Μια συζήτηση με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο

Ήταν ακόμα Ιούνης, όταν συνάντησα τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο στο arttings studio (studio που τρέχει ο ίδιος μαζί με τα αδέρφια του) στον Νέο Κόσμο.
Τον άνθρωπο που έχει παίξει όλα τα όργανα στις παραστάσεις του, εκτός από τον μπάτσο.
Ομολογώ πως είχα αρκετό άγχος πριν τη συνάντησή μας γιατί την επομένη συμμετείχαμε με ένα σχήμα που έχουμε με κάτι φίλους σε έναν διαγωνισμό.
Μαζί κάναμε κυριολεκτικά μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, από τις νέες του δουλειές μέχρι τη φιλοσοφία του πάνω στη μουσική και την τέχνη γενικότερα και από την κοσμοθεώρησή του στη ζωή μέχρι το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι στην Ελλάδα.
Τέλος μάθαμε το ρόλο που παίζουν τα ζώδια στη ζωή του και αν είναι ερωτευμένος αυτή την περίοδο.



-Καλησπέρα Αλκιβιάδη.

-Καλησπέρα, καλώς σας βρήκαμε.

-Καλώς σας βρήκα εδώ στο στούντιο.
Θα θελα να μου πείς δυo λόγια για το τι κάνεις αυτόν τον καιρό. Η τελευταία δουλειά σου που είδα είναι με τη Ράνια Μπουμπούρη το Mια τρελή τρελή αλφαβήτα.

-Ναί, το Mια τρελή τρελή αλφαβήτα, κυκλοφόρησε πρίν 2-2,5 χρόνια. Έχουμε ξεπεράσει την 8η χιλιάδα σήμερα, απο τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι ενα μουσικό βιβλίο-cd αν μου το επιτρέπεις. Είναι η αλφαβήτα, υπάρχουν διάφορα είδη τραγουδιών, πάρα πολλά όργανα, πάρα πολλές συμμετοχές, είναι πολλοί μου φίλοι που τραγουδάνε και πολλή αγάπη.
Αν δεις το δελτίο τύπου  γίνεται χαμός. Η παράσταση που έχουμε στήσει κάποιες φορές έχει συμμετοχές. Συνήθως παρουσιάζουμε όπως είναι το έργο χωρίς συμμετοχές.
Περιοδεύουμε το καλοκαίρι με την Αλφαβήτα, με τον Τρελό, τον δεύτερο προσωπικό μου δίσκο (τότε που μου στειλε η Ράνια δεν ήξερε οτι ετοίμαζα δίσκο που να λέγεται Ένας Τρελός και μου στειλε την Τρελή Αλφαβήτα, προέκυψε), δουλέψαμε πέρυσι το ένα Τρελό Τρελό Αριθμητάρι που κυκλοφόρησε και πάει πολύ καλά και αυτό, πάλι συμμετέχουν πάρα πολλοί φίλοι.
Πάντα λειτουργώ με το έργο, με το κομμάτι. Δηλαδή λέω αυτό το τραγούδι είναι για να το πεί ο τάδε. Και τώρα όπως βλέπεις δουλεύουμε γιατί Σεπτέμβρη κυκλοφορεί το τρίτο της σειράς που θα λέγεται Ένα τρελό τρελό αγρόκτημα, με όλα τα ζώα του αγροκτήματος και ετοιμάζουμε και τρίτο δίσκο το φθινόπωρο.

-Έβλεπα στη συνέντευξη σου, ότι έλεγες, πως παίρνεις το κομμάτι ας πούμε και βλέπεις πότε θα σου έρθει η έμπνευση.

-Αυτό. Το ιδανικό είναι να σου έρθει η έμπνευση με τη μία. Όποτε μου έχει τύχει αυτό έχουν γίνει πάρα πολύ ωραία πράγματα. Δε σημαίνει βέβαια οτι δε θα βγεί στην πορεία κάτι άλλο. Μπαίνει στο σκληρό που λέμε, και όποτε...

-Αφορά αυτό και την περίοδο που βρίσκεσαι, πώς είσαι ψυχολογικά κτλ?

-Δεν ξέρω είναι που θα σε βρεί, πού θα σου έρθει. Άμα το ήξερα θα το 'πιανα συνέχεια.(γέλια)

-Κοίτα στο λέω αυτό γιατί λόγου χάριν ο B.D.Foxmoor δεν πιστεύει στην έμπνευση, κάθεται λέει πρέπει να παράξω έργο και γράφει αμέσως.

-Πάντα "πλακώνομαι" με τους στιχουργούς για αυτό. Σαφώς όταν κάθεσαι κάτι θα σου βγεί, δουλεύεις. Μπορείς παράλληλα όμως να το δουλεύεις στο κεφάλι σου. Έτσι δουλεύω εγώ προσωπικά. Κάνοντας μια βόλτα, κοιτώντας έναν πίνακα, κάνοντας ένα μπάνιο.

-Αυτά πότε τα κάνεις, αφού όλο δουλεύεις.

