Κάποιος κάποτε έγραψε πως θέλεις αρετή και τόλμη,
μα τι 'ναι η αρετή και τι 'ναι η τόλμη;
Αν σε χρωματίζει η μια πώς αλήθεια μπορείς να πορευτείς με την άλλη;
Αν γνωρίζεις τις παγαποντιές και τους κινδύνους αυτού του κόσμου,
τι σου μένει για να 'σαι τολμηρός;
Κι αν είσαι τολμηρός τι επίγνωση σου αναλογεί πάνω στον κόσμο;
Αν δε βλέπεις δε φοβάσαι..
Κι αν φοβάσαι είναι γιατί βλέπεις την ασχήμια αυτού του κόσμου να σε κυκλώνει.
Είναι γιατί αγγίζεις, μυρίζεις και γνωρίζεις ετούτο τον κόσμο στην πιο βαθειά
και σκοτεινή πτυχή του.
Πώς λοιπόν μου ζητάς αρετή και τόλμη;
Μου ζητάς να βλέπω την ασχήμια του κόσμου και να την παραβλέπω;
Μου ζητάς να κλείνω τα μάτια και να αυθυποβάλλομαι;
Γνωρίζεις πως όσο καλά και να παίζουμε τους ρόλους που διαλέγουμε συνειδητά,
όσο και αν καταφέρνουμε να πείσουμε το συνειδητό μας και τους γύρω μας
για την αλήθεια τους,
το υποσυνείδητο στέκει πάντα σιωπηλός θεατής στην παράσταση μας.
Κι όσο ταύτιση κι αν παρουσιάζει η ενσάρκωση του ρόλου μας,
όσο πιστευτό και να το κάνουμε, το υποσεινήδητο σαν
συνειδητοποιημένος θεατής, ποτέ δεν ξεχνά πως βρίσκεται σε παράσταση.
Σε παράσταση για ένα ρόλο.
Κι όσο κι αν αξίζει το έργο, ποτέ κανείς δεν αντέχει να το παρακολουθεί αιώνια.
Και το υποσεινήδητο τσινάει.
Και αρχινά να διαμαρτύρεται για την παράσταση και σιγά σιγά
σε φθείρει απ' τα μέσα σου, σου τραυματίζει κομμάτια και πτυχές που ποτέ δεν
γνώριζες πως είχες.
Κι όσο αρνείσαι να το ακούσεις και να το καταλάβεις, το υποσεινήδητο,
σαν κακό στοιχειό, πλυμμηρίζει την ύπαρξή σου με αμφιβολία και θλίψη.
Και σιγά σιγά σε τρώει όλον και περισσότερο, μέχρι να ρίξεις αυλαία,
στην άθλια πλέον παράστασή σου και να υποκλιθείς γυμνός μπροστά του.
Γυμνός μπροστά στον μοναδικό θεατή που ποτέ δεν κορόιδεψες, που δεν ξέχασε ούτε μια
στιγμή πώς βρίσκεται σε έργο.
Οπότε πώς λοιπόν να μου ζητάς να αυθυποβάλλομαι;
Δε θα μπορούσες.. Όχι, είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό.
Τι μου ζητάς λοιπόν;
Ξέρεις πως τυφλός δεν είμαι. Ζητάς από την όρασή μου να γεννήσεις θάρρος.
Ζητάς το πιο δύσκολο.
Ζητάς να γνωρίζω το φόβο και να τον νικήσω.
Να μην τον αγνοήσω, να μην τον παραβλέψω, να γνωρίσω την ολότητά του
και την καθάρια δυναμή του και να σταθώ εμπρός του σαν μια κουκίδα στον
ωκεανό του απείρου του χώρου και του χρόνου και να του πω
"Σε γνωρίζω, σε ξέρω! Εγώ σε γέννησα κι εγώ σε έθρεψα.
Εγώ σου 'δωσα υπόσταση και ουσία κι εγώ τώρα στη στερώ!
Εγώ ο μικρός και αδύναμος κάνω την κουκκίδα της ύπαρξής μου μολυβιά
και θα σε στιγματίσω, θα σε μαυρίσω, θα σε διαγράψω.
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ υπόσταση
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ λόγω υπόστασης
Η ύπαρξή σου και ο κίνδυνος, ο λόγος της ύπαρξής σου
ήταν πέρα για πέρα αληθινοί.
