Αν και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμα, το ανεβάζω και το προτείνω μόνο και μόνο απ΄ το απόσπασμα του που περιέχεται παρακάτω.
|| Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε το 1929, σε ηλικία 24 ετών το συναρπαστικό δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα (εκδ. Εστία) το οποίο αργότερα ονομάστηκε «πνευματικό μανιφέστο» της γενιάς του ΄30 (στην οποία ανήκουν και ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο κείμενο που έχει απασχολήσει περισσότερο από κάθε άλλο δοκίμιο την ελληνική διανόηση. Είναι ένα ορμητικό γεμάτο δυναμισμό κείμενο ευρωπαϊκά προσανατολισμένο και ριζοσπαστικό στην αντιμετώπιση του παρελθόντος. Ο Γιώργος Θεοτοκάς προσπάθησε όπως πολλοί της γενιάς του να αντιπαραβάλει την «πλευρά του Ελληνικού της Ελλάδας και όχι της Ελλάδας όπως την φαντάζονται οι Ευρωπαίοι». Με δύο λόγια το ζήτημα της ελληνικότητας της γενιάς του 30 συνοψίζεται τελικά στο τι θα δημιουργήσεις ως σύγχρονος Έλληνας που όχι μόνο να είναι αυθεντικά δικό σου, αλλά να ενδιαφέρει και τους ξένους.
Υ.Γ. Οι σκέψεις του νεαρού Θεοτοκά το 1929 είναι σαν ευφυείς διαπιστώσεις της κρίσιμης εποχής που ζούμε. Ογδόντα τρία χρόνια μετά ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε βήμα από τότε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑ «Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης... φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας...
Ένα νέο πάρκο, που μεταξύ άλλων θα διαθέτει ένα μικρό δάσος με τεχνητά δέντρα από τσιμέντο και ατσάλι εγκαινιάστηκε στις 29 Ιουνίου στη Σιγκαπούρη. Τι δουλειά έχει το μπετόν στο πάρκο;
Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, τα 18 μηχανικά δέντρα που φτάνουν τα 50 μέτρα ύψος είναι άκρως οικολογικά. Αποτελούν κάτι σαν κατακόρυφους κήπους πάνω στους οποίους αναπτύσσονται τροπικά φυτά και φτέρες που δημιουργούν ένα μικροκλίμα το οποίο συλλέγει το νερό της βροχής, κάνοντας έτσι οικονομία στις ανάγκες του πάρκου για νερό. Επιπλέον λειτουργούν σαν αεραγωγοί. Ένα καθοδικό δροσερό ρεύμα αέρα βγαίνει από την βάση του «δέντρου» που σε συνδυασμό με τη σκιά που δημιουργεί δίνει ανάσα στις ζεστές ασιάτικες μέρες της Σιγκαπούρης.
Τα μηχανικά δέντρα είναι ακόμα πιο «πράσινα» από ότι δείχνουν.Ενσωματώνουν φωτοβολταϊκά που μετατρέπουν την ηλιακή ενέργεια σε ηλεκτρική τροφοδοτώντας τις ανάγκες του πάρκου σε ηλεκτρικό ρεύμα. Το πάρκο Gardens by the Βay είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να μην παράγει αέρια του θερμοκηπίου. Ποιος είπε ότι φύση και τεχνολογία είναι δύο στοιχεία ασύμβατα;
Βέβαια αυτά γίνονται στην Σιγκαπούρη, ενόσω εμείς στην Ελλάδα ψάχνουμε ακόμα και τα «συμβατικά» πάρκα με το μικροσκόπιο.
Μόνο
από τον τίτλο μπορεί εύκολα κανείς να καταλάβει τι πραγματεύεται αυτό το βιβλίο.
Άρα για όσους τους προβληματίζει έντονα το θέμα της θνητότητας, πιστεύω πως είναι
μια καλή επιλογή για να τους ανακουφίσει κάπως από αυτό το άγχος ή την ανησυχία.