-Έλα ντε. Βρίσκω χρόνο πάντα, κοιμάμαι λίγο..
Ή τελοσπάντων όταν κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι ας πούμε. Δεν έχει να κάνει. Σίγουρα με την πένα που λέμε, το συγγραφικό, είναι και η έμπνευση αλλά είναι και η σκληρή δουλειά. Και με την σύνθεση. Από εκεί και πέρα εγώ νομίζω είναι και η στιγμή που θα σε βρει. Κάθε καλλιτέχνης λειτουργεί διαφορετικά. Όποτε έχω πεί όμως τώρα θα κάτσω να γράψω ένα κομμάτι, ε συνήθως δε βγαίνει κάτι πολύ καλό. Δηλαδή θα γράψω προφανώς κάτι αλλά...
Πρέπει να νιώσω την επιθυμία προσωπικά.

-Στο πέρας του χρόνου, έχεις νιώσει καθόλου να φθίνουν οι δυνατότητες σου, η όρεξή σου;

-Όσο μεγαλώνεις φθίνουν όλα αυτά , αλλά το θέμα είναι να κρατάς εσύ τα θέλω σου. Αυτό που σε δυσκολεύει βασικά είναι οτι όλα γύρω μας είναι δύσκολα και όσο πάνε γίνονται πιο περίεργα, με την καθημερινότητα.
Το καλύτερο για μένα θα ταν να χω χρόνο, να μπορώ να μελετάω, βιβλία, μουσικά όργανα, να μη χρωστάω. Τα πολλά λεφτά δεν με νοιάζουν. Αυτό που πιστεύω είναι το σημαντικό και μου δίνει δύναμη είναι οτι μπορώ και ζώ κάνοντας αυτό που αγαπάω. Από την άλλη θέλει πάρα πολλές θυσίες και να επενδύεις συνέχεια σε αυτό που κάνεις.
Από εκεί και περα όταν ανεβαίνω στην σκηνή όλα αυτά τα ξεχνάω. Από εκεί πέρνεις δύναμη. Δηλαδή μπορεί να έχεις τα χίλια δύο. Μόλις βγαίνω στην σκηνή και βλέπω τον κόσμο στα μάτια, εκεί φεύγουν όλα (γέλιο).











-Στην σκηνή έχεις άγχος?

-Όχι ποτέ δεν έχω άγχος.

-Ούτε την πρώτη φορά?

-Αυτό ή το 'χεις ή δεν το 'χεις νομίζω. Άγχος είχα μόνον όταν ήμουνα σε εξετάσεις και με κρίνανε, αυτό που πιστεύω όλοι λίγο πολύ το χουμε.

-Για μουσική λες τώρα?

-Ναι ναι για μουσική, για μουσικές εξετάσεις ας πούμε. Αλλά σε συναυλίες ποτέ δεν είχα άγχος, δηλαδή όσο πιο πολύς κόσμος τόσο πιο καλά. Αλλά δεν έχει σημασία και λίγος να 'ναι ο κόσμος. Δηλαδή έχω παίξει για πάρα πολύ κόσμο, έχω παίξει και για 3 άτομα.Έχω προλάβει τις εποχές των μπουάτ ας πούμε, Απανεμιά κτλ.

-Απανεμιά υπάρχει ακόμα, δεν ήταν και στη Χούντα.

-Ναί αλλά ενοώ τις εποχές τότε που ήταν ρε παιδί μου στη δόξα τους. Ακόμα ας πούμε το 90' κάπως κρατούσανε τα μουσικά αυτά στέκια. Και είναι μεγάλο σχολείο γιατί πρέπει να κρατήσεις τον άλλο ολόκληρο το βράδυ με μια κιθάρα, δεν είναι και εύκολο.

-Johny Cash.

-Cash, αγαπημένος μου.

-Θα πάμε και σε αυτό μετά. Όχι για άγχος τώρα, έχεις νιώσει ποτέ στη σκηνή πχ άμα δεν υπάρχει απήχηση στον κόσμο, εάν δεν υπάρχει διαδραστικότητα, εάν έχει έρθει λιγότερος κόσμος από ο,τι περίμενες, να μην νιώθεις τόσο καλά, ξενερωμένος ας πούμε.

-Πολλά μπορούν να συμβούν στη σκηνή και από τεχνικά πράγματα και από προσωπικά αλλά... Δεν ξέρω εγώ όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή, πρίν ανέβω ακόμα νιώθω τέλεια.

-Δηλαδή εάν δεν υπάρχει διαδραστικότητα δεν πέφτεις κάπως, ένα κοινό ας πούμε που δεν έχει διάθεση να αλληλεπιδράσει.