Μα εγώ είμαι εδώ, είμαι στο τώρα μου
στο πιο σημαντικό τώρα για μένα στην άβυσσο των αιώνων,
στο μόνο τώρα που θα υπάρξει για μένα
και εγώ με τα γυμνά μου χέρια σε καθαιρώ,
εγώ με τα καθάρια λόγια μου με τάζω ανώτερό σου.
Εγώ σε γνωρίζω και σβήνω κάθε δύναμη που μπορείς να έχεις πάνω μου.
Εγώ δηλώνω παρών και καθαρίζω κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μου
από το ζυγό σου.
Κι εσύ παίζεις την αιώνια μουσική σου
μα δε χορεύω στο ρυθμό σου,
εσύ τραγουδάς τα αιώνια τραγούδια σου
μα δε συγκινούμαι στο άκουσμά τους,
εσύ ψέλνεις τα αιώνια μυρολόγια σου,
μα σπιθαμή δάκρυ δεν κυλά στα μάγουλά μου...
Δεν είναι ότι δεν υπάρχεις...
Δεν είμαι ηλίθιος.
Απλά σε περιόρισα.
Δε σε αφόπλισα. Σε περιόρισα..
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη μου νίκη κι είναι η μεγαλύτερη σου ήττα.
Δεν έχεις καμιά επίδραση πάνω μου"
Και έτσι μέσα από την αρετή κέρδισα την τόλμη.
Δεν γεννήθηκα με την τόλμη, δεν την απέκτησα ξαφνικά στο παζάρι της τυχαιότητας.
Γέννησα ο ίδιος την τόλμη μου μέσα απ' την αρετή.
Εγώ τη γέννησα, εγώ έχω πλήρη επίγνωση της φύσης και της σημασίας της.
Κι εγώ ύστερα την πάντρεψα με την αρετή.
Και τώρα ναι, μπορώ να σε κερδίσω.
Εσένα που μου ζητάς αρετή και τόλμη.
Τις γέννησα, τις έθρεψα και τις γαλούχησα και τις δύο, τη μία μέσα απ' την άλλη.
Είμαι πλέον έτοιμος για σένα.
Για σένα που κάθε που γεννιέσαι γεννάς τον εαυτό σου.
Έχω ότι μου ζητάς.
Εσύ;
μα τι 'ναι η αρετή και τι 'ναι η τόλμη;
Αν σε χρωματίζει η μια πώς αλήθεια μπορείς να πορευτείς με την άλλη;
Αν γνωρίζεις τις παγαποντιές και τους κινδύνους αυτού του κόσμου,
τι σου μένει για να 'σαι τολμηρός;
Κι αν είσαι τολμηρός τι επίγνωση σου αναλογεί πάνω στον κόσμο;
Αν δε βλέπεις δε φοβάσαι..
Κι αν φοβάσαι είναι γιατί βλέπεις την ασχήμια αυτού του κόσμου να σε κυκλώνει.
Είναι γιατί αγγίζεις, μυρίζεις και γνωρίζεις ετούτο τον κόσμο στην πιο βαθειά
και σκοτεινή πτυχή του.
Πώς λοιπόν μου ζητάς αρετή και τόλμη;
Μου ζητάς να βλέπω την ασχήμια του κόσμου και να την παραβλέπω;
Μου ζητάς να κλείνω τα μάτια και να αυθυποβάλλομαι;
Γνωρίζεις πως όσο καλά και να παίζουμε τους ρόλους που διαλέγουμε συνειδητά,
όσο και αν καταφέρνουμε να πείσουμε το συνειδητό μας και τους γύρω μας
για την αλήθεια τους,
το υποσυνείδητο στέκει πάντα σιωπηλός θεατής στην παράσταση μας.
Κι όσο ταύτιση κι αν παρουσιάζει η ενσάρκωση του ρόλου μας,
όσο πιστευτό και να το κάνουμε, το υποσεινήδητο σαν
συνειδητοποιημένος θεατής, ποτέ δεν ξεχνά πως βρίσκεται σε παράσταση.
Σε παράσταση για ένα ρόλο.
Κι όσο κι αν αξίζει το έργο, ποτέ κανείς δεν αντέχει να το παρακολουθεί αιώνια.
Και το υποσεινήδητο τσινάει.
Και αρχινά να διαμαρτύρεται για την παράσταση και σιγά σιγά
σε φθείρει απ' τα μέσα σου, σου τραυματίζει κομμάτια και πτυχές που ποτέ δεν
γνώριζες πως είχες.
