Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Ο τύμβος της ζωής

Στη μοίρα τίποτα δε φθίνει, ο άνεμος γεννά και θανατώνει τον ειρμό.
Στην όραση η αλήθεια καταλήγει, κι ο νους ξεχωρίζει το βαθύ απ΄ το κενό.
Στο αύριο χάνεσαι, κάπου κάπως κάτι πέτυχες.
Δεν έφυγες
Φθόνος

Στον ίσκιο πάντα κρύβομαι, όπου ο ήλιος αδυνατεί, δε με ξεγελάει.
Στον ίσκιο πάντα σέρνομαι, εκεί δε με ξετρυπώνει, παραμύθια δεν πουλάει.
Στο χθες σου θάβεσαι, μιλάς ξεχνάς, πάλι λυπάσαι.
Απλά αυταπατάσαι
Μίσος

Κομματιασμένα δάχτυλα στο φως, ένας κλόουν μες στο σκοτάδι.
Γελάει, γνέφει ντροπαλός, πριν πνιγεί από ένα ζοφερό τεράστιο χάδι.
Στη σιωπή γυρνάς, δεν ξέρεις όσα ξέρουν.
Λύπη αναγγέλλουν
Φόβος

Η ώρα πέρασε ξανά, μια ανάσα σου σ’ αγκάλιασε, εξατμίστηκε.
Ένα άγγιγμα από μια σκιά, το πλήρωσες, στο δέρμα σου βυθίστηκε.
Τώρα ουρλιάζεις, ίσως, αν κι εφόσον σηκωνόσουν.
Να σε σκοτώσουν
Ανάγκη

Είδα παντού τη μίμηση, στις πόλεις των θεάτρων σας, σε σένα.
Έβριθε μέσα στην αντίσταση, δεν άφηνε χώρο δυστυχώς για μένα.
Μη με ξεχνάς. Γιατί; Δεν ξέρω το γιατί.
Βουβή φωνή.
Παραίτηση

Και κάπου εκεί ένοιωσα βροχή, μια απρόσμενη ακούσια κάθαρση.
Οι μανάδες σας κάλυψαν με στέγαστρο, να διατηρήσουν την παράσταση.
Κι ίδιος έμεινες, όσος απέμεινες, ίδιο σπέρμα.
Πλούσιο νέο αίμα
Γέννηση

Ένα παιδί μονάχο που κύματα μετρούσε, η θάλασσα φώναξε και έπνιξε.
Ποιος ο λόγος της συνήθειας; του φώναξε, την κοίταξε, το έφτυσε.
Πόσους θανάτους, πόσες κομμένες γλώσσες;
Άντεξες ατόφιες;
Άρνηση

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΑΝΕ…

../../….
Τικ τακ τικ τακ… Ακατάπαυστη είναι η υπενθύμιση του ρολογιού, για τον χρόνο που περνάει. Κοιτάζω το ρολόι απελπιστικά και σκέφτομαι και άλλο χαμένο δευτερόλεπτο και άλλος χαμένος χρόνος…
Και τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να κοιτάζω... Όλη μου την ζωή έκανα αυτό, που μου έλεγαν. Ο ρόλος μου προϋπέθετε να είμαι απλά παρατηρητής ή μάλλον ένα καλό κουρδισμένο στρατιωτάκι. Πότε δεν προκάλεσα και πότε δεν παράκουσα κανένα. Ακολουθούσα πιστά τις επιταγές του συστήματος, γιατί έτσι ήξερα, ότι θα έχω μια καλή ζωή, έτσι μου έλεγαν… έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω και εγώ. Ήμουν καλή κόρη, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με την θρησκεία μου. Ήμουν καλή μαθήτρια , γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με τους γονείς μου, ώστε να βρω μετέπειτα μια καλή δουλειά-με κύρος και πολλά λεφτά. Στην συνέχεια ήμουν και καλή πολίτης, νομοταγής, δίχως να κάνω ποτέ παραβάσεις, γιατί έτσι έπρεπε σύμφωνα με το κράτος. Τα χρόνια περνάνε και γίνομαι καλή επαγγελματίας, καλή σύζυγος και μετά καλή μητέρα. Ακολουθούσα πάντα βήμα προς βήμα το πρότυπο για μια καλή ζωή.
Τα χρόνια όμως περνoύν και τα προβλήματα αυξάνονται…. Τα παιδιά μεγαλώνουν και έχουν περισσότερες ανάγκες από πριν. Ο άντρας μου απολύθηκε και εγώ έπιασα και δεύτερη δουλειά με αποτέλεσμα να μην έχω χρόνο να κάνω τίποτα άλλο πέρα από το να δουλεύω. Πήγαινα στην εκκλησία για να προσευχηθώ και να πάρω κουράγιο και πριν φύγω, όποτε ζητούσα από τον παπά να μου δώσει κάποια συμβουλή, εκείνος πάντα μου έλεγε να έχω υπομονή και κάποια στιγμή θα ανταμειφτώ. Είχα βαρεθεί να έχω υπομονή, αλλά σαν σωστός υπάκουος ανθρωπάκος έσκυβα το κεφάλι και συνέχιζα προς την ίδια πορεία, που ακολουθούσα τόσα χρόνια. Τα χρόνια συνέχιζαν να περνούν και εγώ συνέχιζα να δουλεύω σαν σκυλί με προσδοκία να πάρω κάποια στιγμή σύνταξη και να ζήσω την καλή ζωή, που όλοι μου υποσχέθηκαν, ότι θα έχω…