-Θα βρω εγώ την άκρη θα το πειράξω κάπως το κοινό, κάτι θα γίνει, κάπως θα το φέρω βόλτα και σε κάποιο σημείο θα το πιάσω. Δεν μπορώ, θέλω να υπάρχει αυτό η αλληλεπίδραση.
Κατάλαβες? Δηλαδή έχει τύχει να παίξω σε πάρα πολύ δύσκολο κοινό. Το πιο δύσκολο κοινό είναι όταν δεν μπορείς να ρίξεις μια ματιά κάτω. Και πάλι τους φέραμε. Δηλαδή όταν παίζεις στον Κορυδαλλό με τους βαρυποινίτες ή σε ένα κέντρο απεξάρτησης και το κάνεις με αγάπη....

-Είναι πιό δύσκολο κοινό αυτό από τα παιδιά? Εγώ θα περίμενα τα παιδιά να είναι το πιο δύσκολο κοινό. Για τους βαρυποινίτες που είπες και για τα κέντρα απεξάρτησης, θεωρώ οτι είναι άνθρωποι πιο εσωστρεφείς και κλειστοί αλλά από την άλλη επειδή έχουν την ανάγκη να πιαστούν από κάποιον άλλον θα σου δώσουν ευκαιρία. Ενώ το παιδί ας πούμε, βλέπεις όταν αλληλεπιδράς μαζί του οτι και ενθουσιασμένο να είναι στην αρχή, μόλις βαρεθεί για λίγο μετά το χάνεις.

-Τα παιδιά θέλουν να είσαι αληθινός, όπως και γενικότερα ο κόσμος. Στα παιδιά πρέπει να είσαι αληθινός. Πρώτα πρώτα να μην τους μιλάς σαν να είναι παιδιά. Είναι μικροί άνθρωποι όπως λέμε (γέλιο).
Τους βαρυποινήτες είναι πιο δύσκολο να τους κερδίσεις να σου ανοιχτούνε.
Το παιδί έτσι θα το κερδίσεις, δεν πρέπει να το αφήσεις να βαρεθεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό βέβαια, έτσι? Η παράσταση είναι άλλο πράγμα.
Εμένα η διδασκαλία σε παιδιά μ'αρέσει. Λένε οτι είμαι αυτός που κάνει τα δύσκολα. Το πήρα απο τους δασκάλους μου μάλλον.
Δηλαδή θέλω το παιδί να το κάνω μουσικό. Να βγάλει τραγούδια, να παίξει με άλλους. Αυτό είναι νομίζω το σημαντικό. Στη χώρα μας και σε άλλες χώρες  βέβαια είναι λίγο και πού θα πέσεις. Εννοώ οτι υπάρχουν πολύ ταλαντούχα παιδιά, αλλά το ταλέντο απο μόνο του δεν κάνει τίποτα. Θέλει μια σωστή καθοδήγηση, με την έννοια οτι ένα μουσικό όργανο θέλει αφοσίωση.
Το κάθε επάγγελμα θέλει αφοσίωση βέβαια. Δηλαδή για λύσε μια μηχανή και κάτσε και συναρμολόγησε τη. Τέχνη είναι και αυτό. Απλά, ένα μουσικό όργανο δεν είναι παίρνω και παίζω. Θέλει ώρες πτήσεις, όπως και η προπόνηση, κολύμπι, ποδόσφαιρο..

-Ισχύει, ισχύει. Εσύ απο τι ηλικία ασχολείσαι?

-Από 5 ετών.
Ένας άνθρωπος που έχει ταλέντο και δεν έχει σωστή οργάνωση, σε οποιονδήποτε τομέα που θέλει να ασχοληθεί, μπορεί να μην κάνει τίποτα. Κάποιος που έχει την οργάνωση θα προχωρήσει. Κάποιος που έχει και το ταλέντο και την οργάνωση θα κάνει το κάτι παραπάνω.

-Η οργάνωση όμως έκτος από την καθοδήγηση που απαιτεί δεν είναι και εγγενές χαρακτηριστικό, όπως το ταλέντο άς πούμε? Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με επαγγελματισμό, κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται λίγο πιο φλου.

-Ναί, μα δεν μιλάω για επαγγελματισμό, εννοώ όταν διαλέξεις κάτι πρέπει και να το υποστηρίξεις κάπως. Άμα το επιλέξεις. Άμα δεν το επιλέξεις, δηλαδή θές να κάνεις απλά παιχνίδι τότε μια χαρά.

-Οι πρώτες σου επιρροές ποιές ήτανε σε αυτή την ηλικία?

-Γενικά σπίτι ακούγαμε πάρα πολύ μουσική, ειδικά η μητέρα μου. Και από πάρα πολλά είδη. Δηλαδή, από τα πρώρτα ακούσματα ήταν η Λιλιπούπολη. Την είχα μάθει απ' έξω. Ο Χατζιδάκης, ο Λοϊζος μ'άρεσε, ο Bob Marley, ρεμπέτικα, γενικά είχα πάρα πολλά ακούσματα σπίτι. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες που βάζουμε.
Ό,τι είναι καλό, παντού είναι καλό. Εντάξει δεν μιλάω για ευτελή πράγματα, αλλά σε όλα τα είδη μπορείς να βρείς αριστουργήματα. Όπως και σούπες παντού.

