INTO THE WILD

Το “Into The Wild” αφηγείται τη πραγματική ζωή του 24-χρονού Christopher McCandless ( Emile Hirsch), ενός προνομιούχου (από άποψη χρημάτων) παιδιού, όπου αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το κολλέγιο, καταστρέφει τις πιστωτικές του κάρτες, χαρίζει τα λεφτά του σε φιλανθρωπίες και ξεκινάει για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε αυτός σίγουρος. 

Κάτι διαφορετικό. Κάπου αλλού. Το μυαλό του είναι γεμάτο από Dostoyevsky, Thoreau, Emerson και Jack London, η καρδιά του καίγεται από οργή ενάντια σε ασαφείς και αόριστους “εχθρούς” όπως “κοινωνία” και “υλισμός”. Λέει ότι είναι “ένας καλαίσθητος ταξιδιώτης που σπίτι του είναι ο δρόμος”. Ο McCandless ονομάζει τον εαυτό του Alexander Supertramp (κάτι σαν “υπέρ-αλήτης”), και βάζει πλώρη για το ραντεβού που ο ίδιος έκλεισε με το πεπρωμένο του.

Είναι ένας δυνατός και ποιητικός ύμνος , για ένα ιδεαλιστή νέο άνθρωπο, ο οποίος λαχταρούσε να ζήσει μόνος του στους αγριότοπους της Αλάσκας και να δρέψει τα οφέλη της μοναξιάς στο πνεύμα του Thoreau (ο Thoreau σε ένα από τα πλέον γνωστά του βιβλία, το “Walden”, περιγράφει το πώς έζησε σε μια καμπίνα δίπλα στη λίμνη Walden, απομονωμένος από την κοινωνία με σκοπό την εκ νέου κατανόησή της). Ο McCandless συνήθιζε να επικαλείται τον Thoreau· “Αντί για αγάπη, για χρήματα, για φήμη, δώσε μου αλήθεια”. Ο Thoreau όμως είπε ότι υπάρχει καιρός για να πας στο Walden, αλλά υπάρχει καιρός και για να φύγεις… Ο Christopher McCandless τελικά όμως ακολούθησε άλλη πορεία…

Bob Dylan - It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)

Tο καλοκαίρι του 64', μέσα σε 10 λεπτά, ο Bob Dylan έγραψε το "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Το κομμάτι χαρακτηρίστηκε ως
"ζοφερό αριστούργημα", "ένα κομμάτι που περιέχει μερικές από τις αξιομνημόνευτες λυρικές εικόνες του Dylan" κ.α.
Έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα περιεκτικότερα έργα του αιώνα.

Σκοτεινιά στο καταμεσήμερο
σκιάζει ακόμα και το ασημένιο κουτάλι,
τον χειροποίητο σουγιά, το μπαλόνι του παιδιού.
Σαν σε έκλειψη ηλίου και σελήνης,
για να καταλάβεις πως έμαθες πολύ νωρίς
ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να προσπαθείς..

Στοχευμένες απειλές μπλοφάρουν με περιφρόνηση,
τα σημάδια αυτοκαταστροφής ξεγράφονται.
Από το χρυσό στόμα των ηλιθίων
η κυλοειδής κόρνα αραδιάζει τυχέες λέξεις
που προφητικά λένε:
"Όποιος δεν είναι απασχολημένος με το να αναγεννάται
είναι απασχολημένος με το να πεθαίνει."

Ο πειρασμός, πετάει έξω από την πόρτα σου.
Τον ακολουθείς και βρίσκεις τον εαυτό σου στον πόλεμο,
να παρακολουθεί καταρράκτες που βγάζουν βρυχηθμούς του οδυρμού.
Αισθάνεσαι διστυχισμένος, αλλά σε αντίθεση με πριν
συνειδητοποιείς πως είσαι απλά
ένας ακόμα άνθρωπος που κλαίει..

