Οικογενειακό

Είναι , θαρρώ , αστείο
πώς υποταχθήκαμε στην Αφέντρα Θλίψη
χωρίς πολλά πολλά, δεν παζαρέψαμε, ίσως και να τ' αποζητούσαμε·
προσκυνήσαμε, με ενα απλό χαϊδεμα στην πλάτη.

Μιαν ζωή γυρεύαμε την αποδοκιμασία της μητέρας
να μας απαλλάξει απο τα "πρέπει" του κόσμου αυτού
μα εκείνη πάντα γύρναγε με πιο γλυκό χαμόγελο
και αντί για λευτεριά, μας χάριζε εξορία και φυλακή.

Και να τώρα εδώ, ξορκίζουμε τον διάβολο
με ταμπακιέρες γεμάτες ως απάνου,
μορφασμούς που παραπέμπουν σε χαμόγελα
και μάτια που ουρλιάζουν το αυτονόητο.
Χαμπλά τους κρέμονται πρησμένα μισοφέγγαρα, ντροπιαστικό έπαθλο
απ' τις αυγές που θρηνίσαμε μόνοι, για την αλύτρωτη ψυχή μας...

Ω καλοί μου σύντροφοι, ακούστε τον δικό μου πόνο!
Το κορμί μου λαχταρά Θεία εκτόνωση, ποθεί να μεταλάβει απο άλλο σώμα.
Μα σαν πείσω και απόψε το εγώ μου, πως στις ηδονές δικαίωμα δεν έχω
κρύψτε αυτά τα λόγια , και κάντε πως δεν τα κουβεντιάσαμε
ήταν ακόμα ένα κρουστικό αίσθημα της απελπισμένης φύσης μου.