-Ο Κιμούλης είχε μια τεχνική, που λέει την είχε χρησιμοποιήσει με τον Χόρν. Όταν ο Κιμούλης άρχισε την καριέρα του στην αρχή ταυτίστηκε πάρα πολύ με τον Χόρν και τον αντέγραφε. Και μετά σιγά σιγά δημιούργησε παραπλεύρως τη δική του προσωπικότητα αποτάσσοντας σιγά σιγά τα στοιχεία του Χορν όπως οι μηχανικοί αναπαλαιώνουν ένα παλιό κτίριο χτίζοντας ένα καινούριο πάνω στα θεμέλια του παλιού.
Εσύ ένιωσες σε κάποια στιγμή οτι ταυτίζεσαι με κάποιον καλλιτέχνη για κάποια χρόνια και μετά ετσι απογαλακτίστηκες κάπως?

-Κάποιες φορές αυτό νομίζω γίνεται από μόνο του, με την έννοια οτι εμείς το 90' είχαμε μεγαλώσει με..
Συνειδητά δε νομίζω οτι έγινε κάτι. Γενικά απο μικρός μου άρεσε να γράφω μουσική, δηλαδή απο πολύ μικρή ηλικία έκανα δικά μου κομμάτια, αλλά το να μοιάσω σε κάποιον.. Δεν νομίζω οτι είχα κάποιον συγκεκριμένο. Δηλαδή, ήθελα να μοιάσω σε πολλούς(γέλιο). Στο Χατζιδάκη, στο Λοϊζο, στο Marley, στο Βαμβακάρη, κατάλαβες... Δηλαδή δεν είχα συγκεκριμένο. Σίγουρα η γενιά η δική μου μεγάλωσε στη δεκαετία του 80', 90', ας πούμε, που εδώ στην Ελλάδα ακούγαμε και ξένα συγκροτήματα.
Ήταν ο  Βασίλης Βαπακωνσταντινου, όλη η σκηνή που έτυχε και συνεργάστηκα ήταν ένα παιδικό όνειρο, να συνεργαστώ δηλαδή με κάποιους ανθρώπους. Όταν πραγματοποιείς ένα όνειρο χάνεις άλλα... Και όπως με το Διονύση το Σαββόπουλο που απο παιδί τον άκουγα, παίξαμε μαζί στους Αχαρνείς, στον Πλόυτο.
Ό,τι κάνεις , κάθε συνεργασία είναι ενα σχολείο, όλες τις τάξεις τις περνάς, παίρνεις καλά και κακά.

-Η στιχουργική ήταν ένα πάθος που ξεκίνησε μαζί με τη μουσική ή προέκυψε στην πορεία? Γιατί είδα ας πούμε οτι έπαιρνες και στίχους από Πολυδούρη, από τον Ισαάκ Σούση.

-Θα σου πώ. Η ποίηση  έτυχε πάλι, γιατί η μητέρα μου είναι ποιήτρια, έχει 5 ποιητικές συλλογές, της ετοιμάζω διάφορα άλλα τώρα. Υπήρχαν πολλά βιβλία ποίησης σπίτι και διάβαζα, δηλαδή μου άρεσε η ποίηση... Και διάφορα άλλα... Η βιβλιοθήκη μας είχε πολλά ωραία πράγματα...
Και ξεκίνησα, έγραφα από μικρός... κάτι μου έβγαινε. Δεν γέμιζα τετράδια, αλλά όταν μου ερχότανε κάτι το σημείωνα. Και μετά συνήθως έντυνα τα τραγούδια μαζί.

-Από ποιητές  Έλληνες ποιόν θα ξεχώριζες?

-Ποιόν θα ξεχώριζα...εεε ... Ειναι σαν να μου λές ποιός κιθαρίστας σ'αρέσει πιο πολύ?

-Ποιός κιθαρίστας σ'αρέσει πιο πολύ;

-Ακριβώς!
Είναι για τι τραγούδι θα τον βάλεις να παίξει!

-Δεν μπορεί να μην έχεις σε κανέναν αδυναμία. Έχουν πεθάνει δεν θα προσβάλλεις κανέναν.

-Μ'αρέσουν πάρα πολλοί ... Τι να σου πώ … Ο Ρίτσος ας πούμε μου άρεσε πολύ, η Κατερίνα Γώγου μου άρεσε και αυτή πολύ... Ο Αργύρης Κιώνης μ'αρέσει πολύ.. σε πιο προσφατο. Αλλά υπάρχουν αριστουργήματα,τι να πρωτοσκεφτώ... Σκέφτομαι δηλαδή τα χρόνια, βίβλια μου έρχονται.. Τι να πεις.. Σεφέρης, Καβάφη;, ο καθένας έχει μια δικιά του ομορφιά.. ο Ελύτης! Ο Βάρναλης, ο Καψάλης.
Θεωρώ είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους ποιητές. Ξέρεις τι δε μ'αρέσει?
Δε μ'αρέσει που σήμερα ας πούμε δε μιλάμε για σύγχρονους.