Ο IrvinYalomεπιχειρεί αυτή την φορά
να μας κάνει να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας για τον θάνατο, μέσα από
προσωπικές ιστορίες άλλων ανθρώπων, που προσπαθούν να καταπολεμήσουν,
αυτόν τους το φόβο, μέσα από μεθόδους, που ο ίδιος προτείνει και μέσα από αποφθέγματα
μεγάλων διανοητών, τους οποίους προβλημάτιζε
αρκετά το θέμα της θνητότητας, με σκοπό να ζήσουμε μια ζωή, πιο χαρούμενη, πιο
ουσιαστική και να αναλάβουμε τα αναγκαία
ρίσκα, για να πραγματώσουμε τον εαυτό μας.
«Η πρόθεση
μου δεν ήταν να γράψω ένα σκυθρωπό βιβλίο. Αντίθετα ελπίζω, ότι αν συλλάβουμε,
αν στα αλήθεια συλλάβουμε την ανθρώπινη μοίρα μας – το πεπερασμένο της ύπαρξης μας,
τον σύντομο χρόνο μας στο φως- θα φτάσουμε όχι μόνο να γευτούμε πόσο πολύτιμο είναι
το κάθε λεπτό και πόσο απολαυστικό είναι και μόνο το γεγονός, ότι ζούμε αλλά
και να αυξήσουμε τη συμπόνια μας για τον εαυτό μας και για όλα τα άλλα
ανθρώπινα πλάσματα»
Αυτό το
βιβλίο αποτελεί την πιο πρόσφατη δημιουργία του Yalomκαι πρωτοκυκλοφόρησε τον
Ιανουάριο του 2008.
Για όσους δεν γνωρίζουν τον IrvinYalomείναι ένας
καταξιωμένος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου
Στάνφορντ των ΗΠΑ. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους
της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και
πληρέστερου εγχειριδίου υπαρξιακής
ψυχοθεραπείας. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες
ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί
προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει βρίθει ούτως ή άλλως
ιστοριών και διηγήσεων.
Αυτή την εβδομάδα λέω να σας κρατήσω λίγο ''ξύπνιους''. Και όχι, δεν κάνω λογοπαίγνιο με τον ελληνικό τίτλο της ταινίας (ο άγρυπνος), απλά θέλω να σας κρατήσω λίγο σε εγρήγορση. Δεν υπάρχει λόγος... Μόνο θέλω και πρέπει- και για να το πετύχω αυτό προτίθεμαι να σας κεράσω λίγη ψυχεδέλεια,(...ή μάλλον πολύ...), που αν σας αρέσει, πιστέψτε με, θα λατρέψετε τη συγκεκριμένη ταινία.
Ο λόγος λοιπόν για το ''The Μachinist''.Ταινία του 2004 σε σκηνοθεσία Brad Anderson και πρωταγωνιστή τον τίμιο και αγαπημένο Christian Bale. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ του οποίου η ατμόσφαιρα σε καθηλώνει απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μια σκοτεινιά, ένα μπέρδεμα και ένα μυστήριο είναι χαρακτηριστικά τα οποία μας κρατάνε σε επαγρύπνηση- και όλα αυτά σε συνδυασμό με τη μουσική και την γενική ροή της ταινίας, τα οποία κυλάνε στο ίδιο ακριβώς μοτίβο και δημιουργούν μια οπτικοακουστική -επαναλαμβάνω- ψυχεδέλεια.
Μέσα απο τις αναζητήσεις του ''εγώ'', τα παλινδρομικά παιχνίδια του μυαλού αναζητούν έννοιες μεταξύ θύτη και θύματος, σε κόσμους ανάμεσα σε πραγματικότητες και ψευδεσθήσεις. H δυσλειτουργεία αυτή οδηγεί τον χαρακτήρα της ιστορίας σε ένα κονφιούζιο αλλόκοτων γεγονότων και πράξεων που περιβάλλονται απο αναλήθειες, δημιουργόντας του έτσι σκέψεις και συλλογισμούς που κάθε άλλο παρα συγκρατημένες στα πλαίσια της λογικής είναι.
