Τέλος στον μικροαστισμό της απόκρυψης του πέους! ΟΧΙ στο σώβρακο μέσα από το μαγιό !

Τέλος στον μικροαστισμό της απόκρυψης του πέους !!
Σύντροφοι πρέπει να σταματήσει το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις παραλίες , τα beach bar και τα camping !

ΟΧΙ στο σώβρακο μέσα από το μαγιό !

Η βλαχαδερή νοοτροπία του μικροαστού και η καθήλωση στην κοινωνική συμβατικότητα έχουν οδηγήσει στην άρνηση της συμφιλίωσης με την υπόσταση του ανθρώπου ως αναπαραγωγικό ον !

Και στο κάτω κάτω .. γιατί είναι "in" να βγάζουν τα βυζά τους οι συντρόφισες στις παραλίες και εμείς να κρύβουμε το πέος μας?

Ως που θα φτάσει αυτός ο συντιρητισμός ?

ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ...

Μετά απο μια κουραστική μέρα καθίζω το κουρασμένο μου κορμί. Οι σκέψεις πολλές, απο μικροπροβλήματα της καθημερινότητας μέχρι υπαρξιακά ζητήματα, σαν και αυτα που χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια χρόνια ταλάνιζαν απλές μορφές της καθημερινότητας μέχρι 'αστέρες' της φιλοσοφικής σκηνής.

Ό ένας συλλογισμός φέρνει τον άλλον και απλά μέσω αυτής της εγκεφαλικής διεργασίας οφείλω να ομολογήσω πως διέξοδο δεν βρίσκω. Αισθάνομαι εγκλωβισμένος στις σκέψεις μου, αλλα και συνάμα ήρωας ενος λαμπρού παραμυθιού ο οποίος προσπαθεί να ξεδιαλύνει τον 'γρίφο' πετυχαίνοντας το περιπόθητο 'happy end' χουλιγοντιανής μορφής ποτισμένο με μπόλικη αστερόσκονη και δακρύβρεχτο τέλος. Περί κάθαρσης ουδής λόγος.

Σε μια στιγμή σκέφτομαι μήπως έχω επηρεαστεί απο τον τρόπο ζωής, απο το κονφορμιστικό μοντέλο αναπαραγωγής στερεοτυπικών προϊδεάσεων αλλά το προσπέρνω γρήγορα. Η πλύση εγκεφάλου που έχω λάβει ειναι τεράστια ώστε να ασχοληθώ περαίτερω με αυτό. Ο αδυσώπιτος βομβαρδισμός μέσω εκατομμυρίων διαφημιστικών μηνυμάτων, και άλλων συστημικών συρήνων με κάνει να παλεύω με τον εαυτό μου με το ενδότερο είναι μου, με αυτά τα οποία έχω διδαχθεί περί ηθικής, χρηστότητας περί του πλατωνικού αγαθού, της οφελιμιστικής λογικής που σήμερα προτάσσεται σαν κυρίαρχη ιδεολογία, για να πετύχω μια λύση η οποία να πλησιάζει ούτε καν να αγγίζει την αριστοτελική μεσότητα. Δύσκολη αλλά και άνιση μάχη.

Τρομακτικά τα όπλα του ταξικου εχθρού όπως θα έλεγαν οι φίλοι μου οι αριστερόφρονες, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Όχι μόνο δεν παλεύω να βγάλω απο την ζωή μου, απο την ψυχή μου το δηλητήριο που τις εχουν εμποτίσει αλλά κάνω τα πάντα για να μεταμορφωθώ σε αυτό που πολεμώ. Στήν πραγματικότητα αυτό που πρέπει να πολεμήσω είμαι εγώ. Να νικήσω τους φόβους , τις προκαταλήψεις ,τα στερεότυπα μου, να απογυμνώσω τον φτιασιδόμενο εγωισμό μου και να ξαναπλάσω τον κόσμο απο την αρχή.