-Διαφωνώ εδώ. Ποιός δε μιλάει?

-Εννοώ πολύ.

-Επειδή δεν υπάρχει στην επιφάνεια συζήτηση? Εγώ βλέπω πολλές συζητήσεις σχετικές.

-Ναί, αλλά τις βλέπεις εσύ και τις βλέπουνε οι λίγοι.

-Κοιταξε να δείς, εάν είχα μια πιο απαισιόδοξη ματιά για τον κόσμο θα έλεγα μόνον στους κύκλους μου συζητάνε. Αλλά μου λες και εσύ ότι στους κύκλους σου συζητάτε. Και αλλους κύκλους αμα δεις θασυζητάνε. Και αν ενώσεις όλους αυτούς τους κύκλους... Μην κοιτάς τώρα  στην επιφάνεια που δεν...


-Ναί, μωρέ εντάξει. Κάνουμε και χιούμορ πολλές φορές(γέλιο).




-Κάπως το χω στο μυαλό μου οτι ο καλλιτέχνης χωρίζεται σε δύο βαθμίδες. Στην πρώτη ανήκει ο καλλιτέχνης που θα φέρει κάτι το νεωτεριστικό και στη δεύτερη αυτός που το ήδη υπάρχον θα το πάει σε ανώτερο επίπεδο. Δηλαδή ο καλλιτέχνης και ο πολύ καλός τεχνίτης. Εσύ που πιστεύεις οτι κατατάσσεσαι περισσότερο?

-Τι να σου πω. Εμένα βασικά μ'αρέσει να κάνω μουσική. Αλλά ποτέ δεν κάνω κάτι για να το κάνω. Το έργο είναι αυτό που θα σου πεί τι θέλει. Από την άλλη εμένα μ'αρέσει να εξελίσσομαι. Ο πρώτος δίσκος το Γαμώ την καταδίκη μου είχε κάποια πράγματα . Ο δεύτερος, Ο τρελός, ήταν πιο θεατρικός, είχε περίεργα μουσικά μοτίβα, πρόζες.. Ήταν κάτι άλλο.
Μετά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μου βγει...
Δηλαδή δεν είναι αυτοσκοπός να είναι  κάθε έργο πρωτοπορία. Είναι νομίζω ανάλογα με τη στιγμή, με τα χρόνια, την κοινωνία.. Τι σου βγαίνει μάλλον. Δεν το πολυπερνάω απο την λογική.. λειτουργεί και το συναίσθημα, ο αυρθορμητισμός, η διαίσθηση.
Σίγουρα βέβαια, μ'αρέσουν οι πειραματισμοί.

-Θεωρείς τον εαυτό σου φιλόδοξο?

-Άμα δεν έχεις μια φιλοδοξία και μια λόξα και μια μούρλα δεν την κάνεις αυτή τη δουλειά.Φιλόδοξος τι εννοείς εσύ ακριβώς?

-Π.χ. είδα ρε παιδί μου ο πρώτος απο το δεύτερο δύσκο που έχουν μια διαφορά 5 χρόνων.

-Θα μπορόυσα να χα βγάλει το δεύτερο χρόνο όπως με πιέζανε οι εταιρείες τότε... Ε, άμα ήμουνα φιλόδοξος θα χα βγάλει άλλους 5 δίσκους.
Νομίζω  εάν έχεις κάτι καλό να πεις καλύτερα να το πεις. Άμα δεν έχεις καλύτερα να κάτσεις σπίτι σου. Με την έννοια ότι είναι καλό να ολοκληρώνεται κάτι. Μ'αρέσουν οι παρέες στα στούντιο οι ηχογραφήσεις..

-Φαίνεται με την πρώτη ματιά ότι δεν είσαι συγκεντρωτικός γενικά.

-Κοίτα εγώ αποφασίζω γιατί εγώ θα βάλω την υπογραφή μου και για τα καλά και για τα κακά, αλλά θα συζητήσουμε θα παίξουμε όλοι, θα πετάξει κάποιος μια ιδέα.
Πολλοί εγκέφαλοι, περισσότερες ιδέες. Δηλαδή, αυτό είναι και το ωραίο στις συνεργασίες και στις παρέες. Παλιά ας πούμε,  ποιητές, ζωγράφοι τραγουδοποιοί, συνθέτες, ήτανε μια παρέα. Σε αυτήν την εποχή ας πούμε θα 'θελα να μαι εκεί σε ένα τραπέζι και να συμμμετέχω σε όλο αυτό.

-Αυτό το σκέφτηκα από τον Τρελό όπου σε κάθε κομμάτι σου είχες και διαφορετική συνεργασία. Σταρόβας, Σούσης, Παπούλια...