Το ''ατμοσφαιρικό'' κερασάκι στη τούρτα έρχεται βέβαια και αυτό απο πλευράς σκηνοθεσίας, με τη προσθήκη επαναλαμβανόμενων εικόνων και λήψεων που η ''μαυρίλα'' τους σ' ανατριχιάζει, καταβάθος σ' αρέσει και αν η ψυχική σου διάθεση ταιριάζει με αυτή τη ψυχολογία ζητάς κι άλλο. Για να γίνω ακόμα πιο σαφής όμως, άσχετα με το αν διαφωνεί η συμφωνεί κάποιος, προσωπικά και ΜΟΝΟ προσωπικά η συγκεκριμένη ταινία μου θύμισε κάτι λίγο απο παλιό καλό Darren Aronofsky. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτό ήταν απλά μια παρατήρηση και όχι κάποιoυ είδους σύγκριση...
Πέρα απο τα παραπάνω όμως η ταινία αυτή έχει ακόμα ένα ιδιαίτερο χαρατηριστικό. Οι πάρα πολύ καλές ερμηνείες, στο σύνολο όλου του cast, είναι πασιφανέστατα υποδεέστερες απο την εκπληκτική ερμηνεία του Christian Bale, ο οποίος πραγματικά μας αφήνει άφωνους με τις υποκριτικές του ικανότητες, εκτελώντας το συγκεκριμένο δύσκολο ρόλο με απόλυτη επιτυχία - πετυχαίνοντας ταυτόχρονα την καλύτερη του ''εμφάνιση'' στο σύνολο των ταινιών του. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλλε προτού γυριστεί η ταινία, με σκοπό να χάσει πάρα πολλά κιλά ώστε να υποδυθεί και να ''ενσαρκώσει'' όσο το δυνατόν καλύτερα έναν άνθρωπο σκελετωμένο και καταβεβλημένο, όπως όριζαν προφανώς οι ανάγκες του ρόλου.
Τελειώνοντας όμως οφείλω να πλεύσω λίγο πιο αντικειμενικά. Και αντικειμενικά αυτή η ταινία είναι απόλυτα υποκειμενική όσο οξύμωρο κι αν σου φαίνεται αυτό. Πέρα απο την ατμόσαφαιρα και τις υποκριτικές ικανότητες, τα οποία είναι στοιχεία που δεν χαρακτηρίζονται με ''ημίμετρα'', μια ταινία πάντα κρίνεται ως σύνολο. Και το συγκεκριμένο σύνολο είναι όντως δύσκολο και μπορεί όντως σε σημεία του να σε κουράσει, αφού κατα τη γνώμη μου ανήκει σε μια κατηγορία ταινιών που ''ή το 'χεις ή δε το 'χεις''- απλά καθαρά και ξάστερα.
Όσο και να διίσταντε οι απόψεις όμως εγώ θα επιμένω οτι πρόκειται για μια ταινία σκοτεινά υπέροχη και ''γεμάτη'' , η οποία δικαίως βραβεύτικε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ και αδίκως δεν γνώρισε περαιτέρω διακρίσεις. Άν ο ''τύπος'' σου λοιπόν στο επιτρέπει- επιβάλλετε και αξίζει να την δεις.
Υ.Γ. Special thanks στον Νίκο Τζιοβάννι Ντάλας και ένα άκομα Special thanks σε αυτούς που θα παρακαλέσω να ΜΗΝ συγκρίνουν το ''The Machinist'' με το ''Memento'' (όπως έχω δει κατα καιρούς να κάνουν κάποιοι στο internet).
-WandBlick-
ΠΛΟΚΗ: ''Ο Τrevor Reznik, ένας εργάτης σε μηχανουργείο, άυπνος για ένα χρόνο, προκαλεί ένα εργασιακό ατύχημα, απομονώνεται από τους υπόλοιπους ενώ παράλληλα, κάποιες περίεργες ανακαλύψεις του τον πείθουν ότι είναι θύμα μιας μυστηριώδους συνωμοσίας''