Αλλά πώς ? Ξέρω τι δεν θέλω, αλλά δεν ξέρω τι θέλω. Και εκεί ίσως είναι που πρέπει να εστιάσω. Κουράστηκα σκέφτομαι σε μια στιγμή και πάω να γείρω, αλλα όχι είναι αυτό το αίσθημα που όλοι μας έχουμε νιώσει προσπαθώντας να λύσουμε ένα γρίφο. Όχι δεν θα με νικήσεις θα σε παλέψω σκέφτομαι. Νιώθω ξανά σαν μυθικός ήρωας ανασηκώνω τα βλέφαρα μου και ξαναπροσπαθώ...

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Σιγά σιγά μεγαλώνουμε.Αναμφίβολα, ειδικά μετά το απολυτήριο του λυκείου, οι στιγμές μοιάζουν να περνάνε σε φαστ φόργουοντ.Ο χρόνος κυλάει αμίληκτος και μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε. Μετά την τυπική ενηλικίωση, έρχεται η πραγματική και ουσιαστική ενηλικίωση, όπου πλέον οι ευθύνες αυξάνονται και η παιδική ανεμελιά ξεθωριάζει.

Όμως και η ζωή γίνεται αμείλικτη.Πριν το καταλάβουμε, μας κατατάσει γρήγορα σε τάξεις, σε επαγγέλματα και σε καλούπια κοινωνικού στάτους.Στα πρόσωπα των παιδικών φίλων βλέπω πλέον τον βλοσυρό γείτονα, την κατίνα της γειτονιάς, τον στυγνό επαγγελματία που διψάει να πατήσει επί πτωμάτων για την καριέρα του.Ο Γιώργος ο κουμουνιστής,ο Κώστας ο μάνατζερ, ο Αντώνης ο σκληρός οικονομολόγος, η Ιωάννα που δεν πέρασε πουθενά και συμπληρώνει το όνομα της στην λίστα του ΟΑΕΔ.Πλέον, ο επιθετικός προσδιορισμός είναι απαραίτητος.Όταν είμασταν παιδιά, το όνομά μας αποτελούσε πιστοποιητικό και διαβατήριο για τις παρέες μας αλλά και για τους μεγάλους.Τώρα, ένας επαγγελματικός ή μη προσδιορισμός πλάϊ στο όνομά μας υπάρχει, μάλλον για να καθιστά τους εαυτούς μας πιο οικείους στους άλλους,με τους οποίους είμαστε στη πράξη αποξενωμένοι.

Προσωπικά, τρομάζω απο αυτή την εξέλιξη.Δεν μπορώ να δεχθώ οτι η γενιά μου θα ζήσει στα ίδια ανήλιαγα σπίτια, διατηρώντας τις ίδιες σάπιες σχέσεις καθωσπρεπισμού, και όλα αυτά για μια θέση στο νεοελληνικό όνειρο των 592 ευρω.Με τρομάζει η ιδέα να αφομοιωθούμε πλήρως απο αυτή την κοινωνία.Να γίνουμε αυτοί οι κούφιοι και αποχαυνωμένοι άνθρωποι, αυτά τα άδεια βλέμματα που συναντά κανείς στα λεωφορεία και το μετρό.Να σερνόμαστε σαν φίδια με ακουστικά στα αυτιά ολημερίς, σε αυτούς τους άθλιους δρόμους αυτής της απαίσιας πόλης και αφού πέσει ο ήλιος, να βάζουμε τα καλά μας και να ποζάρουμε σε σικέ φωτογραφίες κυριλέ μαγαζιών.Πουλάμε πολύ φθηνά την αγνότητα και την απλότητα που χαρακτήριζαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια.

Και τώρα που τα πρώτα, ανέμελα χρόνια της φοιτητικής μας ζωής τελείωσαν, η ζωή απαιτεί να βάλουμε τους εαυτούς μας σε ράγες κοινωνικών επιταγών...