Σκληρό κι επίπονο

Στο είπα πως με υπεκφυγές, "δεν ξέρω το γιατί"
και με όποιου είδους αόριστο σκεπτικό
γίνεσαι έρμαιο και σπέρμα σε ειδεχθή τοκετό.

Η συνείδηση σου αιμορραγεί- αν υπάρχει
μια ασυγκρότητη υπόσταση
αφύλακτο οχυρό.

Σε έναν κόσμο με αρκετό πόλεμο
είναι άκρως αυτοκαταστροφικό.

Υπάλληλος κι αφεντικό,
υπάκουος κι αρπακτικό.
Ατομικός συλλογισμός
σε συλλογικό ατομικισμό,
λίγο ακόμα και είμαι για εμετό.
Υπήκοε, το βασιλιά σου πότισε με αρσενικό!

Δεν υπάρχει έτοιμο αντίδοτο
δεν είναι οικόπεδο- πρώην δάσος καμένο
Μια μάχη είναι δίχως επίλογο
δώσε χώρο στον αντίλογο.
Δεν είναι δύσκολο να ενωθούνε τα σπασμένα
στο διπλανό περίπτερο έχει logo
μα αν ήταν έτσι εύκολο θα ήταν όλα ήδη φτιαγμένα.

Κι αφού διαφεντεύει το παράλογο
τον λόγο σου όρθωσε και για όπλο κράτα ένα πιάνο
πάνω του κάλπαζε σαν άλογο
και αν χρειαστείς πανό, φανό ή σανό
παίξε τη μελωδία σου και κάνε μου σινιάλο.

Κυνήγα το άχτι σου
με τρόπο δοτικό.
Μην κάνεις την πάπια
το φορτίο είναι κοινό.
Κόντρα στο κενό.
Χαμογέλα, είναι μεταδοτικό.

Ποιος είναι ο Θεός σου?
Ποιόν έχεις φυλαχτό?
Ποιόν κουβαλάς στις πλάτες σου?
Ποιόν θα έφτυνες στο λεπτό?

Ποιος είναι ο αφέντης σου?
Που γέρνει το σωστό?
Ποιος τρέχει για πάρτη σου?
Που να βρω ένα κελί χρωματιστό να μπω?

Όσο ρωτάω, τόσο παγώνεις
κι όσο δεν έχεις απαντήσεις
δεν έχεις τσαγανό.

Έχεις διαλέξει πάλι το εύκολο,
το ευρέως διαδεδομένο ανέμελο ανεύθυνο,
όχι το αυθεντικό ανέφικτο
γι αυτό δεν έχεις θέση στο δικό μου οίκτο.
Είναι αντίκτυπο
δεν είναι αντίποινο
μα ναι,
σκληρό κι επίπονο,
γι αυτό κι αληθινό.


Καραμελωμένο πικρό συνήθειο
κι αυτό είναι το επιμύθιο.