-Ο Σούσης, ο Ρενάς , ένας φίλος απο το Κουρδιστάν που έχει κάνει μουσική στο Παρίσι, οι Chaosia από την Ιταλία. Ο δίσκος Ο Τρελός, για αυτό ήτανε τρελός άλλωστε γιατί είχε μέσα πολλούς ανθρώπους, πολλές ιδέες, ήταν ο φίλος μου ο Σίμος μέσα που έπαιρνε τηλεφώνο..
Ήτανε περίεργος για αυτό και θεατρικός. Αλλά δεν ξέρω, γενικά είναι πως πάει το πράγμα. Σαφώς είναι και οι καταστάσεις, δηλαδή ένας καλλιτέχνης δεν είναι πάντα εύκολο να βγάλει δίσκο. Δεν είναι μόνο η σύλληψη αλλά και η υλοποίηση αυτού, στούντιο, ηχογραφήσεις, παραγωγές, κανείς δε σε πληρώνει, μετά έχεις ετοιμη την παραγωγή κανείς δε σου αγοράζει την παραγωγή, πρέπει να εκδόσεις... Για αυτό κάναμε και εμείς την arttings, ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, όπου μπορούμε και κάνουμε τα δικά μας πράγματα, με κάποιους ανθρώπους νέους που έρχονται και μας αρέσει αυτό που κάνουμε.

-Χωρίς να θέλω να σου δημιουργήσω φόβο, δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί, λές ρε παιδί μου τώρα οτι είτε δεν έχω τους πόρους είτε δεν έχω το χρόνο για να κάνω κάτι που θέλω. Δε σε φοβίζει το γεγονός οτι κάποια στιγμή, ω μη γένοιτο, θα φτάσεις σε μια ηλικία που δε θα μπορείς να παράξεις τόσο ποιοτική δουλειά όσο τώρα και δε θα έχεις παράξει ο,τι έπρεπε να έχεις παράξει στην ακμή σου. Δηλαδή το έργο που θα αφήσεις πίσω.

-Δε με νοιάζει η ποσότητα του έργου που θα αφήσω  πίσω.

-Όχι μιλάω για ποιότητα καθαρά, δηλαδή ξέρεις οτι θα μπορούσες να έχεις γράψει κάτι που το ειχες στο μυαλό σου, το άφηνες, το άφηνες, το άφηνες και μετά φτάνεις στα 50 παραδείγματος χαριν και βλέπεις οτι δεν μπορείς πλέον να το κάνεις στο ίδιο επίπεδο.

-Κάθε έργο βγαίνει όταν είναι η ώρα του να βγεί.
Μεγαλώνεις λογικό... Το θέμα είναι μέσα αου τι μένεις. Η σκέψη σου ...

-Εντάξει ναι στην ψυχή συμφωνώ. Το θέμα είναι οτι το μυαλό δεν θα είναι τόσο ακμαίο όσο παλιότερα.
Δηλαδή δεν βλέπεις καλλιτέχνες γύρω σου που είναι 65 και δεν είναι στο peak που ήταν παλιότερα.
Δε φοβάσαι οτι θα σου συμβεί και έσένα αυτό?

-Τι εννοείς στο peak?
Π.χ. ο Johny Cash που είναι ένας από τους αγαπημένους μου, είχε να βγάλει 20 χρόνια δίσκο...
Μετά άρχισε να βγάζει τα remake του (America).
Eβγαλε δίσκο, έγινε χαμός, μετα από 6 μήνες πέθανε. Κατάλαβες (γέλιο), δεν έχει να κάνει.
Δηλαδή εγώ θα είμαι χαρούμενος να μπορώ να βγάζω ένα δίσκο στα 65, αν φτάσω ποτέ, έτσι όπως τον θέλω. Να μπορώ να κάνω πράγματα που με εκφράζουν, κατάλαβες? Παραγωγές, συναυλίες που να με εκφράζουν, όχι μόνο για να ζω απο αυτό...

-Έχεις δηλαδή την πίστη οτι πάντα θα είσαι στο peak σου.

-Δεν ξέρω να σου πώ την αλήθεια δεν το σκέφτομαι τόσο. Προτιμώ να σκέφτομαι το τώρα, να προλάβω να κάνω αυτά που θέλω να κάνω στο παρόν. Μια ζωή τρέχω, τελειώνει το ένα ξεκινάει το άλλο. Εσυ τα προκαλείς, είμαι αυτής της άποψης. Δηλαδή μου λένε φίλοι , δεν έχεις μείνει ποτέ χωρίς δουλειά. Ναί γιατί συνέχεια προκαλώ τη δουλειά και τρέχω . Θα κάνω εκείνο, θα κάνω αυτό, θα κάνω το άλλο, δε θα επαναπαυθώ, δε θα ησυχάσω.

-Προφανώς  εκτός από το ότι είσαι εργατικός, βρίσκεις εύκολα δουλειά γιατί έχεις και μεγάλη γκάμα ικανοτήτων, είσαι αυτό που λέμε άνθρωπος-ορχήστρα.







-Ναί, αλλά είναι γενικά να έχεις μάθει στη δουλειά. Εγώ απο πολύ μικρός δούλευα, δηλαδή η πρώτη μου δουλειά να σκεφτείς ήτανε τρίτη δημοτικού, σε μανάβικο. Το καλοκαίρι βέβαια.

