύγκρουσης. Είναι ένας χώρος σύγκρουσης με τον σάπιο οργανισμό και το προσωπικό του, με τον υπουργό, με τους μπάτσους ενός άλλου υπουργού, με τους δημοσιογράφους, με τα νομοσχέδια, με τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και το φακέλωμα. Είναι άλλος ένας χώρος σύγκρουσης με τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας και την επιβολή της εξουσίας. Κι αν τα γήπεδα έχουν φασίστες σε κάποια έχουν λόγο – σε κάποια άλλα όχι, αν και το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι φασίστες στα γήπεδα αλλά οι φασίστες στα σχολεία.
Σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε αντίθετα, να οδηγηθούμε στον παραλογισμό πως η βία στα γήπεδα είναι οπωσδήποτε καλή, ούτε ακόμα πως η βία στα γήπεδα είναι η ουσία της οποιασδήποτε δράσης. Η συνείδηση έχει το πλεονέκτημα να βρίσκεται σε πλήρη γνώση με την θέση του υποκειμένου στις εκάστοτε συνθήκες. Η αφορμή, που μπορεί πολλές φορές να ταυτίζεται έμμεσα με την αιτία, τότε είναι που πρέπει να μετατραπεί σε συναίτιο μίας δράσης ώστε να της δώσει ουσία και νόημα. Ένα γήπεδο κατεστραμμένο, ταλαιπωρημένο απο συγκρούσεις μεταξύ μιας κοινωνικής ομάδας και αστυνομικών, ένα γήπεδο που δεν τραγουδάει εθνικούς ύμνους, ένα γήπεδο που οι διαφημιστικές πινακίδες εταιριών εκατομμυρίων γίνονται όπλα απέναντι στην καταστολή του αριστερού πλέον ξύλου, δεν μπορεί να είναι, και καλά κάνει, ο καθρέφτης ενός ακόμα ψέματος. Τα προχθεσινά επεισόδια είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν θα μπει σε πλαίσια τόσο εύκολα όσο προσπαθούν να της το επιβάλλουν και κάθε μορφή σύγκρουσης με το κράτος, άσχετα με τη δυναμική της ή το ιδιόμορφο πλαίσιό της, είναι απαραίτητη.    
Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη μιας άλλης πραγματικότητας οι μαδριλένοι, όπως και οι γάλλοι, όπως και πολλοί άλλοι ακόμα, καθώς έτσι το επιβάλλει η Δημοκρατική πραγματικότητα ως μοναδική πολιτική και ηθική αλήθεια, έτρεξαν σε γειτονιές της πόλης τους ή του κυβερνοχώρου, σε σχολεία, σε γήπεδα, στα σπίτια τους και στα μπαλκόνια τους να υψώσουν την σημαία της Γαλλίας σε πλήρη αρμονία με την εξουσία.
Οι Ρώσοι έσπευσαν να μας κυκλοφορήσουν στο διαδίκτυο τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, μπογιατίζοντας τις βόμβες τους . ‘‘ Για το Παρίσι’’.
Οι τζιχαντιστές απο την άλλη, πρόλαβαν να υπενθυμίσουν στους μελλοθάνατους: ‘’ Για τη Συρία’’. Κάπως έτσι, τα πυρά διασταυρώνονται και ο άνθρωπος μεταξύ Γαλλίας και Συρίας πέφτει νεκρός και νιώθει ολοκληρωμένος, ανεμίζοντας τη σημαία της βόμβας με την οποία είναι σύμφωνος, περιτρυγιρισμένος απο τους ανθρωποφύλακες του και γεμάτος απο τα πλούσια, αν και τελευταία του, συναισθήματα απο το επιβλητικό 0-4 των Καταλανών στη Μαδρίτη.
Β.

Η ακινησία της κίνησης

Σε έναν κόσμο σαν και αυτό κάποιος θα σκεφτόταν ότι υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί λόγοι για να είναι κανείς στεναχωρημένος. Τόσοι πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς, μπορείς να βυθιστείς για τα καλά στα άδυτα της επονομαζόμενης θλίψης σου. Όμως αυτό θα προκαλούσε ακινησία. Και κάποιος θα το αποκαλούσε μοιρολατρία ή απλώς μιζέρια και παραίτηση.

Στον αντίποδα κάποιος άλλος θα σκεφτόταν ότι σε ένα κόσμο σαν και αυτό υπάρχουν εξαιρετικά πολλοί λόγοι για να είναι κάνεις χαρούμενος. Τόσοι πολλοί, ώστε απ’ την μια στιγμή στην άλλη, αν κάτσεις και τους αναλογιστείς, μπορείς να πετάς στους πιο ανέμελους ουρανούς. Τα μάτια σου όμως θα ήταν κλειστά, παραδομένα και προσηλωμένα μοναχά σε αυτό. Και έτσι και αυτό θα προκαλούσε ακινησία. Και κάποιος θα το αποκαλούσε αδιαφορία και αιθεροβασία με παρωπίδες.

Κάποιος άλλος όμως θα σκεφτόταν ότι το μυαλό μας δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες ακρότητες, διότι θα βυθιστεί στην παράνοια. Για αυτό χρειάζεται την ισορροπία. Και η Πραγματικότητα μας, ενέχει αυτή την ισορροπία.

Όμως θα έλεγε κανείς ότι η έννοια της ισορροπίας διαστρεβλώνεται και φαίνεται να ορίζεται πλέον κάπως έτσι: στο ένα ζύγι πολλές στεναχώριες, στο άλλο μια χαρά. Θυμίζοντας μια εξευγενισμένη  κατάσταση των  άνωθεν, που σου δίνει ναι μεν την δυνατότητα να κινείσαι, πυροδοτούμενος από την μια χαρά αλλά μονάχα για λίγο και κυρίως γύρω από τον άξονα σου. Έτσι από την μία  φαινομενικά αποτρέπεται η ακινησία αλλά από την άλλη πρακτικά δημιουργείται μια ακόμα μεγαλύτερη στασιμότητα.

Και ενώ η γη γυρίζει εμείς έχουμε μάθει να είμαστε ακίνητοι και να ζούμε με την ψευδαίσθηση της κίνησης και της αλλαγής, γιατί αυτό γνωρίζουμε ως αληθινό. Και μοιάζει σαν να ζούμε την ζωή μας μονάχα μέσα στο μυαλό μας, λαμβάνοντας μεγάλη ευχαρίστηση από τις σκέψεις και τις ιδέες μας, φοβούμενοι όμως να τις υλοποιήσουμε και να κινηθούμε πραγματικά, όντας απογοητευμένοι από αυτή την Πραγματικότητα. Από αυτό που ορίζουμε Πραγματικότητα μας.