Αμαξάρες

Παίρνω τα κλειδιά μου και φεύγω για τον καθιερωμένο νυχτερινό μου περίπατο.
Κάτω απ' το ζεστό κίτρινο φως των στύλων της ΔΕΗ εξερευνώ τις γειτονιές.
Μια ψυχική γαλήνη με διακατέχει η αλήθεια.
''Μπιπππ απ' το πεζοδρόμιο ρε μαλάκα''
μου κορνάρει ο ηγέτης, ο κατακτητής της ασφάλτου.
Ποια ψυχική γαλήνη λέω τώρα. Μου την πήρε και την έστειλε σ άλλους αστρικούς κόσμους.
Κοιτάω δεξιά μα δε διακρίνω πεζοδρόμιο.
Κοιτάω αριστερά και βλέπω ένα πεζοδρόμιο -ο Θεός να το κάνει-
στο μισό απ το οποίο να έχουν σκαρφαλώσει τα τετράτροχα μεταλλοκούτια.
Στο άλλο μισό δε που χει απομείνει να βλέπω παντού κουραδονάρκες.
Σκέφτομαι αδέσποτα, πολιτεία, πολεοδομία, ευθύνες και όλα τα συναφή. Μια σύγχυση γενικά επικρατεί.
Αλλά πιο πολύ σκέφτομαι εκείνον τον απρόσαρμοστο που με το κουκουτσόμυαλο που κουβουλάει νοιώθει ο βασιλιάς της πόλης σα μπαίνει στο μεταλλοκούτι του.
Ακόμα πιο πολύ σκέφτομαι ότι δεν είναι μόνος. Έχει και παρέα και μεγάλη παρέα μάλιστα. Δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα αλλά είναι ριζωμένη αντίληψη στα χαζοκέφαλα των πολλών.
Είμαστε παθούντες καταλήγω.