-Πανελλήνιες έδωσες;

-Ναί και είμαι και ακόμα στη σχολή,είμαι από τους αιώνιους και εγώ. Χρωστάω αλλά κάποια στιγμή θα τελειώσω

-Τι σχολή είσαι?

-Μουσικολογία. Να σου πώ την αλήθεια έκανα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου απο το να τελειώσω τη μουσικολογία που κάνεις ολόκληρο αγώνα για να μπεις και μετά βλέπεις οτι έχει όντως πολύ ενδιαφέροντα μαθήματα, αλλά δεν είναι μουσική ακαδημία. Είμαστε η μόνη χώρα εδώ στη γειτονιά μας που δεν έχουμε μουσική ακαδημία. Το χω ξαναπεί σε συνέντευξη, θα το ξαναπώ , να μην το πάρουμε ρατσιστικά πάλι, η Αλβανία ας πούμε έχει 4 μουσικές ακαδημίες. Ε, η Ελλάδα έχει τα reality.

-Έχεις θέμα με αυτό γενικά βλέπω.

-Τι εννοείς?

-Με την επιφάνεια γενικά. Κάνεις πολλές νύξεις γαι το status quo στην Ελλάδα

-'Οχι εντάξει την άποψη μου λέω. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα.

-Δεν ενδιαφέρουν πολύ κόσμο. Απλά προβάλλονται περισσότερο.

-Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, στον Τρελό είναι ένα κομμάτι με τα αδέρφια μου. Ο Χάρης ο Κωνσταντόπουλος έχει γράψει τους στίχους ο Οδυσσέας τη μουσική.
Το Τι να γίνεται εκεί πάνω. Αυτό είναι crash test στο live γιατί ψάχνω πάντα κάποιον, κάποια κοπέλα, κάποιο αγόρι, που να μικροδείχνει και ρωτάω χρονολογία γέννησης. Το χειρότερο που χουμε ακούσει είναι 2003.
Λέω λοιπόν το κομμάτι που αναφέρει διάφορους καλλιτέχνες, ανθρώπους κτλ. Τελειώνει το κομμάτι και ρωτάω "ήξερες κανέναν από αυτούς?" και διαπιστώνω οτιι οι γενιές τους γενικά δεν ξέρουν κανέναν.

-Δεν είναι η γενιά, είναι η ηλικία περισσότερο. Δηλαδή,αυτός όταν φτάσει 20 χρονών, 25 στο προσυπογράφω εγώ οτι θα έχει διαφορετικό βάθος γνώσεων.

-Σου λέω και του 90' και του 85' (γέλιο).

-Τι συναυλία ήτανε, στον Κιάμο έκανες φωνητικά?

-Σου λέω οι 9 στους 10 δεν ξέρουνε κανέναν. Ρωτούσα  τον Παντελίδη τον ξέρανε βέβαια.
Που δεν έχω τίποτα με το παιδί μια χαρά είναι σε αυτό που κάνει.

-Θα το βάλω σαν τίτλο αυτό για τον Παντελίδη, να ξέρεις (γέλια).
Μια μουσική ακαδημία ας πούμε στην Ελλάδα πως θα την φανταζόσουνα?

-Ε όπως είναι στην Αγγλία, σε άλλες χώρες...

-Επειδή δεν ξέρω ακριβώς, σε ρωτάω.

-Στη μουσική ακαδημία λοιπόν άμα θές να γίνεις μουσικός, μπαίνεις και μελετάς από το πρωί μέχρι το βράδυ, υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές.. Εξαιρετικοί συνήθως, δίνεις ακροάσεις. Πρώτα απ'όλα σκέψου είναι ενα Πανεπιστήμιο... είναι Ακαδημία. Δηλαδή πώς να στο πώ αλλιώς, έσυ που είσαι πληροφορικάριος, που θα ήθελες να πάς να σπουδάσεις?
Άμα είχες την άνεση.

-Στο MIT.

-Η αντίστοιχη σχολή για μουσικές σπουδές στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Για μένα είναι απαράδεκτο οτι δεν υπάρχει μουσική ακαδημία.

-Θα σκεφτόσουνα ποτέ στο μέλλον άμα είχες την οικονομική δυνατότητα και τον χρόνο να φτιάξεις κάτι τέτοιο, σιγά σιγά απ' τα σπάργανα?

-Αυτά συνήθως δε γίνονται απο άτομα. Για αυτά πρέπει να ασχοληθεί κάποιος κρατικός φορέας. Δηλαδή είναι θέμα πολιτισμού καθαρά.

-Την κατάσταση πώς την βλέπεις σε θέμα πολιτικής αυτή τη στιγμή. Ασχολείσαι?

-Δεν ασχολούμαι τόσο να πώ την αλήθεια. Μου άρεσε που έγινε αλλαγή μετά απο τόσα χρόνια που παίζανε μπάλα δύο. Από εκεί και περα, νωρίς είναι ακόμα, ας περιμένουμε να δούμε. Πιο σημαντικό είναι να αλλάξουμε στην καθημερινότητα μας νομίζω. Πρέπει να αλλάξουμε λίγο ώς άτομα νομίζω.