Κι όσο αρνείσαι να το ακούσεις και να το καταλάβεις, το υποσεινήδητο,
σαν κακό στοιχειό, πλυμμηρίζει την ύπαρξή σου με αμφιβολία και θλίψη.
Και σιγά σιγά σε τρώει όλον και περισσότερο, μέχρι να ρίξεις αυλαία,
στην άθλια πλέον παράστασή σου και να υποκλιθείς γυμνός μπροστά του.
Γυμνός μπροστά στον μοναδικό θεατή που ποτέ δεν κορόιδεψες, που δεν ξέχασε ούτε μια
στιγμή πώς βρίσκεται σε έργο.
Οπότε πώς λοιπόν να μου ζητάς να αυθυποβάλλομαι;
Δε θα μπορούσες.. Όχι, είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό.
Τι μου ζητάς λοιπόν;
Ξέρεις πως τυφλός δεν είμαι. Ζητάς από την όρασή μου να γεννήσεις θάρρος.
Ζητάς το πιο δύσκολο.
Ζητάς να γνωρίζω το φόβο και να τον νικήσω.
Να μην τον αγνοήσω, να μην τον παραβλέψω, να γνωρίσω την ολότητά του
και την καθάρια δυναμή του και να σταθώ εμπρός του σαν μια κουκίδα στον
ωκεανό του απείρου του χώρου και του χρόνου και να του πω
"Σε γνωρίζω, σε ξέρω! Εγώ σε γέννησα κι εγώ σε έθρεψα.
Εγώ σου 'δωσα υπόσταση και ουσία κι εγώ τώρα στη στερώ!
Εγώ ο μικρός και αδύναμος κάνω την κουκκίδα της ύπαρξής μου μολυβιά
και θα σε στιγματίσω, θα σε μαυρίσω, θα σε διαγράψω.
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ υπόσταση
Δεν είναι ότι δεν είχες ποτέ λόγω υπόστασης
Η ύπαρξή σου και ο κίνδυνος, ο λόγος της ύπαρξής σου
ήταν πέρα για πέρα αληθινοί.
Μα εγώ είμαι εδώ, είμαι στο τώρα μου
στο πιο σημαντικό τώρα για μένα στην άβυσσο των αιώνων,
στο μόνο τώρα που θα υπάρξει για μένα
και εγώ με τα γυμνά μου χέρια σε καθαιρώ,
εγώ με τα καθάρια λόγια μου με τάζω ανώτερό σου.
Εγώ σε γνωρίζω και σβήνω κάθε δύναμη που μπορείς να έχεις πάνω μου.
Εγώ δηλώνω παρών και καθαρίζω κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μου
από το ζυγό σου.
Κι εσύ παίζεις την αιώνια μουσική σου
μα δε χορεύω στο ρυθμό σου,
εσύ τραγουδάς τα αιώνια τραγούδια σου
μα δε συγκινούμαι στο άκουσμά τους,
εσύ ψέλνεις τα αιώνια μυρολόγια σου,
μα σπιθαμή δάκρυ δεν κυλά στα μάγουλά μου...
Δεν είναι ότι δεν υπάρχεις...
Δεν είμαι ηλίθιος.
Απλά σε περιόρισα.
Δε σε αφόπλισα. Σε περιόρισα..
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη μου νίκη κι είναι η μεγαλύτερη σου ήττα.
Δεν έχεις καμιά επίδραση πάνω μου"
Και έτσι μέσα από την αρετή κέρδισα την τόλμη.
Δεν γεννήθηκα με την τόλμη, δεν την απέκτησα ξαφνικά στο παζάρι της τυχαιότητας.
Γέννησα ο ίδιος την τόλμη μου μέσα απ' την αρετή.
Εγώ τη γέννησα, εγώ έχω πλήρη επίγνωση της φύσης και της σημασίας της.
Κι εγώ ύστερα την πάντρεψα με την αρετή.
Και τώρα ναι, μπορώ να σε κερδίσω.
Εσένα που μου ζητάς αρετή και τόλμη.
Τις γέννησα, τις έθρεψα και τις γαλούχησα και τις δύο, τη μία μέσα απ' την άλλη.
Είμαι πλέον έτοιμος για σένα.
Για σένα που κάθε που γεννιέσαι γεννάς τον εαυτό σου.
Έχω ότι μου ζητάς.
Εσύ;