ΕΥΧΗ, ΚΑΤΑΡΑ Η’ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ;;;

Δηλητηριάζει την ψυχή σου, αλλά χαίρεσαι όταν το έχεις, σκλάβο πιστό σε κρατάει, όμως εσύ θέλεις να παραμείνεις κοντά του, όταν το έχεις στο ελάχιστο φοβάσαι και όταν το έχεις στο μέγιστο τρέμεις, εξωτερικά σε κάνει πιο δυνατό και εσωτερικά πιο αδύναμο…

Στο όνομα του χύθηκε πολύ αίμα, καταπατήθηκαν αξίες, αρχές, νόμοι, δικαιώματα, καταστράφηκαν οικογένειες, έρωτες, φιλίες , περιουσίες. Ασκεί ασκούσε και θα ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή πάνω στο άνθρωπο έχει τόση δύναμη που τον εξωθεί να διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην φύση και στην ανθρωπότητα με μόνο σκοπό να καταφέρει να γευτεί μια σταγόνα απ το δηλητήριο εξουσίας που προσφέρει, ώστε να νιώσει για λίγο την ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Μετά όμως η ακόρεστη επιθυμία του για ακόμα λίγο τον φυλακίζει σε μια αιώνια καταδίκη, μια καταδίκη που ελάχιστοι κατάφεραν να αποφύγουν.

Ο λόγος λοιπόν για το υπέρτατο χρήμα και τις χάρες του, την δύναμη που παρέχει και την μεγάλη εξάρτηση που δημιουργεί στους ανθρώπους. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, ότι ένα απλό αντικείμενο, ένα απλό μέταλλο (ή χαρτί), που δημιουργήθηκε καθαρά για λόγους ευκολίας, θα αποτελούσε την καταστροφή της ανθρωπότητας, διεγείροντας συναισθήματα ανταγωνισμού, ζηλοφθονίας, μίσους και ζήλειας και θα καθιστούσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος δέσμιο του;

«Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό, πολύτιμο χρυσάφι; Όχι Θεοί, νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός!... Τόσο όμορφο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο το όμορφο, σωστό το λάθος, το χυδαίο θα το κάνει ευγενές, καινούργιο το παλιό, γενναίο το δειλό… Μα τι; Αυτό θα σας αρπάξει, παπάδες κι υπηρέτες, θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ’ τα κεφάλια των παλικαριών. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει , κάνει ευλογία την λέπρα, στους κλέφτες δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού.(…) Ε μέταλλο εσύ καταραμένο, πόρνη όλης της ανθρωπότητας, εσύ που κάνεις να σπαράζονται οι όχλοι των εθνών» ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

Και παρόλη την εξουσία και την επιρροή που μας ασκεί, παρόλη την δυσφορία που μας προκαλεί, εμείς συνεχίζουμε να πασχίζουμε, για να έχουμε όσο περισσότερο γίνεται από αυτό. Γιατί τέτοια απληστία;;; Γιατί τέτοια αχαριστία;;; Από πότε το χρήμα είναι αγαθό και πασχίζουμε με τόσο ζήλο να το αποκτήσουμε;; Γιατί δεν κυνηγάμε πραγματικά αγαθά και αντίθετα αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο του ανούσιου καταναλωτισμού; Επιλέγουμε να θυσιάσουμε τις χαρές, που μας προσφέρει η ζωή για την συλλογή ενός απλά άψυχου μετάλλου. Ανταλλάσουμε τα πνευματικά αγαθά με τα υλικά θεωρώντας, ότι αυτά μας ικανοποιούν περισσότερο. Εάν όμως η ψυχή σου είναι άχρωμη και το πνεύμα σου κενό τότε δεν ζεις απλά υπάρχεις. Και πόσο ικανοποιημένος θα είσαι, όταν θα έχεις φτάσει στο τέλμα της ζωής σου και το μόνο που θα σου έχει μείνει για συντροφιά θα είναι το χρήμα. Χρήμα, το οποίο ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκες για να καλλιεργήσεις την αξία σου ως άνθρωπος αλλά το χρησιμοποίησες για να εκπληρώσεις τις καταναλωτικές σου τάσεις, οι οποίες ας μην ξεχνάμε, ότι είναι δημιούργημα της οικονομίας, ώστε να υπάρχουν περισσότερες «ανάγκες» και να ξοδεύεται έτσι περισσότερο χρήμα. Με αποτέλεσμα να προκύπτουν όλο και πιο πολλές ανάγκες και ο άνθρωπος συνεχώς να ζητάει περισσότερα μένοντας έτσι ανικανοποίητος συνεχίζοντας πιστός στην ματαιοδοξία του. Είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι και εσύ είσαι ένα απ τα πιόνια του, παρόλα αυτά σε εσένα στηρίζεται όλο το παιχνίδι και έτσι είναι στο χέρι σου να αντιστραφούν οι ρόλοι.