-Δεδομένου οτι η τέχνη εμπεριέχει και την πολιτική, δεν μιλάω για πολιτικό στίχο, μιλάω για την πολιτική που στην ουσία είναι  κοινωνιολογία. Εσύ νοιώθεις ας πούμε οτι έχεις κάποιο χρέος σαν καλλιτέχνης απέναντι στο κοινό;


-Όταν έχεις ένα βήμα οφείλεις να πείς κάποια πράγματα. Όπου υπάρχει σκοπός και υπάρχει κάποιος λόγος να γίνει κάτι, κάποια εκδήλωση, είμαι εκεί. Θα το δείς αν ανατρέξεις και στα social  media. Δηλαδή, όποιος με καλέσει και υπάρχει κάποιος λόγος που θα πάω εκεί, θα παρευρεθώ. Δεν με νοιάζει εάν είναι κίτρινος, μαύρος κτλ.

-Κατάλαβα. Εγώ εννοώ συγκεκριμένα για την πολιτική ώς πολιτική ας πούμε ότι, άμα κάνεις έναν δίσκο εσύ που είναι άρτιος επαγγελματικά και καλλιτεχνικά, αυτός ο δίσκος είναι πολιτική στάση ακόμα και αν δεν εμπεριέχει κανέναν πολιτικό στίχο μέσα. Δηλαδή δίνεις το παράδειγμα για τις μικρές αλλαγές που πρέπει να κάνει στη ζωή του ο καθένας όπως είπες.

-Ναί, να σου πώ κάτι?
Πολιτική στάση είναι και να μη διπλοπαρκάρεις, να μην πετάς τα σκουπίδια σου στο δρόμο. Αυτά λέω οτι είναι τα μικρά καθημερινά πράγματα, το να σέβεσαι το διπλανό σου, αυτά είναι τα δύσκολα για εμένα. Μετά για τα άλλα πάμε πολύ μακριά.









-Μιας και σου ανέφερα πριν τον B.D. Foxmmor πώς και δεν έχεις επιδιώξει κάποια συνεργασία με αυτή τη σκηνή γενικότερα (lowbap, hiphop)?

-Έχω συνεργαστεί με τον Νικήτα τον Κλήντ στην Αλφαβήτα.
Και με τον Νίκο Ξύδη, τον Πάνο τον Πεταρίτσα από τους Φόβους, που έχουμε κάνει συμμετοχή στο πρώτο τους το cd.
Πρέπει να βρεθεί ο λόγος για να γίνει νομίζω, το κομμάτι. Δηλαδή με τον Νικήτα ένα γειά είχαμε πεί, και ήρθε το κομμάτι, τον παίρνω τηλέφωνο, Νικήτα του λέω έχω ένα κομμάτι που θέλει να το πείς εσύ. Το άκουσε του άρεσε. Του λέω η θα σ'αρέσει η θα με βρίσεις.
Όσον αφορά τον Μιχάλη μ'αρέσει η ενέργεια που βγάζει στη σκηνή, είναι απίστευτη. Δηλαδή βλέπεις έναν όγκο τεράστιο και σου βγάζει τόση ενέργεια.

-Λές για Αλβανούς, λές για χοντρούς, λες για τον Παντελίδη. Τι 'ναι αυτά  τα ρατσιστικά! (γέλια). Πλάκα κάνω βέβαια.

-Δηλαδή είναι φοβερό το πως κάνει τον κόσμο να πηγαίνει πάνω κάτω. Εντάξει είναι και ποιητής.
Όπως και αι ο Αγγελάκας...

-Πές μας κάτι άλλο που θα 'θελες να πεις. Διαφήμισε τη δουλειά σου (γέλια).

-Να διαφημίσω τη δουλειά μου? Ετοιμάζω τον τρίτο μου δίσκο, το τρίτο βιβλιο CD, το παιδικό μου, κάνω περιοδεία και με τον Τρελό και με την Αλφαβήτα, γενικότερα. Στον αγώνα, στον αγώνα... της επιβίωσης όμως.

-Να σε ευχαριστήσω λοιπόν για τη συζήτηση μας, καλή συνέχεια στη δουλειά σου.

-Καλή συνέχεια παιδιά. Σας ευχαριστώ κι εγώ.

Άσε τα σχέδια μισά κι έλα μαζί μου 
σε ήθελα από παιδί σα μια ταινία που είχα δει
κι έδειχνε κάτι σχετικό με τη ζωή μου.

Σα χαμαιλέοντας μπορώ και να ξεφύγω
ν' ανασαίνω όσο γίνεται πιο λίγο
να έχω χρώμα ασορτί με το τοπίο
να ξεκαρδίζομαι στο κρύο τους αστείο.
Αυτή η ζωή είναι γυμνή χωρίς το χρώμα που εγώ της δίνω
με το ίδιο μου το σώμα.