Το δέντρο με τους καρπούς της νιότης μου

Στέκομαι εδώ, δεμένος στο τώρα και εμπρός μου δεσπόζει
ένα δέντρο με τους καρπούς της νιότης μου.
Κι όσο δεν απλώνω το χέρι να αρπάξω έναν καρπό,
από δειλία ή από αναβλητικότητα,
ο καρπός χάνεται για πάντα στο χώμα
και δε θα τον δω ποτέ να ανθίζει μες στη χούφτα μου,
στο χρόνο που μου αναλογεί, στον μικρό περιορίσμενο ορίζοντά μου.

Κι οι καρποί είναι πολλοί και το πλήθος τους με ξεγελά,
με κάνει να νομίζω πως με παίρνει να χάσω αρκετούς,
το πλήθος τους καμουφλάρει την αξία τους.
Μα η αξία τους γραπώνεται στην κρίση της ανάμνησης
και κάθε καρπός που θάφτηκε στο χώμα, όσο κοιτούσα αδιάφορα αλλού,
τώρα τις νύχτες με επισκέπτεται και λόγο μου ζητά
"Γιατί δεν άπλωσες το χέρι να με αρπάξεις;; Γιατί δεν έζησες;;"
Κι εγώ σκύβω το κεφάλι, δειλός κι αδύναμος και κάνω να τραφώ
από το βάζο της νοσταλγίας και της μεμψιμοιρίας.
Κι ο καρπός μου γυρίζει το μάγουλο με οργή

"Εδώ που σου μιλάω κοίταξέ με!
Με 'χασες για πάντα. Κι ο χρόνος σου, ο χρόνος σας, αυτός ο κύκλος
στις στιγμές των αιώνων και του απείρου δε θα με αγγίξει, δε θα με γεφτεί,
δε θα με δει να ανθίζω, δε θα γνωρίσει ποτέ το μέλλον, το παρόν μου,
τις πιθανότητες και τις δυνατότητές μου.
Θα με ονειρευτείς.. Θα μου δώσεις σχήμα και υπόσταση..
Θα με νοσταλγήσεις για να μεθύσεις με ενδορφίνες.
Μα εμένα.. Εμένα..! Την αληθινή φύση μου δε θα την αγγίξεις ποτέ.
Δε θα τη βιώσεις ποτέ!
Με έχασες, όταν γύρισες αδιάφορα το κεφάλι, μες στην γούβα που διαγράφει
η τομή του απείρου χρόνου και ορίζει όσα έγιναν κι όσα δεν έγιναν ποτέ,
όσα υπήρξαν κι όσα θα υπάρξουν,
όσα είναι κι όσα δεν είναι.
Δε με έζησες τη στιγμή που ζούσα και σάπισα μέσα σου σκοτώνοντας ένα κομμάτι σου..
Καλή τύχη στα "εάν" και τα "πώς".. Καλή τύχη στα "γιατί" και τα "ναι όμως"..

Καλή τύχη στην προσπάθειά σου να νοσταλγήσεις τη φύση που φαντάστηκες για μένα.
Εγώ θάφτηκα βαθειά μες στο χώμα του φόβου και της αδράνειάς σου
και θα φυτρώσω ξανά εκεί, θα γεννηθώ ξανά και θα υψωθώ εμπρός σου
σαν κακή ρίζα απωθημένου και αμφιβολίας,
θα σε κυκλώσω, θα γατζωθώ πάνω σου,
θα σε πνίγω και θα σε δυναστεύω
μέχρι να με κλαδέψεις, το σάπιο κομμάτι σου,
ή να σε σύρω πίσω στο χώμα.
Εγώ δεν έζησα ποτέ. Ένα κομμάτι σου δεν έζησε ποτέ..."

Ενοχλητικός γρύλλος

Ο χρόνος πέρασε και μας ξεγέλασε,
μη φύγεις έρχομαι, είπε και γέλασε,
δεν είναι εχθρός μας ούτε και φίλος,
στης ζωής το σκοτάδι ενοχλητικός είναι γρύλλος.

Αφημένος και ξεχασμένος
και μέσα στ' όνειρο παρατημένος,
ο νέος έγνεψε κι ύστερα άδειασε,
ο ήλιος του κουράγιου του για πάντα χάραξε.

Τα βλέφαρα σήκωσε και αναθάρεψε,
ο αέρας τον έθρεψε και τον ζωντάνεψε.
Όρεξη του δωσε να συνεχίσει
όσα το χθες γέννησε, το αύριο θα σβήσει.

Πώς στη μαυρίλα τρύπωσε χρώμα, είχε απορία,
λογικής είναι γέννα ή ωμή κυκλοθυμία;
Η ιδέα ζωής επιτέλους κατάλαβε, είναι μια τύχη,
τη μια θα λούζεσαι φως την άλλη ομίχλη.